Month: July 2023

Hampton Court Palace is beroemd als de residentie van Henry VIII en ligt in Richmond, een deelgemeente van Londen. De rijke geschiedenis van het paleis en de opeenvolging van eigenaars maken het tot een etalage voor een unieke mix van architecturale stijlen.

Oorspronkelijk behoorde Hampton Court toe aan kardinaal Thomas Wolsey, de administrateur van Henry VIII, die het landgoed in 1514 kocht. In 1529 verwijderde de koning de kardinaal uit Hampton Court en woonde Henry er met zijn vrouwen. Het paleis werd toen een officiële residentie voor toekomstige royals en de eigenaars verbeterden Hampton Court volgens de smaak en mode van hun tijd.

Aan de westkant van het paleis tonen de appartementen van Henry VIII de Tudorstijl, die het best te zien is in de rode bakstenen gevel van het gebouw, de enorme Grote Zaal en het gewelfde plafond van de koninklijke kapel.

Aan de oostkant van het paleis zijn de appartementen van Willem III gebouwd in een 17e-eeuwse barokstijl, ontworpen door Sir Christopher Wren. Een van de hoogtepunten is de barokke ingang van Willem III, die leidt naar de rijk gemeubileerde kamers.

Een eeuw later onderging het paleis zijn laatste verandering onder het bewind van George II en koningin Caroline, met de toevoeging van het Georgiaanse verhaal, inclusief Georgische appartementen en kunstgalerijen gevuld met renaissanceschilderijen. Na George II woonde er geen Britse vorst meer in Hampton Court. In 1839 opende de jonge koningin Victoria Hampton Court voor het eerst voor betalende bezoekers om een restauratie te financieren.

Het complex, met meer dan 60 hectare aan formele tuinen en een historisch doolhof, is een prachtige omgeving voor een koninklijke residentie.

Origineel gepubliceerd op The Epoch Times (27 juni 2023): Hampton Court: Henry VIII’s Royal Residence

De meesten van ons hebben Rafaël’s “Sixtijnse Madonna” en de rozen van Pierre-Joseph Redouté wel eens gezien, maar misschien niet in hun oorspronkelijke context. Ze zijn zo vaak gecommercialiseerd – gedrukt op tassen, ansichtkaarten, textiel en dergelijke – dat sommigen van ons misschien niet eens weten wat de oorspronkelijke bedoeling van de werken was of wie ze gemaakt heeft.

De kunst van Rafaël behoeft geen introductie, maar die van Redouté misschien wel. Hij tekende, schilderde, graveerde en drukte rozen en allerlei soorten flora, voor de wetenschap en voor de pure schoonheid ervan.

Pierre-Joseph Redouté (1759-1840) blonk uit in de drie soorten kunst die flora afbeelden: botanische illustraties, botanische kunst en bloemschilderijen. Elk type heeft een eigen doel. Botanische kunst wordt gemaakt met dezelfde nauwkeurigheid als botanische illustraties, maar alleen voor de esthetiek. Bloemenschilderijen grenzen aan het fantasierijke met minder botanische nauwkeurigheid.

Kunstenaars maken botanische illustraties voor wetenschappelijke en identificatiedoeleinden. Deze nauwkeurige en gedetailleerde tekeningen worden gemaakt aan de hand van levende planten of specimens en bevatten meestal de levenscyclus en alle delen van de plant. Een goed voorbeeld is Redouté’s delicaat weergegeven aquarel van de heide Erica fulgida, met onderaan de bloemonderdelen genummerd van één tot vijf.

Botanici vertrouwen tegenwoordig meer op botanische illustraties dan op foto’s. Alice Tangerini, illustrator op de botanische afdeling van het National Museum of Natural History van het Smithsonian Institution, legt uit dat “botanische illustraties weergeven wat een botanicus beschrijft, waarbij ze fungeren als proeflezer voor de wetenschappelijke beschrijving. Digitale fotografie wordt weliswaar steeds meer gebruikt, maar kan geen oordeel vellen over de complexiteit van het afbeelden van de plantendelen die een wetenschapper wil benadrukken en een camera kan geen levensecht botanisch exemplaar reconstrueren uit gedroogd, geperst materiaal.”

