De verbazingwekkende portfolio van een Mongoolse fotograaf over nomadische jagers met hun steenarenden helpt deze unieke traditie levend te houden door de prachtige band tussen deze jagers, hun paarden en hun vogels te delen.
Batzaya Choijiljav, 48 jaar, is geboren in de provincie Zavkhan in West-Mongolië en groeide op met nomaden. Tegenwoordig woont hij in de hoofdstad Ulaanbaatar, waar hij een reisbureau runt; hij werkt al meer dan 20 jaar in de reis- en toerismesector.
Tijdens een excursie naar de westelijke Sahara in 2005 nam Batzaya een 5-pixel Canon PowerShot A95 camera mee en deelde hij zijn beste foto’s met zijn mede-expeditieleden. “Ze gaven me heel veel aanmoediging,” vertelde hij aan The Epoch Times. “Sinds 2007 ben ik officieel fotograaf.”
Batzaya is in tien jaar tijd verschillende keren alleen naar de provincie Bayan-Ulgii in West-Mongolië gereisd om te leven met en documentatie te maken over het leven van de Kazachse nomadenbevolking, die de traditionele jacht te paard beoefent met getrainde steenarenden. De vogel is een gekoesterd symbool van bescherming in Mongolië.
In de dorpen Sagsai en Altantsugts is Batzaya bevriend geraakt met generaties Kazachse arendjagers, die de vele onderwerpen zijn geworden van zijn opvallende fotoseries. Hun culturele erfgoed bestaat uit adelaarsvalkenjacht en nomadisch hoeden. In de winter jagen de Kazakken op wilde prooien in het Altai gebergte zonder voertuigen of geweren, vertrouwend op de sterke banden die zij hebben opgebouwd met hun gevleugelde metgezellen.
“Over het algemeen wordt de arend in warmere seizoenen gevoed met vlees van vee en enkele kleine zoogdieren en moet hij in gewicht en kracht toenemen,” zei de fotograaf. “Het vee moet centraal staan in het dagelijkse leven; koeien melken, melkproducten produceren, ze hoeden en naar de goede weiden trekken, de paarden trainen en temmen voor het rijden, en ze vertrouwd maken met de arenden voor de jacht.
“In de koudere seizoenen is hun levensstijl omgekeerd. Arenden moeten centraal staan in het dagelijkse leven om voorbereid te zijn op de winterjacht, en het vee hoeft niet voortdurend verzorgd te worden. In de vroege herfst beginnen arendjagers, arenden en paarden actief te trainen voor het jachtseizoen.”
Arendjagers dragen hun traditionele jachtjas van veulenhuid het hele jaar door, zodat de adelaars vertrouwd raken met de unieke geur van hun jager. Kazachse vrouwen zijn verantwoordelijk voor het maken van deze kleding, die zij ‘s zomers vanuit de joerten naaien, terwijl de groep actief als nomaden leeft.
Het jaarlijkse Gouden Adelaarfestival van de Kazachse bevolking is een kans voor jagers om hun vaardigheden te tonen en de volgende generatie erbij te betrekken.
“Arendjagers gebruiken hun eeuwenoude paarden- en arenduitrusting graag op traditionele wijze, van hun voorouders, en … willen die graag doorgeven aan de volgende generatie,” zei Batzaya. “Om dit te doen, moeten ze het laten zien, het promoten, en moeten ze een voorbeeld zijn terwijl ze samenkomen op een bepaalde plek, zoals het jaarlijkse Arendfestival. Fotografen helpen hen bij de promotie en bewustmaking.”
Deze vorm van toerisme brengt ook vitale fondsen op, zonder welke de meeste arendjagers het zich niet meer zouden kunnen veroorloven hun vogels te trainen; een getrainde steenarend heeft volgens het onderzoek van Batzaya ongeveer 160 kilo vlees per jaar nodig.
“Het voeren van adelaars is geen goedkoop spel voor adelaarsjagers uit de moderne wereld vanwege de overvloed aan wilde prooien en de juridische regelgeving,” zei Batzaya. “Voltijdse arendjagers zijn ook veehouders en de meesten hebben geen werk, dus verdienen ze aan toeristische activiteiten.
“Het commerciële toerisme heeft geen invloed op de authenticiteit van mijn fotografie omdat ik het levende erfgoed fotografeer dat hier nog steeds leeft. Ik fotografeer ze al tien jaar en ik heb de veranderingen in de ontwikkeling en het hervatten van hun tradities gezien, niet de stervende en vervagende aspecten.”
Naast Mongolië heeft Batzaya met zijn camera veel door ontwikkelingslanden van Europa en Azië gereisd om traditionele mensen en levensstijlen te fotograferen. Andere unieke onderwerpen die hij op de gevoelige plaat heeft vastgelegd, zijn het ongrijpbare sneeuwluipaard, de Gobibeer, wilde Bactrische kamelen, nomaden die kamelen hoeden en het rendierhoedende Tsaatanvolk in het Taigagebergte.
“Reizen inspireert me en geeft me de kans om de verschillende kleuren van de wereld te zien,” zei Batzaya. “Ik denk dat een fotograaf altijd moet blijven leren en zoeken naar nieuwe dingen; lezen over het onderwerp dat je maakt, kijken naar fotoshoots van anderen, inspiratie opdoen en proberen foto’s te maken die anders zijn.”
De fotograaf, die zichzelf is gaan uitdagen in de natuurfotografie door naar afgelegen bergen en woestijnen te reizen op zoek naar zeldzame en bedreigde dieren, wordt veelvuldig gepubliceerd in de internationale media. Hij heeft ook drie delen gepubliceerd bij National Geographic, volgens hem het hoogtepunt van zijn fotocarrière: “Snow Leopard’, ‘Tsaatan’ en ‘Eagle’.
Twee van Batzaya’s favoriete foto’s komen uit dit derde deel, waarin de Mongoolse Kazachse arendjagers aan bod komen. Een foto genomen op 23 januari 2020 in Sagsai Village, provincie Bayan-Ulgii, toont jagers die hun adelaars en paarden samen trainen door op verschillende soorten terrein te galopperen. Een andere foto, genomen op 10 december 2021 in het dorp Tsengel, provincie Bayan-Ulgii, toont mannen die samen jagen.
“Sommigen van hen zijn verantwoordelijk voor het opjagen van de prooi, en sommigen zijn verantwoordelijk voor de jacht met hun arenden … teamwerk,” zei Batzaya.
Bekijk meer geselecteerde foto’s hieronder:
Deel uw verhalen met ons op emg.inspired@epochtimes.com, en blijf uw dagelijkse dosis inspiratie krijgen door u aan te melden voor de Inspired-nieuwsbrief op TheEpochTimes.com/nieuwsbrief.
Origineel gepubliceerd op The Epoch Times(10 april 2023): Mongolian Hunters and Their Golden Eagles: Magnificent Photos of This Living Heritage
