Commentaar

Wanhoop is een machtige kracht. Het is het volledige verlies van hoop. Zonder hoop is er geen betekenis in het leven en geen reden om door te gaan met leven. Dat is waar de Chinese Communistische Partij (CCP) de jongste generatie van China naartoe heeft gedreven.

Of, zoals zij zichzelf noemen, “De Laatste Generatie.”

De jongeren en de hopelozen

Dit is meer dan alleen de frivole reactie van een jongeman die moedeloos wordt van de totalitaire lockdowns, bewaking en staatsinmenging in zijn leven. Toen de politie hem vertelde dat zijn houding en gebrek aan medewerking om naar een quarantainekamp te gaan zijn familie voor drie generaties zou beïnvloeden, antwoordde de man: “Dit is de laatste generatie.”

Deze reactie van de “laatste generatie” vond weerklank bij de jongere generatie in China, die weinig hoopvols in haar leven ziet. Het werd al snel een hashtag op de sociale media in het hele land, waardoor jongeren gemakkelijk uiting konden geven aan hun eigen wanhoop over het leven onder de draconische besluiten van de CCP om hele steden zoals Shanghai en vele andere af te sluiten, waardoor tientallen miljoenen jonge Chinezen geïsoleerd raken.

Uiteindelijk komt de reactie voort uit wanhoop en ontgoocheling over het leven in het moderne China. Men kan zeker sympathie opbrengen voor hun benarde situatie.

‘996 Cultuur’ buit een generatie uit

De generatie Chinezen die nu in de 20 en 30 is, is meestal enig kind van hun ouders als gevolg van het één-kind-beleid van de CCP, dat al tientallen jaren duurt. Zij kunnen getrouwd zijn, met twee paar ouders om voor te zorgen, maar velen zijn niet getrouwd en wonen alleen. Vaak hebben ze geen kinderen en bezitten ze een appartement dat in waarde is gedaald door marktmanipulatie van de staat. Velen kunnen het zich niet veroorloven een appartement te kopen en sparen om rond te komen.

Hun banen, als ze die al hebben, zijn lang en vervelend. Deze arbeiders zwoegen hun leven weg in hightech banen die hen weinig tijd in hun leven laten. Deze nieuwe Chinese levensstijl wordt cynisch de “996-cultuur” genoemd, waarin jonge, hoogopgeleide werknemers zes dagen per week van 9.00 tot 21.00 uur aan het werk zijn.

Hoewel er op de sociale media vaak wordt geklaagd over het “996”-leven en er in China een nationale discussie op gang is gekomen, wordt deze cultuur al tientallen jaren volledig gesteund door de hogere echelons van het bedrijfsleven en de politieke macht. Recent zijn wetswijzigingen doorgevoerd om dit moderne fenomeen van hightecharbeidsuitbuiting terug te dringen, maar in de praktijk blijft het bestaan.

Deze uitbuiting en “996-cultuur” dienen natuurlijk de doelen van de staat, die zowel de productiviteit van zijn jongere generatie wint als het extra voordeel dat mensen te moe zijn om veel anders te doen.

Een nationale crisis op het gebied van geestelijke gezondheid

In het tijdperk van de pandemie is de staat bovendien almachtig en opdringerig geworden. Frequente tests, overal beloerd worden door de politie, een constant spervuur van instructies over luidsprekers, en een gebrek aan communicatie met leeftijdgenoten hebben de psyche van een generatie beïnvloed.

De huidige generatie heeft het land zien evolueren van wereldleider in de industrie en zelfs pandemiebeheersing naar een wereldwijde paria met een totalitaire regering die volledige controle over hen heeft.

Het resultaat is een nationale geestelijke gezondheidscrisis die de regering niet eens kan herkennen, laat staan aanpakken, gekenmerkt door massale ontgoocheling en apathie.

Ren voor je leven, weg uit China

Als reactie hierop is er onder de jongeren een nieuwe trend ontstaan die bekend staat als “runxue” of de “ren-filosofie”. De boodschap is even eenvoudig als verdoemelijk: de jongeren moeten wegvluchten uit China voor een beter en veiliger leven.

Deze nieuwe filosofie is even begrijpelijk als het “laatste generatie” sentiment. Jongeren moeten immers de kans krijgen om nieuwe dingen te proberen, hun vleugels uit te slaan, te trachten, te falen en het dan opnieuw te proberen zonder de verstikkende en constante druk van de laars van de CCP in hun nek en de aanwezigheid daarvan in hun geest.