Een kunstenaar uit zijn tijd

Het kweken, bestuderen en verzamelen van exotische planten en bloemen was populair geworden in de 16e eeuw. Vroege botanici maakten illustraties in het veld of huurden kunstenaars in om hen te begeleiden in plaats van het risico te lopen dat de specimens tijdens het transport beschadigd zouden raken. “Het doel van natuurhistorische kunst is om de wetenschapper te helpen bij het identificeren, beschrijven, classificeren en benoemen van de soorten,” zegt Judith Magee, conservator zeldzame boeken, manuscripten en kunstwerken in The Natural History Museum in Londen in een video. Een verzamelaar maakte gedetailleerde illustraties van planten en publiceerde deze als etsen of gravures in een album dat “florilegium” werd genoemd, uit het Latijn vertaald als “een verzameling bloemen”. En in de 18e eeuw begonnen botanici de nieuwe classificaties van de Zweedse taxonoom Carl Linnaeus voor de natuurlijke wereld (in koninkrijken en klassen) te gebruiken, zoals vermeld in zijn werk “Systema Naturae” uit 1735, een classificatiesysteem dat we tot op de dag van vandaag gebruiken.

Tijdens zijn leven (en daarna) werd de botanische kunstenaar Redouté erkend als de meest vooraanstaande kunstenaar in zijn vakgebied en een favoriet van vorsten en aristocraten, met name Marie Antoinette en Joséphine Bonaparte, die beiden zijn begunstigers en leerlingen waren.

Hij maakte meer dan 2100 botanische schilderijen, met meer dan 1800 soorten, waarvan sommige nog nooit eerder waren beschreven en andere sindsdien zijn uitgestorven.

“Ik geloof dat ik geslaagd ben in de drievoudige combinatie van exactheid, compositie en kleur, waarvan de vereniging de enige manier is om de vegetale iconografie tot perfectie te brengen,” zei Redouté over zijn kunst in 1817, volgens auteur H. Walter Lack in zijn “Redouté: The Book of Flowers”.

Naast zijn bekendste werken “Les Roses” en “Les Liliacées” schilderde Redouté ook andere plantensoorten. Hij schilderde bijvoorbeeld spectaculaire vetplanten en cactussen zoals Heliocereus speciosus, in volle bloei te zien op een aquarel voorbereidende tekening op perkament, die wordt bewaard in het Los Angeles County Museum of Art. En Redouté maakte monochrome studies van Noord-Amerikaanse bomen, in André Michaux’s “Histoire des Chênes de l’Amérique” (1801) (“Geschiedenis van de Amerikaanse eiken”) om bomen te benadrukken die het Franse platteland opnieuw zouden kunnen bevolken.

Pierre-Joseph Redouté

Redouté werd geboren in St. Hubert in de Ardennen, in het huidige België. Hij leerde schilderen van zijn vader, een familietraditie die begon bij Redouté’s grootvader. Toen hij 6 jaar oud was, maakte hij al kleine schilderijtjes en toen hij 13 jaar oud was, verliet hij zijn huis om de kost te verdienen als rondreizend kunstenaar. In die tijd studeerde hij bij Vlaamse meesters in Vlaanderen en de Lage Landen en ontdekte hij het werk van de Nederlandse bloemenschilders Rachel Ruysch en Jan van Huysum.

In Parijs ontwierp hij toneeldecors met zijn oudere broer. In zijn vrije tijd leerde hij kleurendruk en ging hij naar lezingen van Gerard van Spaendonck, een Nederlandse schilder en de officiële koninklijke professor in de schilderkunst aan het Franse hof.

