Verscheidene studies hebben aangetoond dat het SARS-CoV-2 spike proteïne een zeer toxisch en ontstekingsbevorderend eiwit is, dat verschillende ziektes kan veroorzaken.
De aanwezigheid van spike proteïne is sterk in verband gebracht met Long COVID en symptomen na een vaccinatie. Studies hebben aangetoond dat spike proteïnen vaak worden aangetroffen bij symptomatische patiënten, soms zelfs maanden na infecties of vaccinaties.
Het aantal gevallen van Long COVID en complicaties na de vaccinatie is in de Verenigde Staten gestegen en vormt in toenemende mate een probleem voor de gezondheidszorg.
Gegevens van het Centers for Disease Control and Prevention (CDC) schatten dat ongeveer 7 procent van de Amerikanen momenteel last heeft van Long COVID-symptomen, wat neerkomt op meer dan 15 miljoen mensen. Sommige mensen met Long COVID zijn zo verzwakt dat zij niet meer kunnen gaan werken, hetzelfde is gemeld bij mensen die post vaccinsymptomen ervaren.
In de VAERS-databank (Vaccine Adverse Event Reporting System) zijn meer dan 880.000 ongewenste bijwerkingen gemeld als mogelijke post COVID-vaccinsymptomen.
Statistici beweren echter dat het aantal mensen met post vaccinatie syndromen veel hoger ligt.
De Canadese moleculair biologe Jessica Rose schatte de onderrapportage-factor op 31, wat neerkomt op naar schatting 27 miljoen Amerikanen die last kunnen hebben gehad van ongewenste voorvallen na vaccinatie.
“De vaccinatieschade is enorm,” zei Dr. Pierre Kory op 15 oktober op een conferentie van de Front Line COVID-19 Critical Care Alliance (FLCCC).
“De aantallen zijn enorm … ze zijn onderschat en aan hun behoeften wordt niet voldaan.”
Veel artsen willen deze situatie echter veranderen. Het FLCCC heeft het voortouw genomen bij de behandeling van COVID-19, langdurig COVID, en symptomen na een vaccinatie.
Er zijn geen grootschalige studies gedaan naar de behandeling van symptomen na een vaccinatie. Op basis van klinische waarnemingen, feedback van patiënten en uitgebreid onderzoek heeft het FLCCC zijn bijgewerkte aanbevelingen voor behandeling uitgebracht.
De medeoprichter en Chief Scientific Officer van het FLCCC, Dr. Paul Marik, vertelde The Epoch Times dat aanbevelingen altijd kunnen worden gewijzigd op basis van feedback van patiënten en onderzoek naar mogelijke nieuwe behandelingen.
Maar om de behandelingsmogelijkheden te begrijpen, moet men eerst begrijpen hoe het spike-eiwit schade veroorzaakt.
Pathologie van spike-eiwitten
Long COVID en het post-vaccinsyndroom vertonen een grote mate van overlapping, aangezien beide aandoeningen in verband zijn gebracht met langdurige aanwezigheid van spike-eiwitten, en de symptomen zijn vaak ook vergelijkbaar.
“Het kernprobleem bij het post-vaccinsyndroom is chronische ‘immuundisregulatie’,” deelde Marik mee op de FLCCC-conferentie.
Spike-eiwitten kunnen chronische ontsteking veroorzaken. Studies hebben aangetoond dat ontsteking kan leiden tot celstress, schade, en zelfs overlijden. Cellen vormen weefsels, verschillende weefsels vormen organen, en organen maken deel uit van onze eigen fysiologische systemen. Daarom zijn verwondingen door spike-eiwitten een systemisch syndroom.
Spike-eiwitten veroorzaken chronische ontstekingen door het immuunsysteem te ontregelen. Spike-eiwitten dringen immuuncellen binnen, schakelen normale immuunreacties uit en zetten in plaats daarvan pro-inflammatoire routes in gang.
De normale immuunreactie van geïnfecteerde immuuncellen is het vrijgeven van interferonen van het type 1, wat signalen geeft aan andere immuuncellen om de verdediging tegen virusdeeltjes te versterken. Maar spike-eiwit vermindert deze signalering in geïnfecteerde cellen, en niet-geïnfecteerde cellen zullen ook het spike-eiwit opnemen en beschadigd raken als de infectie uit de hand loopt.
