In de afgelopen tien maanden heeft de Chinese Communistische Partij (CCP) 101 Falun Gong beoefenaars vervolgd tot de dood erop volgde, volgens Minghui.org, een in de VS gevestigde website die de campagne in heel China documenteert.
De dodelijke slachtoffers zijn gevallen in 54 steden in 24 provincies. De meeste gevallen waren geconcentreerd in de noordoostelijke Chinese provincies Liaoning, Heilongjiang en Jilin. Sommige van de gerapporteerde sterfgevallen deden zich voor in politiebureaus, detentiecentra en gevangenissen, aldus Minghui.
Bovendien hadden ten minste 75 van hen voor hun dood te maken gehad met martelingen, dwangarbeid en ongeïdentificeerde drugsinjecties.
Falun Gong, ook bekend als Falun Dafa, is een spirituele praktijk die drie grondbeginselen omvat: waarachtigheid, mededogen en verdraagzaamheid, samen met vijf langzaam bewegende oefeningen. Nadat het in 1992 openbaar werd gemaakt, groeide de aanhang in China tot 70 à 100 miljoen in 1999. Toen begon het Chinese regime, dat de populariteit van de praktijk als een bedreiging zag, een landelijke vervolgingscampagne om de praktijk uit te roeien.
Slachtoffers van de vervolging
Op 22 december 2020 hebben politieagenten uit het noordwesten van de stad Lanzhou, provincie Gansu, de voordeur van het appartement van een Falun Gong beoefenaar opengezaagd. De politie nam bezittingen in beslag van Ren Canru, een oudere, verlamde vrouw, waaronder haar computer en printer. Ze arresteerden ook de verpleegster die Ren verzorgde.
Zowel Ren’s mentale als fysieke gezondheid gingen snel achteruit na de inval, volgens Minghui.
De bejaarde vrouw raakte in coma nadat ze op 27 juli 2021 was gevallen. Een week later overleed ze op 85-jarige leeftijd in de IC van het Lanzhou General Hospital.
Ren’s echtgenoot en zoon, ook beoefenaars van Falun Gong, zijn respectievelijk 10 en 20 jaar daarvoor overleden.
Een andere beoefenaar is overleden na minder dan twee maanden in een vrouwengevangenis te hebben gezeten. Fu Guihua, 55 jaar, overleed op 25 juli, nadat zij was overgebracht naar het ziekenhuis nr. 1 van de Jilin-universiteit.
Nadat de spoedeisende hulp Fu niet had kunnen redden, verzocht haar familie haar nog een laatste keer te mogen zien. Dit verzoek werd pas dagen later ingewilligd, op voorwaarde dat er geen foto’s zouden worden genomen.
Verscheidene familieleden van Fu zitten nog steeds gevangen vanwege hun geloof.
Een andere beoefenaar werd op 18 juni gearresteerd op zijn boerderij in het dorp Dongrulai in de provincie Shandong. De volgende dag deelden de ambtenaren de familie van Sun Pijin mee dat hij in hechtenis was overleden, aldus Minghui.
Ambtenaren van het plaatselijke 610 Bureau, een afdeling van de regering die belast is met religieuze onderdrukking, vertelden Suns familie dat hij van een dak was gesprongen en zo overleden was. De familie kreeg aanvankelijk echter geen toestemming om Suns lichaam te zien.
Toen ze hem eindelijk zagen, zag hij er verminkt uit. Een van zijn ogen ontbrak en zowel zijn borst als de helft van zijn schedel waren ingeslagen.
Ambtenaren en politie dreigden de familie later geen contact op te nemen met andere Falun Gong beoefenaars, geen rechtszaken aan te spannen of het nieuws met anderen te delen. Een week later, op 26 juni, dwongen de autoriteiten de familie het lichaam te cremeren en de zaak te sluiten.
In ” Literature: An Introduction to Fiction, Poetry, and Drama”, het lijvige boek dat vroeger werd gebruikt in mijn lessen Engelse literatuur voor gevorderden, opent X.J. Kennedy met een bespreking van de fabel. Natuurlijk noemt hij de beroemdste vertolker van dit genre, Aesopus (circa 620-560 v. Chr.)
Er is weinig bekend over het leven van Aesopus behalve dat hij Griek was – sommigen twijfelen aan zijn bestaan – maar veel van de 584 fabels die aan hem worden toegeschreven zijn ons tot op de dag van vandaag bekend. Kinderen lezen of horen nog steeds “De schildpad en de haas”, “De jongen die wolf riep”, “De vos en de druiven”, en “De wolf en de hond”.
Zoals Kennedy schrijft, is een fabel “een kort verhaal dat een kernachtige verklaring van de waarheid weergeeft.” De personages in fabels “kunnen sprekende dieren zijn (zoals in veel van de fabels van Aesopus), levenloze voorwerpen, of mensen en bovennatuurlijke wezens (zoals in ‘De afspraak in Samarra.’)”
Een facsimile van de Spaanse uitgave uit 1489 van “Fabels van Aesopus” (“Fabulas de Esopo”), gepubliceerd in Madrid in 1929. Op de houtsnede van het frontispice is Aesopus afgebeeld, omringd door beelden en gebeurtenissen uit het “Leven van Aesopus” van Planudes. (Publiek Domein)
Fabels zijn universeel
Deze kwaliteiten maken de fabel gemakkelijk overdraagbaar cultureel erfgoed. De verhalen van Aesopus, bijvoorbeeld, hebben lang de wereld toebehoord. Bijvoorbeeld in de 10e eeuw ontstond in Centraal-Azië een verzameling van de fabels van de Griek in de taal van de Oeigoeren. In de 16e eeuw introduceerden Portugese missionarissen Aesopus bij de Japanners.
Ook andere fabeldichters hebben buiten hun eigen land populariteit verworven. Misschien wel de belangrijkste onder hen was Jean de La Fontaine, wiens eind 17e-eeuwse verzameling fabels literaire klassiekers zijn geworden. Ze zijn niet alleen bekend bij Franse kinderen, maar hebben wereldwijde bekendheid.
Net als hun personages, spreken de morele waarheden van deze korte verhalen een breed spectrum van culturen aan. Of je nu van de oevers van de Ganges komt of uit de bergen van Colorado, je begrijpt de boodschap in een fabel als “De mier en de sprinkhaan.” De mier werkt de hele zomer hard om zijn provisiekast klaar te maken voor de koude wintermaanden, terwijl de sprinkhaan vrolijk zijn viool speelt en spottend lacht om de zwoegende mier. Wanneer het gaat stormen en sneeuwen, zoals altijd, is het de sprinkhaan die honger lijdt en bibbert van de kou. De moraal van dit verhaal is tweeledig: wees verantwoordelijk voor jezelf; er is een tijd om te werken en een tijd om te spelen.
De meeste mensen weten dat dit waar is.
Een illustratie uit 1857 van Aesopus fabel “De mier en de sprinkhaan.” (Publiek Domein)
Een fabel voor volwassenen
Laten we nu eens kijken naar een veel modernere fabel, Somerset Maugham’s versie van een oude Arabische legende, “De afspraak in Samarra,” die Kennedy onder “Literatuur” heeft gezet. Hier is het in zijn geheel:
De dood spreekt: Een koopman in Bagdad stuurt zijn knecht naar de markt om proviand te kopen, na een poosje komt de knecht terug, helemaal bleek en bevend, en zegt: Meester, toen ik net op de markt was, werd ik door een vrouw uit de menigte opgeschrikt, en toen ik me omdraaide zag ik dat het de Dood was die me aan het schrikken had gemaakt. Zij keek mij aan en maakte een dreigend gebaar; leen mij uw paard, dan zal ik uit deze stad wegrijden en mijn lot ontlopen. Ik zal naar Samarra gaan en daar zal de Dood mij niet vinden. De koopman leende de knecht zijn paard, die besteeg het en zette zijn sporen in de flanken van het paard en zo snel als het paard kon galopperen ging hij ervandoor. Daarna ging de koopman zelf naar de markt en hij zag mij in de menigte staan, hij kwam naar mij toe en zei: Waarom maakte je een dreigend gebaar naar mijn dienaar toen je hem vanmorgen zag? Dat was geen dreigend gebaar, zei ik, het was alleen dat ik verbaasd reageerde. Ik was verbaasd hem in Bagdad te zien, want ik heb vanavond een afspraak met hem in Samarra.