Hij tekende en schilderde ook zeldzame planten in de kassen (commerciële serres) van Le Jardin Royal des Plantes Médicinales (De Koninklijke tuin van geneeskrachtige planten). Tijdens een uitstapje naar de kassen ontmoette hij de aristocraat, bioloog en fervent plantenverzamelaar Charles L’Héritier, die hem de anatomie van planten leerde, dissectie en hoe hij illustraties voor botanici moest maken. L’Héritier gaf Redouté de eerste opdracht om 50 tekeningen te maken voor gravures in zijn “Stirpes Novae” (“Nieuwe planten”, 1784-1785).

Redouté maakte in totaal 500 tekeningen voor L’Héritier, waaronder zeldzame planten die in Kew Gardens groeiden. Deze tekeningen werden in 1788 gepubliceerd als “Sertum Anglican” (“Een Engelse slinger”).

Redouté leerde aquarelleren op perkament van de bloemenschilder van de koning, van Spaendonck, die toezicht hield op Redouté’s werk voor “Les Vélins du Roi” (“De Vellums van de Koning”), een document met bijna 7000 schilderijen waarin de koninklijke flora- en faunaverzameling werd vastgelegd. De koninklijke graveur, Gilles Demarteau, leerde Redouté stippelgraveren en in 1790 leerde Redouté kleurenstippelgraveren van de Italiaanse graveur Francesco Bartolozzi in Kew Gardens in Engeland. Kunstenaars maken stippelplaten door punten, in plaats van lijnen, van verschillende dichtheid in de koperplaat te snijden om toon en schaduw over te brengen.

Toen Marie Antoinette Redouté de opdracht gaf, had hij het hele nieuwe Petit Trianon en de bijbehorende tuinen tot zijn beschikking. Koning Lodewijk XVI had dit beroemde geschenk aan zijn koningin gegeven door te zeggen: “Aan u, die zo van bloemen houdt, presenteer ik dit boeket”.

Baanbrekende botanische afdrukken

Redouté schilderde aquarel op perkament en later op velijn voor zijn prenten. In zijn vroege werken gebruikte hij de lijngravure, later perfectioneerde hij de kleurenstippelgravure, die subtielere tinten en schakeringen opleverde. Hij introduceerde de stippelgravure in Frankrijk en de botanische kunst.

Redouté drukte stippelgravures door eerst een aantal afdrukken met zwarte inkt op de nieuwe platen te drukken. Dit haalde de scherpte weg van de afdrukken van de ongerepte platen. Hij koos geel-oker getint papier voor de zwarte afdrukken om de subtiele tinten van de stippelgravures te benadrukken, die niet tot hun recht zouden komen op helder wit papier. Hij publiceerde deze monochrome afdrukken in speciale edities van de boeken.

De tijdrovende techniek die Redouté gebruikte om planten in kleur af te beelden vereiste dat alle kleuren inkt in één keer werden toegevoegd. Hiervoor gebruikte hij een klein zeemleren of katoenen mopje op een gegraveerde plaat, waardoor de delicate zachte tinten en de vloeiende contouren van de planten uit de afdrukken tevoorschijn kwamen. Na het afdrukken kleurde Redouté de afdrukken met de hand in en vernietigde vervolgens de koperplaten om te voorkomen dat er nog meer afdrukken werden gemaakt.

Rozen en Lelies

In 1798 gaf de vrouw van Napoleon, keizerin Joséphine, Redouté voor het eerst de opdracht om botanische aquarellen te schilderen voor haar slaapkamer in Château de Malmaison, ongeveer 14.5 km van het centrum van Parijs. Latere opdrachten werden gepubliceerd in de “Jardin de la Malmaison” van botanicus Étienne Pierre Ventenat en de “Description des Plantes Rares Cultivées à Malmaison et à Navarre” van botanicus Aimé Jacques Alexandre Bonpland (“Beschrijving van de zeldzame planten van Malmaison en Navarra”).