Marik zei dat een kritiek aspect van langdurige beschadiging door spike-eiwitten is dat het de autofagie afremt, de manier van je lichaam om beschadigde cellen te recyclen. Normaal gesproken, wanneer cellen geïnfecteerd zijn met virale deeltjes, zullen de cellen proberen deze deeltjes af te breken en te verwijderen als afval.
Studies over SARS-CoV-2-virussen hebben echter aangetoond dat autofagieprocessen bij geïnfecteerde patiënten verminderd zijn, waarbij spike-eiwitten vele maanden na de eerste blootstelling nog steeds aanwezig zijn.
“Het spike-eiwit is een echt slecht eiwit,” zei Marik. “Het schakelt autofagie uit, daarom kan de spike zo lang in de cellen blijven.”
Dysfunctie van de immuuncellen
De immuundysfunctie die wordt veroorzaakt door spike-eiwitten veroorzaakt niet alleen ontstekingen, maar kan ook bijdragen tot kankerproliferatie en auto-immuniteit.
Studies hebben aangetoond dat spike-eiwitten de werking van T- en natuurlijke dodende cellen kunnen verminderen en uitputten. Deze twee celtypen zijn verantwoordelijk voor het doden van geïnfecteerde cellen en kankercellen. Daarom kan een verminderde cellulaire immuniteit van T- en natuurlijke dodende cellen bijdragen tot een vroegtijdige opruiming van met spike geïnfecteerde cellen.
Schade door spike-eiwitten kan leiden tot beschadigd DNA, en studies hebben aangetoond dat spike-eiwitten ook de reparatie van DNA kunnen verminderen. Psychologische en omgevingsstress, zoals ultraviolet licht, verontreinigende stoffen, oxidanten, en vele andere factoren, kunnen routinematig schade toebrengen aan het DNA, waardoor voortdurend herstel nodig is.
Beschadigd DNA brengt cellen in gevaar om kankerachtig te worden, en deze cellen moeten worden gedood om de vorming van kanker te voorkomen. Met een verminderde activiteit van T- en natuurlijke dodende cellen kan dit echter leiden tot een ongecontroleerde proliferatie van potentiële kankercellen.
Andere stoornissen die zijn gemeld na vaccinaties zijn auto-immuunziekten.
Deze ziekten kunnen verband houden met de hoge mate van moleculaire gelijkenissen van de spike-eiwitten, wat betekent dat de spike-eiwitten veel gebieden hebben die lijken op andere eiwitten uit het menselijk lichaam.
Dus wanneer het immuunsysteem het spike-eiwit aanvalt, vanwege de structurele overeenkomsten, kunnen de antilichamen die tegen de gebieden van het spike-eiwit worden aangemaakt, ook reageren tegen de eigen eiwitten en weefsels van het lichaam. Studies hebben aangetoond dat antilichamen tegen het spike-eiwit zich ook kunnen binden aan eigen weefsels en deze kunnen aanvallen.
Spike-eiwit veroorzaakt vermoeidheid
Het spike-eiwit wordt ook in verband gebracht met disfunctie in de mitochondria. Beter bekend als de krachtcentrale van de cel, zijn de mitochondriën verantwoordelijk voor het winnen van energie uit de suiker die we binnenkrijgen.
Het is aangetoond dat menselijke neurale cellen behandeld met spike-eiwit meer reactieve zuurstofspecies produceren, en dit is een indicatie van mitochondriale dysfunctie, wat wijst op een mogelijke vermindering van de energieproductie.
Mensen met Long COVID en post-vaccinsyndromen ervaren vaak chronische vermoeidheid, hersenmist, inspanningsintolerantie, en spierzwakte. Deze symptomen worden ook vaak gezien bij mensen met mitochondriale dysfunctie, wat wijst op een mogelijk verband.
Schade aan bloedvaten en organen door spike-eiwit
Gebleken is dat spike-eiwitten bijzonder schadelijk zijn voor de cellen die bloedvaten bekleden. Spike-eiwitten kunnen zich binden aan ACE2- en CD147-receptoren en ontstekingsprocessen op gang brengen.
Deze receptoren zijn bijzonder talrijk in cellen van de bloedvaten, het hart, het immuunsysteem, de eierstokken, en vele andere gebieden. Spike-eiwit kan dus ontstekingen en schade veroorzaken in de bloedvaten en aanverwante organen, wat leidt tot systemisch letsel.
Marik zei dat schade door spike-eiwit eerder een systemisch syndroom is dan een ziekte.