Het is duidelijk dat “De afspraak in Samarra” niet voor kinderen is bedoeld. De eerder genoemde fabels zullen misschien zelfs de kleuters aanspreken, maar Maugham’s kleine schrijfsel is te verwarrend en beangstigend voor de kleintjes.
Een nadere blik
Toch heb ik “De afspraak in Samarra” gekozen om hier te analyseren en wel om drie redenen.
Ten eerste bevat Maugham’s kleine verhaal alle klassieke elementen van een fabel. Het is kort, de taal is beknopt en zonder opsmuk, en de Dood verschijnt in menselijke gedaante, in dit geval als een vrouw. Hoewel de moraal niet direct wordt genoemd, zoals in zoveel fabels – Kennedy vraagt zijn leerling-lezers: “Hoe zou je het in je eigen woorden zeggen?”- zullen de meesten van ons concluderen dat de boodschap inhoudt, dat we niet aan ons lot kunnen ontsnappen, vooral als het om de dood gaat.
En in tegenstelling tot sommige fabels, roept “De afspraak in Samarra” een aantal belangrijke vragen op: Wat is het lot? Geloven we in het lot of in de vrije wil? “Ik ben de meester van mijn lot,” schreef de dichter William Ernest Henley, “Ik ben de kapitein van mijn ziel.” Maugham’s fabel daagt ons uit om na te denken over de waarheid van zo’n gedurfde uitspraak.
Tenslotte heb ik besloten uit te weiden over “De afspraak in Samarra” vanwege de kracht ervan. Ik heb de woorden van Maugham met talrijke klassen gelezen, het in sommige van mijn teksten vermeld, en het verhaal aan vrienden en familieleden verteld. Ondanks deze vele herhalingen, bezorgt deze fabel me nog steeds een rilling over mijn rug, elke keer als ik het lees, en verbaas ik me over de literaire precisie en de genadeslag aan het eind.
Een schat van onze cultuur
Hoewel we leven in een tijd van culturele onrust en moreel relativisme, kan de tijdloze wijsheid van fabels dienen als houvast en ankerplaats voor onze kinderen. Aesopus “De wolf en de hond“, bijvoorbeeld, leert ons het belang van vrijheid. “De leeuw en de muis” benadrukt het belang van vriendelijkheid, terwijl “De haas en de schildpad” de lezers eraan herinnert dat “de race niet altijd om de snelste gaat.”
Een illustratie van “De haas en de schildpad” uit de editie van 1855 van La Fontaine’s “Fabels”. (Publiek Domein)
Het kennen van enkele van deze fabels verbindt ons diepgaander met het verleden. Tientallen jaren geleden kreeg een meisje dat ik kende van haar vriendin te horen: “Ik ben de sprinkhaan, en jij bent de mier,” een opmerking die bedoeld was als een vernedering, hoewel de spreker blijkbaar vergeten was dat het de sprinkhaan is die verhongert. Maar in ieder geval waren ze beiden bekend met dit verhaal.
Wij kunnen onze kinderen gemakkelijk met deze wijsheden kennis laten maken. Onze bibliotheken en boekhandels staan er vol mee – mijn bibliotheek alleen al heeft meer dan 20 boeken met fabels van Aesopus – en veel van deze boeken zijn fraai geïllustreerd, wat hun aantrekkingskracht op de jeugd vergroot. Als de kinderen van video’s houden, kunt u online tientallen sites vinden die fabels promoten door middel van tekenfilms, maar ook als luisterboeken.
Geef dit geschenk aan onze kinderen, dan zullen ze er een leven lang plezier van hebben.
Het doek gaat open en eerste solist Steven Wang springt tevoorschijn met een spandoek in zijn handen. Daarop staan vijf karakters geschreven. Ze luiden: Falun Dafa is goed.
Tientallen miljoenen Chinezen, waaronder de familie van Wang, worden zwaar vervolgd door het communistische regime van China omdat zij het hebben aangedurfd deze paar eenvoudige woorden uit te spreken.
Wang, een danser in klassieke Chinese dans, begon zijn carrière bijna twee decennia geleden toen hij op 12-jarige leeftijd werd toegelaten tot een professionele dansacademie. Tegenwoordig is hij eerste solist bij Shen Yun Performing Arts, ‘s werelds voornaamste klassieke Chinese dansgezelschap, uniek vanwege haar missie om de authentieke traditionele Chinese cultuur te doen herleven.
China was 5.000 jaar lang een land waar harmonie tussen hemel, aarde en mensheid het centrale geloof van de samenleving was. De mensen geloofden dat hun cultuur goddelijk geïnspireerd was. Het Confucianisme, Boeddhisme en Taoïsme hadden een sterke invloed op deze samenleving, die ernaar streefde principes als loyaliteit, integriteit, vriendelijkheid, wijsheid en rechtvaardigheid hoog te houden.
Het is een missie waar Wang persoonlijk bij betrokken is.
“Mijn vader werd tot de dood vervolgd”, zei Wang in een video op de Shen Yun Creations website. Veel artiesten van het in New York gevestigde gezelschap voor uitvoerende kunsten zijn op deze nieuwe videosite geportretteerd en vertellen verhalen over het geloof en de vrijheid die zij zochten toen zij zich bij Shen Yun aansloten. Als Amerikaans gezelschap staat Shen Yun haar artiesten toe om vrij hun geloof en cultuur te uiten en deze met de wereld te delen.
Maar velen zien een tragische ironie: een kunstgezelschap dat de goddelijk geïnspireerde erfenis van China’s 5000 jaar oude beschaving wil redden, kan zelfs geen voet zetten in het moderne China dat nog steeds geregeerd wordt door de Chinese Communistische Partij.
Wang zelf kon niet naar China terugkeren toen hij hoorde van de dood van zijn vader door de vervolging van de Partij, dus kon hij de begrafenis niet bijwonen.
“Ik had geen mogelijkheid om terug te gaan en hem nog een laatste keer te zien”, zei Wang. Tot op de dag van vandaag blijft zijn moeder in China en wordt nog steeds vervolgd.
Door figuren uit China’s 5.000 jaar oude cultuur te portretteren, hoopt Steven Wang traditionele principes zoals loyaliteit, integriteit, vriendelijkheid, wijsheid en rechtvaardigheid hoog te houden. (Met dank aan Shen Yun Performing Arts)
Een spirituele erfenis
De dansers van Shen Yun mediteren allemaal en veel Shen Yun artiesten beoefenen Falun Dafa, een spirituele praktijk die de drie principes van “waarachtigheid, mededogen en verdraagzaamheid” onderwijst. Deze traditie van spirituele cultivatie was een groot onderdeel van de traditionele Chinese cultuur totdat het communisme aan de macht kwam in de vorige eeuw, met de bedoeling traditie uit te roeien.
“Ik was ongeveer 8 jaar toen ik voor het eerst in aanraking kwam met spirituele cultivatie”, zei Wang. Als jongste van vier broers en zussen was hij een ondeugend kind dat vaak in de problemen kwam. Maar hij herinnerde zich dat toen zijn vader en moeder begonnen met spirituele cultivatie, zij veranderden.
“De principes van Falun Dafa leren mensen om eerst zichzelf te veranderen en ‘naar binnen te kijken’. Wanneer je problemen tegenkomt, beschouw dan niet alles vanuit je eigen perspectief – maar denk vanuit het perspectief van anderen”, zei Wang. “Het resultaat was dat ons gezinsleven veel harmonieuzer werd.”
Zijn ouders waren niet meer zo opvliegend. Ze disciplineerden hem met verstand. Hij en zijn ouders begonnen meer te communiceren en kregen een goede relatie.
Het zou van korte duur zijn: In 1999 richtte de Chinese Communistische Partij, die Falun Dafa wilde uitroeien, haar pijlen op de 70 tot 100 miljoen volgelingen van deze spirituele praktijk.
“Er waren massale arrestaties en vervolgingen”, zei Wang. Zijn familie leed ook. “Communistische politieagenten drongen ons huis binnen en begonnen te slaan en te schoppen. Daarna ontvoerden ze mijn ouders en maakten een enorme puinhoop in ons huis. Vervolgens namen ze al onze boeken met Falun Dafa leringen mee.”
Zijn ouders werden allebei opgesloten, in aparte gevangenissen.