Als fervent bloemenverzamelaarster had Joséphine alle bekende soorten rozen in haar tuinen in Malmaison. De oorlog weerhield haar tuinen er niet van zich uit te breiden, want Napoleon gaf zijn marinecommandanten opdracht elk schip te doorzoeken op planten voor haar tuin. Zelfs toen Frankrijk en Engeland in oorlog waren, importeerde Joséphine rozen van haar Engelse kweker. En Sir Joseph Banks, de directeur van Kew Royal Botanic Gardens, stuurde haar rozen.

In het voorwoord van “Jardin de la Malmaison (1803)” richt Ventenat zich tot Joséphine en haar passie voor het verzamelen van bloemen.

Redouté voerde zijn bekendste werken uit onder het patronaat van Joséphine: “Les Roses’ en ‘Les Liliacées’. Hij maakte de drie delen van “Les Roses” tussen 1817 en 1824 en publiceerde de 168 platen in 30 afleveringen. De botanicus Claude Antoine Thory schreef wetenschappelijke beschrijvingen bij elk exemplaar.

Deskundigen zijn van mening dat de platen in “Les Roses” artistieke, botanische en documentaire waarde hebben, zowel voor de soorten en cultivars die nog bestaan als voor de soorten en cultivars die verdwenen zijn. Joséphine heeft Redouté’s “Les Roses” nooit zien floreren, omdat ze stierf voordat hij het werk had voltooid.

“Les Liliacées” was het grootste werk van Redouté, met acht delen en 503 platen, gepubliceerd in 80 afleveringen tussen 1802 en 1816. De werken bevatten niet alleen lelies, maar ook bloemen buiten de leliefamilie, zoals irissen, orchideeën, heliconia’s, agaves, amaryllis en bromelia’s, waaronder de ananas en de banaan. Redouté heeft 18 grote papieren kopieën van “Les Lilacées” met de hand ingekleurd.

Hij hernoemde een lelie ter ere van Joséphine. Brunsvigia josephinae, beter bekend als Joséphine’s lelie of kandelaarlelie, heeft meer dan tien jaar nodig om zich te vestigen voordat ze bloeit. Joséphine kocht een bol in Nederland nadat deze voor het eerst in 20 jaar had gebloeid. Redouté merkte op dat de bol onder Joséphine’s hoede al twee keer had gebloeid, dus gaf hij hem een andere naam.

Na de dood van Redouté schreef zijn bevriende journalist over “Les Liliacées”:

“Er was een genie voor nodig om deze sprankelende en elegante familie van de Liliaceae te beschrijven, met zo’n moeilijke genealogie en met verschillende rassen die zich zo goed vermengen en in elkaar overgaan.”

Wil je andere soorten kunst- en cultuurartikelen zien? Mail ons dan je verhaalideeën of feedback naar features@epochtimes.nyc

Origineel gepubliceerd op The Epoch Times (17 juli 2023): The Raphael of Flowers: Pierre-Joseph Redouté

Schilderachtige afbeeldingen van dans behoren tot de mooiste en meest geliefde werken in de kunstgeschiedenis. Beroemde voorbeelden beelden dit thema uit in verschillende stijlen, waaronder historieschilderkunst, portretschilderkunst en genrescènes. Ze tonen mythische figuren, aristocraten en gewone mensen die zich bezighouden met lichamelijke ritmische bewegingen, een oeruitdrukking van onze menselijkheid.

‘Een dans op de muziek van de tijd’

De 17e-eeuwse Franse schilder Nicolas Poussin (1594–1665) wordt beschouwd als een van de belangrijkste barokkunstenaars. Hij wordt ook wel de “Vader van het Franse Classicisme” genoemd, hoewel hij het grootste deel van zijn carrière in Rome doorbracht. Prestigieuze opdrachtgevers waren onder andere koning Lodewijk XIII van Frankrijk, koning Filips IV van Spanje en kardinaal Richelieu.

