WASHINGTON – Fang Siyi kan zich niet meer herinneren hoe vaak ze werd gearresteerd voordat ze uit het communistische China ontsnapte.
Zij is een 51-jarige beoefenaar van Falun Gong, een spirituele praktijk die bekend staat om haar kernprincipes van waarachtigheid, mededogen en verdraagzaamheid. Sinds 1999 heeft zij twee familieleden verloren door de grootscheepse vervolging van de Chinese Communistische Partij (CCP) die gericht was tegen haar geloof. De ene werd doodgeslagen, de andere werd gedwongen haar huis te verlaten en stierf enkele jaren later nadat de druk van de vervolging een tol eiste op haar gezondheid.
Fang zelf werd voortdurend lastiggevallen en vastgehouden door de politie in haar geboortestad Jilin, een stad in het noordoosten van China. In 2001 werd zij gearresteerd omdat ze onderdak had geboden aan twee geloofsgenoten die in het Chinese leger zaten. Tijdens haar gevangenschap werd ze gedurende twee maanden regelmatig geïnjecteerd met een giftige drug. Door de drugs zwol haar buik op. Later begon haar huid, vanaf haar tenen, de kleur van een aubergine aan te nemen: een ondoorzichtige zwart paarse tint.
Ze verloor meer dan 25 kilo tijdens die detentieperiode.
In een werkkamp voor vrouwelijke Falun Gong beoefenaars werd Fang onthouden van slaap en gaven ze haar elektrische schokken op haar edele delen. Een andere volgelinge, een ongetrouwde vrouw van in de 20, onderging ook een dergelijke elektrocutie. Ze verloor ter plekke haar verstand en is nooit meer normaal geworden, vertelde Fang aan The Epoch Times.
Fang, die in 2006 naar Thailand vluchtte en later naar de Verenigde Staten kwam, was één van de ruwweg 70 tot 100 miljoen getroffenen van de landelijke uitroeiingscampagne, op touw gezet door de CCP die de populariteit van de discipline als een bedreiging voor haar heerschappij beschouwde.
Pijn en rouw
Op een bijeenkomst op 16 juli op Capitol Hill ter gelegenheid van het 22ste jaar na het begin van de vervolging, verzamelden Fang en naar schatting 1.500 beoefenaars zich in stilte in hun gele shirts met spandoeken die opriepen tot beëindiging van de schendingen van de mensenrechten. Vooraan stonden rijen met kransen omzoomde displays, elk met het gezicht van een verloren leven.
Beoefenaars van Falun Gong verzamelen zich in Washington ter gelegenheid van de 22ste gedenkdag van de vervolging in China, op 16 juli 2021. (Samira Bouaou/De Epoch Times)
Minghui.org, een website die in de Verenigde Staten is opgezet om de vervolging te documenteren, heeft de gegevens van meer dan 4.500 slachtoffers achterhaald, maar merkt op dat het werkelijke dodental waarschijnlijk veel hoger ligt, omdat het moeilijk is informatie uit China te verkrijgen.
De Congressional-Executive Commission on China, een orgaan dat wordt geleid door tweeledige Amerikaanse wetgevers, heeft vrijdag de aandacht gevestigd op de “afschuwelijke mishandelingen” waarvan Falun Gong beoefenaars het slachtoffer zijn geworden. De Commissie drong aan op “onmiddellijke stopzetting van deze onderdrukking” en een onderzoek door de mensenrechtencommissie van de Verenigde Naties.
Beoefenaars van Falun Gong nemen deel aan een kaarslichtwake ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de 22 jaar durende vervolging in China bij het Washington Monument op 16 juli 2021. (Samira Bouaou/The Epoch Times).
De Commissie heeft 484 Falun Gong beoefenaars in China in haar gegevensbank met politieke gevangenen geregistreerd, van wie sommigen tot meer dan tien jaar gevangenisstraf zijn veroordeeld. Cui Fenglan, een schoolbibliothecaris uit de stad Harbin in de meest noordelijke provincie van China, Heilongjiang, werd veroordeeld tot een gevangenisstraf van 15 jaar voor het kopen van een sieraad met de woorden “waarachtigheid, mededogen en verdraagzaamheid”, meldde Minghui in 2017.
Volgens het Falun Dafa Informatiecentrum zijn miljoenen beoefenaars de afgelopen twintig jaar op verschillende manieren gevangen gehouden en zijn honderdduizenden mensen gemarteld. Ondertussen heeft de CCP ook een groot aantal doden veroorzaakt door het wegnemen van levende organen – een door de staat goedgekeurde mishandeling die voornamelijk gericht is op de volgelingen en tot op de dag van vandaag voortduurt.
Falun Gong beoefenaars nemen deel aan een parade ter gelegenheid van de 22e gedenkdag van de vervolging van Falun Gong door het Chinese regime, in Washington op 16 juli 2021. (Larry Dye/The Epoch Times)
Liu Xitong, een kalligraaf uit de oostelijke Chinese provincie Shandong die ook herhaaldelijk gevangen werd gehouden, zei dat hij werd over zijn hele lichaam hard werd geslagen met houten stokken, terwijl hij op zijn hoofd werd geslagen met schoenzolen. De beulen stonden ook op zijn hoofd en lichaam om hem te beletten zich te bewegen, zei hij.
De pijn was zo ondraaglijk dat hij op dat moment wilde sterven.
Liu zei dat gevangenen hem herhaaldelijk van top tot teen in zijn huid knepen, een kwelling die hij vergeleek met “villen” en hem deed schreeuwen terwijl hij over de grond rolde. Als gevolg daarvan begon zijn huid te etteren en vervolgens te rotten.
Liu Xitong, een kalligraaf, neemt deel aan een evenement ter gelegenheid van de 22e gedenkdag van de vervolging van Falun Gong door het Chinese regime, in Washington op 16 juli 2021. (Samira Bouaou/De Epoch Times)
“Een schande voor de wereld”
Het regime heeft de campagne tegen Falun Gong ongestraft kunnen uitvoeren omdat de groep buiten China niet erg bekend was toen de vervolging begon, aldus Christine Lin, creatief directeur van de belangenorganisatie Friends of Falun Gong.
In de afgelopen twee decennia is de CCP erin geslaagd dit vervolgingsmodel te perfectioneren en te gebruiken tegen de slachtoffer groep, vertelde Lin aan The Epoch Times.
“Door die lange tijd heeft de CCP beoefenaars van Falun Gong als proefkonijnen kunnen gebruiken voor de meest geavanceerde martelmethoden, de beste manieren om psychiatrische drugs op mensen te gebruiken, de beste manieren om dwangarbeid te verrichten en gedwongen organen te oogsten”, zei ze.
“Met die ervaring hebben ze nu ontdekt hoe lucratief het is om mensen organen af te nemen en hen te dwingen producten te maken zonder enige betaling.”
Falun Gong beoefenaars verzamelen zich in Washington ter gelegenheid van het 22ste jaar van de vervolging in China, op 16 juli 2021. (Larry Dye/The Epoch Times)
“Nu” zei ze, “is het onze taak ervoor te zorgen dat deze vervolging niet over de hele wereld wordt uitgevoerd.”
Lin voegde eraan toe dat het begrijpen van de campagne van het regime tegen Falun Gong de sleutel is tot het herkennen van “de psychologie van de Chinese Communistische Partij” en haar verlangen om “alles te bepalen, tot de kleinste gedachten in je geest”.
Dede Laugesen, uitvoerend directeur van Save the Persecuted Christians, spreekt op een bijeenkomst ter gelegenheid van het 22e jaar van de vervolging in China, in Washington op 16 juli 2021. (Larry Dye/The Epoch Times)
Dede Laugesen, uitvoerend directeur van Save the Persecuted Christians, vertelde The Epoch Times dat het falen van de wereldgemeenschap om te reageren op de onderdrukking “een schande voor de wereld” is.
“Maar nu door de pandemie van het afgelopen jaar steeds meer aan het licht komt, wordt de wereld zich bewust van de misdaden van communistisch China”, zei ze.
WASHINGTON – Het is tijd voor de Verenigde Staten om de “genocide op de beoefenaars van Falun Gong in China” te erkennen, vertelde een deskundige op het gebied van godsdienstvrijheid op 16 juli aan de deelnemers van een bijeenkomst in Washington.
Nina Shea, senior fellow en directeur van het Centrum voor Godsdienstvrijheid van het Hudson Instituut, wees erop dat de Amerikaanse regering de onderdrukking van Oeigoeren in de regio Xinjiang door het Chinese regime als genocide heeft bestempeld en riep de Verenigde Staten op hetzelfde te doen inzake Pekings voortdurende vervolging van Falun Gong.
“Genocide is de vernietiging van een deel van een religieuze gemeenschap, met bijvoorbeeld de bedoeling die uit te roeien en ik denk niet dat er twijfel is over wat er de afgelopen decennia met Falun Gong is gebeurd aan die criteria voldoet”, zei ze op de bijeenkomst.
Nina Shea, senior fellow en directeur van het Centrum voor Religieuze Vrijheid aan het Hudson Instituut, spreekt op een bijeenkomst ter gelegenheid van de 22e gedenkdag van het begin van de vervolging van Falun Gong door het Chinese regime, op de National Mall in Washington op 16 juli 2021. (Larry Dye/The Epoch Times)
“Dit is de meest gruwelijke schending van de mensenrechten en het staat in het Amerikaanse hart gegrift.”
De bijeenkomst in de National Mall werd gehouden ter gelegenheid van de 22e gedenkdag van het begin van de vervolging van Falun Gong door het Chinese communistische regime op 20 juli.
Na de bijeenkomst liepen zo’n 1.500 tot 2.000 deelnemers – een schatting van de organisatoren – van het Amerikaanse Capitool naar Constitution Avenue, om te eindigen bij het Washington Monument, waar die avond een wake met kaarslicht werd gehouden.
Beoefenaars van Falun Gong nemen deel aan een parade ter gelegenheid van de 22e gedenkdag van het begin van de vervolging van Falun Gong door het Chinese regime, in Washington op 16 juli 2021.(Samira Bouaou/The Epoch Times)
Falun Gong, ook bekend onder de naam Falun Dafa, is een spirituele discipline die een reeks meditatieve oefeningen en morele leringen omvat, gericht op de beginselen van waarachtigheid, mededogen en verdraagzaamheid. In de jaren negentig steeg de populariteit van deze discipline in China en volgens officiële schattingen beoefenden er tegen het einde van het decennium 70 tot 100 miljoen mensen de praktijk. Het regime zag dit als een bedreiging en begon op 20 juli 1999 met een grootscheepse onderdrukkingscampagne.
Sindsdien zijn miljoenen beoefenaars opgesloten in gevangenissen, werkkampen en andere inrichtingen, waar martelingen, zoals elektrische schokken, afranselingen, slaaponthouding en andere vormen van mishandeling aan de orde van de dag zijn. Een onnoemelijk aantal is gestorven als gevolg van slechte behandeling of het gedwongen wegnemen van organen.
‘De CCP is uiteen aan het vallen’
Rechtenactivisten op de bijeenkomst zeiden dat de Chinese Communistische Partij (CCP) niet aan de veroordeling zal ontkomen voor haar decennialange onderdrukking van Falun Gong beoefenaars.
“We moeten aan de juiste kant van de geschiedenis staan en de misdaden van de CCP tegen de menselijkheid bestraffen en de CCP volledig ontbinden”, zei Frank Gaffney, vice-voorzitter van de in Washington gevestigde belangengroep Comité voor het huidige gevaar: China.
“De CCP is nu uiteen aan het vallen”, zei hij en hij waarschuwde dat iedereen die aan deze misdaad heeft deelgenomen, van de besluitvormers tot de uitvoerders van de vervolging, voor de rechter zal worden gebracht.
Faith McDonnell, directeur van belangenbehartiging Katartismos Globa, spreekt op een bijeenkomst ter gelegenheid van de 22e gedenkdag van het begin van de vervolging van Falun Gong door het Chinese regime, op de National Mall in Washington op 16 juli 2021. (Larry Dye/The Epoch Times)
Faith McDonnell, directeur belangenbehartiging van Katartismos Global, benadrukte de volksbeweging Tuidang (het verlaten van de Partij), waarbij meer dan 380 miljoen Chinezen in China en in het buitenland hun banden met de CCP en de daaraan gelieerde groeperingen hebben opgezegd. “Communisten”, zei ze, “willen de plaats van God innemen en dat gaat ze niet lukken.”
Zij besteedde ook speciale aandacht aan een spandoek op de bijeenkomst met de tekst “De wereld heeft behoefte aan waarachtigheid, mededogen en verdraagzaamheid.”
“Waarachtigheid is tegenwoordig schaars”, vertelde ze de aanwezigen. “Ondanks wat Falun Gong 22 jaar lang heeft doorgemaakt in China en de tentakels van China die zich ook uitstrekken naar de rest van de wereld, zijn jullie voor de waarheid blijven staan.”
Frank Gaffney, vicevoorzitter van de in Washington gevestigde belangengroep Comité voor het huidige gevaar: China, spreekt op een bijeenkomst ter gelegenheid van de 22e gedenkdag van het begin van de vervolging van Falun Gong door het Chinese regime, op de National Mall in Washington op 16 juli 2021. (Larry Dye/The Epoch Times)
Gaffney noemde de CCP op 16 juli een “criminele organisatie.”
De “criminele daad” van gedwongen orgaanoogst gericht tegen Falun Gong beoefenaars is “absoluut onbetwistbaar” en “zij kunnen niet ontsnappen aan het oordeel van de geschiedenis”, zei hij.
Vele beoefenaars van Falun Gong zijn gestorven doordat hun organen onder dwang zijn verwijderd en hun vitale lichaamsdelen zijn verkocht op de Chinese transplantatiemarkt. Een onafhankelijk volkstribunaal uit 2019 concludeerde dat het regime jarenlang gedetineerde Falun Gong beoefenaars “op grote schaal” heeft gedood voor hun organen.
Beoefenaars van Falun Gong nemen deel aan een optocht ter gelegenheid van de 22e gedenkdag van het begin van de vervolging van Falun Gong door het Chinese regime, in Washington op 16 juli 2021. (Samira Bouaou/The Epoch Times)
Andere sprekers op de bijeenkomst waren dr. Kurt Werthmuller, beleidsanalist bij de U.S. Commission on International Religious Freedom; Jürgen Braun, een Duits parlementslid; Annie Boyajian, directeur belangenbehartiging van Freedom House; Andrew Bremberg, een voormalig vertegenwoordiger van de V.S. bij de V.N. en voorzitter van de Victims of Communism Memorial; Wendy Wright, voorzitter van Christian Freedom International; Dede Laugesen, uitvoerend directeur van Save the Persecuted Christians; Alan Adler, uitvoerend directeur van Friends of Falun Gong; de 16-jarige Chen Fayuan, wiens ouders in China worden vastgehouden; Rong Yi, voorzitter van het in New York gevestigde Tuidang Center; en Wang Zhiyuan van de Wereldorganisatie voor onderzoek naar de vervolging van Falun Gong.
Tijdens de bijeenkomst reikten Vrienden van Falun Gong ook een prijs uit aan Sev Ozdowski, voorzitter van de Australische Raad voor Mensenrechteneducatie, “voor zijn onbaatzuchtige inspanningen om Falun Gong beoefenaars in China te helpen.” De prijs werd namens Ozdowski in ontvangst genomen door Barry Shaka.
Falun Gong beoefenaars bij kaarslichtwake ter herdenking van de slachtoffers van de 22 jaar vervolging in China bij het Washington Monument op 16 juli 2021. De karakters voor “Waarachtigheid, Mededogen en Verdraagzaamheid”, de principes onderwezen door de spirituele praktijk, staan vooraan. (Edward Dai/The Epoch Times).
Wetgevers vragen om sancties
Eerder deze week riepen verschillende Amerikaanse wetgevers op tot bestraffing en sancties tegen Peking in verband met de voortdurende onderdrukking van Falun Gong beoefenaars.
“Er moeten sancties komen”, zei republikein Brian Babin (Texas) op 15 juli tegen NTD, een verwant mediakanaal van The Epoch Times.
Verwijzend naar de gedwongen orgaanoogst van beoefenaars in Peking, beschreef Babin de Partij als een ” kwaadaardig regime.”
In juni heeft de Senaat van Texas een resolutie aangenomen waarin het oogsten van levende organen als “moord” wordt veroordeeld. In maart heeft een tweeledige groep van federale wetgevers zowel in de Senaat als in het Huis wetgeving ingediend om een einde te maken aan de gedwongen orgaanhandel. “Het wegnemen van organen is een barbaarse en onmenselijke daad waarvoor geen plaats is in onze wereld”, zei Chris Smith (R-New Jersey) destijds.
Scott Perry (R-Pennsylvanië) riep de regering en het Congres op actie te ondernemen om de wreedheden te stoppen.
Beoefenaars van Falun Gong nemen deel aan een parade ter gelegenheid van de 22e gedenkdag van het begin van de vervolging van Falun Gong door het Chinese regime, in Washington op 16 juli 2021. (Samira Bouaou/The Epoch Times)
“We moeten wel zeggen dat er consequenties zijn. Er zal pijn zijn, economische pijn, diplomatieke pijn en er zullen gevolgen zijn voor de reputatie”, zei Perry in een interview op 13 juli met NTD.
Er is geen tijd te verliezen.
“Elke dag worden er meer mensen gemarteld. En het moedigt de Communistische Partij aan om gewoon door te gaan met de dingen die ze in het verleden heeft gedaan, zonder enige verantwoording af te leggen.”
Zoals iedereen weet die ook maar een beetje wakker is – en, nee, wakker en paranoïde zijn niet hetzelfde – zijn de kunsten, graniet-links als ze inmiddels zijn, ongeveer zo dood als nooit tevoren in onze cultuur.
Noem een genre, en het is één en al prietpraat. De boodschap is altijd hetzelfde; een afknapper.
Wanneer er iets voor elkaar wordt gekunsteld door conformisten – en op dit moment zijn de linksen de grootste conformisten die je je kunt voorstellen – is het gegarandeerd smakeloos.
Als lid van de Filmacademie heb ik dit jaar voor het eerst niet eens de moeite genomen om (op een film – red.) te stemmen, laat staan films te kijken. Wie heeft er nog behoefte aan Hollywoods moraliserende preken?
Maar er is hoop, grote hoop zelfs, uit de muziekwereld en wel van het hoogste niveau.
De Britse muzikanten Van Morrison en Eric Clapton – twee van de grootste sterren van de laatste 50 jaar – hebben gebroken met het o zo vermoeide, platgetreden “progressieve” stramien van populaire muziek met niet één, maar twee nummers die de bakens verzetten.
In feite eisen ze de cultuur terug van de linkse fatsoensrakkers in naam van de vrijheid.
Natuurlijk worden de liedjes de kop ingedrukt – of, in het geval van YouTube, pas gepresenteerd na eindeloze advertenties van mensen als Stacey Abrams – terwijl linkse hordes gehakt maken van de auteurs op dat andere platform van vijandigheid naar al het ook maar enigszins originele (lees: conservatieve of libertarische) gedachtegoed, Twitter.
Het eerste nummer is een anti-lockdown blues geschreven door Van Morrison en gezongen door Clapton getiteld “Stand and Deliver“. De opbrengst gaat naar Morrison’s Lockdown Financial Hardship Fund.
Onnodig te zeggen dat het niet veel op de radio wordt gedraaid, wat toch opmerkelijk is gezien de staat van dienst van beide artiesten.
Je kan het liedje hier beluisteren, het rockt als de dagen van weleer. Hier is een stukje van de tekst:
Stand and deliver
You let them put the fear on you
Stand and deliver
But not a word you heard was true
But if there’s nothing you can say
There may be nothing you can do
Do you wanna be a free man
Or do you wanna be a slave?
Do you wanna be a free man
Or do you wanna be a slave?
Do you wanna wear these chains
Until you’re lying in the grave?
I don’t wanna be a pauper
And I don’t wanna be a prince
I don’t wanna be a pauper
And I don’t wanna be a prince
I just wanna do my job
Playing the blues for friends
Magna Carta, Bill of Rights
The Constitution, what’s it worth?
You know they’re gonna grind us down, ah
Until it really hurts
Is this a sovereign nation
Or just a police state?
You better look out, people
Before it gets too late
Magna Carta, Bill of Rights, inderdaad. Leven we in een soevereine natie of in een politiestaat? Deze jongens eren de grondwet, net zoals wij, trouwens, bij The Epoch Times.
Misschien had Clapton, een van de grootste gitaristen van zijn generatie of van welke generatie dan ook, dit moeten spelen en zingen op de trappen van het Capitool op 6 januari.
Where have all the rebels gone?
Hidin’ behind computer screens
Where’s the spirit, where’s the soul?
Where have all the rebels gone?
Nou kun je geen rebel en conformist tegelijk zijn, maar dat is wel, zoals ik al zei en wat Morrison en Clapton duidelijk demonstreren, hetgeen we overal om ons heen zien.
Maar gaat Clapton niet te ver? In een bericht van de BBC luidt het: “Brits rockicoon Eric Clapton heeft gezegd dat hij niet zal optreden op podia waar concertbezoekers verplicht worden volledig ingeënt te zijn tegen COVID-19“.
Meningen verschillen natuurlijk, maar in een zogenaamd vrije maatschappij als de onze, zou het aan de burgers zelf overgelaten moeten worden wat zij wel en niet in hun lichaam stoppen. Hoe ging die slogan van weleer ook alweer: “Baas in eigen Buik“? Tijden zijn veranderd!
De BBC zei: “De Britse premier Boris Johnson heeft gezegd dat bewijs van vaccinatie moet worden getoond in clubs en zalen vanaf september.
“Clapton zei dat hij niet zal optreden waar er een ‘gediscrimineerd publiek aanwezig is.
“In mei zei Clapton dat hij een ‘ernstige’ reactie op het AstraZeneca-vaccin had ervaren”.
Toevallig zullen Clapton en Morrison op 11 september samen spelen, ver van het gezag van Boris Johnson, in de Bridgestone Arena in mijn geboortestad Nashville.
Ik ben van plan erbij te zijn, zonder masker, welteverstaan. Ik zou geen deel willen uitmaken van een “gediscrimineerd publiek”.
Kunstliefhebbers kunnen de Madonna’s van Bartolomé Esteban Murillo, het handelsmerk van deze Spaanse schilder, van veraf herkennen. Zijn etherische portretten van de Maagd Maria, met ravenzwart haar en porseleinen huid, die haar zoon teder omhelst of op hemelse wolken zweeft, prijken in musea over de hele wereld. Maar voor elk innovatief beeld van de Moeder van God dat de barokkunstenaar schilderde, produceerde hij een net zo opmerkelijke afbeelding van het vaderschap.
Om vaderlijke deugdzaamheid te illustreren, gebruikte Murillo voorbeelden uit de bijbel en zijn grootste inspiratiebron was de heilige Jozef, echtgenoot van Maria en voogd van Jezus Christus. In tegenstelling tot zijn stralende Madonna’s, zijn de schilderijen van de heilige Jozef meer ingetogen van kleur en gebaar en verheerlijken ze de genuanceerde kwaliteiten die kenmerkend zijn voor een goede vader.
Jozef heeft er lang over gedaan om zijn plaats in de kunstgeschiedenis te verkrijgen. In de Bijbel vinden we geen enkel gesproken woord van hem terug. Daardoor is hij afwezig in de vroegchristelijke fresco’s en houtsnijwerken. Uiteindelijk verschijnt hij als een bezorgde oude man, gehurkt in een hoekje van een kerststal.