“Elke keer als we hen bezochten, zagen ze er uitgehongerd uit. Ze hebben me nooit verteld hoe het daarbinnen was. Ze zeiden alleen dat het goed met ze ging. Maar je kunt het je misschien wel voorstellen – je kon aan hun doffe gezichten zien dat ze gemarteld waren”, zei hij.
Vanaf dat moment heeft Wang nooit meer een stabiel gezinsleven gekend. Als zijn vader vrijkwam, werd zijn moeder gearresteerd.
“Deze vervolging hield nooit op”, zei hij. Hij herinnert zich dat hij Nieuwjaar doorbracht met zijn drie oudere zussen zonder zijn ouders thuis.
Uiteindelijk kwam Wang naar de Verenigde Staten om zijn danscarrière voort te zetten. Terwijl Wang overzee was, werd zijn vader in de gevangenis gemarteld en daarna vrijgelaten omdat de bewakers dachten dat hij tijdens zijn gevangenschap zou sterven. In 2009 overleed zijn vader aan gezondheidscomplicaties. Wang hoorde het pas een maand later.
“Cultivatie is geen misdaad”, zei Wang. “Ik kon niet terug naar China, dus het enige wat ik kon doen was danskunst blijven gebruiken om deze vervolging aan het licht te brengen.”
Wang kan, net als andere leden van Shen Yun, niet naar China gaan. Als individuen zouden ze kunnen worden vervolgd, en als groep zal de Chinese Communistische Partij het gezelschap niet toelaten tot China, uit vrees voor de invloed van het gezelschap op de verspreiding van traditionele cultuur.
Twee jaar na de dood van zijn vader speelde Wang tijdens één van Shen Yun‘s stukken de rol van een Falun Dafa beoefenaar, die een spandoek omhoog hield op het Tiananmen Plein.
“Onze dans was gebaseerd op ware gebeurtenissen, aangepast voor toneel”, zei hij. “Toen de vervolging begon, waren er veel beoefenaars die naar het Plein van de Hemelse Vrede gingen om uit protest spandoeken omhoog te houden.”
“Als ik de vervolgde beoefenaar portretteerde, putte ik uit mijn ervaringen uit het verleden. Dit waren dingen die echt gebeurd waren met mensen die dicht bij mij stonden.”
Ik hoop de vorm van danskunst te gebruiken om mensen bewust te maken van de vervolging die in China gaande is [en] om meer mensen aan te sporen tot rechtvaardigheid om zich tegen deze vervolging te verzetten.
“Dan zal deze vervolging op een dag eindelijk ten einde komen.”
De Epoch Times is een trotse sponsor van Shen Yun Performing Arts. Voor meer informatie kunt u terecht op ShenYunPerformingArts.org
Het is geen geheim dat veel van de eerste solisten van Shen Yun Performing Arts alumni waren van de Chinese Beijing Dance Academy. Maar een decennium na de oprichting van het in New York gevestigde Shen Yun, begonnen haar voorstellingen er heel anders uit te zien dan die van welk Chinees dansgezelschap dan ook.
“Denk er eens over na, Beijing [Dansacademie] heeft zijn keuze uit de beste dansers van niet honderden maar duizenden uit het hele land. Toen wij [Shen Yun] begonnen, was dat zeker niet zo”, zei Gu Yun, één van die alumni die al lange tijd dansleraar en choreograaf is bij Shen Yun. Toen de dansacademie van Shen Yun net was opgericht, ontving het kandidaten die meer leergierig waren dan getraind.
In september gaf Gu een interview in de staat New York tijdens het jureren van een internationale wedstrijd voor klassieke Chinese dans, waar dansers van over de hele wereld zich voor hadden opgegeven. Hij zei dat degenen die niet van Shen Yun waren, zich hadden ingeschreven in de hoop meer te leren over Shen Yun’s dansmethode, die, sinds de introductie aan het publiek, de hoge lat is geworden die klassieke Chinese dansers willen bereiken.
Het verschil is duidelijk te zien
In een recent videoprofiel op de website Shen Yun Creations, beschreef Steven Wang, eerste solist van het gezelschap, hoe zijn danservaring in China was vergeleken met zijn ervaring bij Shen Yun in New York.
“Toen ik 12 jaar oud was, werd ik aangenomen op een professionele dansacademie en sindsdien heb ik gedanst. Het is ongeveer 20 jaar geleden”, zei hij.
“Bij de dansstijl die ik in China heb gestudeerd, zou je, als je bewegingen doet, veel van je eigen kleine eigenaardigheden in verwerken. Maar als je Shen Yun’s stijl van klassieke Chinese dans wilt doen, moet je het met een grote uitstraling doen. Bijvoorbeeld, als de mannen dansen, moeten ze erg mannelijk, dapper en majestueus zijn.
“Elke voorbereidende beweging, elke houding en elke uitdrukking geeft de dans een gevoel van grootsheid. En als je een techniek afrondt, eindig je met een waardige houding.”
“Als je bijvoorbeeld de ‘Han Tang’ dansstijl in China zou doen, eindigen dansers hun bewegingen door zich samen te trekken tot een bal, alsof [ze] over de grond kruipen.”
“Dus alleen dit al schetst een groot contrast”, zei hij.
De dansers van Shen Yun omschrijven de esthetiek die het gezelschap nastreeft vaak als “groots”. De artiesten streven ernaar om in hun dansen een waardig beeld van de mensheid te laten zien, in lijn met de waarden van de traditionele Chinese cultuur, die respect voor het goddelijke als een van haar kernovertuigingen heeft. Zij is ook van mening dat de mens naar het beeld van goden is geschapen, door een allerhoogste Schepper.
Het is niet omdat zij het niet hebben geprobeerd dat de Chinese dansscholen en -gezelschappen, die allemaal banden hebben met het Chinese communistische regime, er niet in geslaagd zijn een internationaal publiek aan zich te binden.
Toen Shen Yun, met haar missie om de goddelijk geïnspireerde traditionele Chinese cultuur te doen herleven door middel van de kunsten, voor het eerst wereldberoemd werd, was de reactie van de Chinese Communistische Partij om te proberen met de eer te gaan strijken en het verhaal in eigen hand te nemen. Zij richtte zo’n 60 Chinese dansgezelschappen op en stuurde die de wereld rond, in de overtuiging dat haar eigen goed opgeleide dansers de Chinese dans internationaal zouden definiëren.
“Heb je ooit van één van deze [ gezelschappen] gehoord?” vroeg Shen Yun presentator Jared Madsen in een interview met NTD. “Nee, omdat ze niet erg goed waren. Waarom? Omdat niemand communistische propaganda wil zien.”
“Als zij het over traditionele Chinese cultuur hebben, gebruiken ze het om communisme te promoten. Ik bedoel, hier zien we er dwars doorheen, [zeggende] ‘Dit is propaganda, en niemand wil dit zien’.”
Dat gezegd hebbende, de term “klassieke Chinese dans” is inderdaad bedacht door de Beijing Dans Academie. Toen de school in de jaren 1950 opende, de eerste in zijn soort, kreeg het de taak om Chinese dans te organiseren op een manier die generaties lang onderwezen en doorgegeven kon worden. Tot aan dat moment werd dans doorgegeven aan leerlingen via een ervaren danser in een theatergezelschap of aan het keizerlijke hof.
Toen de academie deze ervaren dansers uitnodigde om les te geven en zo die kostbare kennis te documenteren, kwam zij uiteindelijk terecht bij de naam klassieke Chinese dans om deze vorm te beschrijven die in de loop van duizenden jaren was getemperd en ontwikkeld. Toen kwam de Culturele Revolutie, een campagne in de jaren zestig en zeventig waarin de Chinese Communistische Partij de traditionele Chinese cultuur wilde vernietigen en vervangen door de communistische cultuur via bloedvergieten en het verbranden van boeken. Daarna ging de redenering achter de kunstvorm verloren en werd deze niet meer doorgegeven aan nieuwe studenten.
Maar in een academie in het noorden van New York hebben Shen Yun artiesten onvermoeibaar het verleden onderzocht, in de hoop het beste van de traditionele Chinese cultuur te doen herleven. Door dit te doen hebben zij niet alleen historische figuren en geliefde verhalen op het toneel doen herleven, maar ook de waarden die voortkomen uit Confucianisme, Taoïsme en Boeddhisme, die inherent zijn aan deze verhalen. Naast het naar het wereldtoneel brengen van klassieke Chinese dans, hebben zij de dansmethoden die de oudheid hen heeft nagelaten geselecteerd en verder ontwikkeld en hun kunst verfijnd tot iets dat werkelijk “klassiek” genoemd kan worden.