Vanuit een gedragsperspectief is de jonge generatie anders dan alle andere die China ooit heeft gezien. Tijdens de periode van het één-kind-beleid bijvoorbeeld wilden velen meer dan één kind, terwijl de staat gedwongen abortussen uitvoerde om het beleid te handhaven.

Tegenwoordig weigeren veel jonge Chinezen kinderen te krijgen. Uit een enquête bleek dat tweederde van voornamelijk vrouwen tussen de 18 en 31 jaar ervoor hebben gekozen geen kinderen te krijgen.

“Geen kinderen brengen naar deze natie, naar dit land, zal de meest liefdadige daad zijn die ik zou kunnen doen,” schreef een Weibo-gebruiker onder de hashtag #thelastgeneration, voordat het werd gecensureerd.

Een ander schreef: “Als gewone mensen die geen recht hebben op individuele waardigheid, zullen onze voortplantingsorganen ons laatste redmiddel zijn.”

Een dystopisch heden en toekomst

Zelfs met belasting- en inkomenstimuli van de overheid om jongeren over te halen tot het krijgen van maximaal drie kinderen, is het idee om een kind te krijgen in de dystopie die het moderne China is, niet aantrekkelijk voor de generatie waarvan het beleid afhangt.

Zoals te verwachten, voorspelt een vergrijzende bevolking met een geboortecijfer dat onder de vervangingsdrempel ligt, niet veel goeds voor de toekomst van China of de CCP. Dat is natuurlijk een apart onderwerp, maar het volstaat te zeggen dat het beleid van de CCP in de afgelopen decennia een maatschappelijke woestenij doorheen de generaties heeft gecreëerd waarvan de gevolgen nu pas voelbaar beginnen te worden in de Partij.

Natuurlijk heeft de CCP een dergelijke verwoestende en kennelijk diepgewortelde stemming onder veel van haar jongeren aangepakt zoals zij alle problemen waarmee zij geconfronteerd wordt aanpakt: door de openbare discussie te smoren.

Natuurlijk wordt de “laatste generatie” nu gecensureerd op alle Chinese sociale mediakanalen. Blijkbaar denkt de CCP dat de hele zaak verdwenen is omdat ze niet meer te zien of te uiten is op de sociale media, of welke andere media dan ook. De partij kan vol vertrouwen en officieel verklaren dat er geen wanhoop meer is onder de jongeren.

Behalve, natuurlijk, dat er wanhoop is onder de jongere generatie. Die is het gevolg van – of in ieder geval het meest geïdentificeerd met – het uitgebreide en wrede afschermingsbeleid van de CCP, maar de wortels ervan liggen veel dieper dan dat. Sterker nog, deze diepe wanhoop viert hoogtij. Het harde optreden tegen bedrijven, de lockdowns en de ineenstortende economie hebben China alleen maar minder leefbaar gemaakt en de staat alleen maar intimiderender en agressiever tegenover de bevolking.

In het begin van de jaren negentig, toen China een snelle opgang maakte, lag de belofte van materiële rijkdom op de lippen van China’s leiders en op het netvlies van de jonge generatie. Een populair gezegde in die tijd luidde: “Ik huil liever in je BMW dan dat ik lach op je fiets.”

Vandaag is een groot deel van China’s jonge generatie voorbij de tranen, voorbij de gevoelloosheid, en misschien wel onherstelbaar gebroken door hun wrede regering en weigeren zij die te legitimeren door kinderen te krijgen.

Dat is een meerdimensionaal probleem waarvoor de CCP geen empathie of echte antwoorden heeft.

De meningen in dit artikel zijn de mening van de auteur en geven niet noodzakelijkerwijs de standpunten van The Epoch Times weer.

Toen ik op 2 juni naar de militaire parades keek aan het begin van de viering van het Platina Jubileum van Koningin Elizabeth II, was ik vol bewondering voor de mannen en vrouwen in uniform die niet alleen met opmerkelijke precisie en discipline marcheerden en muziek speelden, maar wiens eigenlijke doel was om ons als land en onze waarden van vrijheid, democratie, de rechtsstaat en de mensenrechten te verdedigen.

Zij leggen verantwoording af aan een burgerlijke, democratisch verkozen regering en een monarch die, hoewel ongekozen, zowel in haar rol als in haar karakter een constitutionele garantie belichaamt voor de bescherming van onze democratie.