Tegen de tijd van de Renaissance begon zijn iconografische repertoire zich uit te breiden naar zijn huwelijk met de Maagd Maria, waarin hij wordt neergezet als een model echtgenoot. In de nasleep van de Protestantse Reformatie komt Jozef eindelijk centraal te staan als een onderwerp dat een eigen altaarstuk waardig is. Niet als de factotum van de heilige familie, maar als een betrokken, beschermende, liefhebbende vader.
Spanje heeft veel gedaan om het beeld van Jozef als ‘s werelds grootste vader te lanceren, aangespoord door verschillende heiligen die een speciale band voelden met deze stille maar standvastige figuur. Murillo, altijd bereid om nieuwe iconografische uitdagingen aan te gaan, profiteerde van deze verandering in spiritualiteit en revolutioneerde het afbeelden van Jozef. Dit resulteerde in enkele van de meest inspirerende afbeeldingen van het vaderschap in de geschiedenis van de kunst.
Murillo’s heilige Jozef als goede vader
Murillo onderzocht de verschillende kwaliteiten van het vaderschap – waakzaamheid, toewijding, speelsheid, loyaliteit en vergevingsgezindheid – in elk van zijn talrijke schilderijen van de heilige Jozef. Zijn opvallende altaarstuk uit 1665 in Sevilla toont een meer dan levensgrote Jozef die ver boven de toeschouwer uitsteekt, staande naast het Christuskind.
“Jozef met Kindje Christus,” 1665-1666, door Bartolomé Esteban Murillo. Museum van Schone Kunsten van Sevilla, Spanje. (Publiek domein)
Typerend voor zijn stijl, heeft Murillo een paar klassieke architecturale fragmenten aan één kant geplaatst, terwijl hij de rest van de ruimte vrij laat om de aandacht volledig op de twee figuren te richten. Jezus, neergestreken op de ruïnes van een oud altaar, nestelt zich dicht tegen Jozef aan terwijl hij de toeschouwer sereen aankijkt, vol vertrouwen dat zijn vader hem zal beschermen. De paarsachtige kleur van zijn gewaad en zijn zachte huid benadrukken zijn menselijkheid en kwetsbaarheid. Jozef beschermt het kind met zijn lichaam en kijkt behoedzaam in de verte, klaar om zijn zoon mee te nemen bij het eerste teken van gevaar. In de Bijbel wordt het kindje Jezus door de snelle reacties van Jozef gered, waardoor het kind ontsnapt aan de moordzuchtige woede van koning Herodes.
Murillo verwierp het artistieke precedent om Jozef af te beelden als een oude, afgeleefde man. Hij beeldde hem af met donker, golvend haar en sterke jeugdige trekken die een opvallende gelijkenis vertonen met afbeeldingen van de volwassen Jezus. Voor een particuliere opdrachtgever, die een intiemere versie voor huiselijk gebruik zou hebben besteld, veranderde Murillo Jozef van een mannelijke verdediger in een liefhebbende vader. Een kleiner werk uit 1670 geeft een inkijkje in de persoonlijke relatie van Jozef met zijn gezegende beschermeling. Als vader van 11 kinderen wist Murillo hoe hij het mollige huidje van baby’s moest weergeven. Het resultaat is een vertederend Christuskind dat, zo naar het lijkt, door de toeschouwer in de armen genomen wil worden. Jozef kijkt aandachtig naar de jongen, de oogleden neergeslagen, de lippen iets geopend; hij lijkt te genieten van de fysieke aanwezigheid van het kind, opgeslorpt door zijn gouden krullen, warme aanraking en zoete geur.
“De heilige Jozef met het Christuskind”, 1670-1675, door Bartolomé Esteban Murillo. (Publiek domein)
Tegelijkertijd lijkt Jozef ontzag te hebben voor het feit dat dit vertederende kind ook de Messias is. Jezus legt een bloesemtak in de hand van Jozef, een toespeling op Gods keuze voor deze man als echtgenoot van Maria en als voogd van Christus. De wazige penseelstreken wekken de indruk van een spontane beweging, alsof het hier gaat om een onbevangen momentopname waarop Jozef de diepte en intensiteit van zijn vaderliefde laat zien.
Murillo, die op 10-jarige leeftijd zijn vader en moeder verloor, heeft het beeld van de heilige familie gebaseerd op zijn eigen gezin. Terwijl in sommige van zijn afbeeldingen de ouders aan het werk zijn en het kind aan het spelen is, toont “De heilige familie met een hond” uit 1650 een moment van vrolijke onderbreking van de dagelijkse beslommeringen.
“De heilige familie met een hond,” 1650, door Bartolomé Esteban Murillo. (Publiek domein)
In een sobere werkplaats laat Jozef zijn timmerwerk even voor wat het is om met zijn zoon te spelen. Jezus, bij wie zijn verheven status alleen blijkt uit de blauwe en gouden band om zijn middel en het versterkte licht op zijn gezicht, plaagt een schoothondje met een vogel. Een glimlach lijkt om de lippen van Jozef te spelen als hij naar het geduldige huisdier wijst, genietend van dit rustige huiselijke moment.
Ook Maria pauzeert even met spinnen om het tafereel in zich op te nemen. Zij kijkt naar de vink in de hand van Jezus, symbool van zijn toekomstige lijdensweg, gekaderd tegen de gekruiste houten spijlen van haar spindel, en haar gedachten dwalen af naar meer sombere overpeinzingen.
Jozef bracht zijn leven door in relatieve armoede en werkte voortdurend om zijn gezin te onderhouden. In deze afbeelding wordt Jozef door Murillo afgebeeld als een donkerharige en knappe man, maar hij brengt een paar lijnen aan over zijn voorhoofd en rond zijn ogen, om aan te geven dat zijn jeugd voorbij is. Dit suggereert de grote waardigheid van een leven vol opoffering.
Andere vaders
Murillo’s artistieke studies van het vaderschap beperkten zich niet tot Sint Jozef. In de nasleep van de Spaanse pest in 1649 schilderde Murillo zes grote doeken met het verhaal van de Verloren Zoon. Deze parabel gaat over een jongeman die zijn erfenis al opeist terwijl zijn vader nog in leven is, om het vervolgens te verkwisten aan een onstuimig leven. Arm, beschaamd en uitgehongerd keert hij terug naar huis, in de hoop dat hij zich bij de dienaren van zijn vader mag voegen.
De ster van het verhaal is de vader, die zonder wrok of verwijten zijn zoon weer thuis verwelkomt. Van de zes scènes komt de vader in drie scènes voor: hij geeft uit vrije wil zijn geld aan zijn zoon, hij kijkt met lede ogen toe hoe zijn zoon vertrekt en wanneer zijn zoon berooid naar huis terugkeert, verwelkomt hij hem met open armen. Op het laatste paneel staan de familieleden in de schaduw terwijl de jongen, gehuld in vodden, op zijn knieën valt voor de oude man. De andere familieleden, gekleed in lichte kleding, blijven in de schaduw van de deuropening, terwijl de oude man, in zijn gewaad met de kleur van aarde, zich naar de jongen toe beweegt. Het Latijnse woord voor aarde – “humus” – is de stam van het woord “nederigheid”, één van de meest gewaardeerde deugden van die tijd. De vader, met het recht aan zijn zijde, die door iedereen gerespecteerd en loyaal behandeld wordt, behalve door zijn zoon, zet zijn trots opzij om zijn vernederde jongen te vergeven.
“De terugkeer van de verloren zoon”, 1660, door Bartolomé Esteban Murillo. Olieverf op doek; 41 1/8 inches bij 53 inches. Geschonken door Sir Alfred en Lady Beit, 1987. Collectie Beit. (National Gallery of Ireland)
De schilderijen van Murillo, lijken 400 jaar later, op maat gemaakt voor een moderne Vaderdag. Het zijn uitingen van dankbaarheid aan de mannen die hun gezin trouw steunen, dienen, beschermen en liefhebben, hoe moeilijk de omstandigheden ook zijn.
WAARSCHUWING: Dit artikel bevat informatie die sommige lezers als verontrustend kunnen ervaren met betrekking tot kindermisbruik en seksueel geweld.
Dit is deel 13 in een serie artikelen waarin de oorsprong van het openbaar onderwijs in de Verenigde Staten wordt onderzocht.
Zeer weinig mensen beseffen dat de reden waarom kinderen tegenwoordig op school worden geseksualiseerd, is dat pedofielen honderden kinderen seksueel misbruikten en vervolgens beweerden dat de slachtoffers ervan genoten. Dat is een feit, en de documenten bewijzen het.
In alle overheidsscholen in de Verenigde Staten worden jonge kinderen vandaag de dag letterlijk aangemoedigd om te experimenteren met onzedelijkheid, masturbatie, sodomie, orale seks, en allerlei andere seksuele activiteiten. Het begint vaak al op de kleuterschool en de lagere school.
Wat tegenwoordig doorgaat voor “seksuele voorlichting” in de Verenigde Staten en de rest van de westerse wereld zou een generatie geleden ondenkbaar zijn geweest, zelfs een paar jaar geleden. En geloof het of niet, het wordt met de dag radicaler.
In Californië verdedigde een topambtenaar van het schooldistrict het aanleren van pedofilie aan kinderen omdat het een van de “verschillende vormen van seksuele geaardheid” is die “in de geschiedenis hebben bestaan”. De gevolgen van al deze sex-ed[ducatie] manie zijn ook verwoestend geweest. Maar het was niet altijd zo. En de geschiedenis van hoe de Verenigde Staten hier zijn gekomen zal je versteld doen staan.
De verspreiding van “seksuele voorlichting” in Amerikaanse overheidsscholen heeft zijn wortels in de pseudo-wetenschappelijke kwakzalverij van seksuele revolutionair Alfred Kinsey. Honderden, misschien wel duizenden kinderen zouden verkracht, gemolesteerd en gebrutaliseerd zijn, en hun ervaringen werden opgetekend onder het mom van “wetenschap”.
Maar zelfs voordat Kinsey zijn perversie losliet op een nietsvermoedend Amerikaans publiek, hadden communistische slachters al geëxperimenteerd met het gebruik van zogenaamde seksuele voorlichting om familie, cultuur, traditionele moraliteit en naties af te breken. Het werkte goed.
Kinsey’s ‘Onderzoek’
Lang voordat Kinsey op het toneel verscheen, was er, volgens seksuele opvoeders, een soort seksuele opvoeding die op scholen werd onderwezen. Maar het werd niet zo genoemd. En het vergelijken met wat Kinsey en zijn medeseksvrienden en perverselingen op Amerika zouden loslaten zou zijn als het vergelijken van alfalfa met meteoren.
In het begin tot het midden van de vorige eeuw bestond de seksuele voorlichting in de Verenigde Staten, vaak omschreven als “hygiëne”, hoofdzakelijk uit religieuze en morele lessen over het onderwerp. De programma’s waarschuwden kinderen ook voor de gruwelijke gevolgen van buitenechtelijke en voorechtelijke seks – geslachtsziekten, geestelijke littekens, de morele en emotionele problemen, enzovoort. Dat was generaties lang de norm.
Het betrekkelijk nieuwe idee dat kinderen grafische en obscene seksuele voorlichting moeten krijgen, kwam in de Verenigde Staten pas serieus op in het midden van de vorige eeuw. Het kwam van Kinsey, die werd gefinancierd door de Rockefeller stichtingen en de Amerikaanse belastingbetaler.
In zijn “Kinsey Reports”, gepubliceerd aan het eind van de jaren veertig en het begin van de jaren vijftig, liet Kinsey een “atoombom” vallen op de Amerikaanse samenleving. De “bevindingen”, die algemeen beschouwd worden als misschien wel de slechtste boeken die ooit in Amerika zijn gepubliceerd, zouden een golf van perversie en een “seksuele revolutie” ontketenen die nog steeds met de dag meer slachtoffers eist.
Een van de elementen van zijn “seksonderzoek” betrof pedofielen, die kinderen seksueel misbruikten terwijl ze “wetenschappelijke gegevens” verzamelden, zo hebben deskundigen geconcludeerd. Uit Kinsey’s eigen gegevens blijkt dat mogelijk honderden kinderen zijn verkracht of gemolesteerd door een of meer pedofielen die een stopwatch gebruikten om uit te vinden wanneer de kinderen een “orgasme” zouden kunnen krijgen. Ongeveer 200 jongens onder de leeftijd van 12 jaar waren onder de slachtoffers.
Tabel 34 in het rapport van Kinsey laat bijvoorbeeld zien dat een 4-jarig jongetje 26 vermeende “orgasmen” in een periode van 24 uur zou hebben doorstaan. Zelfs baby’s van een paar maanden oud werden herhaaldelijk misbruikt. Een 11 maanden oude baby zou 14 “orgasmen” hebben gehad in een periode van 38 minuten, zoals gedocumenteerd door de kindermisbruiker zelf en naderhand opgenomen als Kinsey’s gegevens. Zelfs een 4-maanden oud babymeisje zou een “orgasme” hebben gehad.
Deskundigen merkten echter op dat het fysiek niet eens mogelijk is voor kinderen zo jong om een orgasme te hebben. In plaats daarvan onthult Kinsey’s rapport dat een van de manieren waarop de “proefpersonen” een orgasme bij hun “partners” definieerden, werd gekenmerkt door “heftige stuiptrekkingen van het hele lichaam; zwaar ademen, kreunen, snikken, of meer heftige kreten, soms met een overvloed aan tranen (vooral bij jongere kinderen).” Klinkt dat als een orgasme? Misschien voor een pedofiel die zijn monsterlijke misdaden wil rechtvaardigen.
Deskundigen zoals Dr. Judith Reisman, ‘s werelds beste deskundige op het gebied van Kinsey en de auteur van meerdere boeken over zijn onderzoek, hebben erop gewezen dat dit hetzelfde zou zijn als beweren dat volwassen-vrouwelijke verkrachtingsslachtoffers ervan genoten om verkracht te worden, zoals blijkt uit hun geschreeuw, gehuil en stuiptrekkingen. En toch is dit precies wat Kinsey deed. En Amerika, tragisch misleid door Kinsey en zijn media volgelingen, geloofde hem.
Waarom Amerikanen kindermisbruikers en verkrachters zouden moeten vertrouwen voor inzicht in “kinderseksualiteit” is nooit adequaat uitgelegd door Kinsey of zijn discipelen. Zoals Reisman het formuleerde, waarom zou iemand in hemelsnaam aan een verkrachter vragen of zijn slachtoffer ervan genoot, en dat vervolgens aan de wereld presenteren als “wetenschap” en “bewijs” dat kinderen ervan genieten om te worden gemolesteerd?” Als hij dat met kinderen zou doen, hoe kun je dan alles vertrouwen wat deze psychopaat te zeggen heeft?
Kinsey’s zogenaamde seksonderzoek is op grote schaal ontkracht en belachelijk gemaakt, ook door andere deskundigen. Professor in constitutioneel recht Dr. Charles Rice van de Notre Dame Universiteit, bijvoorbeeld, hekelde het werk van Kinsey. “Elke rechter, wetgever of andere openbare ambtenaar die geloof hecht aan dat onderzoek is schuldig aan wanpraktijken en plichtsverzuim,” zei hij.
Ongelooflijk genoeg beweerde Kinsey zelfs dat de kinderen van dit misbruik genoten, en dat sex met volwassenen – zelfs incest – heilzaam voor hen kon zijn. Naast andere wandaden stelde Kinsey, onder verwijzing naar wat critici hebben bestempeld als zijn “junk science”, ook dat kinderen eigenlijk “seksuele wezens” zijn vanaf hun geboorte. Als zodanig moeten zij “onderwezen” worden over elke denkbare vorm van sexuele activiteit en perversie. Dit radicale idee is letterlijk de basis van alle moderne seksuele voorlichting vandaag de dag.
Pedofielen gebruiken hun ‘gegevens’ om kinderen te seksualiseren
Gebaseerd op zijn frauduleuze bevindingen dat kinderen vanaf hun geboorte orgasmen ervaren, verklaarde Kinsey dat kinderen vroegtijdig, expliciet seksuele voorlichting nodig hebben gedurende hun hele schoolleven. Hij beweerde ook dat kinderen masturbatie, homoseksuele handelingen en heteroseksuele handelingen geleerd moeten worden. Hij beweerde zelfs dat seksueel misbruik van kinderen geen ernstige schade toebracht aan kinderen, wat vanzelfsprekend belachelijk is.
Volgens Reisman hebben Kinsey’s beweringen en pseudo-wetenschap geleid tot ongekende niveaus van seksueel misbruik van kinderen, pedofilie, seksuele marteling, en meer. Wetten werden veranderd en ingetrokken gebaseerd op Kinsey’s frauduleuze gegevens, waardoor vrouwen en kinderen onbeschermd achterbleven en waardoor een dodelijke lawine van seksuele voorlichting op gang kwam die de beschaving zou kunnen begraven onder zijn ijzige omhelzing.
In de uitgave van mei 1954 van “Sexology”, een “sekswetenschappelijk” tijdschrift dat zichzelf voorstelde als de “gezaghebbende gids voor seksuele voorlichting”, wordt Kinsey geciteerd met een verbijsterende bewering. Nadat hij had beweerd dat het mogelijk was om kinderen van 2 of 3 maanden oud seksueel te stimuleren, beweerde Kinsey dat het “duidelijk” was dat “hoe vroeger” kinderen beginnen met “seksuele opvoeding”, hoe “meer kans ze zullen hebben” om zogenaamd “aangepaste persoonlijkheden en een gezonde houding ten opzichte van seksueel gedrag te ontwikkelen”.
Tegen 1958 werden openbare scholen in de binnensteden die hoofdzakelijk zwarte kinderen in het District van Columbia onderwezen proefterreinen voor de radicale seksuele heropvoeding die Kinsey en zijn gezelschap voor ogen hadden. Dit omvatte het tonen aan kinderen van “expliciete” films met details van “paren van boerderijdieren,” “geanimeerde tekeningen van mannelijke ejaculatie,” en zelfs het gebruik van een torso model met mannelijke en vrouwelijke genitaliën.
Reisman schrijft dat kinderen van 3 jaar oud het doelwit waren van dit soort “voorlichting”, volgens verslagen van de nu verdwenen krant Sunday Star. De gevolgen waren voorspelbaar. Sterk stijgende aantallen buitenechtelijke zwangerschappen, verwoesting van de familie-eenheid, torenhoge aantallen vaderloze gezinnen, een explosie van geslachtsziekten, stijgende misdaadcijfers, enorme toename van geestelijke gezondheidsproblemen, en nog veel meer. Na deze “successen”, begon de door Kinsey geïnspireerde seksuele voorlichting zich te verspreiden over de Verenigde Staten. Veel van de vroege seksuele opvoedingsprogramma’s – vaak onder misleidende namen zoals “family life education”, zoals het in Virginia bekend stond – noemden openlijk Kinsey’s gegevens als de bron. Pedofiele belangengroepen zoals de North American Man/Boy Love Association (NAMBLA) hebben ook openlijk het belang van Kinsey’s “onderzoek” voor hun zaak erkend.
Lang na de dood van Kinsey bleven zijn volgelingen hameren op het idee dat deze frauduleuze bevindingen van kinderverkrachters aan de basis lagen van de seksualisering van kinderen op openbare scholen. “De specifieke bevindingen over deze kinderen zijn volledig relevant voor de moderne seksuele voorlichting,” vertelde de voormalige baas van het Kinsey Instituut, Dr. John Bancroft, aan CBS in een televisie-interview.
Het Kinsey Instituut heeft niet gereageerd op meerdere verzoeken om commentaar van The Epoch Times.
Het instituut had eerder reacties op controverses van Bancroft op hun website gezet, die weliswaar hun bezorgdheid over de gegevens uitten, maar bevestigden dat Kinsey informatie over het orgasme bij kinderen had verkregen van mannen die “seksueel betrokken waren geweest bij jonge jongens en die daarbij hun orgasmen hadden geobserveerd,” en één man in het bijzonder.
SIECUS is geboren
Een van Kinsey’s eerste belangrijke toespraken ging over de veronderstelde noodzaak van seksuele voorlichting voor kinderen, verklaarde Reisman, die heeft gewerkt met het Ministerie van Justitie en nu als onderzoeksprofessor in de psychologie werkt aan de Liberty Universiteit. Maar Kinsey beweerde dat alleen goed opgeleide “deskundigen” dit onderwijs konden geven.
En zo werd in 1964 de Sexuality Information and Education Council of the United States, nu bekend onder de naam SIECUS, officieel geboren. Deze agenten zouden Kinsey’s speciaal opgeleide “seksdeskundigen” zijn.
De oprichting van SIECUS was inderdaad een van de meest cruciale mijlpalen op de weg naar de alomtegenwoordige seksualisering van Amerika’s kinderen – en de vernietiging van hun onschuld en toekomstige gezinnen.
De organisatie, die veel geld ontving van belastingvrije stichtingen en Amerikaanse belastingbetalers, werd opgericht door Dr. Mary Calderone. Deze zeer controversiële figuur was eerder medisch directeur geweest van Planned Parenthood.
Aan het eind van de jaren vijftig ging Calderone naar het Kinsey Instituut in Indiana. Op een bijeenkomst beraamde de groep radicale seksuele revolutionairen hoe ze hun zaak konden bevorderen, en wees zelfs rollen toe, vertelde Reisman aan The Epoch Times tijdens een reeks interviews. Er werd besloten dat SIECUS zich zou bezighouden met seksuele voorlichting, met meerdere vertegenwoordigers van het Kinsey Instituut in het bestuur.
“SIECUS is voortgekomen uit het Kinsey Instituut na deze vergadering, waar ze besloten dat SIECUS de seksuele voorlichting zou uitvoeren die Kinsey voor ogen had,” zei Reisman. “SIECUS was echt Kinsey’s arm – en de arm van het Kinsey Instituut – naar de scholen.
In 1979, ondanks het ontvangen van allerlei overheidsfinanciering, vergeleek Calderone de taak die SIECUS te wachten stond met het “verspreiden van een ‘nieuwe religie,'” volgens Reisman. Eerst, zei Calderone, moesten volwassenen bekeerd worden, zodat kinderen uiteindelijk konden “opbloeien” en begrijpen dat “seksualiteit” ongeremd door enige morele normen zogenaamd “gezond” was.
SIECUS is hier eigenlijk vrij open over geweest. In het Mei-Juli 1982 SIECUS Report, op pagina 6, liet de organisatie een bom vallen over haar banden met het Kinsey Instituut:
“Weinig mensen realiseren zich dat de grote bibliotheekcollectie van wat nu bekend staat als het Kinsey Instituut in Bloomington, Indiana zeer specifiek werd gevormd met één belangrijk gebied weggelaten: sexuele voorlichting,” stelde het rapport, volgens Reisman. “Dit was omdat het gepast leek, niet alleen voor het Instituut maar ook voor zijn belangrijkste financieringsbron, het National Institute of Mental Health, om dit gebied aan SIECUS over te laten.”
Het rapport onthulde ook dat SIECUS een “zeer belangrijke subsidie” had aangevraagd bij het door de belastingbetaler gefinancierde National Institute of Mental Health die “was bedoeld om een geplande rol voor SIECUS te implementeren.” Deze rol, volgens hetzelfde rapport, was om “de primaire gegevensbank te worden voor de voorlichting over seksualiteit”.