The Epoch Times is een trotse sponsor van Shen Yun Performing Arts. Ga voor meer informatie naar ShenYunPerformingArts.org
Wanneer u weleens een blik heeft geworpen op de onderwijsprogramma’s die leerlingen tegenwoordig volgen, zou u kunnen veronderstellen dat de verzameling vakken, de volgorde waarin ze worden onderwezen en de middelen die worden gebruikt om ze te onderwijzen, het resultaat zijn van uitgebreide studie en onderzoek door de beste onderwijsdeskundigen in het land. Je zou ook kunnen veronderstellen dat het doel van de huidige onderwijsstrategie is om leerlingen de instrumenten, vaardigheden en kennis te geven die nodig zijn om hun hoogste potentieel te bereiken.
Maar is dat wel zo?
Vandaag de dag volgen studenten tijdens hun gehele schoolloopbaan vakken als “Engels”, “Sociale Studies”, “Aardwetenschappen” en “Pre-Algebra”. De studie van grote werken uit de literatuur, muziek, kunst, en zelfs grammatica worden steeds meer naar de achtergrond geschoven. Kinderen krijgen een diploma van de middelbare school, al te vaak, zonder een fundamenteel begrip van geschiedenis, basiscommunicatie, of enig idee van wat de grootste culturen, denkers en kunstenaars van de mensheid de wereld hebben gebracht. Verder zijn ze doordrenkt met karaktereigenschappen die, tenzij ze tenietgedaan worden door de invloed van hun naasten, een belemmering kunnen vormen voor hun vermogen om zich op lange termijn te blijven ontwikkelen.
In de eerste plaats zou een kind geleerd moeten worden vlot te lezen, duidelijk te spreken en goed te schrijven. In de lagere schooljaren kan dit worden bereikt door het kind een overvloed aan goede boeken voor te schotelen, terwijl het, naarmate het ouder wordt, de kneepjes van de fonetiek en de grammatica leert. Ze moeten worden aangemoedigd om vaak te schrijven – in een dagboek, in brieven aan familie, in verhalen die ze verzinnen, met krijt op de stoep.
Het juiste handschrift, zowel in drukletters als cursief, moet ook worden aangeleerd. Met een pen op papier schrijven roept een andere manier van denken op dan typen of sms’en. Bovendien werden veel historische documenten in cursief schrift geschreven. We moeten ons vermogen om ze te lezen niet verliezen.
Naarmate kinderen zich verder ontwikkelen, kunnen ze meer gevorderde schrijfopdrachten uitvoeren, leren ideeën mondeling toe te lichten en steeds moeilijker teksten begrijpen. Mensen met goede communicatieve vaardigheden hebben alles wat ze nodig hebben om te kunnen leren wat ze maar willen.
Logica
Een van de grootste voordelen van het bestuderen van wiskunde – naast de praktische toepassing die het biedt voor een toekomstige ingenieurscarrière of bijhouden van het huishoudbudget – is dat het je leert logisch te denken. Leerlingen die in wiskunde kunnen uitblinken, zouden moeten worden aangemoedigd om dat te doen. De trend om op sommige scholen programma’s voor gevorderden af te schaffen, zal zulke leerlingen ernstig belemmeren.
Naast wiskunde is er natuurlijk de formele studie van de logica. Als u niet bekend bent met de studie van de logica, is het de moeite waard op te merken dat een typisch schoolprogramma bijna geen aandacht besteedt aan dit zeer belangrijke onderdeel van het onderwijs. Logica is de studie van de rede en leert je argumenten en ideeën rationeel te overwegen. Iemand die logica studeert, leert bestaande drogredenen of onjuiste vooronderstellingen te herkennen.
Als we de afgelopen jaren iets geleerd hebben, dan is het wel dat het vermogen om logisch en kritisch te denken van essentieel belang is. Er zijn tegenwoordig een aantal formele logicaprogramma’s op de markt, gericht op zelfstudie, die geschikt zijn voor iedereen die deze leemte wil opvullen.
Geschiedenis
De manier waarop geschiedenis gewoonlijk op school wordt benaderd is zowel saai als onsamenhangend. In essentie is geschiedenis een verhaal. Het gaat zo ver terug als we hebben kunnen waarnemen en gaat door tot op de dag van vandaag. Het is spannend en onderhoudend – vol menselijke prestaties, creaties, ontdekkingen en lessen. Geschiedenis onderwijzen moet eenvoudig en leuk zijn. De beste manier is om het in volgorde te onderwijzen, zoals je een verhaal zou onderwijzen, beginnend bij het begin.
Als je wilt weten hoe het is gesteld met de strategie van de meeste scholen om geschiedenis te onderwijzen, praat dan eens met een paar tieners over bijvoorbeeld wat er in de Onafhankelijkheidsverklaring staat, wie er in welke wereldoorlog heeft gevochten, of wat de invloed van het communisme op de wereld is geweest. De gevolgen voor een samenleving die geen historisch besef heeft, zijn niet gering.
De kunsten
Het is hartverscheurend dat een vak als CKV (Culturele en Kunstzinnige Vorming) vaak als eerste op de schop gaat wanneer het leerplan van een school wordt gewijzigd. Over de hele wereld hebben verschillende culturen buitengewone artistieke prestaties geleverd – een geschenk dat de mensheid zou moeten koesteren. Of het nu gaat om schilderkunst, beeldhouwkunst, architectuur, muziek, theater, dans, literatuur, poëzie of welke andere vorm van artistieke expressie dan ook – de schoonheid, de goedheid en de inherente lessen die de studie van de kunsten met zich meebrengt, zijn onmeetbaar. Kinderen moeten worden omringd door het beste van de creaties van de mensheid. Met de technologie van vandaag, is het gemakkelijk binnen handbereik.
Ontwikkeling van talent
Elke leerling is gezegend met zijn of haar eigen individuele sterke punten en talenten. Het paradigma van veel scholen laat weinig ruimte voor de erkenning of ontwikkeling van elke bekwaamheid op individuele basis.
Willen leerlingen echter hun hoogste potentieel bereiken, dan moeten juist deze zegeningen de ruimte en middelen krijgen om zich te ontwikkelen. Of hij of zij nu een ontluikende schrijver, wetenschapper, kunstenaar, advocaat, leraar, CEO, vakman of loodgieter is, individuele sterke punten moeten maximaal worden benut en tot bloei kunnen komen.
Moreel karakter
Het meest cruciale en fundamentele aspect van een goede opvoeding is het bijbrengen van morele waarden. Kinderen zouden in staat moeten zijn om goed van kwaad te kunnen onderscheiden. Zodat zij leren de waarheid te volgen, de waarheid te herkennen en openhartig kunnen zijn in hun leven. Zij zullen hier hard voor moeten werken, bereid zijn verantwoordelijkheid te nemen en offers te maken voor dat wat juist is. Zij kunnen dan zorgen voor hun gezinnen, vrienden, buren en gemeenschappen. Zij zijn medelevend met anderen. Zij respecteren hun ouderen. Zij streven ernaar het beste uit zichzelf te halen.
We zouden onze kinderen moeten leren zichzelf zo ruim mogelijk te ontwikkelen, met een hoog moreel karakter. Onze samenleving zou gezegend zijn met zulke mensen.
Verschillende provincies en steden in China hebben officiële richtprijzen bekendgemaakt voor vitale menselijke organen, zoals levers, nieren en harten. Dit is een van de maatregelen die de plaatselijke overheden hebben genomen naar aanleiding van een in juli door de centrale autoriteiten gepubliceerd bericht over vergoedingen en financiële beheersmaatregelen voor het veiligstellen van organen voor transplantatie.
Volgens medische deskundigen die bekend zijn met de Chinese markt voor orgaantransplantaties, wijzen deze maatregelen erop dat de Chinese Communistische Partij (CCP) het weinig transparante orgaantransplantatiesysteem van het land tracht te normaliseren, aangezien zij nog steeds onder druk staat om de herkomst van transplantatieorganen openbaar te maken.
In juli heeft de CCP provincies, gemeenten en autonome regio’s opgedragen met ingang van 1 september hun eigen tarieven voor menselijke organen vast te stellen.