Poussin was een fervent bewonderaar van de klassieke principes van de antieke kunst; hij streefde ernaar om hun zuiverheid, adel, formaliteit, geleerdheid en structuur te bereiken in zijn nauwkeurige composities. Hij werd vooral geïnspireerd door dansende figuren in de antieke beeldhouwkunst. Het verschafte hem een elegant en geraffineerd voertuig om op innovatieve wijze beweging te verkennen in zijn historieschilderijen. Hij maakte een serie schilderijen met een dansthema, waarvan de meest eminente “A Dance to the Music of Time” is. Het werd gemaakt in opdracht van Giulio Rospigliosi (de latere paus Clement IX) en maakt nu deel uit van The Wallace Collection.

In “Een dans op de muziek van de tijd” zijn de hoofdfiguren eeuwig in beweging, maar toch weet Poussin met harmonieuze kleuren en lijnen een gevoel van buitenaardse stilte te creëren. Dit is een allegorisch schilderij in een pastoraal landschap en de exacte betekenis is voor interpretatie vatbaar. Het onderwerp is afkomstig van een fragment uit “Les Dionysiaques” van Claude Boitet de Frauville dat gaat over de seizoenen en de goden Jupiter en Bacchus; de cirkelvormige figuren die elkaars hand vasthouden kunnen worden gezien als de gepersonifieerde seizoenen die dansen, terwijl de gevleugelde Vadertje Tijd rechts een lier bespeelt. Een sokkel aan de linkerkant wordt bekroond door gebeeldhouwde hoofden van zowel een jonge als een oudere Bacchus.

Dit schilderij is ook symbolisch voor verschillende toestanden van de menselijke conditie, met de dansende figuren die ritmisch voortdurend door de cyclus van het leven dwarrelen. Deze figuren staan voor armoede, arbeid, rijkdom en plezier; als men zich te buiten gaat aan plezier, keert men terug naar armoede.

De meest opvallende en verlichte van de vier danseressen zijn Wealth en Pleasure. Wealth, de dame in het geel, draagt beschoten zijden kleding (twee of meer gekleurde draden die een iriserende uitstraling geven) en parels in haar haar.

Pleasure wordt gekroond door een bloemenkrans en draagt vloeiende gewaden, die worden geaccentueerd door haar verleidelijke uitdrukking. Aan weerszijden van het doek staat een putto (mollig mannelijk kind). De een houdt een zandloper vast en de ander blaast bellen—beide als herinnering aan de kortstondigheid van het leven. Het vignet bovenaan het doek toont Aurora (de dageraad) die een processie leidt langs de ochtendhemel. Ze wordt gevolgd door de zonnegod Apollo, die op zijn strijdwagen rijdt, en de Uren, die het gevoel van het verstrijken van de tijd nog meer ondersteunen.

‘La Camargo dansen’

De kunstvorm ballet bereikte zijn hoogtepunt in Frankrijk rond het midden van de 17e eeuw. In het begin werd het vooral uitgevoerd door aristocratische mannen aan het hof en omvatte het meestal de viering van klassieke thema’s uit de oudheid. Koning Lodewijk XIV, ook wel de Zonnekoning genoemd, was zelf een bekwaam en toegewijd danser.

Geleidelijk aan speelden vrouwen een belangrijkere rol in het ballet. In de 18e eeuw was een van de grootste balletsterren van deze eerste generatie professionele vrouwelijke hoofdrolspelers Marie de Camargo (1710–1770), die optrad in het Parijse Opéra Ballet. Camargo stond bekend om haar atletisch en technisch vernuft dat zich kon meten met dat van mannelijke dansers, en ze breidde het repertoire van die tijd uit met nieuwe passen. Om haar actieve voetenwerk mogelijk te maken, verkortte ze de rokken van haar kostuums en was ze misschien wel een van de eerste balletdansers die slippers droeg in plaats van schoenen met hakken. Ze was een modetrendsetter, van haar schoenen tot haar kapsels.

Camargo was een muze voor de kunstenaar Nicolas Lancret (1690–1743), die verschillende schilderijen van haar maakte die later werden omgezet in gravures. De beroemdste uit deze serie is de eerste die hij maakte, “La Camargo Dancing”. Het maakt nu deel uit van de National Gallery of Art.