Vandaag de dag verspreidt SIECUS haar ranzige seksuele voorlichting over het hele land. De “National Sexuality Education Standards” van de organisatie roepen op om al op de kleuterschool te beginnen en kinderen waarden bij te brengen over homoseksualiteit, genitaliën, seksuele activiteit, enzovoort.
De organisatie schept hier ook over op. “SIECUS is geen organisatie die zich alleen met één onderwerp bezighoudt, omdat seksuele opvoeding, zoals SIECUS het ziet, een verscheidenheid aan sociale kwesties verbindt en aanpakt,” zegt de groep op haar website. “Seksuele voorlichting staat op het kruispunt van vele sociale rechtvaardigheidsbewegingen – van raciale rechtvaardigheid en LGBTQ rechten tot de #MeToo beweging.”
De nieuwe slogan van de groep verraadt ook veel: “Sex Ed[ucatie] voor Sociale Verandering.”
Planned Parenthood, dat tegenwoordig gespecialiseerd is in het aborteren van honderdduizenden kinderen, heeft ook een sleutelrol gespeeld in de seksualisering van Amerikaanse kinderen door middel van seksuele voorlichting.
Meer dan een paar critici hebben gewezen op het belangenconflict hier: Aan de ene kant moedigt de door belastingen gefinancierde abortusgigant kinderen aan om ontucht te plegen, terwijl het aan de andere kant grof geld vraagt om de kinderen te aborteren die door die ontuchtige kinderen worden voortgebracht.
Vóór Kinsey
Zelfs vóór Kinsey hadden subversieven de potentiële gruwelen ingezien die het seksualiseren van kinderen en het ondermijnen van de seksuele moraal in de maatschappij konden aanrichten – en ze vonden het prachtig.
In 1919 richtte de Duitse homoseksuele activist Magnus Hirschfeld het Instituut voor Seks Onderzoek op. Een van zijn doelen was het promoten van “vrije liefde”, masturbatie, homoseksualiteit, euthanasie, bevolkingsbeperking, abortus, feminisme, en meer. In de Verenigde Staten werd deze agenda aangeprezen als een manier om terug te vechten tegen de verspreiding van seksueel overdraagbare ziekten en armoede.
Communisten speelden ook een sleutelrol. Vóór de bolsjewistische revolutie in Rusland propageerden de Russische communisten perverse seksuele voorlichting en “vrije liefde”. Maar toen ze zich realiseerden dat de maatschappij (en hun regime) zou instorten als ze daarmee doorgingen, werd dat in 1924 gestopt – tenminste in Rusland, terwijl de “Nieuwe Sovjet-Mens” werd gecreëerd.
Buiten de tot slaaf gemaakte communistische naties zouden de marxisten echter doorgaan met het promoten van hun radicale sex-revolutie in vrije naties, iets dat tot op de dag van vandaag voortduurt.
Bolsjewistische adjunct-commissaris voor Onderwijs en Cultuur Gyorgy Lukacs, die in 1918 zijn post aanvaardde in het Hongaarse Bela Kun-regime, pionierde met deze strategie in Hongarije, met catastrofale gevolgen. Bij zijn machtsovername dwongen Lukacs en zijn kameraden een ranzige seksuele opvoeding af, vergelijkbaar met wat vandaag in de Verenigde Staten wordt gebruikt.
Zijn doel was om de christelijke beschaving en waarden van Hongarije uit te wissen op weg naar een marxistisch Utopia. Zijn werktuigen waren onder meer het verplicht stellen van poppenkastvoorstellingen met perverse seksuele handelingen voor jonge schoolkinderen, het aanmoedigen van promiscuïteit in de seksuele voorlichting, en het bespotten van christelijke familiewaarden die de basis van de beschaving vormden.
Hoewel het Bela Kun-regime in Hongarije niet lang standhield, werd Lukacs een cruciale speler in de Frankfurter Schule, zoals in deel 6 van deze serie wordt belicht. Deze groep speelde ook een sleutelrol in het verspreiden van seksuele voorlichting en seksuele immoraliteit in het Westen. Ze deden dit niet alleen door seksuele voorlichting aan te moedigen, maar door opzettelijk en strategisch traditionele waarden af te breken, vooral die waarden die te maken hadden met seksualiteit, huwelijk, monogamie, en gezinsleven.
In het begin van 1900 begon de door de socialisten gecontroleerde National Education Association, het onderwerp van deel 8 in deze serie, te bepleiten dat “sekshygiëne” ook op scholen moest worden onderwezen. Het excuus was de bestrijding van geslachtsziekten, die in de echte wereld natuurlijk explosief zijn toegenomen als reactie op de promiscuïteit die door de wijdverbreide seksuele bevrijding is ontketend.
Een andere sleutelfiguur in de bevordering van het idee van seksuele voorlichting was G. Stanley Hall, de progressief die Dewey had opgeleid, de architect van het huidige “progressieve” indoctrinatieprogramma dat zich voordoet als openbaar onderwijs. Hall’s voorwendsel om seksuele voorlichting te promoten was dat sommige meisjes geloofden dat ze zwanger konden worden door te zoenen.
Veranderende Waarden
Uiteindelijk was seksuele voorlichting een middel om een doel te bereiken: Het veranderen van de waarden van kinderen en het ondermijnen van het gezin om de maatschappij fundamenteel te veranderen, weg van een vrije, Christelijke beschaving en naar een nieuw “Utopia”.
In een rapport van de Centers for Disease Control and Prevention (CDC) uit 1979, getiteld “An Analysis of U.S. Sex Education Programs and Evaluation Methods”, onthulden onderzoekers dat de “doelen” van de seksuele voorlichting op Amerikaanse scholen “veel ambitieuzer” waren geworden dan ouders zich realiseerden. Deze doelen omvatten “het veranderen van … houdingen en gedrag”, iets waarvan de auteurs erkenden dat het niet door veel Amerikanen zou worden gesteund.
Nog voor die tijd gingen de Verenigde Naties en haar U.N. Educational, Scientific, and Cultural Organization (UNESCO), die cruciaal is geweest in het indoctrineren van de mensheid, zoals gedocumenteerd in deel 9 van deze serie, ook meedoen met de seksuele voorlichting. Een rapport over het in februari 1964 door de UNESCO gesponsorde Internationale Symposium over Gezondheidsopvoeding, Seksuele Opvoeding en Opvoeding voor Thuis en Gezinsleven adviseerde “seksuele opvoeding [moet] beginnen op het niveau van de lagere school”.
Het document riep ook op om seksuele opvoeding te “integreren in het hele leerplan” en stelde dat “jongens en meisjes samen onderwezen moeten worden”. In navolging van Kinsey riep de V.N., die altijd dicht bij de Rockefeller dynastie heeft gestaan die Kinsey financierde, op tot het gebruik van “anti-dogmatische onderwijsmethoden”, waarbij ook werd beweerd dat “morele normen relatieve concepten zijn die met de tijd veranderen”.
Het “anti-dogmatisch” onderricht en het moreel relativisme zouden van cruciaal belang zijn. Alle seksuele voorlichting is dus gecombineerd met wat bekend staat als “waardenverheldering”, een schema dat de UNESCO – een organisatie die vanaf het begin werd gedomineerd door communisten, socialisten en humanisten – decennia lang heeft aangemoedigd in het onderwijs.
Dit subversieve proces is erop gericht kinderen morele absoluutheden te laten verwerpen – op het gebied van seksualiteit en al het andere – door gebruik te maken van mentale en emotionele manipulatie.
Het werkt door kinderen hypothetische situaties voor te leggen waarin de ethische oplossing lijkt te zijn iets te doen waarvan hen is geleerd dat het verkeerd is. Een veelvoorkomend voorbeeld is bijvoorbeeld een hypothetisch reddingsvlot waar maar acht mensen in kunnen, maar waar er nu negen in zitten. De studenten wordt verteld wie er in de boot zit – een dokter, een ingenieur, een verpleegster, een agent, enzovoort – en dan wordt hen gevraagd wie er moet worden opgeofferd voor het “grotere goed”.
Een beter antwoord dan een slachtoffer kiezen om te vermoorden zou natuurlijk zijn dat de passagiers om beurten naast het vlot zwemmen. Maar dat zou de hele bedoeling van de oefening teniet doen, namelijk kinderen het idee van goed en kwaad te laten verwerpen, evenals de leer van hun eigen ouders en voorgangers.
Gecombineerd met de ranzige seksuele voorlichting die een “alles mag” mentaliteit aanmoedigt en kinderen verleidelijke beweringen biedt over “veilig” plezier zonder morele normen en zonder gevolgen (baby’s kunnen immers worden geaborteerd), is het resultaat absoluut catastrofaal.
De gevolgen
Het resultaat van al deze radicale seksuele voorlichting is nu duidelijk te zien. De instellingen van het huwelijk en het gezin zijn in een vrije val. De helft van de huwelijken eindigt nu in een scheiding. En zelfs de koppels die bij elkaar blijven, hebben het vaak zwaar te verduren. Ondertussen zijn de geboortecijfers in het hele Westen gedaald tot onder het vervangingsniveau.
De beschaving sterft letterlijk te midden van een cocktail van liefdeloze seks, drugsmisbruik, zelfmoord, wanhoop, geslachtsziekten, pornografie en seksuele chaos.
De gevolgen voor het individu zijn ook afschuwelijk. “Kleine hersenen zijn niet ontworpen om seksuele stimuli van welke aard dan ook te verwerken,” zei Reisman, eraan toevoegend dat seksuele voorlichting verwarrend is en angst opwekt bij elk normaal kind. Sterker nog, deze stimuli veranderen hun hersenen om de “nieuwe” informatie te verwerken, zei ze.
Het zorgt er ook voor dat kinderen het gedrag waaraan ze worden blootgesteld gaan nabootsen, wat leidt tot verslaving aan seksuele prikkels.
“De verslaving aan seksuele stimuli en daarnaar handelen leidt tot depressie, identiteitsstoornissen van verschillende soorten, SOA’s, geestelijke gezondheidsproblemen, emotioneel leed, woede, verlies van academische prestaties, en nog veel meer,” zei Reisman, een van ‘s werelds toonaangevende academische experts op dit gebied.
“In het verleden brachten schokkende seksuele prikkels veel kinderen in verwarring, zodat ze dachten dat ze homoseksueel waren,” voegde ze eraan toe. “Nu zullen veel jongeren aannemen dat ze transgender zijn, vooral omdat ze overal waar ze komen worden aangemoedigd, en vaak door hun eigen zeer verontruste ouders.”
De gegevens laten dit al zien, met een onderzoek uit 2017 van de Universiteit van Californië-Los Angeles waaruit blijkt dat meer dan een kwart van de Californische kinderen van 12 tot en met 17 jaar zich identificeert als “gender non-conform” of “androgyn”. In Zweden, waar seksuele voorlichting nog radicaler en alomtegenwoordiger is dan in de Verenigde Staten, blijkt uit rapporten dat het aantal “transgender” kinderen elk jaar verdubbelt.
“De geestelijke gezondheid van jongeren, evenals de lichamelijke en seksuele gezondheid, zijn verslechterd in elke maatstaf van welzijn die historisch door onze maatschappij is vastgesteld,” aldus Reisman, die eraan toevoegt dat deze neerwaartse trend zich voortzet.
Een andere deskundige die de afschuwelijke gevolgen van seksuele voorlichting voor kinderen heeft onderzocht is wijlen psychoanalyticus en arts Dr. Melvin Anchell, die het minderheidsrapport schreef voor President Lyndon Johnson’s Commissie voor Obsceniteit en Pornografie en ook als getuige-deskundige diende voor de Commissie voor Pornografie en Obsceniteit van de Minister van Justitie in 1985.
Hij zei onder andere dat deze seksuele indoctrinatieprogramma’s gericht op jonge kinderen “onherstelbare schade” aan hun slachtoffers toebrengen die hun hele leven blijft duren.
Anchell, die veel ervaring heeft op het gebied van seksuele voorlichting, heeft de schade die kinderen wordt berokkend gedocumenteerd in boeken als “Killers of Children: A Psychoanalytic Look At Sex Education” en “What’s Wrong With Sex Education”.
Aan de hand van grote hoeveelheden gegevens en bewijzen betoogde Anchell dat het seksualiseren van kinderen onbeschrijfelijke en vaak blijvende schade veroorzaakt, die ernstige schade toebrengt aan toekomstige huwelijken, gezinnen, relaties en levens van de kinderen. In sommige gevallen kan het zelfs bijdragen tot psychopathie, zelfmoord, massamoord, en meer.
Het ongehuwd baren van kinderen explodeerde ook rond de tijd dat seksuele voorlichtingsprogramma’s alomtegenwoordig werden in de jaren 1960. Het bewijs toont aan dat kinderen die zonder vader opgroeien het gemiddeld veel slechter doen op alle gebieden dan kinderen in gezinnen met een moeder en een vader.
Bedenk dat in de zwarte gemeenschap tussen 1940 en 1950 slechts 15% van de kinderen buiten het huwelijk werd geboren. In 2008, na 60 jaar seksuele voorlichting, werden bijna 3 van de 4 zwarte baby’s geboren uit ongehuwde moeders.
Onder blanken werd voor 1960 minder dan 5% van de baby’s buiten het huwelijk geboren. In 2008 was dat geëxplodeerd tot ongeveer 30 procent.
Natuurlijk wordt uitgebreide seksuele voorlichting vaak aan het publiek gepresenteerd als een middel om ongehuwde tienerzwangerschappen en SOA’s te bestrijden. In feite zijn de gegevens duidelijk: na de invoering van seksuele voorlichting, SOA’s en ongehuwde tienerzwangerschappen omhooggeschoten. Het is duidelijk dat het verminderen van SOA’s en ongehuwde zwangerschappen nooit het doel was. Als dat het geval was geweest, zou het experiment ten laatste in de jaren 1960 stopgezet zijn – niet opgevoerd.
Vooruit kijkend
Alomvattende seksuele voorlichting in de Verenigde Staten en over de hele wereld wordt steeds extremer, waarbij kleine kinderen nu worden blootgesteld aan obsceniteit, perversie, seksualisering, LGBT-propaganda, en nog veel meer.
In 2018 heeft UNESCO “internationale technische richtlijnen voor seksuele voorlichting” uitgebracht, waarin scholen worden aangespoord om kinderen te onderwijzen over “seksueel genot”, masturbatie en “reacties op seksuele stimulatie” voordat ze zelfs de leeftijd van 10 jaar bereikt hebben. Op hun twaalfde moeten kinderen volgens de normen leren dat “niet-penetratief seksueel gedrag” “plezierig” kan zijn.
Als de epidemie van perversie, seksualisering en kinderlokkerij niet onder controle wordt gebracht, waarschuwt Reisman voor “duistere” gevolgen zoals “culturele ineenstorting”. Ook kunnen Amerikanen een verdere afbrokkeling van gezinnen verwachten, een explosie van misdaad, veel meer zelfmoord, escalerende regeringstirannie, nog meer drugsmisbruik, wijdverspreide armoede, en nog veel meer.
“Reisman verwijst naar Aldous Huxley’s beroemde boek over een toekomst van vrije seks en totale overheidsregulering van elk aspect van het leven. “We zouden het wel eens kunnen meemaken.”
Op de vraag waarom regeringen en andere machtige instellingen zo vastbesloten lijken om kinderen op steeds jongere leeftijd te seksualiseren, zei Reisman dat het deels een kwestie van geld volgen is. “Regeringen worden gesteund door mensen en organisaties met geld, in toenemende mate de pornografie-industrie, de farmaceutische industrie, en het seksindustrieel complex,” zei ze.
“Grote-regering voorstanders koesteren geestdode onderdanen die afhankelijk van hen te zijn,” voegde ze eraan toe. “Als ze door sekstraining vroegtijdig kinderen krijgen, zal het slachtoffer-kind een beperkt kritisch denkvermogen hebben, weinig echte opvoeding. De overheid zal gewillige onderdanen hebben om propagandistische barbarismen uit te braken, zoals Social Justice Warriors, college kinderen/professoren, die herhaaldelijk het F-woord schreeuwen tegen iedereen die een andere gedachte heeft.”
Oplossingen
Om met de existentiële crisis om te gaan, had Reisman twee hoofdpunten: Haal kinderen van openbare scholen, en open een strafrechtelijk onderzoek naar Kinsey’s sex-educatie machine.
“Haal kinderen weg van openbare scholen; geef de opvoeding van hun kinderen terug aan ouders of grootouders,” zei ze. “Ouders zijn de primaire opvoeders van hun kinderen en moeten die mantel en verantwoordelijkheid weer opeisen.”
Daarnaast riep ze ook op tot het herstellen van joods-christelijke morele normen en het intrekken van uitzonderingen op de obsceniteitwetten die ambtenaren van openbare scholen beschermen die obsceen materiaal verspreiden onder kinderen – iets wat in de meeste omstandigheden een misdrijf zou zijn.
Bovendien riep zij de wetgevers op H.R. 2749 nieuw leven in te blazen om het Kinsey Instituut te onderzoeken op “vroegere en huidige criminele activiteiten”. Het instituut heeft aangevoerd dat “vertrouwelijkheid van patiënten” het delen van de informatie in de weg staat, maar Reisman en andere voorstanders zeggen dat het essentieel is dat Amerikanen de waarheid te weten komen over wat er gebeurd is.
De sex-educatie rage, ontketend door de communisten, daarna geloofwaardig gemaakt door “Dr.” Kinsey, gecombineerd met de “progressieve” overheidsovername van het onderwijs, hebben het gezin, de beschaving en de politieke vrijheid aan de rand van de afgrond gebracht.
Het is tijd voor Amerikanen om deze zaken serieus aan te pakken voordat het allemaal instort.
Tweeduizend jaar geleden bedacht een vooraanstaand Romeins historicus het populaire aforisme: “Beter laat dan nooit.” Zijn naam was Titus Livius, in het Engels eenvoudig Livy genoemd. Trouw aan het aforisme, schreef hij veel dat tegenwoordig terecht aandacht verdient.
Livy’s leven (ruwweg 59 v. Chr. tot ongeveer 17 n. Chr.) besloeg de belangrijkste periode in de duizendjarige geschiedenis van het oude Rome.
Hij was getuige van de laatste decennia van de afbrokkelende oude Republiek en de opkomst van de keizerlijke autocratie die wij kennen als het Romeinse Rijk. Hij was begin 20 toen de laatste grote verdediger van het republikeinse erfgoed, Cicero, werd vermoord door een handlanger van de tiran Marcus Antonius. Livy observeerde de eerste keizer, Augustus, gedurende zijn hele regeerperiode. Hij is het meest bekend om zijn geschiedenis van Rome, “Ab Urbe Condita”, zowel in zijn tijd als in de onze beschreven met termen als “monumentaal” en “magistraal.”
Het weinige dat we van de man zelf weten, wijst erop dat hij financieel welgesteld, onafhankelijk en teruggetrokken was. Hij was geschoold in retorica, filosofie en geschiedenis. Hij bekleedde nooit een openbare functie, hoewel hij Augustus blijkbaar persoonlijk kende. Het schrijven van deze omvangrijke geschiedenis van Rome nam zijn hele volwassen leven in beslag.
Hoewel de Romeinen in de tijd dat hij schreef zijn werk hoog aansloegen, weten we dat sommige delen van Livy’s historische verslagen ongetwijfeld gebaseerd waren op minimale gegevens, oude en dubieuze mondelinge verhalen en zelfs legende. Tenslotte schreef hij 2.000 jaar geleden over mensen en gebeurtenissen van maar liefst acht eeuwen voor zijn tijd.
“Ik hoop dat mijn passie voor het verleden van Rome mijn oordeel niet heeft aangetast”, zei hij in zijn inleiding tot “Ab Urbe Condita”, “want ik geloof oprecht dat geen land ooit groter of zuiverder is geweest dan het onze of rijker aan goede burgers en nobele daden.”
“De oude Romeinen”, schreef Livy over zijn landgenoten vóór het begin van de Republiek, “wensten allen een koning boven zich te hebben, omdat zij de zoetheid van vrijheid nog niet hadden geproefd.” Maar in 508 v. Chr. ontketenden de Romeinen een waarlijk historische revolutie, zowel op het gebied van ideeën als van leiderschap. Zij wierpen de monarchie omver en stelden een nieuwe orde in die uiteindelijk een Senaat van edelen, volksvertegenwoordigingen, de spreiding van gecentraliseerde macht, tijdslimieten, een grondwet, een eerlijk proces, habeas corpus en de breedste praktijk van individuele vrijheid die de wereld ooit had gezien, omvatte. Voordat zij dit alles minder dan vijf eeuwen later verloren, beleefden zij een opmerkelijke opkomst en ondergang. Lezers kunnen veel artikelen over Rome vinden op FEE.org/rome.
Van Livy leren we over de cruciale oorlogen van Rome tegen de Carthagers, de Samnieten en andere volkeren van het Italiaanse schiereiland. Hij informeert ons ook over de rivaliteit tussen Sulla en Marius, de stormachtige laatste dagen van de Republiek toen sterke mannen elkaar bevochten om de macht, de moord op Julius Caesar en de zelfzuchtige intriges van Augustus. Livy roemde de moed van zijn voorouders; in feite is hij de bedenker van de uitdrukking “Het geluk is met de dapperen”, die vandaag de dag nog steeds wordt gebruikt als een stelregel en een motto.
Livy geloofde dat de waarde van geschiedenis groter is dan de kennis van namen, plaatsen en data, zoals deze passage van hem aangeeft:
“De bestudering van de geschiedenis heeft het buitengewoon heilzame en vruchtbare voordeel dat je, in het heldere licht van de historische waarheid, voorbeelden ziet van alle mogelijke soorten. Daaruit kun je voor jezelf en je land kiezen wat je moet navolgen en wat je moet vermijden omdat het schadelijk is bij de aanvang en rampzalig in zijn gevolgen.”
Zijn interpretatie van historische gebeurtenissen suggereert dat hij een bewonderenswaardig inzicht had in de menselijke natuur. Bekijk deze opmerkingen eens:
“Er is niets dat de mens niet wil proberen als grote ondernemingen grote beloningen in het vooruitzicht stellen.”
“Hij die het veracht, zal de ware glorie hebben.”
“Mensen zijn maar al te slim in het afschuiven van de schuld van hun eigen schouders naar die van anderen.”
“Mensen zijn langzamer in het herkennen van zegeningen dan van tegenslagen.”
“De staat lijdt aan twee tegengestelde gebreken, gierigheid en luxe; twee plagen die in het verleden elk groot rijk te gronde hebben gericht.”
“Er is niets dat zich vaker in een aantrekkelijk kleed hult dan een valse overtuiging.”
“Het gaat het beste met de mensen die er het beste van maken.”
De neiging van mensen om jaloers te zijn op mensen met rijkdom, of die nu onrechtmatig is verkregen of welverdiend, is niets nieuws in de geschiedenis. Eeuwen vóór Livy waarschuwde het 10e gebod van Mozes: “Gij zult niet begeren.” Livy merkte op hoe destructief het motief jaloezie kan zijn:
“Ware gematigdheid in de verdediging van politieke vrijheden is inderdaad een moeilijke zaak: doen alsof we een eerlijk aandeel voor iedereen willen, verheft ieder zichzelf door zijn naaste te onderdrukken; onze bezorgdheid om onderdrukking te vermijden leidt ertoe dat we het zelf beoefenen; het onrecht dat we afwijzen, brengen we op onze beurt over op anderen, alsof er geen andere keuze was dan het uit te voeren of het te ondergaan.”