Tienduizenden mensen namen deel aan de festiviteiten in de parken en straten van Londen, en miljoenen anderen in het Verenigd Koninkrijk en de rest van de wereld. Ik was verrast toen ik via de media vernam dat het Gemenebest, een netwerk van 54 landen met de koningin aan het hoofd, 2,6 miljard mensen vertegenwoordigt, bijna een derde van de wereldbevolking.

Maar nu we de buitengewone 70e verjaardag van de kroning van de koningin vieren, gaan mijn gedachten snel naar een andere gedenkdag die we vandaag herdenken, het bloedbad op het Plein van de Hemelse Vrede in Peking op 4 juni 1989.

Vandaag drieëndertig jaar geleden gaf Peking in China, het dichtstbevolkte land ter wereld met 1,4 miljard inwoners, zijn leger het bevel zijn geweren en tanks tegen zijn eigen burgers te keren. Het dodental wordt op minstens 10.000 geschat, terwijl duizenden anderen gewond, gearresteerd, gevangengezet en gemarteld zijn.

Om de titel van Charles Dickens’ roman “A Tale of Two Cities” te parafraseren, was de wereld dit weekend gefocust op een verhaal van twee legers: het Britse leger met de koningin aan het hoofd, het toonbeeld van openbare dienst en plicht, en het Volksbevrijdingsleger (PLA), met de dictators van de Chinese Communistische Partij (CCP) aan het hoofd, de belichaming van onderdrukking, onmenselijkheid, wreedheid, leugenachtigheid, straffeloosheid en criminaliteit.

Niemand zal beweren dat het Britse leger perfect is, maar het verschil is dit: Het legt verantwoording af aan het volk via onze democratisch gekozen leiders, het systeem pakt overtredingen aan en het doel is het land, de mensen en de waarden te beschermen, niet een politieke partij of een ideologie. De naam PLA daarentegen is een verkeerde benaming. Het is tegen het volk en tegen “bevrijding”. Het zou moeten worden omgedoopt tot “Volks Repressie Leger.”

Daarom is het zo belangrijk dat we jaarlijks het bloedbad op het Plein van de Hemelse Vrede herdenken en wel om drie redenen.

Ten eerste probeert de CCP wanhopig om het ons te doen vergeten. In heel China zijn sinds 1989 generaties mensen opgegroeid zonder iets te weten van de barbaarse taferelen die zich op 4 juni van dat jaar op het Plein van de Hemelse Vrede, in de omliggende straten en in steden in het hele land hebben afgespeeld.

De slagers van Peking en hun opvolgers in Zhongnanhai hebben het nieuws gecensureerd, propaganda verspreid en de mensen zo succesvol gehersenspoeld dat veel mensen het echt niet weten en degenen die het wel weten bang zijn om het zich te herinneren.

Tot drie jaar geleden was Hongkong de enige plaats onder Chinese soevereiniteit waar het bloedbad van 4 juni nog herdacht kon worden. Duizenden mensen verzamelden zich elk jaar in Victoria Park. Toen ik de eerste vijf jaar na de machtsovername in Hongkong woonde, sloot ik me aan bij de menigte in een kaarslichtwake. Nu zijn deze waken verboden onder de draconische nationale veiligheidswet die Peking aan Hongkong heeft opgelegd.

Sommige activisten, zoals advocaat Chow Hang-tung, zitten lange gevangenisstraffen uit voor het organiseren van dergelijke waken. Vorig jaar was geen formele wake toegestaan, maar katholieke kerken hielden missen en Hongkongers lieten hun zaklantaarns van hun mobiele telefoons flitsen als een teken van herdenking.

Dit jaar heeft de katholieke kerk in Hongkong gezegd geen missen te zullen houden en heeft de politie Victoria Park gesloten, met de waarschuwing dat zelfs het bezoeken van een park op 4 juni een misdrijf kan zijn. Illegale bijeenkomsten kunnen leiden tot vijf jaar gevangenisstraf. Vermoedelijk is het knipperen met een zaklantaarn ook riskant.

Eind vorig jaar werden alle overgebleven symbolen ter herinnering aan het bloedbad op het Plein van de Hemelse Vrede – de Pillar of Shame, de Godin van de Democratie en andere herdenkingselementen – afgebroken en verboden. Peking wil de herinnering aan het bloedbad van 4 juni uitwissen, zelfs in Hongkong.

Desondanks vonden enkele dappere Hongkongers manieren om de herdenking te vieren. Miniatuurbeeldjes van de Godin van de Democratie werden verstopt op de campus van de Chinese Universiteit van Hongkong om de autoriteiten te trotseren.