In de provincie Henan bijvoorbeeld hebben zes verwante departementen, waaronder de Gezondheidscommissie, het Ministerie van Financiën en de Administratie Markttoezicht, gezamenlijk “standaardtarieven voor gedoneerde organen” vastgesteld.
Volgens de lijst zijn organen voor transplantatie onder meer levers voor 260.000 yuan (35.000 €), nieren voor 160.000 yuan (22.000 €), harten voor 100.000 yuan (15.600 €), longen voor 80.000 yuan (11.500 €), hoornvliezen voor 10.000 yuan (1.400 €), pancreas voor 50.000 yuan (6.800 €), dunne darmen voor 50.000 yuan en andere orgaan(delen).
Prijskaartjes voor menselijke organen die medisch gezien geen steek houden
Dr. Wayne Shih-wei Huang, chirurg en directeur van het IRCAD Taiwan, het grootste opleidingscentrum voor minimaal invasieve chirurgie in Azië, zei dat de CCP haar transplantatiemisbruik probeert goed te praten door een prijskaartje aan menselijke organen te hangen.
Huang vertelde The Epoch Times dat in het document van de CCP duidelijk staat dat de kosten voor het verkrijgen van wat zij zegt dat gedoneerde organen zijn, worden berekend op basis van het gebruik van hulpbronnen, technologie, arbeidswaarde, en de aanvaardbaarheid voor het publiek.
In de door provincieambtenaren opgesomde prijzen voor organen is een hart echter veel goedkoper dan een nier, wat vanuit het oogpunt van medische kosten onzinnig is. De kosten voor het verkrijgen van een hart zouden hoger moeten zijn dan die voor een nier, aangezien het hart moet worden verwijderd, op de juiste wijze opgeslagen en vervoerd binnen enkele uren.
Huang is van mening dat de prijsstelling voor organen veeleer een weerspiegeling is van de marktwaarde en de vraag, en niets te maken heeft met de medische kosten.
Bovendien noteerden de provincies Hubei en Henan verschillende prijzen voor organen voor kinderen en volwassenen. De prijs in de provincie Henan is 100.000 yuan (13.600 €) voor de lever van een kind, minder dan de helft van de 260.000 yuan (35.800 €) voor een volwassene. De prijzen voor enkele en dubbele nieren voor kinderen zijn ook lager dan die voor volwassenen met respectievelijk 60.000 yuan (8.200 €) en 80.000 yuan (10.900 €).
Dr. Alex Chih-Yu Chen, medisch directeur van Novartis Japan, vertelde The Epoch Times dat wat de medische kosten betreft, de orgaandonatie en -transplantatie voor kinderen moeilijker is en duurder zou moeten zijn dan voor volwassenen.
Bedenkelijke donatiecijfers
Dr. Huang is van mening dat het orgaantransplantatiesysteem van de CCP, waarbij organen worden verkregen, geleverd en verhandeld, alleen openstaat voor orgaantransplantatieziekenhuizen. Het systeem is niet open voor het publiek en niet transparant, en is bedoeld voor de ziekenhuizen om geld te verdienen.
“De CCP kan haar orgaantransplantatiesysteem niet zo transparant maken als dat van de westerse landen,” zei hij, maar zij moet een systeem aan de oppervlakte hebben dat anderen kunnen zien.
Hij legde uit dat de Rode Kruisvereniging van China, die feitelijk onder controle van Beijing staat, een van de organisaties is die orgaandonaties documenteert en gegevens vrijgeeft aan de nationale databank. Daarin staat dat in China “orgaandonatie vrijwillig en gratis is”.
De CCP zal ogenschijnlijk enkele gevallen van orgaandonatie krijgen, die kunnen worden gebruikt voor media-aandacht voor hartverwarmende patiëntenverhalen, zei Huang, maar de cijfers van China’s Rode Kruis zijn niet te vertrouwen.
Hamid Sabi, een onafhankelijke raadsman van het in Londen gevestigde China Tribunaal, dat oordeelde dat gedwongen orgaanroof “op grote schaal” had plaatsgevonden in China, vertelde op 27 oktober op een persconferentie in België dat de Chinese autoriteiten getuigenissen van het Chinese Rode Kruis hebben gebruikt om te weerstaan aan de druk van Europa, de Verenigde Staten en andere landen om transparantie te verschaffen over het orgaandonatieprogramma van de CCP.
Maar de Chinese Rode Kruisvereniging heeft niets te maken met het Internationale Rode Kruis, zei Sabi, het is gewoon een intern orgaan van de CCP dat alles certificeert wat de partijautoriteiten van haar eisen.
Wat de officiële orgaandonor-databank van de CCP betreft, zei Sabi dat China’s bewering dat het 2,8 organen per donor kan verkrijgen – wat 180 keer meer is dan wat door donatiesystemen in Europa en de Verenigde Staten kan worden bereikt – nog steeds ver onder de 10.000 transplantaties zou liggen die officieel per jaar worden geregistreerd.
Veel deskundigen schatten ook dat het werkelijke aantal transplantaties dat in China wordt uitgevoerd, veel hoger ligt dan de officiële cijfers.
Het oogsten van levende organen van Falun Gong beoefenaars door de CCP
Een rapport van juni 2016 van David Kilgour, de voormalige Canadese minister van Buitenlandse Zaken voor Azië en de Stille Oceaan; David Matas, een mensenrechtenadvocaat; en Ethan Guttmann, een senior Amerikaanse onderzoeksjournalist, schatte op basis van meerdere bronnen van bewijs dat China mogelijks tussen de 60.000 en 100.000 transplantaties per jaar uitvoert. Veel indicatoren wijzen erop dat de belangrijkste bron van deze organen Falun Gong beofenaars en andere gewetensgevangenen zijn die verstrikt zijn geraakt in het gepolitiseerde rechtssysteem van China.
Falun Gong is een spirituele meditatiepraktijk die in de jaren negentig in China wijd verbreid raakte, totdat zij in 1999 in China werd verboden en de beoefenaars ervan het doelwit werden van laster in de media, illegale arrestaties en foltering.
Uit rapporten van de World Organization to Investigate the Persecution of Falun Gong (WOIPFG) blijkt ook dat sinds de CCP met de vervolging van Falun Gong is begonnen, de gevangen Falun Gong beoefenaars een grote bank van levende menselijke organen voor transplantaties in China zijn geworden.
De WOIPFG heeft honderdduizenden openbare mediaberichten, kranten en databanken van 891 transplantatieziekenhuizen en 9.515 transplantatiechirurgen in China van de afgelopen 15 jaar doorzocht en geanalyseerd, en heeft vastgesteld dat tussen 2000 en 2006 het aantal orgaantransplantaties dat in China is uitgevoerd exponentieel is gegroeid.
In dezelfde periode werden ten minste een miljoen Falun Gong beoefenaars gearresteerd en vastgehouden in Chinese werkkampen, gevangenissen, detentiecentra en hersenspoelcentra.
Naast de topklinieken in China die gekwalificeerd zijn om transplantaties uit te voeren, werden ook veel niet-gekwalificeerde ziekenhuizen omgevormd tot transplantatiecentra of begonnen met het aanbieden van orgaantransplantatieprocedures.
Getuigenissen van ooggetuigen, audio-opnamen van interviews met 45 directeuren of artsen in 41 van China’s transplantatieziekenhuizen en -centra, en andere informatie en bewijsmateriaal verzameld door de WOIPFG wijzen allemaal op de wijdverspreide gedwongen verwijdering van organen van Falun Gong beoefenaars in ziekenhuizen in China.
Jennifer Bateman is een nieuwsschrijver gericht op China.
De Japanse premier Fumio Kishida heeft maandag een criticus van China’s regerende communistische partij gekozen om zijn mensenrechtenadviseur te worden – een functie die hij had beloofd te zullen instellen als onderdeel van een verkiezingsbelofte om een regering te leiden die zich openlijk zou uitspreken over de mensenrechtenschendingen van de Chinese Communistische Partij (CCP).
Lokale media meldden maandag dat voormalig minister van defensie Gen Nakatani, 64, een lid van de regerende Liberaal Democratische Partij, deze week officieel zal worden benoemd wanneer een speciale parlementaire zitting bijeenkomt.
Nakatani sloot zich vorig jaar aan bij de internationale coalitie met meer dan 100 wetgevers uit 20 landen, waaronder de Verenigde Staten, om de interparlementaire alliantie te vormen ter bestrijding van wat zij beschrijven als de bedreiging die het Chinese communistische regime vormt voor “fundamentele vrijheden” en een “vrije, open en op regels gebaseerde internationale orde”.