Misschien gedeeltelijk omdat hij de bijtende invloed van jaloezie waarnam, uitte Livy scepsis over het grote publiek:
“Dat is de aard van de menigten: ze zijn ofwel nederig en onderdanig, ofwel arrogant en overheersend. Ze zijn niet in staat om gematigd gebruik te maken van vrijheid, wat de middenweg is, of om die te behouden.”
In mijn eigen geschriften als historicus en ook als econoom, heb ik vaak gewezen op het sterke verband tussen persoonlijk karakter en het lot van naties. Livy geeft enige bevestiging in deze passage:
“De onderwerpen waaraan ik elk van mijn lezers zou willen vragen om zijn ernstige aandacht te besteden zijn deze: Het leven en de moraal van de gemeenschap; en de mannen en de kwaliteiten waardoor, door middel van binnenlands beleid en buitenlandse oorlog, de heerschappij werd gewonnen en uitgebreid. Laat hem dan, naarmate de standaard van de moraal geleidelijk aan lager wordt, het verval van het nationale karakter volgen, observerend hoe het eerst langzaam daalt, dan steeds sneller naar beneden glijdt, en ten slotte begint neer te storten in een halsbrekende ondergang, totdat hij deze dagen bereikt, waarin we noch onze ziekten noch hun remedies kunnen verdragen.”
Wanneer wij over onze eigen toekomst nadenken, is het essentieel iets over het verleden te weten. De ervaringen van hen die ons zijn voorgegaan, vooral wanneer zij worden begrepen in de context van hun tijd, zijn beladen met lessen die wij op ons eigen risico negeren. Als het leren van die lessen ons op een beter pad brengt, laten we ze dan nu leren. Zoals Livy zou zeggen: “Beter laat dan nooit!”
Michelangelo Buonarroti is onbetwist één van de grootste kunstenaars uit de geschiedenis. Hij werd geboren in 1475 en leefde tot op de hoge leeftijd van 88 jaar. In de eerste plaats, beschouwde hij zichzelf als beeldhouwer, maar hij maakte ook enkele van de bekendste werken van de Italiaanse renaissance met zijn fresco’s, architectuur en poëzie.
Wat maakte Michelangelo zo groots? Wat was zijn geheim om zoveel grote kunstwerken te kunnen maken? Het antwoord op deze vraag is complex, maar door naar een deel van zijn leven te kijken, in combinatie met Michelangelo zijn eigen antwoord op deze vraag, willen we een poging wagen.
Detail van “Michelangelo Buonarroti,” circa 1545, door Daniele da Volterra. Olieverf op paneel; 34.7 inches bij 25.2 inches. Metropolitan Museum of Art, New York. (Publiek Domein)
Michelangelo’s arbeidsethos
Michelangelo wordt geciteerd als iemand die het volgende over zijn eigen arbeidsethos heeft gezegd:
“Als de mensen wisten hoe hard ik heb moeten werken om tot mijn meesterschap te komen, dan zou het helemaal niet als geweldig overkomen. … Als men wist hoeveel werk er in zit, zou men het niet meer geniaal noemen.”
Michelangelo suggereert daarmee, dat zijn meesterschap niet per definitie het type van genie was, dat enkel gebaseerd was op aangeboren talent. In plaats daarvan verwees hij naar zijn “genie” als “eeuwig geduld”. Genialiteit is het vermogen om geduld te kunnen opbrengen tijdens de onvermijdelijke moeilijkheden die zich voordoen als men hard aan een ambacht werkt. Met andere woorden, het idee van genialiteit lijkt synoniem te staan met iemands vermogen om ontberingen te doorstaan uit liefde voor de kunst.
Giorgio Vasari, een Italiaanse kunstenaar uit de Renaissance en auteur van “De levens van kunstenaars”, was de eerste die een biografie van Michelangelo schreef en deed dit toen Michelangelo nog leefde. Michelangelo wordt wel beschouwd als de eerste kunstenaar die een biografie liet schrijven terwijl hij nog leefde.
Vasari schreef over enkele van de extremen die Michelangelo bereid was te verduren omwille van zijn ambacht:
“Michelangelo vertelde mij dat hij in zijn jeugd vaak met zijn kleren aan sliep, net als een man die, uitgeput door zijn werk, niet de moeite neemt zich uit te kleden, omdat hij zich later toch weer moet aankleden. … Op latere leeftijd, droeg hij maanden achtereen laarzen, gemaakt van hondenhuiden, aan zijn blote voeten en wanneer hij ze dan wilde uittrekken, trok hij de huid van zijn voeten er ook af.”
Het verhaal van Vasari over Michelangelo is extreem en kan in twijfel getrokken worden. Het toont wel aan dat we bereid moeten zijn om ons comfort op te geven en ontberingen te doorstaan als we onszelf tot grote prestaties willen aanzetten.
Plafond van de Sixtijnse Kapel, van 1508 tot 1512 door Michelangelo. Fresco; 44,7 meter bij 14,6 meter. Sixtijnse Kapel. (Antoine Taveneaux/CC SA-BY 3.0)
Moeilijkheden overwinnen Sixtijnse plafond
Eén van de kunstwerken die het meesterschap van Michelangelo bevestigt, is het plafond van de Sixtijnse Kapel.
Michelangelo is bezig met beeldhouwwerken voor de graftombe van paus Julius II, als de paus hem van dit project afhaalt en hem de opdracht geeft om het plafond van de Sixtijnse Kapel te beschilderen. Vasari suggereert dat het de kunstenaar en architect Donato Bramante was, een vriend van de jonge schilder Rafaël, die de paus ervan heeft weten te overtuigen om het plafond van de Kapel door Michelangelo te laten beschilderen, in plaats van dat hij verder gaat met zijn beeldhouwwerken.
Bramante overtuigde de paus hiervan, om te voorkomen dat Michelangelo nog meer grote beeldhouwwerken zou maken. Hij hoopte dat Michelangelo zou falen met deze schilderopdracht en dat dit zou aantonen dat Rafaël een superieure schilder en kunstenaar was.
Michelangelo protesteerde en zei, dat hij beeldhouwer was en geen schilder, maar de paus bleef bij zijn besluit. In de biografie “Michelangelo: De Artiest, de Man, en Zijn Tijd” door William Wallace, schrijft Wallace dat Michelangelo zich ongemakkelijk heeft gevoeld tijdens het schilderen. Hij geeft hier uiting aan in de laatste regels van een sonnet, dat hij schreef nadat het project klaar was, met de woorden: “Ik ben hier niet op mijn plek, want ik ben geen schilder.”
Tijdens het maken van het fresco ondervond hij de nodige problemen. Michelangelo wist bijvoorbeeld niet hoe hij een fresco correct moest schilderen en vroeg daarom andere kunstenaars om hem te komen helpen. Door dit gebrek aan kennis, groeide er onder andere schimmel op één van de fresco’s en moest Michelangelo deze opnieuw schilderen.
Bramante bleef ook voor problemen zorgen, zo stelde hij voor dat Michelangelo een steiger aan het plafond zou ophangen. Michelangelo protesteerde, omdat dit gaten in de muur zou achterlaten die naderhand zouden moeten worden afgedekt. Om het probleem op te lossen, moest Michelangelo een nieuw soort steiger uitvinden.
Volgens Vasari was het schilderen van het plafond, op zijn zachtst gezegd, een zeer pijnlijke ervaring:
“Deze fresco’s zijn met het grootste ongemak geschilderd, want hij stond daar de hele tijd te werken met zijn hoofd achterover gekanteld. Dit heeft zijn gezichtsvermogen zo erg beschadigd dat hij op een gegeven moment niet meer naar tekeningen kon kijken of kon lezen zonder zijn hoofd naar achteren te kantelen; naderhand heeft hij nog maanden last gehouden van deze aandoening.”
Michelangelo had niet alleen te maken met de moeilijkheden van het schilderen en met zijn rivalen die zijn naam probeerden te besmeuren, maar hij had ook familieproblemen die nooit leken op te houden. Volgens Wallace had Michelangelo te maken met de dood van zijn broer, de vrouw van zijn broer die haar bruidsschat terug eiste, het gebrek aan respect van één van zijn broers, ziekte in de familie, en, natuurlijk, geldproblemen.
Wallace suggereert dat de betalingen van de paus voor het werk van Michelangelo zeer onregelmatig waren en het meeste geld dat hij ontving stuurde hij naar zijn familie. Hij beschreef zichzelf als “blootsvoets en naakt.”
Michelangelo beschreef deze periode van zijn leven in meerdere brieven, die Wallace citeert en die als volgt kunnen worden samengevat:
“Ik leef hier in een toestand van grote bezorgdheid en van grote lichamelijke vermoeidheid: Ik heb geen enkele vriend en wil er ook geen. Ik heb geen tijd genoeg om naar behoren te eten. Dus val me niet lastig met andere zaken, want ik kan niets anders verdragen. … En zo leef ik al zo’n vijftien jaar en nog geen enkel uur van geluk heb ik gekend.”
Verdragen wat onverdraaglijk is
Kun je het je voorstellen zo te leven? Kun je het je voorstellen dat je een project krijgt toegewezen op je werk en nog voordat je begonnen bent, dat één van je collega’s je probeert te saboteren, door je werkgever je op een project te laten zetten waarbij de kans groot is dat je zult falen? Kun je het je voorstellen dat je, ondanks je protesten, het project toch toegewezen krijgt, terwijl je hier de ervaring niet voor hebt? Dat vervolgens, tijdens het project, je collega suggesties doet die je kansen van slagen zullen bemoeilijken?
Dat is nog niet alles. Je werkt zo hard aan het project dat je lichamelijk uitgeput bent als je naar huis gaat. Als je dan thuis komt, klaagt je echtgenoot over geld, zijn je ouders ziek en hebben ze je hulp nodig, en tonen je kinderen op school geen respect voor anderen. Je maakt zulke lange dagen dat je nauwelijks nog energie hebt om je om te kleden voor het slapen gaan.
Zulke dagelijkse ontberingen zijn al overweldigend als je het jezelf probeert voor te stellen, laat staan het werkelijk mee te moeten maken.
Maar voor Michelangelo was dit de harde werkelijkheid en hij zocht een weg er doorheen. Dit is vermoedelijk deel van de reden waardoor hij zo’n groot kunstenaar is kunnen worden. Door zijn doorzettingsvermogen, creëerde hij enkele van de grootste kunstwerken die de wereld kent. Hij had op elk moment kunnen stoppen, maar dat deed hij niet. Hij was pas 37 jaar oud toen hij het plafond van de Sixtijnse Kapel voltooide en zou daarna nog 51 jaar leven.
Soms kunnen onze problemen het leven zinloos doen lijken; onze ontberingen kunnen zo overweldigend zijn dat we ons volledig van de wereld af willen sluiten om de pijn te ontvluchten. Wanneer we iets willen leren van het verhaal van Michelangelo, dan kunnen we misschien zeggen, dat onze individuele “grootsheid” afhangt van het feit of we de uitdagingen van het leven met “eeuwig geduld” kunnen aanvaarden.
Wanneer dat lukt, dan kunnen we misschien elke tegenslag in het leven gaan zien als een kans om iets te leren over onszelf en ons ware potentieel.
Kunstgeschiedenis is een verhaal dat zich eindeloos ontvouwt. Het is ook ons verhaal, het verhaal van het menselijk ras. Elke generatie kunstenaars beïnvloeden hun cultuur met hun kunstwerken en de keuzes die ze maken in het leven. Deze serie wil verhalen uit de kunstgeschiedenis delen die ons aanmoedigen om onszelf af te vragen hoe we meer oprechte, zorgzame en geduldige menselijke wezens kunnen zijn.
De Verenigde Staten hebben op 19 juli het Chinese communistische regime opgeroepen “onmiddellijk een einde te maken” aan zijn langdurige vervolging van Falun Gong en alle beoefenaars vrij te laten die om hun geloofsovertuiging gevangen zijn gezet.
Woordvoerder Ned Price van het ministerie van Buitenlandse Zaken maakte de opmerking tijdens een gewone persbriefing, een dag voor de 22e verjaardag van het begin van Pekings uitroeiingscampagne tegen de geloofsgroep.
“Morgen is het 22 jaar geleden dat de Volksrepubliek China een onderdrukkingscampagne startte tegen de Falun Gong beweging en tegen de miljoenen beoefenaars, pleitbezorgers en mensenrechtenactivisten die zich inzetten om hun rechten te beschermen,” zei Price.
Hij voegde eraan toe dat “duizenden Falun Gong beoefenaars elk jaar te maken krijgen met detentie, misbruik en gemelde martelingen en mishandelingen”, enkel en alleen omdat ze weigeren de vreedzame beoefening van hun geloof af te zweren.
Falun Gong, een meditatiepraktijk die in de jaren negentig voor het eerst in China werd geïntroduceerd, werd in het land steeds populairder met zijn langzame oefeningen en zijn morele leringen rond de principes van waarachtigheid, mededogen en verdraagzaamheid. Volgens officiële schattingen had de praktijk aan het eind van dat decennium 70 tot 100 miljoen aanhangers. Omdat het regime deze populariteit als een bedreiging beschouwde, begon het op 20 juli 1999 met een campagne om de aanhangers te vervolgen.
Sindsdien is een onnoemelijk aantal aanhangers het slachtoffer geworden van geestelijke en lichamelijke marteling, financiële druk, dwangarbeid, gevangenschap en gedwongen orgaanoogst – allemaal middelen die werden ingezet in een poging hun geloof uit te roeien.
De onderdrukking, die al 22 jaar duurt, heeft geleid tot een ontelbaar aantal sterfgevallen. Minghui.org, een in de VS gevestigde website die fungeert als een informatiecentrum over de vervolging, heeft de details van duizenden sterfgevallen geverifieerd, hoewel zij opmerkt dat het aantal waarschijnlijk slechts het topje van de ijsberg is, omdat het uiterst moeilijk is om informatie hierover uit China te verzamelen.
Beoefenaars van Falun Gong nemen deel aan een optocht ter markering van het 22ste jaar van de vervolging van Falun Gong in China, in Brooklyn, N.Y., op 18 juli 2021. (Chung I Ho/The Epoch Times)
De voortdurende mishandeling leidt tot groeiende bezorgdheid op het internationale toneel. In mei heeft het ministerie van Buitenlandse Zaken een sanctie opgelegd aan een functionaris van de Chinese Communistische Partij die een rol had gespeeld bij de vervolging van aanhangers in Chengdu, de hoofdstad van de Chinese provincie Sichuan. Vorig jaar werden ook sancties opgelegd aan een plaatselijke politieambtenaar in de Chinese provincie Fujian voor zijn rol bij de onderdrukking van aanhangers.
Het ministerie van Buitenlandse Zaken van de regering-Trump heeft in een soortgelijke verklaring in juli 2020 opgeroepen tot beëindiging van de wreedheden.
In het afgelopen jaar hebben de staat Texas en meer dan een dozijn counties in Virginia resoluties aangenomen waarin inwoners worden gewaarschuwd niet naar China te reizen voor orgaantransplantaties. De maatregelen werden genomen in de hoop dat Amerikanen niet ongewild medeplichtig worden aan de door de staat georganiseerd gedwongen orgaanverwijdering, die in de eerste plaats gericht is op Falun Gong-aanhangers en ook op andere gewetensgevangenen. Ook wetgevers van beide partijen in het Congres, alsmede Britse en Canadese functionarissen, trachten het regime voor deze gruwelijke praktijk verantwoordelijk te stellen.
“Genocide is de vernietiging van een deel van een religieuze gemeenschap, bijvoorbeeld, met de bedoeling die uit te roeien,” zei Shea, directeur van het Center for Religious Freedom aan het Hudson Institute.
“Ik denk niet dat er enige twijfel over bestaat dat wat er de afgelopen decennia met Falun Gong is gebeurd aan die criteria voldoet.”
Eva Fu is een in New York woonachtige schrijfster voor The Epoch Times die zich richt op de relatie tussen de VS en China, godsdienstvrijheid en mensenrechten
Een wetsvoorstel dat Britse burgers verbiedt een orgaantransplantatie in het buitenland te ondergaan zonder de vereiste toestemming van de donor, is vrijdag in tweede lezing goedgekeurd.
Het wetsvoorstel wil ook een verbod instellen op het tentoonstellen van geïmporteerde lichamen die niet aan dezelfde toestemmingsvereisten voldoen als die welke in het Verenigd Koninkrijk zijn verkregen.
Het wetsvoorstel inzake orgaantoerisme en het tentoonstellen van kadavers, dat is ingediend door Lord Philip Hunt of Kings Heath, is bedoeld om te voorkomen dat Britse burgers medeplichtig worden aan de vermeende gedwongen orgaanoogst in China bij aanhangers van Falun Gong, de Oeigoeren en andere groepen.
“Orgaandonatie is een kostbare daad van het redden van een leven, maar gedwongen orgaanoogst is gecommercialiseerde moord en zonder twijfel één van de ergste misdaden,” zei Hunt tegen het Hogerhuis.
Volgens statistieken van de NHS is tussen 2010 en juli 2020 bij 29 Britse patiënten een orgaantransplantatie uitgevoerd in China.
Het wetsvoorstel van Hunt verbiedt Britse burgers om naar het buitenland te gaan en daar gecontroleerd materiaal te ontvangen voor orgaantransplantatie wanneer de orgaandonor of de nabestaanden van de donor geen vrije, geïnformeerde en specifieke toestemming hebben gegeven, en wanneer een levende donor of derde partij financieel voordeel of een vergelijkbaar voordeel ontvangt, of wanneer, indien het van een overleden donor afkomstig is, een derde partij financieel voordeel of een vergelijkbaar voordeel ontvangt.
Het verbiedt ook commerciële transacties in menselijk materiaal voor transplantatie buiten het Verenigd Koninkrijk indien de betrokkene een nauwe band met het Verenigd Koninkrijk had.
Het wetsvoorstel voorziet in voorschriften voor patiëntidentificeerbare registers en een jaarlijks verslag over gevallen waarin Britse burgers transplantatieprocedures ondergaan buiten het Verenigd Koninkrijk.
Geïmporteerde lichamen die worden tentoongesteld zullen ook aan dezelfde toestemmingsvereisten moeten voldoen als lichamen die uit het VK afkomstig zijn.
Barones Ilora Finlay, die het wetsvoorstel steunt, zegt dat de tentoonstelling “Real Bodies” haar doet denken aan Burke en Hare, twee 19e-eeuwse Schotse seriemoordenaars die 16 mensen vermoordden en hun lichamen aan een anatoom verkochten om ze tijdens zijn anatomische lezingen te laten ontleden.
“De tentoonstelling van de geplastineerde lichamen had commercieel gewin, er was geen bewijs dat er toestemming was om de lichamen van deze mensen daarvoor te gebruiken en er was geen bewijs dat ze op natuurlijke wijze stierven,” zei Finlay, die ook een arts is.
“Uit emails blijkt zelfs dat sommige vanuit China werden aangeleverd voor plastinatie nadat belangrijke organen waren verwijderd, wat suggereert dat hun lichamen de overblijfselen zijn van een verachtelijke handel in genocide, het oogsten van organen en commerciële transplantatie in China.”
Een onafhankelijk volkstribunaal, voorgezeten door de eerbiedwaardige Britse rechter Sir Geoffrey Nice QC, concludeerde in 2019 unaniem dat gewetensgevangenen in China “op aanzienlijke schaal” werden – en nog steeds worden – gedood voor hun organen.
Het concludeerde verder dat aanhangers van de spirituele praktijk Falun Gong één van de belangrijkste bronnen van orgaanvoorziening zijn geweest.
Een groep aan de VN verbonden mensenrechtendeskundigen verklaarde vorige maand “extreem verontrust te zijn door berichten over vermeende ‘orgaanoogst’ gericht tegen minderheden, waaronder Falun Gong-aanhangers, Oeigoeren, Tibetanen, moslims en christenen, die in China worden vastgehouden”.
Cathy He en Tom Ozimek hebben bijgedragen aan dit verslag.
Een controversieel plan om de liquiditeit in de wereld op te voeren betekent dat de dagen dat de Amerikaanse dollar de onbetwiste koning van het internationale monetaire stelsel was, wel eens ten einde zouden kunnen lopen, zo vertelden deskundigen aan The Epoch Times.
Het verlies van die status zou kunnen bijdragen tot een ernstige crisis voor de Verenigde Staten met een dramatisch verlies van economische koopkracht, een geopolitieke herschikking en alles wat met die schokken samenhangt.
Het door de regering-Biden gesteunde voorstel van het Internationaal Monetair Fonds (IMF) om alleen al dit jaar voor 650 miljard dollar aan nieuwe “bijzondere trekkingsrechten” (SDR’s) uit te geven, zal ook helpen het internationale financiële systeem opnieuw vorm te geven.
Dat is meer dan het dubbele van het totale bedrag aan SDR’s dat het IMF in zijn hele geschiedenis heeft gecreëerd.
De SDR is een soort proto-munt, gebaseerd op een mand van toonaangevende valuta’s, die door het IMF een “internationaal reservemiddel” wordt genoemd. Elke regering ontvangt een bedrag aan SDR’s dat evenredig is met haar aandeel in de internationale organisatie.
De nooit eerder geizene nieuwe uitgifte, die de steun heeft van zowel Peking als Washington, zal ertoe bijdragen dat de rol van de Amerikaanse dollar als mondiale reservevaluta op een zijspoor wordt gezet, waarschuwden analisten. De Chinese Communistische Partij zal naar verwachting een van de belangrijkste begunstigden zijn.
“De Verenigde Staten en onze G7-partners overwegen actief een wereldwijde inspanning om het effect van de voorgestelde toewijzing van bijzondere trekkingsrechten (SDR’s) te vermenigvuldigen voor de meest behoeftige landen”, aldus het Witte Huis in een verklaring.
Al meer dan een decennium pleiten vooraanstaande commentatoren en zelfs politieke leiders over de hele wereld – waaronder functionarissen van de communistische Chinese centrale bank en talrijke Europese leiders – ervoor om van de SDR een echte wereldmunt te maken.
Deze roep wordt steeds luider nu er wordt aangedrongen op een “Grote Reset”. Het “reset” plan, dat alles zou veranderen van zaken doen tot bestuur, wordt gepromoot door de Verenigde Naties, het Wereld Economisch Forum, het IMF, de Britse monarchie en andere machtscentra als een manier om de wereld te verbeteren.
Ogenschijnlijk bedoeld om de wereld “groener” en “duurzamer” te maken, zou de verschuiving een veel grotere rol vereisen voor de publieke sector – op nationaal en internationaal niveau – terwijl de wereld tegelijk verder afstand zou nemen van wat er nog over is van het vrije-marktsysteem. De wijdverspreide verspreiding van nieuwe technologieën in verband met de “vierde industriële revolutie” is ook een essentieel onderdeel van de inspanning.
Een herstructurering van het internationale monetaire stelsel onder leiding van het IMF op weg naar de globalisering van de valuta – met de op handen zijnde uitgifte van SDR’s als een belangrijke stap – zal waarschijnlijk ook een sleutelrol spelen bij de wereldwijde reset.