“Het is geen ziekte. Het past niet in het traditionele model van een ziekte. Dit is een syndroom dat elk orgaan aantast … de spike verspreidt zich over het hele lichaam … dus dit is een multi-systeem ziekte en het volgt niet het traditionele paradigma van een ziekte met één symptoom, één diagnose.”
De eerstelijnsbehandelingen van FLCCC
Aangezien Long COVID en post-vaccinsymptomen beide verband houden met de aanwezigheid van spike-eiwit, zijn de door het FLCCC aanbevolen eerstelijnsbehandelingen daarom gericht op twee belangrijke stappen.
De eerste stap is het verwijderen van het spike-eiwit, de tweede stap is het verminderen van de toxiciteit ervan.
Daarna zal het lichaam zichzelf genezen, en dit is “het primaire doel van de behandeling”, aldus Marik.
De meeste eerstelijnsbehandelingen zijn gericht op het opruimen van het spike-eiwit door het reactiveren van autofagie—een proces dat door het spike-eiwit wordt verminderd.
Maatregelen in de leefgewoonten kunnen autofagie stimuleren door intermitterend vasten en fotobiomodulatie. Fotobiomodulatie kan gebeuren door zich bloot te stellen aan de zon, aangezien zonlicht infrarode stralen bevat die de autofagie in de cellen stimuleren.
Intermitterend vasten kan resulteren in meerdere gezondheidsvoordelen, waaronder verbeterde insulinegevoeligheid, gewichtsverlies, verminderde ontsteking en auto-immuniteit, en nog veel meer.
Opgemerkt moet echter worden dat intermitterend vasten niet wordt aanbevolen voor mensen jonger dan 18 jaar, omdat het de groei kan belemmeren. Zwangere vrouwen en vrouwen die borstvoeding geven wordt ook afgeraden om intermitterend te vasten. Mensen met diabetes en een nierziekte wordt ook aangeraden om hun huisarts te raadplegen voordat ze intermitterend vasten overwegen.
Terwijl intermitterend vasten misschien niet voor iedereen geschikt is, zijn er andere behandelingsopties die autofagie kunnen stimuleren en de spike-eiwitvergiftiging kunnen verminderen.
Ivermectine
Ivermectine wordt sterk aanbevolen door het FLCCC en vele artsen die COVID, Long COVID, en het postvaccinsyndroom behandelen, omdat het goedkoop en zeer toegankelijk is, een hoog veiligheidsniveau heeft en een hoge respons geeft.
Het middel is zeer dynamisch en heeft ook verschillende functies: antiviraal, antiparasitair, ontstekingsremmend, en het bevordert ook de autofagie.
Ivermectine kan helpen bij de verwijdering van spike-eiwitten. Studies hebben aangetoond dat ivermectine een hogere affiniteit heeft voor het spike-eiwit en zich zal binden aan de gebieden ervan, waardoor het effectief wordt geneutraliseerd en geïmmobiliseerd voor vernietiging.
Ivermectine verzet zich ook rechtstreeks tegen de pro-inflammatoire routes die door het spike-eiwit in gang worden gezet, waaronder de NF-KB-route die de inflammatoire cytokinen en de tolachtige receptor 4 activeert.
De artsen van FLCCC redeneren dat ivermectine en intermitterend vasten “synergetisch” kunnen werken om het spike-eiwit in het lichaam te verwijderen, en raden aan ivermectine met of vlak na een maaltijd in te nemen.
Ivermectine kan zich ook binden aan ACE2 en CD147, en blokkeert daardoor dat het spike-eiwit binnendringt en ontstekingen veroorzaakt in cellen met deze receptoren. Studies hebben ook aangetoond dat ivermectine de door mitochondriën geproduceerde energie in stand kan houden, zelfs onder omstandigheden met weinig zuurstof.
Kory zei dat ongeveer 70 tot 90 procent van zijn patiënten met het post-vaccinsyndroom reageert op het geneesmiddel, meestal binnen 10 dagen.
“Patiënten kunnen worden ingedeeld als ivermectine responders of niet-responders … de niet-responders—[zijn] eigenlijk een groep patiënten die moeilijker te behandelen zijn,” zei Marik.
Patiënten die niet reageren, meestal na vier tot zes weken behandeling, wordt een agressievere behandeling aanbevolen.