Dat is een reden te meer waarom wij, die vrijheid hebben buiten China, ervoor moeten zorgen dat de schijnwerpers gericht blijven op de herdenking van 4 juni. Later vandaag zal ik op drie verschillende plaatsen in Londen bij belangrijke monumenten spreken: voor de woning van de premier in Downing Street, Piccadilly Circus, en voor de Chinese ambassade. We mogen niet het zwijgen opgelegd worden.

De tweede reden waarom we de massamoord op het Plein van de Hemelse Vrede in de schijnwerpers moeten blijven zetten, is eenvoudig dit: We hadden in 1989 de les moeten leren dat een regime dat zijn geweren op zijn volk richt, niet te vertrouwen, te respecteren of te legitimeren is. Het zegt veel over de aard en het karakter van een regime als het bereid is duizenden vreedzame demonstranten in het volle zicht van de wereld af te slachten.

Tot voor kort hebben we die les niet geleerd. Velen van ons, waaronder ikzelf, hebben in de jaren negentig en het begin van de jaren 2000 een tijd lang gedacht dat we tekenen van liberalisering in China zagen. Ik heb in die periode meer dan 50 keer in China gereisd, waaronder verschillende keren voor korte tijd in China gewoond en de eerste vijf jaar na de overdracht in Hongkong gewoond. Ik heb veel Chinese vrienden gemaakt – onder wie mensenrechtenadvocaten, bloggers, religieuze leiders en activisten van maatschappelijke organisaties – die in die tijd een zekere ruimte leken te hebben en die zelf het voorzichtige optimisme hadden dat die ruimte zich verder zou kunnen uitbreiden.

Weinigen van ons waren zo naïef om niet te begrijpen dat de CCP altijd al onderdrukkend was, maar het leek er wel op dat de rode lijnen een tijdje verder weg waren en er meer ruimte was gekomen voor een zekere mate van vrij denken. In de afgelopen tien jaar van het bewind van de Chinese leider Xi Jinping is dat beeld volledig omgekeerd, aangezien letterlijk al die ruimte is opgedoekt en veel van de bewoners ervan zijn opgesloten.

In het China van vandaag vinden voortdurend slowmotion 4 juni massamoorden plaats. Niet met tanks en geweren, maar met onderdrukkende wetten, gevangenkampen, bewakingstechnologie en martelinstrumenten.

De Oeigoeren worden geconfronteerd met een genocide, zoals steeds meer wordt erkend door de internationale gemeenschap. De wreedheden in Tibet zijn toegenomen. De vervolging van christenen is geïntensiveerd. De vervolging van Falun Gong en de gedwongen orgaanverwijdering gaan door. En Hongkong is veranderd van één van de vrijste en meest open steden van Azië in een politiestaat.

Mij werd in 2017 de toegang tot Hongkong ontzegd. Ik heb de afgelopen jaren talloze bedreigingen ontvangen aan het adres van mijzelf en mijn moeder, en ik ben door de politie van Hongkong officieel gewaarschuwd dat ik in Hongkong een gevangenisstraf tegemoet kan zien als ze mij in handen zouden krijgen. Dat baart mij geen zorgen, omdat ze weinig kunnen doen zolang ik niet word uitgeleverd, maar het illustreert de gevaren voor Hongkongers, Oeigoeren, Tibetanen en Chinese dissidenten die op het vasteland in ballingschap leven. Als de CCP bereid is een buitenlandse activist op deze manier te bedreigen, dan zijn de gevaren voor hen die zij als “haar eigen volk” beschouwt nog groter.

En dat brengt me bij mijn derde reden waarom de herdenking van vandaag belangrijk is. We moeten altijd leren van de geschiedenis. De invasie van de Russische president Vladimir Poetin in Oekraïne heeft ons dat zeker geleerd. Een regime dat ongestraft duizenden mensen mag afslachten, is niet alleen een bedreiging voor zijn eigen volk – het wordt ook een bedreiging voor ons.

Alle dictaturen zijn als slechte chauffeurs met één oog in de achteruitkijkspiegel. Als niemand ze aan de kant zet voor te hard rijden of rijden onder invloed, gaan ze gewoon door en richten ze een bloedbad aan. Tot nu toe, 33 jaar lang, is de rest van de wereld er niet in geslaagd de CCP in toom te houden – en als gevolg daarvan is het regime aangemoedigd. Daarom hebben we nu een genocide op de Oeigoeren, de totale vernietiging van de vrijheden van Hongkong, de voortdurende tragedie van Tibet, religieuze vervolging, het wegnemen van organen en de totale aanval op de burgermaatschappij in China.