Even belangrijk is dat de ontwikkelingen bij het IMF verschillende mondiale organisaties in staat zullen stellen steeds grotere sommen rijkdom van mensen in de Verenigde Staten en andere grote economieën te kanaliseren naar projecten die door die organisaties en de regeringen van hun leden zijn geselecteerd.
Machtige mondiale belangengroepen dringen er bijvoorbeeld op aan om de nieuwe SDR-“toewijzing”, zoals de uitgifte van nieuwe SDR’s wordt genoemd, te gebruiken om allerlei dingen te financieren, gaande van massale internationale COVID-vaccinaties tot beleidsveranderingen op verschillende plaatsen in de wereld.
Deskundigen en voormalige ambtenaren vertelden The Epoch Times ook dat de toevoeging van een nieuwe laag ongesteunde financiële instrumenten bovenop een toch al instabiel mondiaal financieel systeem de belangrijkste nationale valuta’s van de wereld nog verder zou helpen devalueren.
De implicaties zijn enorm – vooral voor de Amerikaanse dollar en de wereldeconomie.
Toch, op een handvol uitzonderingen na, hebben de grote media in de Verenigde Staten zich grotendeels stil gehouden over deze kwestie.
Meer liquiditeit… of instabiliteit?
Officieel is de grootste creatie van SDR’s ooit bedoeld om de liquiditeit te vergroten voor regeringen in armere landen die worstelen met de economische chaos als gevolg van de reacties van regeringen op het CCP-virus.
Maar de in Nederland gevestigde Commodity Discovery Fund (CDF) oprichter Willem Middelkoop, auteur van het boek “The Big Reset”, vertelde The Epoch Times dat het IMF-plan een veel bredere betekenis heeft.
“Het is duidelijk dat de regering Biden er voorstander van is om samen te werken met het IMF en China om de balans van het IMF te gaan gebruiken om meer ‘stimulus’ te creëren,” zei Middelkoop, een vooraanstaand expert op het gebied van het IMF en de SDR.
Maar dit zal gepaard gaan met problemen, zei hij.
“Door het IMF toe te staan voor 650 miljard dollar aan nieuwe SDR’s te creëren, kunnen centrale bankiers nog een laag fiatgeld toevoegen aan een toch al instabiel financieel systeem”, zei hij.
Middelkoop waarschuwde onder meer dat het plan problemen zou opleveren voor de valuta’s die ten grondslag liggen aan de SDR’s van het IMF, waaronder de Amerikaanse dollar, de Japanse yen, de euro, het Britse pond, en de in 2016 toegevoegde yuan of renminbi van de CCP.
“Dit zal leiden tot meer devaluatie van de vijf belangrijkste wereldvaluta’s, die allemaal deel uitmaken van het SDR-valutamandje,” zei hij.
Middelkoop waarschuwde jaren geleden al in zijn boek over dit onderwerp dat hij verwachtte dat het IMF meer rondes SDR-creatie zou nastreven, in steeds grotere hoeveelheden.
Op een gegeven moment, als de toewijzing voldoende groot is geworden, zal het Amerikaanse Congres om goedkeuring moeten worden gevraagd. Maar de geplande ronde van 650 miljard dollar ligt net onder de statutaire limiet die controle door het Congres zou triggeren.
In maart verscheen een kort artikel in de Wall Street Journal waarin het IMF ervan beschuldigd werd dictators te willen redden en waarin het IMF en de regering-Biden ervan beschuldigd werden een SDR-emissie van $ 1 triljoen in twee ronden te willen verdelen.
Het plan, aldus het artikel, was om de SDR’s in twee fasen uit te geven – $ 650 miljard dit jaar en $ 350 miljard volgend jaar – in een poging om de Amerikaanse wettelijke eis van goedkeuring door het Congres voor zo’n grote uitgifte te omzeilen.
Toen The Epoch Times contact opnam met IMF-functionarissen, ontkenden zij dat er een plan bestond om volgend jaar 350 miljard dollar aan nieuwe SDR’s uit te geven en wezen zij op openbare verklaringen van IMF-leiders.
Als de leidende regeringen van de IMF-lidstaten echter akkoord gaan, zou niets een verdere uitgifte van SDR’s volgend jaar of wanneer dan ook daarna in de weg staan.
IMF-functionarissen verwachten dat de toewijzing van 650 miljard dollar tegen het einde van de zomer rond zal zijn, zeiden ze.
De Amerikaanse minister van Financiën, Janet Yellen, en de regeringen van de G20, waaronder de CCP, hebben allen publiekelijk aangegeven dat zij het IMF-plan steunen.
De raad van bestuur van het IMF zal naar verwachting zijn definitieve goedkeuring geven, zodat de uitgifte eind augustus kan worden afgerond, aldus de functionarissen.
De Amerikaanse minister van Financiën Janet Yellen (R) en directeur van het Internationaal Monetair Fonds (IMF) Kristalina Georgieva (L) poseren voor een foto in het Amerikaanse ministerie van Financiën in Washington op 01 juli 2021. (Anna Moneymaker/Getty Images)
Wat is er echt aan de hand?
Deskundigen zeggen dat de plannen van het IMF, ondanks de ingewikkelde terminologie, niet zo moeilijk te begrijpen zijn.
Zie de uitgifte van SDR’s als het drukken van geld, maar dan op mondiaal niveau.
Wanneer het IMF SDR’s creëert, creëert het uit het niets een instrument met koopkracht waarmee de houder – meestal een regering – reële goederen en diensten kan kopen. Maar in plaats van belasting op te leggen aan de burgers om die koopkracht op te bouwen, creëert het IMF gewoon een soort proto-mondiale valuta. De uitgifte van nieuwe SDR’s is in feite het mondiale equivalent van “kwantitatieve versoepeling” door een nationale centrale bank zoals de Federal Reserve.
Het belangrijkste verschil is dat in plaats van alleen maar rijkdom te onttrekken aan diegenen die Amerikaanse dollars bezitten, zoals gebeurt wanneer de Fed nieuwe dollars creëert en de koopkracht van elke bestaande dollar verwatert, de IMF-uitgifte ook spaartegoeden zou confisqueren van diegenen die andere belangrijke valuta’s bezitten in de mand waaruit de SDR bestaat. Een ander belangrijk verschil is dat wanneer de Federal Reserve bijvoorbeeld nieuwe Amerikaanse dollars creëert, zij deze uitleent en zij onmiddellijk kunnen worden besteed aan goederen en diensten.
Voorlopig althans moeten de SDR’s eerst worden omgezet in Amerikaanse dollars, euro’s, yen, yuan of ponden voordat ze kunnen worden besteed aan goederen en diensten door de regeringen die de SDR’s ontvangen. De Verenigde Staten zijn verplicht SDR’s op verzoek in te wisselen voor dollars.
Door nieuwe “activa” te creëren, zoals het IMF de SDR’s noemt, oogsten de internationale organisatie en haar leden heimelijk spaargeld van de mensheid en herverdelen zij dit spaargeld onder de regeringen die SDR’s ontvangen.
Uiteindelijk hopen het IMF en veel belangrijke wereldleiders de SDR’s te veranderen in een echte wereldreservemunt, en de Amerikaanse dollar, die momenteel die rol vervult, opzij te schuiven.
Top wereldleiders, waaronder de toenmalige Russische president Dmitry Medvedev, de toenmalige Franse president Nicolas Sarkozy, meerdere VN-organisaties en vele anderen hebben openlijk hun steun uitgesproken voor een nieuwe wereldmunt in de nasleep van de laatste wereldwijde financiële crisis.
In 2009 heeft ook het toenmalige hoofd van de centrale bank van de CCP, Zhou Xiaochuan, openlijk opgeroepen tot de creatie van een nieuwe internationale munt die los zou staan van elk land afzonderlijk, met de SDR als de belangrijkste kandidaat.
In een op de website van de centrale bank van de CCP gepubliceerd rapport met de titel “Hervorming van het Internationaal Monetair Stelsel” wordt uitgelegd dat “het wenselijke doel van de hervorming van het internationaal monetair stelsel derhalve is een internationale reservemunt te creëren die losstaat van individuele naties en in staat is op lange termijn stabiel te blijven, waardoor de inherente tekortkomingen die worden veroorzaakt door het gebruik van op krediet gebaseerde nationale munteenheden worden weggenomen.”
Gevraagd naar het voorstel van de CCP op een evenement van de machtige Council on Foreign Relations, vatte toenmalig minister van Financiën Timothy Geithner het samen als een plan om SDR’s op grotere schaal in het internationale monetaire systeem te gebruiken.
“We staan eigenlijk wel open voor die suggestie”, zei Geithner, die het omschreef als een “evolutionair” proces.
In officiële rapporten hebben de VN en zelfs het IMF zelf het idee geopperd om van de SDR ook een echte wereldmunt te maken.
In de context van de huidige economische en gezondheidscrisis wordt de roep luider en luider.
In een artikel in de Financial Times van 18 maart, waarin hij een “Grote Reset” van het financiële systeem bepleitte, opperde Chris Watling, hoofd van het marktonderzoeksbureau Longview Economics, openlijk het idee om de SDR de dollar te laten vervangen.
“Beleidsmakers zouden moeten onderhandelen over één of andere vorm van anker – of het nu gaat om het koppelen van elkaars valuta’s aan een centrale elektronische valuta of misschien om elektronische speciale trekkingsrechten, de internationale reserve activa gecreëerd door het IMF,” schreef hij.
Als de Amerikaanse dollar zijn status als mondiale reservevaluta zou verliezen, zou dat onder meer onmiddellijke gevolgen hebben voor de koopkracht van de Amerikaanse dollar
Op dit moment houden regeringen, centrale banken en bedrijven over de hele wereld grote hoeveelheden dollars in reserve om internationale transacties af te wikkelen. Dit creëert een constante wereldwijde vraag naar de dollar.
Als de dollar echter zijn status aan de SDR zou verliezen, zou de vraag naar dollars over de hele wereld instorten. De daaruit voortvloeiende ineenstorting van de koopkracht zou een enorme crisis veroorzaken, omdat het vermogen van Amerikanen om goederen en diensten uit het buitenland te kopen zou worden gedecimeerd.
Een vrouw loopt langs een valutabord met yuan (L) en een Amerikaanse dollar (R) in Hongkong op 13 aug. 2015. (Philippe Lopez/AFP via Getty Images)
De US Dollar onttronen ten voordele van China?
Een voormalige senior leider bij een Bretton Woods-instelling die vroeg om niet geïdentificeerd te worden vanwege bezorgdheid over mogelijke vergeldingsmaatregelen in toekomstige dienstverbanden vertelde The Epoch Times dat hij “diep bezorgd was over de status van de reservevaluta van de Amerikaanse dollar.”
Afgezien van het IMF-plan worden ook plannen van Peking en andere mogendheden om de wereldwijde dominantie van de Amerikaanse dollar te ondermijnen steeds duidelijker. De voormalige ambtenaar gelooft zelfs dat de digitale munteenheid van de CCP er zodanig zal van profiteren dat het “een enorm potentieel heeft om de dollar te onttronen.”
Net als veel andere deskundigen, merkte de voormalige ambtenaar op dat de grote tekorten en internationale schulden van de Amerikaanse regering bijdragen aan het probleem.
Maar op internationaal niveau en in landen over de hele wereld bestaat de wens om de dollar achter zich te laten.
“Als je de leiders van al deze instellingen zou ondervragen, zou je kunnen zeggen dat er weinig animo is om de Amerikaanse dollar als mondiale reserve te handhaven,” zei hij, wijzend op de verschillende beweegredenen van functionarissen wereldwijd.
“Ze geloven in echt globalisme,” zei de voormalige ambtenaar. “Veel van hen geloven dat we allemaal geregeerd moeten worden door het mondiale equivalent van Brussel, waar technocraten beslissingen nemen voor iedereen”.
Terwijl hij persoonlijk gelooft in vrijheid en de natiestaat, die mensen toestaat hun eigen lot te bepalen, geloven velen bij het IMF en de Wereldbank “dat zij verheven en briljante mensen zijn die het beter weten dan wij, en dat we hen daarom moeten vertrouwen om regels voor ons te ontwikkelen,” zei de ambtenaar.
De CCP is een belangrijke speler in deze saga. “China is op zoek naar een manier om de Verenigde Staten onderuit te halen,” zei de ambtenaar, die een uitgebreide expertise heeft in China en de Chinese markten. “Ze zien de VS als een verkeersdrempel op de weg naar wereldmacht.”
Hij gelooft dat de CCP blij zou zijn als de SDR de Amerikaanse dollar in de niet al te verre toekomst zou verdringen, maar dat de CCP uiteindelijk graag zou zien dat haar eigen valuta de wereldwijde reserve wordt.
“Hun enige munteenheid is macht – ze kunnen het niet laten, het is sterker dan henzelf”, zei hij, toen hij het contrast duidelijk maakte tussen de CCP en de “briljante” oprichters van Amerika, die inzagen dat de macht van politici en politieke instellingen beperkt moest worden om iedereen te beschermen.
“Al deze instellingen willen het leven van anderen controleren en als ze dat kunnen doen via een internationaal monetair systeem, waarom niet,” concludeerde de ambtenaar, eraan toevoegend dat het IMF van plan was een digitale SDR te creëren met verstrekkende gevolgen.
Wereldwijde valuta en Centrale Bank in de maak
Schrijver en financieel deskundige Jim Rickards, een autoriteit op het gebied van de pogingen van het IMF om van de SDR een wereldvaluta te maken, zei onlangs dat de SDR-uitgifte door het IMF in 2009 een poging was om “de loodgieterij te testen” en dat het “een oefenronde was voor het bestuur en de rekenkundige en juridische processen voor de uitgifte van SDR’s”.
Begin 2011 kwam het IMF zelfs met wat Rickards omschreef als “een masterplan om de dollar te vervangen door SDR’s”.
“Dit omvatte het creëren van een SDR-obligatiemarkt, SDR-dealers en aanvullende faciliteiten zoals repo’s [repo’s of ‘repurchase agreements’ maken het mogelijk om op korte termijn staatspapier te lenen], derivaten, afwikkelings- en clearing-kanalen en het hele apparaat van een liquide obligatiemarkt”, voegde hij eraan toe, en zei dat dit moest helpen om liquiditeit te verschaffen, maar ook om ervoor te zorgen dat het systeem klaar was voor “een grote nieuwe uitgifte” op “korte termijn” als dat nodig was.
“Het nieuwste plan is dat het IMF zijn krachten bundelt met mega-banken en grote beleggers als BlackRock en PIMCO om het wereldgeld-plan uit te voeren,” vervolgde hij.
Medio juni waarschuwde Rickards dat de druk voor een “internationale monetaire reset” om de Amerikaanse dollar op een zijspoor te zetten en uiteindelijk te vervangen, aan het toenemen was.
“SDR’s zijn in feite reeds wereldgeld”, zei Rickards, een econoom en investeringsbankier die redacteur is van Strategic Intelligence en meerdere boeken over deze onderwerpen heeft gepubliceerd.
“Het basisidee achter de SDR is dat het mondiale monetaire systeem rond de dollar inherent instabiel is en moet worden hervormd,” vervolgt Rickards, die wordt beschouwd als een van ‘s werelds toonaangevende experts op dit gebied.
Uiteindelijk zullen deze SDR’s helpen bij de financiering van allerlei mondiale projecten, vergelijkbaar met de manier waarop nationale centrale banken hun regeringen helpen hun uitgaven te financieren zonder belastingen te hoeven heffen.
“In de komende jaren zullen we de uitgifte van SDR’s aan transnationale organisaties zien, zoals de V.N. en de Wereldbank, voor uitgaven aan klimaatveranderingsinfrastructuur en andere lievelingsprojecten van de elite, buiten het toezicht van democratisch gekozen organen,” waarschuwde Rickards, die het de “Nieuwe Blauwdruk voor Wereldwijde Inflatie” noemde in een artikel voor The Daily Reckoning.
Onvermijdelijke problemen voor de dollar
In een interview met The Epoch Times merkte Nick Hubble, redacteur Fortune and Freedom van South Bank Research en expert op het gebied van het IMF en de SDR, op dat alle reservevaluta’s, ongeacht de onderliggende waarde, uiteindelijk falen. Dat is te wijten aan ingebouwde vooroordelen die leiden tot onevenwichtigheden, zei hij.
En hij ziet de groeiende inspanning om het IMF meer macht te geven als een belangrijke factor in een poging om dit aan te pakken.
“De problemen die samenhangen met het feit dat de Amerikaanse dollar de mondiale reservevaluta is, hebben de Amerikaanse economie nu al tientallen jaren ondermijnd,” zei hij. “Dit is de drijvende kracht achter veel van de economische trends die worden toegeschreven aan alles behalve de ware oorzaak.”
De wereldwijde verschuiving weg van de Amerikaanse dollar als de wereldwijde reserve zal een “pijnlijke” economische crisis veroorzaken om mee te beginnen, legde Hubble uit. Maar uiteindelijk kan het de Verenigde Staten helpen hun handelstekort onder controle te krijgen, vervolgde hij.
“SDR’s zijn een poging om van dit systeem van één enkele nationale munt over te stappen op een multinationale reservemunt – een mand van nationale valuta’s,” vervolgde Hubble, die zei dat hij zich niet identificeert met een bepaalde natie. “Dit zal de economische pijn verdelen tussen de valuta’s in de korf, en zou wel eens een werkende oplossing kunnen creëren voor weer een paar decennia.”
Een dergelijke stap zou echter leiden tot nieuwe onevenwichten die in de toekomst opnieuw een herwerking vereisen.
“Het plan om van de SDR’s de volgende mondiale reserve te maken is de beste kans voor de Amerikaanse dollar om een ineenstorting te voorkomen nu hij het einde van zijn houdbaarheidsperiode in die functie nadert,” betoogde hij. “Amerikaanse dollars vormen een groot deel van de SDR-bundel. Maar de landen die momenteel ondervertegenwoordigd zijn in de SDR-bundel, zullen waarschijnlijk een herschikking van de SDR-wegingen eisen in ruil voor het aannemen van het systeem. En zij hebben als troefkaart dat de Amerikaanse dollar op dat vlak al over zijn houdbaarheidsdatum is.”
Valutaherzieningen zijn niet nieuw, en komen in feite om de paar decennia voor, zei Hubble, wijzend op verschillende voorbeelden in de geschiedenis.
“Een overgang weg van de Amerikaanse dollar als de wereldwijde reserve activa zou niets nieuws zijn,” vervolgde hij. “De enige vraag is hoe het zal heten en of het SDR’s of een ander activum zal betreffen.”
“Het zou een gecontroleerde afname van de prominentie van de Amerikaanse dollar zijn, waarbij de leiders de zaak onder controle proberen te houden,” voegde Hubble eraan toe.
Op de vraag of hij zich zorgen maakt over de machtsverschuiving naar het IMF die het gevolg zou zijn van het toestaan van de uitgifte van de nieuwe internationale reserve, merkt Hubble op dat er al een “draaideur tussen het IMF, schatkisten en centrale banken” is.
Als zodanig zouden het grotendeels “dezelfde mensen” zijn die het nieuwe systeem leiden, zei hij.
Toch “ontbreekt het internationale instellingen aan democratische controleerbaarheid”, waarschuwde Hubble.
“Een verandering in de wereldreserve kan zowel een symptoom als een oorzaak zijn van de vermindering van de macht van de Verenigde Staten in de wereld”, voegde Hubble eraan toe, en hij noemde de huidige status van de dollar als reservevaluta een “gemengde zegen”.
Goudstaven nadat ze geïnspecteerd en gepolijst zijn in de ABC Raffinaderij in Sydney op 5 augustus 2020. (David Gray/AFP via Getty Images)
Gouden kans?
Een andere vooraanstaande expert op dit gebied, voormalig directeur van Deutsche Bank en Lehman Brothers John Butler, suggereerde dat de geplande toewijzing van SDR’s ter waarde van 650 miljard dollar slechts een poging van het IMF was om relevant te blijven en gelijke tred te houden met de snel uitdijende balansen van centrale banken over de hele wereld.
“Deze uitgifte van SDR’s zou de balans van het IMF doen groeien, als ware het een inhaalslag”, aldus Butler, die nu als onafhankelijk beleggingsadviseur en auteur werkzaam is.
Het plan kan opkomende markten helpen om te gaan met financieringscrises als gevolg van COVID-lockdowns, zei hij.
Maar het zal het internationale reservesysteem of de sleutelrol van de Amerikaanse dollar daarin niet wezenlijk veranderen, zei hij tegen The Epoch Times, waarbij hij erkende dat zijn opvattingen verschillen van die van andere deskundigen op dit gebied.
De toewijzing van het IMF zou ook ten goede komen aan farmaceutische bedrijven die betrokken zijn bij de productie van vaccins.
“Of dat inderdaad de beste besteding van die middelen zou zijn, is grotendeels subjectief,” zei hij. “Sommigen zouden kunnen aanvoeren dat er meer kosteneffectieve middelen zijn om de volksgezondheid te beschermen, gezien het feit dat het aantal COVID-doden in opkomende markten niet bijzonder hoog is in verhouding tot andere oorzaken, zoals basisvoeding en sanitaire voorzieningen.”
Ondanks de zeer openlijke pogingen om de Amerikaanse dollar als mondiale reserve aan de kant te schuiven ten gunste van de SDR als een echte mondiale valuta, zei Butler in een telefonisch interview dat hij geloofde dat de leden van het IMF het daar nu in grotere mate over eens zijn dan 10 jaar geleden.
Volgens hem zou de wereld, in plaats van het huidige systeem, dat steeds meer problemen oplevert, te vervangen door een nieuw systeem waarin SDR’s centraal staan, eens goed naar goud moeten kijken.
“Zoals ik in mijn boeken schrijf, biedt goud het enige speltheoretische monetaire evenwicht voor een multipolaire, geglobaliseerde wereld,” zei hij. “Niemand kan het drukken of devalueren om er zelf beter van te worden ten koste van zijn handelspartners.”
“Het is het enige echt objectieve, neutrale, wereldwijde geld,” voegde Butler toe. “Er is geen regering of groep van regeringen voor nodig om het waarde te geven of om er een wettig betaalmiddel van te maken.
Uiteindelijk, zei hij in een telefonisch interview, is goud het enige echte instrument dat de problemen met het internationale monetaire systeem op een adequate en eerlijke manier zou kunnen oplossen.
“Daarom geloof ik dat goud in de toekomst uiteindelijk de dollar zal verdringen als het dominante wereldwijde reserve-instrument,” zei Butler.
Net als bij eerdere verschuivingen in het systeem, zal er waarschijnlijk een crisis of reeks van crises nodig zijn om de verschuiving naar een op goud gebaseerd internationaal monetair stelsel te katalyseren.
Maar uiteindelijk zal er volgens hem een op goud gebaseerd monetair stelsel komen – en dat zal voor iedereen gunstig zijn.
Rickards, econoom en bankier, gelooft ook dat goud zal schitteren tijdens de naderende crisis die volgens hem de laatste twee in de schaduw zal stellen.
De nieuwe SDR’s uitgeven
Zodra het IMF de nieuwe SDR’s produceert, ervan uitgaande dat het doorgaat, zullen regeringen en dictaturen veel speelruimte hebben in hoe ze de nieuwe “liquiditeit” besteden.
Sommige regeringen zullen hun buitenlandse reserves zelfs zien verdubbelen volgens het plan.
Tot dusver is het niet duidelijk waaraan de regeringen de nieuwe “liquiditeiten” zullen besteden.