Lancret was een zeer getalenteerde volgeling van Antoine Watteau en ook hij schilderde “fêtes galantes”, of kleine werken die groepen elegante mannen en vrouwen tonen die prachtig gekleed zijn in een parkachtige omgeving. Lancret ontwikkelde echter zijn eigen kenmerkende stijl en creëerde scènes die directer refereerden aan de hedendaagse maatschappij en gebruikte brutalere en levendigere kleuren. Zijn werk was populair en werd opgenomen in collecties zoals Versailles en Frederick de Grote’s Sanssouci in Potsdam, waar “La Camargo Dancing” voor het eerst zijn intrek nam. Hij inspireerde latere kunstenaars waaronder François Boucher, William Hogarth en Thomas Gainsborough.

In de compositie van “La Camargo Dancing” zijn stijlvolle toeschouwers geplaatst in een ingewikkeld “S”-curve-ontwerp dat de beweging accentueert van het danspaar dat een pas de deux uitvoert. Ze dansen op muziek gespeeld door instrumentalisten die gedeeltelijk verborgen worden door bomen aan de linkerkant. Lancret had een fête galante genrescène geschilderd, maar het is ook een hedendaags portret.

La Camargo, nog steeds op hakken, draagt een ijsblauwe jurk versierd met blauwe, roze en gouden bloemen die van haar rok tot aan haar zoom vallen. Dit vestigt de aandacht van de kijker op haar voetenwerk in de ballethouding à demi-pointé. In dit groene landschap zijn zelfs de bomen sierlijk—hoog met slanke stammen, maar met een schaduwrijk bladerdak. Een stenen sokkel met daarop een hoofd met een lauwerkrans is een verwijzing naar het klassieke tijdperk en doet denken aan het standbeeld in Poussins “Een dans op de muziek van de tijd”. De fontein rechts, met zijn zachte waterstraal, draagt bij aan de idyllische kwaliteit van het bos. Lancret voegt niet alleen theatraliteit en landschap samen, hij creëert ook poëzie.

‘De huwelijksdans’

Het werk van de 16e-eeuwse kunstenaar Pieter Bruegel de Oude (circa 1525–1569) vormt een tegenhanger voor decoratieve schilderijen van verfijnde en gecodificeerde dans. Hij staat bekend als “Boeren Bruegel” vanwege zijn complexe, gedetailleerde en niet-ideale afbeeldingen van het alledaagse boerenleven in Nederland (in het huidige België) die gebaseerd waren op directe observaties. Concrete biografische details zijn schaars, maar hij was het meest talentvolle lid van een artistieke familie met meerdere generaties—onder zijn zonen bevonden zich de prominente kunstenaars Pieter Brueghel de Jonge en Jan Brueghel de Oude—en zijn roem en invloed verspreidden zich via de verspreiding van prenten naar zijn werk.

Een van zijn populairste schilderijen is het pittige “De Bruiloftsdans” in het Detroit Institute of Arts. Het is een van de slechts drie grote schilderijen van Bruegel in een Amerikaans museum. Het toont een joviale scène op een druk bruiloftsfeest in een bos. De bruid, die zwart draagt (zoals toen gebruikelijk was), danst met haar onbevangen gasten terwijl een doedelzakspeler, rechts, speelt. De figuren zijn gemodelleerd met eenvoudige en brede streken. Het prominente gebruik van gebogen lijnen voor individuen en hun groepsvorming versterkt de wervelende beweging van het schilderij. Dit gevoel van beweging wordt nog versterkt door de levendige kleuren die Bruegel koos, hoewel sommige in de loop der tijd zijn aangetast. Recente wetenschappelijke analyse toont aan dat veel van de roodachtige grijzen en bruintinten die nu zichtbaar zijn oorspronkelijk een violetblauwe kleur waren die werd gemaakt door kobaltglas te malen. Het was een onstabiel pigment dat nu een stoffige kleur heeft gekregen.