Bij overdosering kan ivermectine verwarring, desoriëntatie en mogelijk zelfs de dood veroorzaken. Het geneesmiddel heeft echter een hoge veiligheidsfactor wanneer het in redelijke doses wordt gebruikt. Er is weinig literatuur over het gebruik ervan bij zwangere vrouwen, dus het FLCCC waarschuwt tegen het gebruik ervan tijdens de zwangerschap.
“Ivermectine heeft voortdurend bewezen verbazingwekkend veilig te zijn voor menselijk gebruik,” schreef Dr. Satoshi Ohmura, de ontdekker van ivermectine in zijn co-auteurstudie.
“Het is zelfs zo veilig, met minimale bijwerkingen, dat het kan worden toegediend door niet-medisch personeel en zelfs door analfabeten in afgelegen plattelandsgemeenschappen, op voorwaarde dat zij een basisopleiding hebben gehad.
Lage dosis Naltrexone
Lage dosis naltrexon (LDN) is onlangs in het nieuws gekomen als een optie voor Long COVID-behandeling.
“We gebruiken het al vele, vele maanden,” zei Marik. “Lage dosis Naltrexone is een zeer krachtig ontstekingsremmend medicijn. Het is gebruikt bij veel chronische ontstekingsziekten.”
Klinisch hebben FLCCC-artsen veel symptomen van hun patiënten zien verbeteren na behandeling met LDN, hoewel het maanden kan duren voordat de voordelen duidelijk zichtbaar zijn.
Naltrexone wordt gewoonlijk gebruikt om overdosering te voorkomen bij gebruikers van verdovende middelen. Wanneer het echter wordt verlaagd tot ongeveer een tiende van de normale concentratie, van 1 mg tot 4,5 mg in LDN, verandert het mechanisme van het geneesmiddel drastisch.
LDN heeft een ontstekingsremmend effect; studies tonen aan dat het in staat is inflammatoire tolachtige receptoren te blokkeren, de productie van pro-inflammatoire cytokines te verminderen en ontstekingscascades te blokkeren.
LDN brengt de activiteit in evenwicht tussen Th1- en Th2-cytokinen.
Th1-cytokinen hebben de neiging een pro-inflammatoire reactie te produceren om intracellulaire parasieten te doden en auto-immuunactiviteiten te bevorderen. Th2-cytokinen hebben doorgaans een meer ontstekingsremmende activiteit en kunnen de activiteit van Th1-cytokinen tegengaan.
LDN moduleert selectief dit evenwicht door de Th1-activiteit te verminderen en de Th2-cytokineactiviteit te verhogen.
Klinisch is aangetoond dat LDN effectief is tegen post-COVID en post-vaccin neurologische symptomen. Volgens de FLCCC is het effectief tegen neuropathische pijn, hersenmist, vermoeidheid, aangezichtsverlamming van Bell, en gezichtsparesthesie.
Dit komt omdat LDN ook de neuro-inflammatie vermindert. Het is neuroprotectief en kan de bloed-hersenbarrière passeren en de ontstekingsreacties van de microglia, die functioneren als immuuncellen in de hersenen, verminderen.
Resveratrol
Resveratrol is een nutraceutisch middel dat vaak voorkomt in fruit. Het kan gevonden worden in pinda’s, pistachenoten, druiven, rode en witte wijn, bosbessen, veenbessen en zelfs cacao en pure chocolade.
Het kan ook worden verkregen via supplementen, hoewel de biobeschikbaarheid van resveratrol over het algemeen laag is, en daarom beveelt het FLCCC aan het samen met quercetine in te nemen.
Resveratrol werkt ontstekingsremmend en anti-oxiderend. Studies hebben aangetoond dat het selectief is in het doden van kankercellen. Het activeert DNA-herstelpaden en kan daardoor cellulaire stress verminderen en de vorming van kankercellen voorkomen.
In gestreste cellen kan resveratrol de door de mitochondriën geproduceerde reactieve zuurstofcomponenten verminderen en autofagie bevorderen. In dierstudies met fruitvliegen en nematoden bleek het gebruik van resveratrol de levensduur te verlengen, wat wijst op de anti-verouderende en levensverlengende eigenschappen van de molecule.
Lage dosis aspirine
Net als ivermectine is ook aspirine een geneesmiddel waarvan is vastgesteld dat het veelzijdige effecten heeft op de gezondheid.
Aspirine is ontstekingsremmend en een antistollingsmiddel. Het middel vermindert dus de kans op vorming van micro-stolsels in de bloedvaten. Studies hebben aangetoond dat het ook de pro-inflammatoire routes en oxidatieve stress kan verminderen, en ook neuroprotectief is.