In een rapport dat in april werd vrijgegeven, riep de machtige Rockefeller Foundation op tot een “hefboomwerking op een grote uitgifte en herverdeling van bijzondere trekkingsrechten (SDR’s) van het Internationaal Monetair Fonds (IMF)” om meer dan twee derde van de bevolking van ontwikkelingslanden te injecteren met CCP-virusshots.
In het verslag wordt onder meer gepleit voor het gebruik van ten minste 100 miljard dollar van de dit jaar uitgegeven 650 miljard dollar aan SDR’s om de “ontwikkelingslanden” te helpen tegen eind 2022 de overgrote meerderheid van de bevolking in te enten.
Toen The Epoch Times contact opnam voor meer informatie, verwees IMF Senior Communications Officer Wafa Amr eenvoudigweg naar verschillende links op de IMF-website en een verklaring die IMF-chef Kristalina Georgieva eind vorige maand naar buiten bracht.
Uit openbare verklaringen blijkt echter dat Georgieva het eens is met het door Rockefeller gesteunde plan om een groot deel van de “liquiditeit” door te sluizen naar farmaceutische giganten door middel van grote aankopen van vaccins.
“Indien goedgekeurd, zou een nieuwe toewijzing van SDR’s een aanzienlijke, directe liquiditeitsimpuls aan landen geven, zonder de schuldenlast te verhogen”, aldus de Bulgaarse IMF-chef.
“Het zou ook de middelen vrijmaken die de lidstaten hard nodig hebben om de pandemie te helpen bestrijden, onder meer door vaccinatieprogramma’s en andere dringende maatregelen te ondersteunen”, vervolgde ze, en ze zei dat het plan ook “een aanvulling zou zijn op de reeks instrumenten die het IMF inzet om onze leden in deze crisistijd te ondersteunen”.
Ook Biden steunt het plan. In een verklaring die vorige maand werd vrijgegeven, sprak het Witte Huis zijn steun uit voor het gebruik van SDR’s tot een bedrag van 100 miljard dollar voor “verdere ondersteuning van de gezondheidszorg, met inbegrip van vaccinaties”.
De definitieve goedkeuring door de raad van gouverneurs van het IMF wordt in de komende maand verwacht.
Het Amerikaanse ministerie van Financiën heeft niet gereageerd op herhaalde e-mail- en telefoonverzoeken om commentaar.
Ik kwam een schilderij tegen van de 19-eeuwse Franse academische schilder Léon Bonnat, getiteld “Dionysius de Martelaar.” Op het eerste gezicht, dacht ik dat dit schilderij een gruwelijke voorstelling van een onthoofding was. Maar naarmate ik er langer naar keek, raakte ik er op morele wijze door geïnspireerd.
Wie was Dionysius?
Volgens de legende, bekeerde de heilige Dionysius (Sint Denijs) zich tot het christendom onder de apostel Paulus. Na de dood van Paulus, werd Dionysius door Paus Clemens I naar Gallië gestuurd, samen met enkele andere bisschoppen, om heidenen tot het christendom te bekeren. Helaas werden de bisschoppen in Frankrijk gearresteerd door de Romeinse keizer, die vastbesloten was christenen te vervolgen.
Soldaten kregen de opdracht, de gevangen bisschoppen mee te nemen en ze op de trappen van Montmartre te onthoofden. De soldaten volgden de bevelen op en onthoofden de gevangenen die zij in hechtenis hadden.
Echter, nadat zij Dionysius onthoofd hadden, was zijn geloof zo groot en zo diep dat hij in leven bleef. Dionysius raapte zijn afgehakte hoofd op, dat psalmen bleef reciteren, en liep twee mijl naar zijn laatste rustplaats.
“Dionysius de Martelaar,” 1885, door Léon Bonnat. Panthéon, Parijs, Frankrijk. (Publiek Domein)
‘Dionysius de Martelaar’
Dionysius is afgebeeld in het midden van de onderste helft van de compositie. Hij is zojuist onthoofd. Maar in plaats van levenloos op de grond te liggen, buigt hij zich voorover om zijn hoofd van de grond op te rapen. Een stralenkrans omringt zijn hoofd, en licht schijnt op de plaats waar eerst zijn hoofd zat.
Rechts van de heilige Dionysius staat de beul. Hij heeft zijn bebloede bijl laten vallen en leunt verbaasd achterover. Een andere figuur achter Dionysius gooit zijn handen vol ongeloof omhoog.
De beul heeft een drukke dag gehad: Aan de rechter- en linkerkant van de compositie, liggen twee onthoofde lichamen op de bebloede traptreden. Het onthoofde hoofd, rechts onderaan in het schilderij, draagt een aureool, wat erop wijst dat het waarschijnlijk aan één van de bisschoppen toebehoorde.
Rechtsboven is een engel te zien die op een wolk neerdaalt. De engel draagt een palmtak en een lauwerkroon, als symbolen van de overwinning op de dood door de heilige Dionysius.
De zege van Heilige toewijding
Ten eerste, stel ik mijzelf de vraag: Wat stelt het hoofd voor? Het hoofd kan bewustzijn, wijsheid, ego, intelligentie, rationaliteit, enzovoort vertegenwoordigen. Het feit dat het hoofd van de heilige Dionysius gescheiden is van zijn lichaam, wekt de indruk dat, datgene wat zijn hoofd vertegenwoordigt, ook gescheiden is van zijn lichaam.
Ten tweede, vraag ik mijzelf af; wat stelt het lichaam dan voor? Het lichaam wordt vaak geassocieerd met lustgevoelens en verlangens. De geest probeert het lichaam te beheersen, maar vaak leidt het lichaam de geest af.
Is het dan zo, dat deze afbeelding van de heilige Dionysius ons een morele les laat zien? Namelijk, dat de geest zich los zou moeten koppelen van het lichamelijke? Is dat wat nodig is om een gezond leven te leiden?
Laten we het hoofd zelf eens beter bekijken. Er zijn twee onthoofde hoofden: Dat van Dionysius en rechtsonder in het schilderij, dat van een ander. Het hoofd rechtsonder is grijzer van kleur, waardoor het er levenlozer uitziet en het heeft een dun aureool. Het hoofd van Dionysius daarentegen heeft meer kleur, het kijk op naar zijn lichaam en de aureool rond zijn hoofd is volledig gevuld met goudkleurig licht.
De gevuldheid van de stralenkrans vertegenwoordigt waarschijnlijk een grotere toewijding aan het leven van Heilige; waarom zou je anders de twee halo’s en hoofden verschillend schilderen? Als dit het geval is, dan zou je kunnen zeggen dat een Heilige toewijding, leven geeft, waar anders dood en verderf is.
Zoals de legende ons vertelt, reciteerde het hoofd van de heilige Dionysius zelfs na onthoofding nog het Woord van God. Zijn toewijding beïnvloedde volledig zijn bewustzijn, wijsheid, ego, intelligentie, rationaliteit, enzovoort. Hij was zo toegewijd aan het heilige leven, dat zijn toewijding voort bleef bestaan, ook nadat zijn hoofd van zijn lichaam was gescheiden.
Interessant genoeg lijkt daarmee zijn toewijding aan het heilige leven, ook zijn lichaam te beïnvloeden. Bonnat beeldt het moment af waarop het lichaam van de heilige Dionysius zich bukt om zijn hoofd op te rapen. Een licht schijnt op de plaats waar eens zijn hoofd was. Hoe weet zijn lichaam waar zijn hoofd is?
Is het zijn toewijding aan het goddelijke dat harmonie brengt en zo op de een of andere manier zijn lichaam en geest met elkaar verbindt? De twee dingen waarvan we zojuist hebben gesuggereerd, dat deze misschien wel van elkaar losgekoppeld moeten worden? Staat het licht dat schijnt, waar vroeger zijn hoofd was, voor zijn toewijding? Leidt dit licht zijn geest, zijn ziel?
Is het dit soort toewijding, dat de zege van de overwinning brengt, verbeeld door de engel? De heilige Dionysius had kunnen terugvechten, redeneren en pleiten voor zijn leven. Echter, geen van deze zouden hem de garantie van succes gegeven hebben.
Bij het reciteren van de psalmen is hij écht op God gericht en is niet bezorgd over de dood. Hij is niet bang voor de dood en dit onbevreesd zijn, is wat hem de zege van de overwinning geeft.
Het resultaat van Dionysius zijn Heilige toewijding verbaast zijn beul. Hoe kunnen wij vanuit onze overtuigingen, degenen die ons kwaad willen doen verbazen?
De traditionele kunsten bevatten vaak spirituele voorstellingen en symbolen waarvan de betekenissen, in ons huidige bestaan, verloren kunnen gaan. In onze serie “Kijk naar binnen: Zie wat traditionele kunst ons hart te bieden heeft,” interpreteren we beeldende kunst op manieren die ons, vandaag de dag, een moreel inzicht kunnen geven. We gaan er niet van uit dat we absolute antwoorden kunnen geven op vragen waar al generaties lang mee geworsteld wordt. Toch hopen we dat onze vragen zullen inspireren tot een reflectieve reis, op weg naar een voor ons authentieker, mededogend en moediger leven als mens.
Zhao Jiheng’s leven stond op zijn kop toen hij slechts 8 jaar oud was.
“Op een dag kwam ik thuis en waren mijn ouders verdwenen,” zei Zhao. Zijn ouders waren, net als tientallen miljoenen anderen in China, het doelwit geworden van de Chinese Communistische Partij (CCP) vanwege hun geloofsovertuiging. Van de ene dag op de andere werden de naar schatting 70 tot 100 miljoen beoefenaars van Falun Gong, ook bekend als Falun Dafa, bestempeld als vijanden van de staat. Tot dan hadden ze bij het grote publiek bekend gestaan als vriendelijke mensen die mediteerden en “waarachtigheid, mededogen en verdraagzaamheid” predikten.
Zhao’s vader werd gemarteld en was de volgende jaren op de vlucht en zijn moeder werd verschillende keren illegaal gearresteerd en vastgehouden voor wisselende perioden. Dit betekende dat Zhao op een dag thuis kon komen van school en de deur op slot aantreffen en zich dan pas realiseerde dat de politie zijn moeder weer had meegenomen. Het leven thuis was overhoop gehaald; Zhao verbleef nu eens bij zijn gehandicapte grootmoeder en dan weer bij een familielid dat hem kon opvangen.
De achtjarige Zhao vroeg: “Waarom is mijn moeder weg? Waarom is mijn vader weg?”
“Ze vertelden het me niet omdat ik zo jong was en het niet kon begrijpen,” zei Zhao. “Maar langzaamaan begon ik het te begrijpen. Het was omdat zij opkwamen voor de waarheid en durfden te zeggen ‘Falun Dafa is goed’ dat zij het doelwit werden van de staat.”
Degenen die niet bekend zijn met communistische samenlevingen vinden Zhao’s verhaal onbegrijpelijk en schokkend – dat de zogenaamde overheid van een natie een heel volk van de ene dag op de andere tegen een bepaalde groep goede burgers zou kunnen opzetten. Terwijl de samenleving de laster van de CCP over Falun Dafa begon te herhalen, kreeg Zhao te maken met pesterijen en mishandeling op school en de politie begon zijn huis te doorzoeken. De keren dat zijn moeder thuis was, probeerde de politie hem zover te krijgen dat hij haar vertelde dat zij wreed tegen hem was door haar geloof niet op te geven, zodat hij een gemakkelijker leven zou hebben.
De CCP gebruikte het hele staatsapparaat om de reputatie, het leven en de bestaansmiddelen van deze spirituele gelovigen te ruïneren, in de overtuiging dat ze dit geloofssysteem in slechts een paar jaar kon uitroeien. Maar de waarheid en de goedheid van het menselijk hart hebben gezegevierd.
Een tweede kans op een echt leven
Je zou het vandaag de dag niet zeggen, maar Zhao had gezondheidsproblemen toen hij jonger was. Hij was vaak ziek en had steeds terugkerende aanvallen en black-outs die hem op de spoed afdeling deden terechtkomen. In het ziekenhuis stelden verbaasde dokters een lobotomie voor. Toen de moderne geneeskunde geen uitsluitsel gaf, wendde Zhao’s moeder zich tot artsen van de traditionele Chinese geneeskunde, die evenmin raad wisten.
De wonderbaarlijke ommekeer in Zhao’s gezondheidstoestand kwam er na één van zijn eerste ontmoetingen met Falun Dafa. Deze spirituele praktijk omvat vijf meditatieve oefeningen naast het naleven van de principes van “waarachtigheid, mededogen, verdraagzaamheid”, en toen het in het begin van de jaren negentig aan het Chinese publiek werd geïntroduceerd, verspreidde het zich als een lopend vuurtje. Er waren voordelen voor de geestelijke, spirituele en fysieke gezondheid, en Zhao was één van de velen die meldden dat de ziektes die hen lange tijd hadden geplaagd vrijwel verdwenen waren.
Het was zeker geen gemakkelijk leven geweest toen hij nog wist dat hij elk moment een black-out kon krijgen en zijn hoofd op de grond kon stoten. Zhao zei oprecht: “Falun Dafa gaf me een tweede kans in het leven.”
Toen zijn ouders de spirituele beoefening opnamen, deed hij dat ook, omdat de drie principes van Falun Dafa het hem duidelijk maakten dat dit mensen leerde hoe ze goed en vriendelijk konden zijn. Het maakte de plotselinge vervolging van Falun Dafa beoefenaars des te verwarrender en hartverscheurender voor Zhao. Het is niet ongewoon dat mensen in China iemand kennen die Falun Dafa beoefende en daarvoor door de CCP werd gedood, voegde hij eraan toe. Elf vrienden van zijn moeder zijn gestorven.
“De CCP is een atheïstisch regime en haar motto is: strijd tegen de hemel, strijd tegen de aarde en strijd tegen je medemens,” legde Zhao uit. Vanaf het begin heeft de CCP geprobeerd religie en spiritueel geloof uit te roeien. “Het wil dat mensen materialistisch zijn en alleen op eigenbelang uit zijn. Als gevolg daarvan is de moraal van het moderne China zeer slecht geworden,” zei hij.
Vanwege hun geloof kwamen Zhao’s familieleden op een zwarte lijst te staan en konden ze geen paspoort krijgen. Maar in 2007, toen hij 16 was, deed zich een kans voor om het land te verlaten. Zijn familie volgde een groep andere mensen die probeerden China te verlaten en Thailand in te trekken, op zoek naar hun kans op vrijheid.
“Ik wist dat het gevaarlijk zou zijn, maar ik denk niet dat ik me had kunnen voorstellen hoe de ervaring zou zijn,” zei Zhao. In het holst van de nacht, tientallen mensen opeengepakt achter in een vrachtwagen, plat liggend onder de lading, die zouden worden afgezet in het midden van nergens om wie weet hoe lang te wachten op het volgende voertuig om hen op te pikken. Hij had bang moeten zijn, erkende Zhao achteraf, maar hij had het gevoel dat hij door God werd beschermd. Zelfs toen hij in het donker in de wildernis zat te wachten, niet wetend of de volgende personen die hij zou ontmoeten de politie of de smokkelaars zouden zijn, en of de volgende etappe van de reis überhaupt wel doorgang zou vinden, vond hij de reis het risico waard. Een leven zonder de vrijheid om je geloof te belijden is helemaal geen leven, zei hij.
De uren verstreken, en de reis ging verder. Zhao’s familie en een aantal anderen raakten de grens over en vervolgens Thailand in, klaar om een nieuw leven te beginnen.
De 2020 banner voor Shen Yun Performing Arts. (Met dank aan Shen Yun Performing Arts)
Een missie
In Thailand ging Zhao regelmatig naar de toeristische attracties met flyers met informatie over Falun Dafa, en vertelde bezoekende Chinezen van het vasteland de waarheid over de vervolging die plaatsvond. Hij wilde hen laten weten dat “Falun Dafa goed is”, zei Zhao, en telkens iemand daarvoor zelfs maar een beetje begrip toonde gaf hem dat meer hoop.
Het was in Thailand dat Zhao zijn eerste ontmoeting had met Shen Yun Performing Arts, ‘s werelds meest vooraanstaande klassieke Chinese dansgezelschap, via een speciaal nieuwjaarsprogramma met klassieke Chinese dans. Daar zag hij een verhalende dans over het moderne China.
Stel je de emoties voor die Zhao voelde toen hij op het toneel een verhaal zag dat zijn eigen verhaal had kunnen zijn.
In het verhaal van een familie die geloofde in waarachtigheid, mededogen en verdraagzaamheid, en die door de CCP uit elkaar werd gerukt, bleef het kind zonder ouders achter. Zhao was niet geschokt door de gelijkenissen – hij wist dat de wreedheid van het communistische regime families in heel China trof – maar hij was diep ontroerd dat anderen kunst gebruikten om de wereld de waarheid te vertellen over deze wrede vervolging. Deel uitmaken van deze inspanning werd Zhao’s doel.
Shen Yun is gevestigd in New York en veel van de artiesten hebben verhalen die vergelijkbaar zijn met het verhaal van Zhao. Velen van hen verlieten China en trokken naar Amerika, op zoek naar de vrijheid om hun geloof te belijden en hun overtuigingen uit te drukken in leven en kunst. En in tegenstelling tot wat men zou verwachten, is de missie van Shen Yun niet politiek. Het is er één van het herstellen van de traditionele cultuur. De principes van waarachtigheid, compassie en tolerantie leiden de artiesten, en de dansen en verhalen op het podium tonen China’s authentieke cultuur – een cultuur uit de tijd toen men geloofde dat de beschaving goddelijk geïnspireerd was en de samenleving zich concentreerde rond het idee van harmonie tussen hemel, aarde en de mensheid.
Het was een cultuur waarin werd gezegd dat er goden zijn drie voet boven iemands hoofd, zei Zhao, wat betekent dat de hemel altijd toekijkt, en dus streefden de mensen naar een hoge morele standaard.
“Van de muziek, tot de dansstijl en bewegingen, tot zelfs de achtergronden, de kleurencoördinatie, de kostuums – de hele productie is geworteld in de esthetiek van de traditionele cultuur,” zei Zhao. “We presenteren iets dat helder is en gevuld met hoop.”
“Traditionele cultuur bevordert een medelevend hart, en ik geloof dat deze kunsten die geworteld zijn in de traditionele cultuur hetzelfde doen,” zei hij. “En dit is ook goed voor de samenleving.”
Vandaag is Zhao een van de dansers in de zeven rondreizende gezelschappen van Shen Yun en hij mag over de hele wereld optreden, behalve in China, waar Shen Yun en Falun Dafa nog steeds verboden zijn.
Hij heeft zelfs een rol gespeeld in één van de verhalende dansen die gaat over de vervolging van Falun Dafa beoefenaars in China – maar niet in een rol die lijkt op zijn eigen leven.
“Eigenlijk speelde ik één van de slechte politieagenten,” vertelde Zhao. Hij legde uit dat de slechte politieagenten die worden neergezet in de Shen Yun dansen, een soort van standaard antagonisten zijn en lang niet zo slecht zijn als degenen die hij in het echte leven tegenkwam. Tegen de tijd dat de rol zich aandiende, koesterde hij al lang geen wrok meer tegen hen. Hij vertelde dat hij de danseres kon helpen bij het uitbeelden van een jong meisje dat een ouder zou verliezen aan de wrede vervolging, en dat hij zijn eigen ervaring deelde in de hoop een bijdrage te kunnen leveren aan het team.
Er was een tijd dat hij de politie en de CCP-agenten haatte die zijn familie verscheurden, zei Zhao. Maar de principes van waarachtigheid, mededogen en tolerantie, en zijn ontmoeting met Shen Yun veranderden die haat in iets anders, iets wat vergeving te boven gaat. Zhao zei dat hij zich realiseerde dat deze politiemannen die probeerden hem en zijn moeder tegen elkaar op te zetten, die zijn huis plunderden en het geld stalen dat hij zorgvuldig gespaard had en die de familie lastig vielen tijdens vakanties, zelf misleid waren. Zij waren ondergedompeld in de propaganda van de CCP en volgden slechts bevelen op, zonder de waarheid te kennen. Zhao hoopt vurig dat deze mensen de waarheid nog kunnen leren kennen. En als hij kon, zou hij hen uitnodigen om Shen Yun te zien.
“Iedereen heeft een goede kant in zijn hart, die alleen maar bedekt wordt door de kwaadaardige CCP. Als ze de waarheid begrijpen, denk ik dat ze wakker zullen worden. Ze zullen er niet voor kiezen om dit soort dingen te doen [de bevelen van de CCP],” zei Zhao.
“Het publiek verlaat onze voorstellingen met vreugde en goede moed, omdat deze goddelijk geïnspireerde cultuur iets laat zien wat oprecht is en vol schoonheid zit.”
NTD werkte mee aan dit artikel.
The Epoch Times is een trotse sponsor van Shen Yun Performing Arts. Voor meer informatie, bezoek ShenYunPerformingArts.org
Het Europees Parlement heeft op 8 juli een nieuwe resolutie aangenomen om het “ongeziene” optreden van het communistische Chinese regime tegen de vrijheid in Hongkong te veroordelen, en roept op tot een boycot van de Olympische Spelen van Peking in 2022 als reactie op de schendingen van de mensenrechten.
De dringende resolutie werd donderdag in het Franse Straatsburg met een overweldigende meerderheid van stemmen goedgekeurd: 578 stemmen voor, 29 tegen en 73 onthoudingen.
Te midden van de spanningen tussen het communistische Chinese regime en de EU, krijgen de Europese Commissie en de Raad van de EU met deze niet-bindende resolutie een duidelijk zicht op de heersende stemming in het Parlement.
De leden van het Europees Parlement veroordelen “in de meest krachtige bewoordingen” de gedwongen sluiting van de prodemocratische krant van Hongkong, de Apple Daily, en roepen het regime op om vastgehouden journalisten en prodemocratische demonstranten “onmiddellijk en onvoorwaardelijk” vrij te laten en op te houden met het lastigvallen en intimideren van media en journalisten, aldus de resolutie.
In de 28 punten tellende resolutie worden regeringen ook opgeroepen om verdere sancties op te leggen, uitnodigingen voor de Olympische Winterspelen van Peking in 2022 af te wijzen, en noodvisa te verstrekken om journalisten en activisten die de stad ontvlucht zijn, te helpen zich te hervestigen.
Apple Daily drukte zijn laatste editie op 24 juni nadat zijn tegoeden waren bevroren en leidinggevenden waren gearresteerd op grond van de door Peking ingestelde nationale veiligheidswet na een massale inval door de politie van Hongkong in zijn hoofdkwartier. De oprichter, mediamagnaat Jimmy Lai, zit een gevangenisstraf van 20 maanden uit voor zijn betrokkenheid bij de pro-democratische protesten van 2019.
Leden van het Europees Parlement bekritiseerden de nationale veiligheidswet als “een uitgebreide aanval op de hoge mate van autonomie van de stad, de rechtsstaat en fundamentele vrijheden.”
“In de loop van een jaar werd de wet toegepast om de vrije samenleving van Hongkong op bijna alle fronten volledig te ontmantelen … het politieke en juridische landschap van Hongkong volledig te transformeren en de persvrijheid en vrije meningsuiting te verstikken,” aldus de verklaring.