Kishida, die begin november zijn mandaat opnam, zegt dat hij de functie van internationaal mensenrechtenadviseur heeft gecreëerd met de schendingen van de mensenrechten door het Chinese regime in het achterhoofd. Na de invoering van de ingrijpende pro-CCP “nationale veiligheidswet” vorig jaar heeft hij gezworen een sterk standpunt in te nemen voor de democratie in Hongkong, en voor de mensenrechten van Oeigoeren en andere etnische minderheden in de regio Xinjiang.
Naar schatting worden ten minste 1 miljoen Oeigoeren vastgehouden in het netwerk van massainterneringskampen in de regio voor wat volgens de CCP noodzakelijke “heropvoedingsdoeleinden” zijn.
De Chinese autoriteiten ontkennen dat er in de regio iets fout gaat en beweren dat de maatregelen bedoeld zijn om terrorisme, religieus extremisme en separatisme in het land aan te pakken. Zij hebben verwezen naar “extremistische bedreigingen” om de strenge bewaking en de meldingen van ernstige schendingen van de rechten te rechtvaardigen.
Nakatani heeft gezegd dat hij een Japanse versie van de Amerikaanse Magnitsky Act wil invoeren, een wet die het mogelijk maakt buitenlandse mensenrechtenschenders te bestraffen met het bevriezen van tegoeden in de VS en een reisverbod naar de Verenigde Staten.
“Als wetgever heb ik al heel wat mensenrechtenkwesties aangepakt. Ik wil proberen een passend advies te geven op basis van mijn kennis en ervaring,” vertelde Nakatani maandag aan verslaggevers over zijn plannen in de nieuwe regering.
De woordvoerder van het Chinese Ministerie van Buitenlandse Zaken, Wang Wenbin, weigerde specifiek commentaar te geven op de benoeming van Nakatani en zei dat het een binnenlandse politieke aangelegenheid van Japan is, maar vertelde verslaggevers dat “er door externe krachten niet kan en mag geïnterfereerd worden” met de interne aangelegenheden van China, zo meldde Kyodo News.
Los daarvan benoemde Kishida deze week ook Yoshimasa Hayashi, een pro-China collega tot minister van Buitenlandse Zaken.
Hayashi, een voormalige minister van defensie en onderwijs, koos er na zijn benoeming voor om terug te treden als hoofd van de Japan-China Parlementariërs Vriendschaps Liga om “onnodige misverstanden” te voorkomen.
Hij vertelde verslaggevers op donderdag dat het belangrijk is om constructieve en stabiele banden met China op te bouwen, en tegelijkertijd verantwoordelijk gedrag van het buurland te vragen.
Reuters heeft bijgedragen aan dit verslag.
Isabel van Brugen is een bekroond journalist en momenteel nieuwsverslaggever bij The Epoch Times. Ze heeft een master in krantenjournalistiek van de City, University of London.
China’s leider Xi Jinping heeft zijn gezag op 11 november verstevigd door de regerende Chinese Communistische Partij de opdracht te geven een historische resolutie goed te keuren die Xi een plaats wil geven tussen de meest invloedrijke figuren uit de geschiedenis van het regime.
Volgens een bericht van de staatmedia, verklaarden hoge partijfunctionarissen aan het eind van een vierdaagse bijeenkomst in Beijing achter gesloten deuren van meer dan 300 elitepartijleden dat “het bestendigen van de centrale positie van Xi Jinping binnen het Centraal Comité en de hele Partij,” evenals de “leidende rol” van de ideologie van Xi Jinping, “van doorslaggevend belang zijn om de Chinese natie naar een grote verjonging te stuwen,”.
De resolutie die op 11 november werd goedgekeurd was de derde in haar soort die het regime in zijn 100-jarige geschiedenis heeft aangenomen, en plaatst Xi in feite naast twee van zijn machtigste voorgangers: Mao Zedong, de eerste leider van het communistische regime, en Deng Xiaoping, die toezag op de versoepeling van een deel van de rigide centrale planning die de Chinese economie eind jaren zeventig in staat stelde zich te herstellen.
Tijdens de bijeenkomst, die bekend staat als het zesde Plenum, werd Xi, die nu bijna tien jaar aan het hoofd van het regime staat, geprezen voor het creëren van zijn eigen gedachteschool, die door functionarissen werd geprezen als de “essentie” van het “hedendaagse marxisme” en als de “geest van de Chinese natie”.
Xi zal naar verwachting in 2022 tijdens het 20e Nationale Partijcongres een nieuwe termijn van vijf jaar krijgen, wat zou betekenen dat hij een traditie van bijna drie decennia doorbreekt waarin partijleiders slechts twee termijnen vervulden.
De voorbije maanden heeft Xi toezicht gehouden op een escalerende campagne van politieke en economische hervormingen die betrekking hadden op een hele reeks sectoren van de Chinese samenleving, een maatregel die volgens deskundigen een van de stappen was om zijn kandidatuur voor een nieuwe termijn veilig te stellen.
Het communiqué aan het eind van de bijeenkomst was grotendeels een uitbundig eerbetoon aan Xi. Volgens het communiqué heeft de partij onder zijn leiding “een reeks grote risico’s en uitdagingen overwonnen” en is het land op weg naar een “historische transformatie” – als voorbeelden worden Xi’s grootscheepse anticorruptiecampagne, de herinrichting van Hongkong en de “dominante positie” van het regime met betrekking tot Taiwan aangehaald.
De Chinese leider Xi Jinping (C), staand met voormalig leider Hu Jintao, woont de viering bij van de 100e verjaardag van de Chinese Communistische Partij op het Plein van de Hemelse Vrede in Beijing, China, op 1 juli 2021. (Lintao Zhang/Getty Images)
De meer dan 7.000 woorden tellende tekst verdeelde de geschiedenis van de Partij in vier fasen, waarbij Xi werd omschreven als de belangrijkste leider in het “nieuwe tijdperk” van het regime, nu de Partij de eerste 100 jaar voorbij is, nadat de Partij in 2021 een eeuw oud was geworden. Het gedeelte waarin de laatste fase wordt beschreven was langer dan de vorige drie gedeelten samen.
Afgevaardigden van de partij stemden met handopsteking unaniem voor de resolutie, zo blijkt uit videobeelden van de staatsomroep CCTV.
Yeau-tarn Lee, een Taiwanese wetenschapper op het gebied van nationale ontwikkeling en het hedendaagse China, zei dat een dergelijke uitkomst niet verrassend is onder het bewind van het regime, waar “slechts één stem kan worden gehoord”.
“Niemand durft bezwaren naar voren te brengen,” vertelde hij The Epoch Times.
Hoewel de nadruk tijdens de bijeenkomst uitsluitend lijkt te liggen op “de glorieuze verwezenlijkingen van de CCP,” toont het communiqué volgens Lee enige tekenen van bezorgdheid onder de top van de partij, waarbij hij verwijst naar de oproep van de functionarissen tot eenheid en voor de partij om “het hart waarmee zij ooit is begonnen niet te vergeten.”
De partij zit op dit moment in een moeilijke positie.
In eigen land wordt Xi geconfronteerd met een energiecrisis, stijgende grondstofprijzen, financiële problemen in China’s woningbouwsector en een slabbakende economie. Buiten China’s grenzen neemt de internationale druk toe om de repressie aan de kaak te stellen die het regime uitoefent in Hong Kong en Xinjiang, en wordt er kritisch gekeken naar de vermeende verdoezeling van de oorsprong van de pandemie.
“Het belangrijkste punt is dat de communistische partij het leiderschap niet zal opgeven, en de kern daarvan is Xi Jinping,” zei Lee.
Luo Ya heeft bijgedragen aan dit verslag.
Eva Fu is een in New York gevestigde schrijfster voor The Epoch Times die zich richt op de betrekkingen tussen de VS en China, godsdienstvrijheid en mensenrechten.
Karl Marx, de vader van het wetenschappelijk socialisme, schreef ooit dat hij wist dat hij voor God geboren was, maar dat hij uitverkoren was voor de hel, zei auteur en radiopresentator Dr. David Jeremiah toen hij sprak over veel van de “aha-momenten” die hij ervoer tijdens zijn jarenlange studie van het socialisme. Hij las alles over de ideologie wat hij er maar over kon vinden, inclusief wat Marx bezielde in zijn ideologische geschriften.
