Terwijl de lidstaten van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) zich voorbereiden om volgende week in Zwitserland bijeen te komen om te onderhandelen over de definitieve voorwaarden van een overeenkomst die de WHO centraal gezag zal geven over het Amerikaanse beleid in het geval van een pandemie, doen Republikeinse senatoren een poging om de bevoegdheid van het Congres om verdragen goed te keuren te versterken.
De ontwerpovereenkomst, die “juridisch bindend” zou zijn voor alle 194 lidstaten, geeft de WHO de bevoegdheid om pandemieën uit te roepen en onderwerpt de lidstaten aan “de centrale rol van de WHO als leidende en coördinerende autoriteit inzake internationale gezondheidswerkzaamheden” op gebieden als lockdowns, behandelingen, medische bevoorradingsketens, toezicht en “desinformatie en vals nieuws” zodra een pandemie is uitgeroepen.
Zeventien Amerikaanse senatoren, onder leiding van Ron Johnson (R-Wis.), introduceerden op 15 februari de “No WHO Pandemic Preparedness Treaty Without Senate Approval Act“, waarin staat dat het pandemieakkoord moet worden beschouwd als een verdrag, waarvoor dus de instemming nodig is van een supermeerderheid van de Senaat, namelijk tweederde, ofwel 67 senatoren. De wetgeving komt op het moment dat de WHO zich opmaakt om wat zij noemt het “nulontwerp” van het akkoord, waarover is onderhandeld met de hulp van de Amerikaanse minister van Volksgezondheid en Human Services, Xavier Becerra, op 27 februari aan alle lidstaten voor te leggen om definitieve voorwaarden overeen te komen.
Andere sponsors van de wet waren Chuck Grassley (R-Iowa), Bill Hagerty (R-Tenn.), John Barrasso (R-Wyo.), Mike Lee (R-Utah), Marsha Blackburn (R-Tenn.), Rick Scott (R-Fla.), John Hoeven (R-N.D.), Marco Rubio (R-Fla.), Ted Cruz (R-Texas), Steve Daines (R-Mont. ) Thom Tillis (R-N.C.), Tom Cotton (R-Ark.), Mike Braun (R-Ind.), Tommy Tuberville (R-Ala.), Roger Marshall (R-Kan.), en Katie Britt (R-Ala.).
“De WHO, samen met onze federale gezondheidsagentschappen, hebben jammerlijk gefaald in hun reactie op COVID-19,” verklaarde Senator Johnson. “Dit falen mag niet worden beloond met een nieuw internationaal verdrag dat de macht van de WHO vergroot ten koste van de Amerikaanse soevereiniteit.”
Maar sommigen betwijfelen of dit wetsvoorstel, zelfs als het wordt goedgekeurd, de inwerkingtreding van het WHO-akkoord zal tegenhouden zodra president Joe Biden het ondertekent.
“Met alle respect voor de senatoren die het akkoord steunen, maar dat zal niet werken”, zei Francis Boyle, professor internationaal recht aan de Universiteit van Illinois, tegen The Epoch Times. De reden, zei hij, is dat het WHO-akkoord speciaal is opgesteld om het goedkeuringsproces van de Senaat te omzeilen, en dat het Congres in plaats daarvan onmiddellijk zijn jaarlijkse bijdragen aan de WHO zou moeten inhouden en de Verenigde Staten uit de organisatie zou moeten zetten.
Momenteel leveren de Verenigde Staten de grootste bijdrage aan het budget van 6,72 miljard dollar van de WHO, waarvan 1,25 miljard dollar bestemd is voor “noodsituaties op gezondheidsgebied”. De Bill and Melinda Gates Foundation is de tweede grootste donor van de WHO, met een bijdrage van 9 procent van het budget in 2021; China is de derde.
Heeft Biden goedkeuring van de Senaat nodig voor WHO akkoord?
Het blijft onduidelijk of de Biden-administratie de goedkeuring van de Senaat nodig heeft om het WHO-akkoord in werking te laten treden. Het akkoord zelf stelt dat het “voorlopig” van kracht en juridisch bindend wordt voor de lidstaten, zodra het ondertekend is en voordat nationale wetgevers het goedkeuren.