Hongkong, 1 juli 2020 – Aanwezigen van verschillende korpsen marcheren naast een spandoek ter ondersteuning van de nieuwe nationale veiligheidswet aan het einde van een vlaggenceremonie ter gelegenheid van de 23e verjaardag van de overdracht van Hongkong aan Groot-Brittannië. (Anthony Wallace/AFP via Getty Images)
De ingrijpende nationale veiligheidswet (NVW) is op 30 juni 2020 in werking getreden en definieert vaag omschreven ‘misdaden’ als subversie, poging tot afscheiding en samenspanning met buitenlandse strijdkrachten.
Omdat de NVW “volledig indruist” tegen de regel “één land, twee systemen”, riepen de Europarlementariërs de EU-leden op om “de NVW als topprioriteit op de agenda te zetten van alle ontmoetingen tussen de EU en China”.
Toen de soevereiniteit van de voormalige Britse koloniale stad op 1 juli 1997 aan China werd overgedragen, had het communistische regime er, in het kader van de “één land, twee systemen”-benadering, mee ingestemd de stad 50 jaar lang binnenlandse aangelegenheden te laten regelen via haar eigen politieke structuur,
De Europarlementariërs drongen er bij de EU en de 27 lidstaten op aan een “reddingsbootregeling” in te voeren om pro-democratische activisten en politieke leiders te helpen in de respectieve landen te wonen en te werken en noodreisdocumenten aan te bieden aan journalisten, nu de mensenrechtensituatie in de stad verslechtert.
In de resolutie wordt erop gewezen dat in het kader van de NVW 128 mensen zijn gearresteerd en 64 mensen formeel in staat van beschuldiging zijn gesteld, van wie er zich momenteel 47 in voorlopige hechtenis bevinden.
In de resolutie worden de regeringen opgeroepen om de uitnodigingen aan regeringsvertegenwoordigers en diplomaten om de Olympische Winterspelen van Peking in 2022 bij te wonen, af te slaan “tenzij de Chinese regering een controleerbare verbetering van de mensenrechtensituatie in Hongkong laat zien”.
“We mogen onszelf niet tot symbool maken van de hand van de communisten”, zei de Duitse Europarlementariër Engin Eroglu in Brussel, die had aangedrongen op de boycot van de Olympische Spelen in Peking.
“We zullen niet stoppen met praten over deze kwesties hier in dit huis zolang Hongkongers moeten vechten voor hun vrijheid,” zei hij voordat hij de opmerking beëindigde.
De Slowaakse afgevaardigde Miriam Lexmann zei donderdag: “De CCP begaat de ergste mensenrechtenschendingen sinds het bloedbad op het Tiananmenplein.
“De vrije wereld kan niet aan de zijlijn blijven staan en daarom moeten we op de honderdste verjaardag van de Chinese Communistische Partij, zowel in woorden als in daden, een krachtige boodschap uitzenden: dat we achter de bevolking van Hongkong staan, achter alle slachtoffers van terreur en onderdrukking door de CCP en achter vrijheidslievende mensen overal ter wereld,” vervolgde ze.
Om een einde te maken aan de mensenrechtenschendingen, zullen volgens de Europarlementariërs meer gerichte maatregelen, waaronder sancties indien nodig, worden opgelegd om de repressie in de ultra-westelijke regio Xinjiang en Hongkong aan te pakken.
De EU had de uitgebreide investeringsovereenkomst tussen de EU en China in mei opgeschort, nadat sancties waren opgelegd naar aanleiding van de mensenrechtenschendingen in de regio Xinjiang.
Ze hebben ook aanbevolen om 1 juli uit te roepen tot “Dag van de steun aan Hongkong” om meer aandacht te vragen voor de situatie in Hongkong.
De EU juicht ook de samenwerking met democratische bondgenoten zoals de Verenigde Staten toe om de uitholling van de vrijheid van Hongkong een halt toe te roepen en de democratie in Taiwan te steunen.
De Britse Labourpartij, de belangrijkste oppositiepartij in het land, riep de regering en de koninklijke familie op om de Olympische Spelen van 2022 op 6 juli te boycotten wegens de “systematische vervolging” van Oeigoeren als Peking weigert om een grondig onderzoek toe te staan.
Op 7 juli zei de Britse premier Boris Johnson dat hij een diplomatieke boycot van het evenement “zeker zou overwegen“.
De spreekbuis van de Chinese Communistische Partij (CCP), de Global Times, heeft op 9 juli de druk op de ketel gezet en gedreigd dat “iedereen die China sancties oplegt in verband met Hongkong meedogenloze represailles over zich heen zal krijgen”.
De Ierse senator Malcolm Byrne vertelde The Epoch Times op 9 juli dat de minister van Sport, Jack Chambers, had bevestigd dat Ierland geen officiële regeringsvertegenwoordiger naar de Spelen in Beijing zou sturen.
Byrne zei dat hij hoopte de Olympische Spelen naar een ander land te kunnen verplaatsen “zodat we de atleten niet benadelen”.
“Ik denk dat de sponsors van de Spelen in Beijing zich afvragen of zij geassocieerd willen worden met de Chinese Communistische Partij die de Spelen voor propagandadoeleinden gebruikt,” zei Byrne.
De regering-Biden heeft op 9 juli in totaal 19 Chinese entiteiten aan haar economische zwarte lijst toegevoegd wegens hun rol bij het bevorderen van de schendingen van de mensenrechten door Beijing en het steunen van militaire agressie.
Op de zwarte lijst staan er ook 15 die betrekking hebben op Rusland of Iran, wat het totaal op 34 brengt.
“Het ministerie van Handel blijft vastbesloten krachtige en doortastende maatregelen te nemen tegen entiteiten die schendingen van de mensenrechten in Xinjiang mogelijk maken of die Amerikaanse technologie gebruiken om China’s destabiliserende militaire moderniseringsinspanningen aan te wakkeren”, aldus minister van Handel Gina Raimondo in een verklaring, die eraan toevoegde dat het ministerie exportcontroles zal blijven gebruiken om pogingen te bestraffen “om toegang te krijgen tot producten van oorsprong uit de VS voor subversieve activiteiten”.
De bedrijven op de zwarte lijst mogen geen producten of technologie exporteren of overdragen zonder daarvoor extra vergunningen aan te vragen bij het ministerie van Handel.
Op de zwarte lijst staat onder meer Xinjiang Lianhai Chuangzhi Information Technology Co, een dochteronderneming van een militaire aannemer in staatseigendom die in april erkenning heeft gekregen voor haar prestaties op het gebied van kunstmatige intelligentie.
Xinjiang Sailing Information Technology, een ander bedrijf op de lijst, werd door een Chinese grote investeringsholding in een rapport van 2017 (pdf) beschreven als één van de “pioniers” voor het “tegengaan van terrorisme” in Xinjiang, een term die het regime vaak aanhaalt als rechtvaardiging voor de onderdrukking van de miljoenen moslims van de regio.
“Het bedrijf is toegewijd aan het leveren van oplossingen voor overheidsinstanties zoals de politie om de veiligheid van de stad te beschermen,” verklaarde het. Het bedrijf heeft plannen om dergelijke apparatuur te exporteren naar islamitische landen als Irak, Iran, Syrië en Afghanistan via het Belt and Road Initiative, het wereldwijde infrastructuurproject van het regime ter waarde van een biljoen dollar om de economische en politieke invloed van China in Azië, Europa en Afrika uit te breiden.
De sanctie weerspiegelt een escalatie in de inspanningen van de VS om de hightech-bewakingsactiviteiten van Chinese bedrijven in Xinjiang onder de loep te nemen.
Katoenplukkers oogsten katoen op een veld in Hami, in het verre westen van China’s Xinjiang regio op 20 september 2011. (STR/AFP/Getty Images)
Dezelfde maand breidde de regering-Biden een zwarte lijst uit die in het Trump-tijdperk was opgesteld, om investeringen te verbieden in 59 Chinese defensie- en technologiebedrijven die betrokken zijn bij “de ontwikkeling of het gebruik van Chinese bewakingstechnologie om onderdrukking of ernstige mensenrechtenschendingen te vergemakkelijken”.
Een woordvoerder van het Chinese ministerie van Buitenlandse Zaken benadrukte vrijdag dat de kwestie Xinjiang een interne aangelegenheid is en beschuldigde de Verenigde Staten van pogingen om Xinjiang te “destabiliseren”.
De behandeling van Oeigoeren in Xinjiang door het regime heeft wereldwijd veroordelingen opgeroepen. De Commissie buitenlandse zaken van het Verenigd Koninkrijk publiceerde op 8 juli een verslag waarin de regering werd opgeroepen krachtiger op te treden, onder meer door de Olympische Winterspelen van Peking in 2022 te boycotten en invoerverboden in te stellen.
Enkele dagen daarvoor openden Franse aanklagers een onderzoek naar vier retail ketens die verdacht worden van het verbergen van “misdaden tegen de menselijkheid”.
Eva Fu is een in New York woonachtige schrijfster voor The Epoch Times die zich richt op de relatie tussen de VS en China, godsdienstvrijheid en mensenrechten.
De Britse premier Boris Johnson heeft een veiligheidsonderzoek gelast naar de overname van de grootste Britse producent van halfgeleiders door een Chinees bedrijf, nadat de overname door vele Britse parlementsleden op de korrel werd genomen.
Johnson zei op 7 juli dat hij zijn nationale veiligheidsadviseur heeft gevraagd een onderzoek in te stellen naar de aankoop van Newport Wafer Fab (NWF) door Nexperia, een Nederlands bedrijf dat volledig in handen is van het Chinese bedrijf Wingtech. Het in Wales gevestigde NWF produceert chips die worden gebruikt in technologische producten variërend van mobiele telefoons tot auto’s. Het bedrijf is gespecialiseerd in de meer geavanceerde samengestelde halfgeleiders, wat de sleuteltechnologie is die wordt gebruikt in 5G-netwerken en gezichtsherkenningssoftware. Het heeft ook een nauwe onderzoekssamenwerking met Britse universiteiten.
Wingtech, dat deels in handen is van Chinese door de staat gefinancierde investeerders, kondigde op 5 juli aan dat Nexperia volledig eigenaar is geworden van NWF. Wingtech levert chips aan Chinese fabrikanten van mobiele telefoons, waaronder Huawei.
De aankoop heeft geleid tot bezorgdheid over de nationale veiligheid bij parlementsleden uit het hele politieke spectrum.
“Gezien het belang van halfgeleiders voor de kritieke infrastructuur van ons land, is er duidelijk reden om dit op grond van de nationale veiligheid te onderzoeken”, zei parlementslid Ed Miliband, de schaduwminister van Handel.
Tom Tugendhat, de voorzitter van de Commissie Buitenlandse Zaken, drong er bij de ministers op aan om de deal te herzien op grond van de National Security and Investment Act.
Johnson zei tegen de parlementsleden van de verbindingscommissie: “Ik denk dat halfgeleiders van enorm belang zijn voor dit land, en één van de dingen die ik onmiddellijk wilde bekijken toen ik premier werd, was of we al dan niet meer zelfvoorzienend konden worden.”
Hij voegde eraan toe: “Er is dit bedrijf in Newport, we moeten beoordelen of de spullen die zij maken op het vlak van intellectueel eigendom waarde en belang hebben voor China, of er echte veiligheidsimplicaties zijn, ik heb de nationale veiligheidsadviseur gevraagd ernaar te kijken.”
Volgens de Britse Enterprise Act heeft de regering 30 dagen de tijd om te besluiten of de deal doorgaat of om deze verder te onderzoeken en zelfs om veiligheidsredenen stop te zetten.
In 2020 besloot de Britse regering het Chinese bedrijf Huawei te verbieden om vanaf 2027 deel te nemen aan het 5G-netwerk van het Verenigd Koninkrijk, vanwege de vrees dat het Chinese regime het zou gebruiken voor spionage en bewaking.
China heeft niet de capaciteit om meer geavanceerde chips te maken. De Verenigde Staten hebben de uitvoer van halfgeleidertechnologie naar Chinese fabrikanten verboden uit bezorgdheid om de nationale veiligheid.
Alex Wu schrijft voor The Epoch Times in de VS over de Chinese samenleving, de Chinese cultuur, de mensenrechten en internationale betrekkingen.
Leven in het nu is de kern van alle mindfulness-leringen en de essentie van welzijn. Maar wat is dat ding dat we “aanwezig zijn” noemen?
Ik weet niet of we allemaal dezelfde antwoorden hebben, of dat het wat uitmaakt dat we die hebben. Wat er wel toe doet is dat we weten wat aanwezig zijn voor onszelf op een praktische manier betekent. Wellicht dat we ook een gevoel hebben waarom we zelfs maar in het nu zouden willen zijn als doelstelling in ons leven.
Er is iets diepgeworteld in alle mensen dat verlangt zich verbonden te voelen met alles en iedereen. Op een diep niveau willen we onze fundamentele eenzaamheid helen.
Als we volledig aanwezig zijn, voelen we ons verbonden met het leven en alles wat zich daarin bevindt. We zijn deel van het moment, erin. Zo bestaat er ook een drang in ons om het leven directer te ervaren en onze ervaring diepgaander te beleven dan we kunnen door enig idee, concept, herinnering of fantasie.
We hunkeren naar de flow-ervaring, om volledig op te gaan in een activiteit tot het punt waar de scheiding tussen doener en doen verdampt en alle noties van tijd verdwijnen. We willen als het ware terugkeren naar een staat van eenheid die we ons op psychisch niveau lijken te herinneren.
Op een meer direct niveau willen we in het huidige moment zijn omdat de verstrooide ervaring van niet aanwezig zijn onbevredigend voelt. Het geeft ons het gevoel leeg, onvervuld en onwerkelijk te zijn, als geesten in ons eigen leven, waarbij het hele avontuur aan ons voorbij glijdt.
Velen hebben diepe spijt als ze beseffen dat ze hun leven hebben gemist. Niet aanwezig zijn is alsof je een ticket wint voor het meest fantastische avontuur dat ooit is gemaakt en ervoor kiest om er niet bij te zijn. We willen aanwezig zijn, zodat we mee kunnen doen zolang deze geweldige kans zich voordoet.
In het nu zijn omvat een paar fundamentele gewoonten. Het meest belangrijke is dat we ervaren wat er op dit moment in onze zintuigen gebeurt. Het is voelen wat ons lichaam voelt, van binnen en van buiten; zien wat we zien, ruiken wat we ruiken, proeven wat we proeven en horen wat we horen – terwijl het gebeurt. Het betekent de gevoelens en gewaarwordingen ervaren via ons lichaam en niet via de interpretatie die ons verstand eraan geeft.
Aanwezig zijn betekent niet denken aan ons verleden, noch onze toekomst projecteren. Het betekent aandacht schenken aan dit moment zoals het zich via onze zintuigen aandient, zonder oordeel of commentaar.
“Aanwezig zijn” betekent “niet bezig zijn met denken”, hoewel het belangrijk is te vermelden dat aanwezig zijn niet de afwezigheid van gedachten vereist. In het nu zijn betekent niet dat de geest stopt met het produceren van gedachten en gedachten op zich zijn geen probleem voor aanwezigheid.
Gedachten ontstaan, ze kunnen blijven komen, hoe aanwezig we ook zijn. Aanwezig zijn bij gedachten houdt in dat je je bewust bent van het feit dat er gedachten opkomen, maar (en dit is de grote maar) zonder je met die gedachten te identificeren. Met andere woorden, de aanwezigheid van gedachten opmerken zonder betrokken te raken bij hun verhalen, hun inhoud of zonder mee te gaan in chaotische, problematische of verwarrende gedachten.
In het nu zijn betekent direct ervaren wat er opkomt in het lichaam en in de zintuigen, wat ook inhoudt aandacht schenken aan wat er in de geest gebeurt.
Tegelijkertijd houdt leven in het nu in dat je ervaart wat er op dit moment gebeurt, zonder een agenda voor waar het ons heen moet leiden. Aanwezig zijn is onze aandacht richten op het nu, zonder te proberen dit moment om te vormen tot een gewenst resultaat.
Velen van ons, waaronder ikzelf, worstelen met dit subtielere aspect van aanwezigheid. Diep in ons is er een drang om iets te doen met onze momenten, om ons leven in een positieve richting te sturen, om iets te creëren wat we willen. Terwijl we dit moment beleven, beschouwt een deel van ons, soms onbewust, het heden als een stapsteen op het grotere pad van ons leven. We leven in een lineair kader, waarbij het huidige moment onlosmakelijk verbonden is met een denkbeeldige toekomst.
Dit lineaire kader straalt een subtiele, soms onmerkbare energie uit die ons op een kleine afstand van het leven houdt. Het houdt ons tegen om iets met het leven te doen, om er iets van te maken waar we wat aan hebben. Met ons ‘nu’ voortdurend gekoppeld aan een toekomst, kunnen we er niet op vertrouwen dat het veilig is om echt los te laten en ons volledig over te geven aan dit moment als zijn eigen bestemming.
Volledig in het nu zijn is aanwezig zijn zonder te eisen of te verwachten dat het tot iets anders leidt. Het is hier zijn zonder dit moment te gebruiken om een bepaalde identiteit te promoten, of aan te tonen dat we wel of niet iets zijn waarvan we denken dat we het zijn.
Volledig aanwezig zijn is je verhouden tot elk nu als een verticale eeuwigheid, een compleet en heel moment, een hologram van alles. Het is het loslaten van het idee van het nu als een wegbereider tussen verleden en toekomst.
Leven met diepe aanwezigheid is erop vertrouwen dat het leven genoeg zal zijn en dat wij genoeg zullen zijn als we er maar één moment tegelijk voor gaan. Het is geloven dat, net als een ketting van parels, het leven goed geleefd kan worden als een reeks aaneengeregen tegenwoordige momenten. De verschuiving naar dit soort aanwezigheid gaat over het loslaten van het idee dat wij de regisseurs zijn van ons leven en dat we het moeten gebruiken om een bepaalde agenda te bereiken.
Wanneer we zonder oordeel, interpretatie of agenda aandacht schenken aan onze zintuigen en niet langer meegaan in onze gedachten, beginnen we – op het niveau van ons gevoel, ons hart en onze geest – te ervaren dat eenvoudigweg voor dit moment zorgen het meest bekwame en succesvolle middel is om voor onze toekomst te zorgen en te eindigen waar we willen. Het is veel gemakkelijker dan we gewend zijn te geloven.
Tegen alles wat ons geleerd wordt in, is de beste manier om een vreugdevol leven te creëren, aandacht te schenken aan dit moment en dan aan het volgende en dan aan het volgende. We kunnen deze waarheid alleen door oefening leren. Aandacht voor het nu is alles wat we ooit echt moeten doen.
Oefeningen om aanwezig te zijn
Neem elke dag een paar minuten de tijd om uit je gedachten te stappen en in je lichaam te komen. Voel de ervaring van het nu zoals het gebeurt in je zintuigen. Laat je aandacht samenvallen met je lichaam. Voel de gevoelde ervaring van het terugkeren van je aandacht naar je eigen fysieke wezen. Voel de opluchting, de kalmte, de vreugde, of wat er ook maar opkomt als je je lichaam je volle aandacht geeft. Voel de “Aaah, ja, ik ben hier bij jou. Ik ben thuis.”
Merk tijdens je dag de subtiele drang op om het nu te beleven als een middel om een doel te bereiken. Merk de drang op om iets te zijn of te doen met het moment. Kijk of je die agenda kunt laten vallen. Oefen je in overgave aan het nu, zonder enige gedachte of plan voor de toekomst. Speel met leven in het nu alsof je echt nergens anders heen kunt. Geef jezelf toestemming om de hele dag maar één ding van jezelf te verlangen, namelijk dat je nu aanwezig bent. Zie het als een experiment om te ontdekken of het zorgen voor je huidige moment, en alleen je huidige moment, genoeg kan zijn om een goed leven te creëren.
Nancy Colier is psychotherapeut, interreligieus predikant, spreker, workshopleider en auteur van “The Power of Off: The Mindful Way to Stay Sane in a Virtual World”. Voor meer informatie, bezoek NancyColier.com
Bij het woord “onderwijs” denken de meesten van ons aan klaslokalen gevuld met leerlingen die gebogen zitten over hun wiskundeboeken, grammatica en spelling leren, de onderdelen van een cel onderzoeken, lezen over de Slag bij Yorktown of zich verdiepen in “Hamlet”.
Tegen de tijd dat ze hun middelbare schooldiploma behalen, verwachten we van diezelfde jongeren dat ze een zekere kennis hebben van wiskunde en wetenschappen. Na 13 jaar school zouden ze iets moeten weten over de geschiedenis van ons land en de verhalen van de mannen en vrouwen die ons land hebben helpen stichten. Zij moeten tot op zekere hoogte vertrouwd zijn met het beste uit onze literatuur en in staat zijn heldere, goed gestructureerde proza te schrijven zonder verwarring, spelfouten en grammaticale fouten.
Dit zijn de basisprincipes van onderwijs die succesvolle volwassenen en goede burgers voortbrengen. Zonder deze vaardigheden ondervinden veel jongeren nadelen in het leven, niet alleen bij het zoeken naar werk, maar tevens doordat zij niet in staat zijn kritisch na te denken en de wereld om hen heen te begrijpen, of het nu gaat om onze grondwet of de oorzaken van inflatie.
De meeste ouders en leerkrachten willen hun leerlingen terecht deze basiskennis bijbrengen en daarom voeren wij een permanent debat over het vermogen, of het onvermogen, van onze scholen om een dergelijke opleiding te verstrekken. We willen dat onze kinderen het eindexamen verlaten met meer dan een betekenisloos diploma in de hand.
Maar om hen echt op de toekomst voor te bereiden, zouden we onze ideeën moeten verruimen over wat opvoeding en onderwijs inhouden.
Praktische zaken
De science-fiction schrijver Robert Heinlein schreef ooit: “Een mens moet in staat zijn een luier te verwisselen, een invasie te plannen, een varken te slachten, een schip te besturen, een gebouw te ontwerpen, een sonnet te schrijven, de boekhouding op orde te brengen, een muur te bouwen, een been te zetten, een stervende te troosten, bevelen op te volgen, bevelen te geven, samen te werken, alleen te handelen, vergelijkingen op te lossen, een nieuw probleem te analyseren, een computer te programmeren, een lekkere maaltijd te bereiden, efficiënt te vechten, dapper te sterven. Specialiseren is voor insecten.”
De lijst van Heinlein is misschien een beetje te uitgebreid voor de meesten van ons, maar een 18-jarige die naar de universiteit of naar de arbeidsmarkt gaat, moet toch zeker de vaardigheden bezitten om een aantal soortgelijke taken uit te voeren. Hier is mijn lijst, gebaseerd op die van Heinlein:
“Een afgestudeerde van de middelbare school moet in staat zijn een wasmachine en een droger te bedienen, inkopen te doen in een kruidenierswinkel, kleding te zoeken in een kringloopwinkel, een badkamer te schrobben, de uitgaven te balanceren, de grondbeginselen van sparen, beleggen, hypotheken, huurcontracten, kapitaal en rente te begrijpen, een lekke band van zijn auto te verwisselen, kleine reparaties in huis te verrichten, voor een huisdier te zorgen, op tijd op school en op het werk te verschijnen, de gevaren van alcohol, recreatieve drugs en tabak te onderkennen, slechte raad te verwerpen en zich niet door anderen op een dwaalspoor te laten brengen. Hij moet vooral weten dat hij in de ogen van de wet als volwassene de verantwoordelijkheid voor zijn leven en daden op zich moet nemen.