Voor mijn nieuwe boek, “De China Nexus: Thirty Years In and Around the Chinese Communist Party’s Tyranny,” dat in oktober zal verschijnen, heb ik verschillende prominente activisten en journalisten geïnterviewd die op 4 juni 1989 in Peking waren. Hun verhalen zijn consistent.

Yang Jianli, een prominente Chinese activist in ballingschap, vertelde me dat hij en zijn collega’s in de vroege uren van 4 juni naar het plein waren gefietst.

“We zagen de militairen het vuur openen en we zagen veel mensen gedood worden”, vertelde hij me in een emotioneel online gesprek. “Het was zo moeilijk te geloven. Ik zag tanks met hoge snelheid rijden, traangas, beschietingen met machinegeweren, en ik hoorde heel veel geschreeuw. Dat was wat me ertoe aanzette om activist te worden.”

De Canadese journaliste Jan Wong, auteur van “Red China Blues”, die op 4 juni 1989 op het Plein van de Hemelse Vrede was, vertelde me wat zij met eigen ogen zag.

“Ze schoten, mensen renden weg en mensen probeerden anderen te redden”, zei ze. “Ze brachten lichamen naar buiten op fietszadels en fietstaxi’s. Ze renden gewoon in het geweervuur.”

Later die avond miste Wong zelf ternauwernood een kogel die werd afgevuurd tegen de muur van het Beijing Hotel, op slechts enkele centimeters van het balkon waar zij het bloedbad stond gade te slaan.

Ze zag de beruchte “Tank Man” scène in levende lijve.

“Het leger had mensen overreden en ik had naar de tanks gekeken. Toen wees mijn man naar deze man die voor een tank stond. (…) Ik zag deze hele dans tussen ‘Tank Man’ en de tank. Hij probeerde de tank tegen te houden als een voetbalkeeper. Toen klom hij op de tank, probeerde te praten, klom toen weer naar beneden”, zei Wong. “Daarna verdween hij in de menigte.”

Naast “Tank Man”, gelooft zij dat de tankbestuurder een “echte held” was omdat hij weigerde de man te overrijden.

Ik geloof dat we drie dingen moeten doen in de toekomst.

Wij moeten ervoor zorgen dat de geschiedenis wordt opgetekend, zodat – ondanks de inspanningen van Peking – de bloedbaden van 1989 niet worden vergeten en dat op een dag de zaak waarvoor zovelen hun leven gaven in China zegeviert: vrijheid, gerechtigheid, vrede en waarheid.

Dan moeten we proberen de “tankbestuurders” in het regime te vinden die weigeren mensen omver te rijden. Hoe moeilijk het ook is, we moeten de CCP aandoen wat zij ons met zoveel bekwaamheid aandoen – we moeten een verdeel-en-heers-beleid voeren en ervoor zorgen dat zij uit elkaar vallen.

En tegelijkertijd moeten we een verenigd front vormen om hun “Verenigd Front” te bestrijden. Eenheid betekent niet uniformiteit. Wij kunnen de verscheidenheid van gedachten, strategie, tactiek en aanpak verwelkomen en respecteren. Maar we moeten streven naar een “eenheid van geest en doel.”

Ego’s en rivaliteit moeten opzij worden gezet, persoonlijke agenda’s moeten worden opgeschort en iedereen die zich verzet tegen het regime in Peking moet een manier vinden om samen te werken – of tenminste elkaar niet tegen te werken. Alleen als we dat doen – en ons eigen “Verenigd Front” creëren – hebben we een kans om vooruit te komen.

Drieëndertig jaar na het bloedbad mogen we niet toestaan dat China’s gevallen helden worden vergeten. Laten we de vrije wereld, nu een groot deel van de wereld dit weekend een icoon van menselijke waardigheid – de koningin – viert, herinneren aan de grote uitdaging die voor ons ligt om het probleem van de CCP aan te pakken. Actie op dat front zou de nagedachtenis van degenen die in 1989 op het Plein van de Hemelse Vrede stonden – en vielen – tot op zekere hoogte eerbiedigen.

De standpunten in dit artikel zijn de mening van de auteur en komen niet noodzakelijk overeen met de standpunten van The Epoch Times.

 Origineel gepubliceerd op The Epoch Times (4 juni 2022): Never Forget the 1989 Tiananmen Square Massacre