“De Biden-administratie kan aangeven dat zij dit verdrag voorlopig in werking stelt bij de loutere ondertekening ervan,” zei Boyle. “Het zal dus hier in de Verenigde Staten voorlopig in werking treden totdat de Senaat beslist of hij al dan niet zijn advies en toestemming aan het verdrag zal geven. Ik ken persoonlijk geen enkel ander Amerikaans verdrag dat voorziet in de voorlopige toepassing ervan in afwachting dat de Amerikaanse Senaat advies uitbrengt en instemt met het verdrag.”
Hoewel de Amerikaanse grondwet bepaalt dat de president verdragen kan sluiten “mits tweederde van de aanwezige senatoren ermee instemt”, hebben Amerikaanse presidenten steeds vaker internationale overeenkomsten ondertekend zonder toestemming van de Senaat, en die overeenkomsten zijn in de Verenigde Staten hoe dan ook van kracht geworden.
Volgens de website van de Senaat: “Verdragen waarbij de Verenigde Staten partij zijn, hebben ook de kracht van federale wetgeving en maken deel uit van wat de Grondwet ‘the supreme Law of the Land’ noemt … In de afgelopen decennia hebben presidenten regelmatig internationale overeenkomsten gesloten met de Verenigde Staten zonder advies en toestemming van de Senaat. Deze worden “uitvoerende overeenkomsten” genoemd. Hoewel ze niet ter goedkeuring aan de Senaat worden voorgelegd, zijn uitvoeringsovereenkomsten volgens het internationaal recht toch bindend voor de partijen.”
Een rapport van Justia, een juridisch analyse- en marketingbureau, stelt dat “de uitvoerende overeenkomst in aantal en misschien in internationale invloed het verdrag heeft overtroffen dat formeel werd ondertekend, ter bekrachtiging aan de Senaat werd voorgelegd en na bekrachtiging werd afgekondigd.
“Gedurende de eerste halve eeuw van zijn onafhankelijkheid waren de Verenigde Staten partij bij 60 verdragen, maar bij slechts 27 gepubliceerde uitvoeringsovereenkomsten”, aldus het rapport. “Tussen 1939 en 1993 bestond meer dan 90 procent van de gesloten internationale overeenkomsten uit uitvoeringsovereenkomsten.”
Het Amerikaanse Hooggerechtshof heeft bij verschillende gelegenheden het idee ondersteund dat deze uitvoerende overeenkomsten federale wetgeving vormen en in de plaats komen van wetten en voorschriften van staten. Dit omvat State of Missouri v. Holland, die oordeelde dat verdragen voorrang hebben op wetten van staten, en United States v. Belmont, die oordeelde dat uitvoerende overeenkomsten zonder toestemming van de Senaat wettelijk bindend zijn voor Amerikanen. Volgens de Amerikaanse grondwet valt het gezondheidsbeleid onder de jurisdictie van de staten, maar het pandemie-akkoord van de WHO kan een manier zijn om het gezondheidsbeleid onder de jurisdictie van de federale regering te brengen, zodra de WHO een pandemie afkondigt.
De Biden-administratie kijkt steeds meer naar internationale overeenkomsten om te doen wat ze niet via het Congres voor elkaar krijgt. Onlangs heeft de Biden-administratie, na er in het Congres niet in geslaagd te zijn de vennootschapsbelasting te verhogen, een internationale overeenkomst gesloten met de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO) om minimumbelastingniveaus vast te stellen voor alle bedrijven in de landen die de overeenkomst hebben ondertekend. Terwijl wetgevers van de GOP zeiden dat de overeenkomst “geen weg vooruit was” voor goedkeuring als verdrag, gaven bepalingen in de overeenkomst buitenlandse landen de mogelijkheid om bedrijfswinsten uit de VS te belasten als strafmaatregel, als senatoren het niet goedkeuren.
Gepubliceerd door The Epoch Times (22 februari 2023): Republican Senators Push Back Against Accord Giving WHO Power Over US Pandemic Response