Bouwen vanuit de sterke punten
Misschien heeft uw dochter Samantha een hekel aan hogere wiskunde, maar houdt ze van biologie en anatomie. Misschien woont u in een chique buurt en rijdt u in een Lexus, en verwacht u dat uw 17-jarige Tom zich inschrijft voor een prestigieuze universiteit en een carrière gaat uitbouwen, maar lijkt hij veel meer geïnteresseerd in het aanleren van timmer- en bouwtechnieken na zijn zomerstage bij een bouwploeg.
Terwijl we moeten trachten sommige van de academische tekortkomingen van onze kinderen te verhelpen, moeten we onze kinderen tegelijkertijd aanmoedigen om hun passies te volgen, na te streven waar ze van houden en hun sterke kanten te gebruiken.
In “The Curmudgeon’s Guide to Getting Ahead”, een boek vol advies voor middelbare scholieren en studenten dat ik ten zeerste aanbeveel, schrijft Charles Murray: “Twee doelen zullen, als je ze bereikt, bijna zeker geluk verschaffen: Vind werk dat je leuk vindt, en vind je zielsverwant.”
Bij het bespreken van het onderwerp werk, geeft Murray een lijst van overwegingen aan de lezers die zich niet richt op een bepaald beroep, maar op de dingen die ze leuk vinden, zoals “Je houdt ervan om buiten te zijn,” “Je houdt van risico’s,” “Je houdt van alleen zijn, dingen helemaal zelf uitdenken,” enzovoort.
Hij vraagt jongeren met andere woorden om eerst hun passies te identificeren, de dingen die hen het gelukkig maken, en “dan te gaan nadenken over een loopbaan” die bij die interesses past.
Huwelijk en gezin
Murray’s tweede sleutel tot geluk is het vinden van een zielsverwant, en daarmee bedoelt hij een echtgeno(o)t(e).
De basketbalcoach van de middelbare school van mijn zoon, een arts, bracht gewoonlijk enkele spelers van dit thuisteam naar de uitwedstrijden. Onderweg besprak hij allerlei zaken met de jongens, van de actualiteit tot de zin van het leven, een vast onderdeel van deze reisjes dat het team zowel amusant als verhelderend vond. Op een keer vertelde hij ze tijdens de lange rit welke kwaliteiten ze later in hun vrouw moeten gaan zoeken. De bijzonderheden van dat gesprek ben ik nooit te weten gekomen, maar toen ik erover hoorde, realiseerde ik me hoe zelden dat onderwerp ter sprake was gekomen tussen mijn zoons en mij.
Ongeacht onze huwelijkse staat, is dit onderwerp het waard om met onze kinderen te bespreken. Ondanks de daling van het aantal huwelijken in de afgelopen 20 jaar en onze dalende geboortecijfers – we zijn nu ver voorbij het vervangingsniveau van de bevolking – blijven het huwelijk en het gezin de hoekstenen van onze samenleving. Nog belangrijker voor ons als individuen is dat het huwelijk, het gezin en de kinderen ons de grootste en meest diepgaande vreugde van ons leven kunnen schenken.
Veel van onze kinderen gaan het huis uit zonder een echt idee te hebben van wat zij in een toekomstige echtgenoot of echtgenote zoeken, of van de grote verscheidenheid aan geneugten en uitdagingen die aan het huwelijk verbonden zijn. Zelfs als zij ons zien als rolmodellen in ons ouderschap en in onze toewijding aan een echtgenoot, zouden gesprekken over dergelijke onderwerpen, die zeker zo belangrijk zijn voor hun toekomstig geluk als algebra of scheikunde, kunnen leiden tot een breder begrip van het partner-zijn.
Doelen
Ooit was ik leraar. Af en toe, naar aanleiding van een opmerking in de klas over rangen en status, pauzeerde ik het lesonderwerp even om de leerlingen wat uitleg te geven. Op dit moment, vertelde ik ze dan, spelen schoolprestaties een grote rol in je gevoel van slagen, maar in de komende jaren zal dat allemaal voorbij gaan. Je komt in de volwassen wereld, waar werkgevers en collega’s niets geven om je hoge score op jouw examen Latijn. In plaats daarvan zullen ze veel meer geïnteresseerd zijn in je andere kwaliteiten – je persoonlijkheid, je bekwaamheid, je prestaties en je karakter.
Begrijp me niet verkeerd, vertelde ik mijn studenten. Academici zijn belangrijk, en je bent op een leeftijd dat je zoveel mogelijk moet leren als je kunt. Deze kans zal zich waarschijnlijk niet nog eens voordoen, dus maak er gebruik van. Maar vergeet niet dat je vaardigheden en sterke punten hebt die weinig te maken hebben met boeken en cursussen, en dat je toekomstige succes ook afhangt van de ontwikkeling van al die talenten.
Het doel van onderwijs en opvoeden is onze jongeren te helpen hun potentieel te bereiken en al hun gaven te ontwikkelen, niet alleen om academisch te slagen. Om hen de bagage te geven om tot ontplooiing te komen en zo een zo gelukkig mogelijk leven te leiden, moeten we het grote geheel van onderwijs en opvoeden in gedachten houden.
Jeff Minick heeft vier kinderen en een groeiend aantal kleinkinderen. Gedurende 20 jaar gaf hij geschiedenis, literatuur en Latijn aan seminars van thuisleerlingen in Asheville, N.C. Hij is de auteur van twee romans, “Amanda Bell” en “Dust On Their Wings,” en twee non-fictie werken, “Learning As I Go” en “Movies Make The Man.” Tegenwoordig woont en schrijft hij in Front Royal, Virginia. Zie JeffMinick.com om zijn blog te volgen.
Ik ben geen advocaat, dat is zeker, en ik heb dus geen kennis van de fijne kneepjes van de wet. Maar ik ben zo kwaad als een horzel door de recente beslissing van het Hooggerechtshof om het federale “uitzettingsmoratorium” te handhaven.
Op 29 juni liet het Hooggerechtshof in een verdeeld oordeel van 5-4 toe dat het moratorium tot augustus van kracht blijft. Dit moratorium staat mensen toe in hun appartementen en andere verhuureenheden te blijven en de huur waarmee zij hebben ingestemd niet te betalen.
Dit beleid ging meer dan een jaar geleden van start, toen de pandemie in volle hevigheid woedde. Maar het beleid is ongrondwettelijk – een belediging van de fundamentele eigendomsrechten en de onschendbaarheid van contracten. Het had nooit mogen worden toegestaan en uitgevoerd en heeft zeker geen plaats in de wet nu COVID-19 voorbij is en er 9,1 miljoen openstaande banen zijn in het land.
Sinds wanneer kan de overheid een particuliere onderneming vertellen dat zij haar rechtmatige betalingen niet van haar klanten mag innen? Wat is het volgende? Politici die beloven een eind te maken aan de honger in Amerika door arme mensen toe te staan een kruidenierswinkel of 7-Eleven binnen te gaan en het voedsel te nemen dat ze willen zonder te betalen? Deze wet legt alle kosten voor het bereiken van een sociaal doel – mensen niet het dak boven hun hoofd laten verliezen – in moeilijke tijden bij bedrijven en particulieren. Verbazingwekkend hoe humanitair de politieke klasse met andermans geld omgaat.
Dit is ook een geval waarin de edicten van de linkse goed-doeners het elementaire gezonde verstand tarten. Ik ben bevriend met verschillende eigenaars van flatgebouwen en huuraccommodaties. Raad eens wat er gebeurde de dag nadat deze lokale, staats- en federale ontheffingen van het betalen van huur werden ingevoerd? Meer dan de helft van de huurders en in sommige gevallen zelfs 90 procent van de bewoners stopten met het betalen van hun huur.
De laatste nationale schatting is dat verhuurders ongeveer 13 miljard dollar PER MAAND aan huurinkomsten mislopen.
Maar, zoals een eigenaar van een appartement me vertelde: “Als ik de huur niet kan innen, kan ik de bank de hypotheek op het pand niet betalen. Het kan zijn dat ik de lening niet meer kan afbetalen.”
Volgens de laatste schattingen van CNBC zijn meer dan 11 miljoen Amerikanen gestopt met het op tijd betalen van hun huur, of zijn ze gewoon helemaal gestopt met betalen.
Wat dit verhaal vooral zo erg maakt, is dat we weer een nieuw de facto federaal recht aan het creëren zijn: gratis huur. Nu zijn flatbewoners verontwaardigd als de huisbazen proberen hun maandelijkse betalingen te krijgen. Velen hangen borden voor hun raam met de tekst: “Geen gerechtigheid, geen huur” – alsof de appartementseigenaren verantwoordelijk zijn voor de sociale misstanden in ons land.
Vroeger stond er op de borden: “Geen banen, geen huur”, maar daar heeft niemand meer begrip voor nu er van kust tot kust banen in overvloed zijn.
Over rechtvaardigheid gesproken: Hoe helpen edicten als deze bij de kruistocht van links om meer betaalbare huisvesting te creëren? Als eigenaars van appartementen en huurwoningen het huurgeld niet meer kunnen innen, gaan ze niet meer wooneenheden bouwen. Ze zullen er minder bouwen.
In de rechtszaak voerden de verliezende aanklagers overtuigend aan dat “het Congres de CDC nooit de duizelingwekkende hoeveelheid macht heeft gegeven die het nu claimt”. Wie heeft de bureaucraten bij de CDC gekozen? Dit zijn dezelfde mensen die in slaap vielen toen de pandemie onze kusten bereikte. Ze hadden het te druk met het bestuderen van wapengeweld en LGBTQ kwesties. Dit soort dictaten zou zelden opgelegd moeten worden. En als ze worden opgelegd, moeten ze van het Congres komen – niet van een federaal agentschap dat volledig los staat van de kiezers en dus van de wil van het volk.
Het argument van de regering was dat de CDC van mening is dat de voorschriften noodzakelijk zijn om “de invoering, overdracht of verspreiding van overdraagbare ziekten te voorkomen”. Vergeet niet dat de pandemie voorbij is en dat iedereen die beschermd wil worden tegen COVID-19 gemakkelijk toegang heeft tot de vaccins.
Dit land is echt op weg naar tirannie wanneer de regering onze burgers vertelt dat ze hun rekeningen niet hoeven te betalen.
Stephen Moore is een economisch journalist, auteur en columnist. Het laatste van vele boeken waarvan hij co-auteur is, is “Trumponomics: Inside the America First Plan to Revive Our Economy.” Momenteel is Moore ook de hoofdeconoom van het Institute for Economic Freedom and Opportunity.
De standpunten in dit artikel zijn de meningen van de auteur en komen niet noodzakelijk overeen met de standpunten van The Epoch Times.
Ondanks het feit dat de Chinese Communistische Partij zichzelf opwerpt als de redder van het volk, hebben honderden miljoenen Chinezen in China en de rest van de wereld de Partij en de daaraan verwante groeperingen reeds verlaten, zo blijkt uit gegevens van een overzeese mensenrechtengroepering.
Op 1 juli, in een toespraak ter viering van de 100e verjaardag van de CCP, beweerde de Chinese leider Xi Jinping dat de Partij “door de geschiedenis en het volk is gekozen” en verklaarde hij dat de twee onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn.
Xi sprak tot een georkestreerde menigte van 70.000 mensen op het Tiananmenplein in Peking, die speciaal voor de gelegenheid waren uitgekozen en die rode vlaggen ophieven en klapten om hem toe te juichen als teken van loyaliteit aan de Partij.
Onder het strenge censuursysteem van de Partij zijn er beperkte middelen om het bredere sentiment van het Chinese publiek te peilen, dat gevangenisstraf riskeert voor het plaatsen van een verkeerde opmerking online die indruist tegen het heersende regime. Maar uit gegevens van de Global Service for Quitting the CCP, een in New York gevestigde belangengroep die in de volksmond bekend staat als het “Tuidang Center”, blijkt dat het vertrouwen in de Partij lijkt af te nemen.
Op de website van de organisatie, die in 2004 is begonnen met het coördineren van de inspanningen van de bevolking om de banden te verbreken met de drie belangrijkste organisaties die bij de CCP zijn aangesloten – de Communistische Partij, de Communistische Jeugdliga en de Jonge Pioniers – staat dat bijna 380 miljoen Chinezen dit hebben ondernomen en afstand hebben gedaan van de eed die zij ooit hebben afgelegd om zich in te zetten voor het communisme.
Het aantal bedroeg op 6 juli 380.033.002, een stijging van ongeveer 25 miljoen in vergelijking met oktober vorig jaar. Uit angst voor represailles van het regime nemen veel mensen een pseudoniem aan wanneer zij hun uittredingsverklaringen publiceren.
China telde volgens officiële gegevens in juni 95,1 miljoen CCP-leden. Dit cijfer omvat niet de leden van de Communistische Jeugdliga en de Jonge Pioniers.
In 2004 publiceerde The Epoch Times de redactionele serie “Negen commentaren op de Chinese Communistische Partij”, waarin de geschiedenis en de interne werking van de Partij sinds haar oprichting in detail wordt beschreven. De “Tuidang”-beweging was geboren, met mensen in China die kopieën van de serie printten en onder elkaar uitwisselden.
Het in New York gevestigde Tuidang Centrum, dat wereldwijd meer dan 100 afdelingen heeft, heeft 1 juli de “Tuidang Dag” genoemd, of de “Dag van de terugtrekking uit de Partij”.
Yi Rong, de directeur van de organisatie, zei dat het aantal terugtrekkingen een groeiende bewustwording van de Chinese bevolking vertegenwoordigt – op zichzelf een feit dat “het vieren waard is”, zei ze.
“De al meer dan 10 jaar durende Tuidang beweging heeft de CCP doen beven van angst”, vertelde zij aan The Epoch Times.
Eén voor één gaf zij een overzicht van de rampzalige politieke campagnes van het regime in de afgelopen eeuw, waaronder: de Grote Sprong Voorwaarts, een massale poging om de staalproduktie van het land op te voeren die leidde tot een drie jaar durende hongersnood en tientallen miljoenen doden; de Culturele Revolutie; het onlangs afgeschafte één-kind-beleid in het kader waarvan meer dan 300 miljoen abortussen werden uitgevoerd; de onderdrukking van het religieuze geloof en de onderdrukking van de vrijheden van Hong Kong.
“Er zijn maar weinig families in China die aan de vervolging zijn ontsnapt”, zei ze.
Vorig jaar, te midden van de pandemie, is het Tuidang Centrum een petitie gestart waarin wordt opgeroepen tot beëindiging van het Chinese communistische bewind. Deze heeft meer dan 1,1 miljoen handtekeningen opgeleverd.
De CCP heeft het alleen aan zichzelf te wijten, zei Yi. De manier waarop het regime de pandemie aanvankelijk heeft aangepakt en het feit dat het de oorsprong van het virus in de doofpot heeft gestopt, hebben volgens haar de wereld zijn “schaamteloze gezicht” laten zien, waardoor het in de wereld steeds impopulairder is geworden.
Een vrijwilliger van het Tuidang Centrum sprak onlangs met een groep van meer dan 20 Chinese universiteitsstudenten voor het Rockefeller Center in Manhattan. Nadat zij was ingegaan op de schade die het regime heeft toegebracht aan het traditionele Chinese erfgoed en hen had gevraagd afstand te nemen van de Partij, stemden allen, op één na, daar onmiddellijk mee in, vertelde zij NTD, een partnerorganisatie van The Epoch Times.
De enige tegenstemmer, een studente, draaide uiteindelijk bij en besloot de Partij te verlaten nadat zij door haar medestudenten was overgehaald, aldus de vrijwilliger.
Yi beschouwt de Tuidang beweging als de beste oplossing om de Partij vreedzaam te ontbinden.
“De CCP verlaten … en omarmen wat vriendelijk is, dat is de beste keuze voor mensen”, zei ze.
lk heb ooit Leonardo da Vinci’s “Het Laatste Avondmaal” gezien. Het was toen nog mogelijk om het UNESCO Werelderfgoed van de Kerk en het Dominicanenklooster van Santa Maria delle Grazie in Milaan, Italië, binnen te wandelen en de muurschildering te zien.
Wat herinner ik me? De stilte. Het diepe mysterie. Huilen om zo’n grootsheid zou sentimenteel zijn. Zoals Leonardo zelf zei, “Tranen komen van het hart en niet van de hersenen.” Leonardo schilderde het meest dramatische moment der tijden, zonder drama. Alles is vastgelegd binnen de grenzen van het mathematisch perspectief.
Tegenwoordig is de kamer waarin “Het Laatste Avondmaal” staat hermetisch afgesloten. Men gaat door twee deuren om binnen te komen, en alles sluit onmiddellijk na binnenkomst. De 15 minuten voor het bezichtigen en fotograferen van het schilderij, worden strikt aangehouden en het is verboden er een video van te maken.
Da Vinci’s “Laatste Avondmaal” is een enorm schilderij, ongeveer 2 meter breed en 2 meter hoog. Volgens het Milaan Museum is het gemaakt; “met tempera en olie op een gipspreparaat in plaats van de gebruikelijke techniek in het tijdperk van de fresco’s.” Leonardo experimenteerde met zijn eigen pigmenten om het schilderij op de muur te verzegelen voordat het gips droogde, maar al tijdens het leven van Leonardo begon het te bederven.
De muur waarop het meesterwerk was geschilderd was onderhevig aan vochtigheid die de aantasting ervan versnelde. In de 17e eeuw werd een deur in het schilderij geslagen en 200 jaar later gebruikten de soldaten van Napoleon het refectorium als stal.
In augustus 1943 werd het klooster getroffen door een bom die een groot deel ervan verwoestte. Het is een wonder dat het schilderij nog bestaat.
Het schilderij dat in stilte spreekt
De “Ultima Cena” is de laatste maaltijd van Christus met zijn apostelen (een Pesach-seder) die herinnerd wordt om twee gebeurtenissen. De ene bepaalt de parameters van de eerste Eucharistie. De andere is het moment waarop Christus zegt dat één van zijn discipelen hem zal verraden.
De 16de eeuwse kunsthistoricus Giorgio Vasari schreef in zijn beroemde “Lives of the Artists”: “Leonardo is erin geslaagd om het verlangen van de apostelen om te willen weten wie hun Meester zal verraden, tot uitdrukking te brengen. Op de verschillende gezichten zijn liefde, angst, verontwaardiging of verdriet te zien, omdat men niet in staat is de boodschap van Christus te begrijpen; en dit roept net zoveel bewondering op als de hardnekkige haat en het verraad dat in het gezicht van Judas te zien is”.
De compositie is pure geometrie. Het is vereenvoudigd en ontdaan van alle overbodige details. Het is verankerd in een gelijkzijdige driehoek gevormd door het lichaam van Christus. Hij zit onder een gewelfd pediment en het licht suggereert een aureool.
De drie ramen symboliseren de Heilige Drie-eenheid. De vier ramen langs de muren aan beide kanten zijn belangrijk in de klassieke traditie, omdat zij de Vier Deugden van Plato voorstellen. Maar alle perspectieflijnen brengen ons bij Christus. In de verte is een groen landschap. We vragen ons af of dit de hemel op aarde is.
Christus is het epicentrum van het verhaal. Hij is het stille, tijdloze centrum van het geheel. Binnen de chaos, is er het eeuwige.
De apostelen zijn monumentaal, bijna te groot voor de tafel, te groot voor de ruimte die ze innemen. Ze zijn in vier groepen. De Florentijnse schilders in de 15e eeuw geloofden, in tegenstelling tot hun voorgangers, dat de stemmingen van de geest zichtbaar zijn in gezichtsuitdrukkingen en lichaamsgebaren.
Dit is ook duidelijk zichtbaar in “Het Laatste Avondmaal”. De apostelen worden in beweging gebracht door “bezielde geesten” en dat komt door lichaamstaal tot uitdrukking vanuit hun “sensus communis” – de plek waar onze zintuigen samenkomen – de zetel van de ziel.
Leonardo gebruikte het lichaam om de ziel voor te stellen. In zijn woorden: “Maak de bewegingen van uw figuren passend bij de mentale toestand van deze figuren.”
Daarom zit het schilderij vol symboliek.
Petrus heeft een mes in zijn hand, een voorbode dat hij het oor van een soldaat zal afsnijden als hij Christus probeert te beschermen. Judas houdt een geldbuidel vast die de beloning bevat voor het identificeren van Christus bij de autoriteiten. Thomas wijst omhoog, en die vinger is de voorbode van het feit dat hij deze in de wond van Christus zal steken.
De tafel vormt een barrière, die het spirituele rijk van het aardse scheidt.
In het schilderij zijn verticale en horizontale lijnen te zien, van de contouren van de ramen, die lijken op een notenbalk. Giovanni Pala, een musicus, wiskundige en geleerde, stelt dat de positie van de broodjes en hun relatie tot de handen van de apostelen een muzikaal schrift vormen. Wanneer het van links naar rechts wordt gespeeld, is het slechts ruis. Maar aangezien Leonardo vaak in spiegelbeeld schreef, en de noten worden achterstevoren gespeeld, van rechts naar links, klinken ze als een renaissance klaagzang.
Leonardo da Vinci wordt wel als één van de grootste geesten beschouwd die ooit heeft geleefd. Schilder, beeldhouwer, uitvinder, wetenschapper, wiskundige, anatoom, astronoom, ingenieur, musicus, filosoof, schrijver: hij was op zoveel manieren begaafd dat zijn genie zijn meester was. Zijn ego lijkt volledig ondergeschikt te zijn gemaakt aan de intense behoefte om het mysterie van het leven te willen ontdekken en te ontrafelen. Hij was een onvermoeibare ontdekkingsreiziger op zoek naar kennis.
Wij gebruiken cookies op onze website om uw bezoek aan onze website aangenamer en relevanter te maken. Door op "Alles accepteren" te klikken, stemt u in met het gebruik van de ingestelde cookies. U kunt echter ook naar "Cookie-instellingen" gaan om een gecontroleerde toestemming te geven.
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. These cookies ensure basic functionalities and security features of the website, anonymously.
Cookie
Duration
Description
cookielawinfo-checkbox-analytics
11 months
This cookie is set by GDPR Cookie Consent plugin. The cookie is used to store the user consent for the cookies in the category "Analytics".
cookielawinfo-checkbox-functional
11 months
The cookie is set by GDPR cookie consent to record the user consent for the cookies in the category "Functional".
cookielawinfo-checkbox-necessary
11 months
This cookie is set by GDPR Cookie Consent plugin. The cookies is used to store the user consent for the cookies in the category "Necessary".
cookielawinfo-checkbox-others
11 months
This cookie is set by GDPR Cookie Consent plugin. The cookie is used to store the user consent for the cookies in the category "Other.
cookielawinfo-checkbox-performance
11 months
This cookie is set by GDPR Cookie Consent plugin. The cookie is used to store the user consent for the cookies in the category "Performance".
viewed_cookie_policy
11 months
The cookie is set by the GDPR Cookie Consent plugin and is used to store whether or not user has consented to the use of cookies. It does not store any personal data.
Functional cookies help to perform certain functionalities like sharing the content of the website on social media platforms, collect feedbacks, and other third-party features.
Performance cookies are used to understand and analyze the key performance indexes of the website which helps in delivering a better user experience for the visitors.
Analytical cookies are used to understand how visitors interact with the website. These cookies help provide information on metrics the number of visitors, bounce rate, traffic source, etc.
Advertisement cookies are used to provide visitors with relevant ads and marketing campaigns. These cookies track visitors across websites and collect information to provide customized ads.