Mensen realiseren zich niet dat de socialistische theorieën van Marx allemaal gebaseerd zijn op een fundamenteel geloof in het bestaan van God, maar wel met een haat en verzet tegen alles wat God heeft onderwezen, zei Dr. Jeremiah.
“Weet je, socialisten geloven niet dat er geen God is – zij zijn geen atheïsten,” vertelde hij aan EpochTV’s “American Thought Leaders.” “Ze zijn anti-God.”.
“In feite was Karl Marx … een cheerleader voor de duivel,” legde hij uit over zijn onderzoek, waarvan hij zei dat het hem een nieuwe kijk heeft gegeven op de trends in het nieuws en sociaal beleid, waarvan hij gelooft dat het Amerikanen kan helpen om de sociale onrust in het land, die op dit moment plaatsvindt, te begrijpen.
Dr. Jeremiah, een predikant en oprichter van Turning Point Radio and Television Ministries, heeft onlangs een boek uitgebracht om zijn bevindingen over de gevaren van het socialisme te delen, getiteld “Where Do We Go From Here?”
“Zowat elk hoofdstuk in dit boek, op de één of andere manier, gaat terug naar dingen die ik heb geleerd over het socialisme,” vertelde hij aan gastheer Jan Jekielek. “En nu, wat zo verbazingwekkend voor mij is, omdat ik mijn geest en hart gevoelig heb gemaakt voor dit alles, zie ik elke dag op het nieuws voorbeelden van wat er gebeurt en hoe het ons beïnvloedt als een natie.”
De cancel-cultuur die alles wil cancellen waarmee men het niet eens is, heeft de wortels van totalitarisme in de Amerikaanse samenleving gekweekt, waarschuwde Dr. Jeremiah.
Hij noemde verschillende negatieve trends, zoals ouders die te horen krijgen dat zij niets te zeggen mogen hebben over de inhoud die op scholen wordt onderwezen, Republikeinen en Democraten die het niet eens kunnen worden over het feit dat zij het oneens zijn, en christenen die op hun werk worden ontslagen omdat zij hun geloof delen, als voorbeelden van hoe Marx’ socialistische ideeën de eenheid onder de mensen uithollen.
Censuur van ideeën is niet waar Dr. Jeremiah mee is opgegroeid in Amerika, maar in 2021 is het wel normaal sociaal gedrag geworden.
Tegenbetogers houden borden omhoog terwijl ze wachten op de komst van de conservatieve commentator Milo Yiannopoulos op de campus van de University of California, Berkeley, op 24 sept. 2017. (Josh Edelson/AFP via Getty Images)
“Niets van datgene wat echt waar is, moet bang zijn voor uitdaging,” daagde Dr. Jeremiah uit. “Als het waar is, is het waar. Het zou geen probleem moeten zijn om uitgedaagd te worden, want de waarheid zal winnen, wat de uitdaging ook is. Maar als het niet waar is, dan kan dat. Dus alles wat er nu gaande is, is interessant voor mij in het licht van die discussie, omdat… het meeste ervan leugens zijn.”
In zijn boek beschrijft Dr. Jeremiah socialisme als “een dodelijk virus [dat] zich stilletjes verspreidt door onze natie – veel dodelijker dan COVID-19.”
Maar hij waarschuwt dat “de meeste Amerikanen zich totaal niet bewust zijn van de dreiging die het vormt voor onze manier van leven.”
“Het is als rook die onder de deur door komt. Je ziet het maar een klein beetje, maar het is geen groot probleem. [Maar] als we ons er niet bewust van worden, zal het zeer destructief zijn.
“Dat is waarom ik het boek heb geschreven,” zei hij. “Ik wilde mensen helpen het te begrijpen.”
Hij zei dat veel lezers hem sindsdien hebben gezegd: “Je hebt alle vragen beantwoord waarvan ik niet wist aan wie ik ze moest stellen.”
“Wat ik wilde doen, is hen helpen het verband te zien tussen zoveel van deze dingen die met ons gebeuren,” zei hij. “Ik schreef over het neerhalen van monumenten; het is niet gewoon een stelletje relschoppende kinderen die daarbuiten proberen plezier te hebben met het neerhalen van monumenten … De geschiedenis volledig uitwissen zodat je een nieuwe kunt schrijven; dat is allemaal onderdeel van hoe dit hele ding werkt, dat is allemaal een onderdeel van het socialisme.”
Geflankeerd door partijleden spreekt de Venezolaanse oppositieleider Juan Guaido tijdens een persconferentie, een dag na parlementsverkiezingen, in Caracas, Venezuela, op, 7 dec. 2020. (Ariana Cubillos/The Associated Press)
“De dingen wegnemen die de mensen dierbaar zijn, de dingen vernietigen die de kern vormen van wie zij als mensen zijn – hun gezin, hun kerk, hun huwelijk – en vervolgens in dat vacuüm stappen met al die verrotting, die socialisme heet. En als mensen dat begrijpen, maakt het hen bewust,” zei hij.
“We moeten ons hiervan bewust zijn, want het is dodelijk. Het zal alles vernietigen.
“Venezuela is een perfect voorbeeld van de richting die we uit gaan, als we dit niet stoppen. Het is verbazingwekkend om te beseffen dat Venezuela nog niet zo lang geleden, het rijkste land was in dat deel van de wereld. De mensen hadden dezelfde levensstandaard als wij.”
Dr. Jeremiah zei dat hij hoopt dat meer praten over de waarheid van het socialisme en haar anti-God overtuigingen, meer mensen zal helpen de problemen van vandaag te begrijpen.
“Een van zijn [Marx’s] sleutelzinnen was God uit de hemel vegen en kapitalisten van de aarde. Dat was zijn tweeledige programma,” zei hij. “Er zijn veel universiteitsstudenten die hierdoor geboeid waren.”
“Het is echt eng voor mij … sommige van de statistieken die ik in dit boek aanhaalde tonen dat echt aan, dat jonge mensen tussen 18 en 25 – ik denk 60 procent van hen – denken dat socialisme cool is, dat het OK is; meer dan wat dan ook vanwege alle gratis spullen die ze in het proces beloofd krijgen.
“Maar als ze de wortels van het socialisme begrijpen, gaan ze stilstaan en nadenken,” zei hij.
Hij zei dat hij veel jonge mensen heeft zien ontwaken over de waarheid over het socialisme.
“Het laat hen leeg achter,” zei hij over wat er vaak gebeurt als het socialisme iemands psyche in zijn greep krijgt. “Het brengt hen naar een plek waar ze niet heen willen, en dat realiseren ze zich niet tijdens de reis.
“Op een dag worden ze wakker, en realiseren zich dat het hen niets meer te bieden heeft. Ik zie dat veel,” zei hij.
Dr. Jeremiah merkte ook op dat ook de kerk niet vrij is van het socialisme, met sommige mensen die beweren praktiserende christelijke socialisten te zijn.
“Soms halen ze graag passages uit de Bijbel aan, zoals in het boek Handelingen, waar ze allemaal dingen bij elkaar hielden. Echter, dat was geen socialisme; dat was gewoon een groep christenen die, tijdens een moeilijke periode in hun leven, dat wat ze hadden met elkaar deelden.
“Er is geen enkele Bijbelse basis voor socialisme, noch in het Oude Testament, noch in het Nieuwe Testament… omdat socialisme totaal het tegenovergestelde is van wat het betekent om een godvrezend mens te zijn,” zei hij.
In zijn onderzoek zei Dr. Jeremiah dat hij niet één goed verhaal over socialisme heeft gevonden.
“Met al het gedane leeswerk en al het bestudeerde materiaal, iedereen heeft het erover, kan ik niet één goed verhaal vinden dat goed afloopt, omdat socialisme slecht is, en het haalt mensen naar beneden, het tilt ze niet op,” zei hij.
Het is “het vermogen om angst te negeren.” Zo wordt moed in het Oxford woordenboek gedefinieerd. Er zijn veel dingen waar we bang voor zijn en of we de meeste daarvan al dan niet onder ogen zien is onbelangrijk. Je angst voor spinnen negeren om er eentje te doden, is geen moed. Het Oxford Woordenboek plaatst de definitie in de juiste context door verder te stellen “de moed om te handelen naar iemands overtuigingen.” En in hun overtuigingen zijn de Amerikanen tekort geschoten.