Neurocognitieve stoornissen zijn een belangrijke klacht van veel mensen die lijden aan post-COVID-vaccinsyndromen. Dit omvat hersenmist en perifere neuropathische pijn.
Studies bij patiënten met de ziekte van Alzheimer hebben aangetoond dat het innemen van aspirine gepaard ging met een tragere cognitieve achteruitgang, hoewel de resultaten in verschillende studies tegenstrijdig waren.
Dierstudies toonden aan dat ratten die aspirine kregen minder cognitieve achteruitgang hadden. Studies bij ratten met beschadigde zenuwen suggereerden dat aspirine ook neuroprotectief kan zijn vanwege de ontstekingsremmende werking.
Maar het gebruik van aspirine kan ook bijwerkingen veroorzaken tijdens de zwangerschap, zoals bloedingen.
Melatonine
Melatonine is een hormoon dat door de pijnappelklier wordt aangemaakt om een rustgevende slaap te bevorderen. Het heeft zowel ontstekingsremmende als antioxiderende eigenschappen.
In cellen bevordert melatonine de gezondheid van het mitochondrium door het verminderen van actieve zuurstofcomponenten. Omdat de mitochondriën veel zuurstof verbruikt, kan het wanneer het wordt gestrest door milieutoxines zoals straling of blootstelling aan spike-eiwitten, reactieve zuurstofcomponenten produceren.
Melatonine, een antioxidant, kan daarom oxidatieve schade voorkomen. Studies tonen aan dat het ook lekkage van elektronen uit mitochondriën voorkomt en daardoor de energieproductie maximaliseert.
Het bevordert ook autofagie door de procedure van de autofagie te deblokkeren, waardoor de cel spike-eiwitten kan afbreken en de verwijdering van deze giftige eiwitten wordt gestimuleerd.
Door zijn anti-oxiderende eigenschap herstelt melatonine door vrije radicalen beschadigd DNA. Melatonine en zijn metabolieten activeren ook genen die DNA-herstel bevorderen, en onderdrukken de genactiviteit die kan leiden tot beschadigd DNA.
Melatonine heeft ook kankerbestrijdende eigenschappen. Dierstudies over melatonine hebben aangetoond dat bij dieren die melatonine toegediend kregen, minder tumoren ontstonden.
Melatonine is ook aanbevolen door het FLCCC bij de behandeling van tinnitus, een symptoom van postvaccinatie en Long COVID. Het symptoom is een ringend geluid in de oren, en het kan de slaap verstoren als het ernstig is. Melatonine kan het suizen helpen verminderen en mensen helpen een goede nachtrust te krijgen.
Verschillen tussen Long COVID en Post-Vaccin Syndroom
Zowel Long COVID als het post-vaccinsyndroom worden veroorzaakt door belasting met spike-eiwitten en schade door blootstelling aan spike, en hebben daarom een grote mate van overlapping in de behandeling.
Artsen merken echter kleine verschillen in bepaalde klinische presentaties tussen de twee aandoeningen.
“Het lijkt erop dat bij de vaccinschade het vooral gaat over neurologische problemen,” zei Marik. Volgens hem is er bij “meer dan 80 procent van de patiënten met vaccinatieschade sprake van een neurologische aandoening”.
Marik zei dat post-vaccin symptomen ook moeilijker te behandelen zijn dan Long COVID, en hardnekkiger zijn, waarbij sommige patiënten bijna twee jaar lang slopende symptomen hebben.
Daarom zijn de behandelingen voor mensen met post-vaccin symptomen “agressiever en meer gericht op de hersenen”, aldus Marik.
“Het lijkt erop dat Long COVID beter wordt met de tijd. Terwijl het bij sommige patiënten lang duurt, lijkt het tot op zekere hoogte zichzelf op te lossen,” zei Marik. “Het probleem met de gevaccineerde is dat het kan aanhouden. We hebben patiënten die in december 2020 zijn gevaccineerd … en [die] nog steeds ernstige schade hebben.”
“De twee zijn vergelijkbaar, maar we hebben veel meer nadruk gelegd op de vaccinschade door vaccinatie omdat het een veel moeilijker te behandelen ziekte is.”
Gepubliceerd door The Epoch Times (23 oktober 2022): Spike Protein Disrupting Immunity in Millions After COVID Infection or Vaccination: Here’s How It’s Being Treated