De wetenschappelijke analyse van “De Bruiloftsdans” is omstreden, net als veel andere werken van Bruegel, en onthult de complexiteit en originaliteit van zijn oeuvre. Er zijn meerdere interpretaties, van morele lessen tot politieke stellingnames. In het eerste geval zou het een didactische waarschuwing kunnen zijn dat hufterig en losbandig gedrag tot zonde leidt.

Een andere interpretatie is dat het een weerlegging is van de onderdrukking van het protestantisme in de Nederlandse provincies door de katholieke Spaanse koning. Veel boeren praktiseerden het protestantisme, dus misschien weerlegt Bruegel de koninklijke macht door een soort vrolijkheid te vieren die door het toenmalige katholicisme werd afgekeurd. Ongeacht de verschillende interpretaties is men het erover eens dat dit schilderij niet simpelweg een recreatie is van een dansscène uit het dagelijks leven, maar eerder de humor en geestigheid van de kunstenaar laat zien, samen met diepere betekenissen.

Deze drie schilderijen hebben elk moderne roem. Het schilderij van Poussin vormde de inspiratiebron voor de gelijknamige 12-delige romancyclus van de 20e-eeuwse schrijver Anthony Powell. Lancrets afbeelding van Camargo stond model voor een van de typische ballerinabroches van het Franse juwelenbedrijf Van Cleef & Arpels. Deze serie, begonnen in de jaren 1940, inspireerde George Balanchine misschien wel tot de choreografie van zijn prachtige ballet “Jewels” uit 1967, dat vandaag de dag nog steeds wordt opgevoerd. Tot slot, toen het Detroit Institute of Arts geconfronteerd werd met de verkoop van zijn collectie vanwege de faillissementscrisis van de stad Detroit, speelde Bruegels “Bruiloftsdans” een prominente rol bij het redden van de collectie.

Elk schilderij blijft “dansen”—kunstenaars inspireren en kijkers verrukken.

Gepubliceerd door The Epoch Times (13 juli 2023): Dance Through the Ages

Paleis Ludwigsburg (Schloss Ludwigsburg), net ten noorden van Stuttgart, Duitsland, is een van de grootste barokke complexen van Europa. Het paleiscomplex vertoont veel gelijkenissen met Versailles wat betreft grootte, historisch belang en architecturale stijlen en heeft de bijnaam “Zwabisch Versailles” vanwege de ligging in de zuidwestelijke regio van Duitsland die bekend staat als Zwaben.

Eberhard Ludwig, hertog van Wurttemberg, bouwde in 1704 een jachtslot op het terrein. In 1718 breidde de hertog het terrein uit tot een weelderig paleis met 18 gebouwen, 452 kamers en een prachtig park van 79 hectare. Carl Alexander, hertog van Wurttemberg, de opvolger van Eberbard Ludwig, voegde appartementen toe in de Franse rococostijl.

Paleis Ludwigsburg werd het zomerverblijf van de eerste koning van Wurttemberg, Frederik I, die veel kamers opnieuw inrichtte in de Empirestijl, een neoklassieke stijl beïnvloed door Napoleon en gekenmerkt door zijn eclecticisme en klassieke revivalmotieven.

Wat Paleis Ludwigsburg zo uniek maakt, is de mix van stijlen, die drie verschillende historische periodes vertegenwoordigen. Het gebouw kenmerkt zich door de barokstijl met zijn pleisterwerk, marmer, verguldsel, zijden damast, dramatische trappen en kroonluchters die de vertrekken en de kapel versieren. De luchtige rococostijl en de elegante neoklassieke stijl zijn ook aanwezig, zoals te zien is in de vele vergulde spiegels en Egyptisch geïnspireerde meubels. Vandaag de dag is Paleis Ludwigsburg Duitslands best bewaarde barokke residentie.

Gepubliceerd door The Epoch Times (18 juli 2023): Germany’s Ludwigsburg Palace: The ‘Swabian Versailles’