De definitie van geloof is “iemands religie; religieuze overtuiging.” Onze persoonlijke overtuigingen zijn misschien wel het heiligste deel van ons en als we niet de moed hebben ernaar te handelen, geeft dat aan dat we ze niet echt bezitten.
Door de eeuwen heen hebben de Amerikanen veel moed getoond bij het verdedigen van hun overtuigingen in het aangezicht van grote gevaren. In de loop van de decennia lijken de Amerikanen echter alarmerend weinig op te hebben met het idee van moed, laat staan met het idee van geloofsovertuiging. Als gevolg daarvan staat Amerika nu op de grens tussen behouden en verwaarlozen.
De ondermijning van de Amerikaanse moed
Tegenwoordig zijn we te slim voor religieuze overtuigingen of geloof in God. En dat op zich is nu juist het probleem – niet dat we niet in God geloven, maar dat we aanvoelen dat onze nationale slimheid zo’n concessie niet kan toestaan.
Het argument voor onze genialiteit is niet eens persoonlijk, maar collectief. Het is het idee dat wij, op individueel niveau, misschien niet zo slim zijn, maar dat degenen die de leiding hebben – degenen op de hoogste niveaus van de wetenschap, de academische wereld en de wet – het beter weten dan wij. Zij zijn ons collectieve denkproces en als zij suggereren dat God een fictief ideaal is dat wij moeten opgeven, dan geloven wij dat zij een geldig punt hebben, ook al besluiten wij vast te houden aan ons geloof.
Dit is hoe de ondergang van elke samenleving begint. Ons wordt verteld wat we moeten denken. Zelfs als we voor iets anders kiezen, hebben we toegestaan dat iets net zo dodelijk onze individualiteit vergiftigt: we hebben toegestaan dat de machtigen en de briljanten de indruk hebben dat ze op zijn minst kunnen proberen onze denkpatronen te dicteren.
Deze dictatoriale macht van bedrijfsleiders, hoogleraren, journalisten, sinistere psychologen en egoïstische bureaucraten heeft de gemiddelde Amerikaan doen beseffen – al is het maar onbewust – dat het misschien beter is dat hij niets te zeggen heeft in het lokale gesprek, laat staan in het nationale gesprek. Dus hebben Amerikanen geleerd zichzelf te censureren. Met andere woorden, Amerikanen hebben hun overtuigingen het zwijgen opgelegd.
Het resultaat van zwijgen
Deze huidige stroom van zachte dictatuur doet denken aan wat Aleksandr Solzjenitsyn tot uitdrukking bracht tijdens een toespraak die hij in 1983 in Londen hield:
“Ik herinner mij dat ik meer dan een halve eeuw geleden, toen ik nog een kind was, een aantal oudere mensen de volgende verklaring hoorde geven voor de grote rampen die Rusland hadden getroffen: ‘De mensen hebben God vergeten; daarom is dit alles gebeurd.'”
Het afleggen van een dergelijke verklaring betekende in feite dat “God” niet “vergeten” was. Wat het aangeeft is dat die persoonlijke overtuigingen niet langer van belang waren. Ze betekenden niets. Over die overtuigingen mocht niet meer gesproken worden met iemand buiten hun directe en vertrouwde kring en zelfs dat was riskant.
Tegen de tijd dat deze verklaring was afgelegd, had de Russische Revolutie haar doel bereikt, en niet alleen de oppositie verpletterd, maar ook het idee om zelf oppositie te worden. De enige manier om de oppositie te worden, is oppositie te bespreken op de markt van ideeën. Een democratische samenleving kan niet blijven bestaan – en zal ook niet blijven bestaan – als de markt wordt gesloten.
Een vergelijking tussen het stalinistische Rusland en het moderne Amerika is oneerlijk omdat ze duidelijk niet gelijkwaardig zijn. Daarom is de verklaring die Solzjenitsyn als kind hoorde zo belangrijk. Solzjenitsyn werd geboren in 1918, een jaar na de revolutie. De oudere mensen die hij hoorde, waren getuige geweest van de verandering van het Russische Rijk in de USSR. Zij begrepen dus “waarom dit alles gebeurd was.”
Dit is het potentiële equivalent van stalinistisch Rusland. Wat zullen onze kleinkinderen de komende jaren te horen krijgen?
Democratie hangt af van de markt van ideeën
Het idee van “God” was de fundamentele basis voor Engelsen om naar de kusten te komen. George Washington beschouwde godsdienst en moraal als twee “onmisbare steunpilaren” die het fundament van Amerika vorm gaven. Veel andere stichters dachten er net zo over.
De markt heeft vele vreselijke ideeën geïntroduceerd die Amerika van God hebben weggeleid. De devolutie is zonder twijfel een lang proces geweest. Van de evolutietheorie die het overnam als de enige wetenschappelijke reden voor het menselijk bestaan tot het omarmen van het idee dat het menselijk bestaan willekeurig is en zonder veel bezwaar kan worden geaborteerd. Van het idee dat vrouwen wettelijk niet dezelfde rechten kunnen hebben als mannen tot de absurde gedachte dat vrouwen chirurgisch mannen kunnen worden (en omgekeerd).
De lijst van ideeën die de Amerikaanse samenleving zijn binnengedrongen, is lang en soms verwoestend. Dit betekent niet dat dit soort ideeën voor eeuwig moeten blijven bestaan. Slechte ideeën moeten een plaats krijgen op de markt. Het is de enige manier om het goede van het slechte te onderscheiden. Het probleem is wanneer de machthebbers slechte ideeën bepleiten, deze aan de samenleving voorleggen en vervolgens die samenleving dwingen zich met die ideeën bezig te houden (of ze erin geloven of niet is ook niet van belang).
Het gevaar waarmee de Amerikanen worden geconfronteerd en dat gelijk is aan dat van het stalinistische Rusland, is dat de mogelijkheid om slechte ideeën te omzeilen steeds beperkter wordt. Het doet denken aan een ander Solzjenitsyn citaat: “Neergeslagen en verziekt, heeft de deugd nu toestemming gekregen om in al haar kleerscheuren binnen te komen en in de hoek te gaan zitten, zolang ze haar stem maar niet verheft.”
Als logica en rede, samen met geloof en deugd, geen plaats meer krijgen op de markt, dan veroordelen wij onze kleinkinderen om binnenkort onze beangstigende uitspraken te horen.
In deze tijd, misschien wel meer dan in enige andere tijd in de Amerikaanse geschiedenis (en dat schrijf ik niet lukraak), hebben wij Amerikaanse moed nodig. We moeten ons gedragen naar het goeddunken van ons geweten.
Het is tijd om onze overtuigingen uit te spreken en datgene te behouden waar we voor staan. Dit is niet het moment om het moderne Amerika te vergelijken met stalinistisch Rusland. Het is tijd om Amerika te vergelijken met wat die oudere Russen in het begin zagen.
Als we dat niet doen, zal dat het einde betekenen van de Amerikaanse moed. En zonder dat, zal het leiden tot het einde van Amerika in zijn geheel.
De standpunten in dit artikel zijn de mening van de auteur en komen niet noodzakelijk overeen met de standpunten van The Epoch Times.
In de editie van 1967 van “The World’s Best Fairy Tales: A Reader’s Digest Anthology,” die bij me ligt terwijl ik deze woorden schrijf, introduceert voormalig jeugdbibliothecaresse Marie Cimino de 800 pagina’s tellende verzameling op deze manier: “In de wereld van sprookjes wordt deugd altijd beloond, het kwaad gestraft, de zwakken geholpen en kan de jongste de winnaar zijn. Een sprookje biedt geruststelling, terwijl het tegelijkertijd appelleert aan de hang naar het wonderbaarlijke.”
Aan het eind van dit beknopte stuk voegt Cimino deze opmerking over sprookjes toe: “Als kinderen naar sprookjes luisteren of ze lezen, ervaren ze iets van de blijvende wijsheid van andere tijden waarin verwondering nog springlevend was.”
Veel volwassenen houden ook van sprookjes. Bezoek de plaatselijke bibliotheek of boekhandel en je zult tientallen fantasy romans vinden die gericht zijn op oudere lezers. Klassiekers variërend van Tolkiens “Lord of the Rings” tot John Hoods “Mountain Folk” uit 2021, zijn vertelling over de Amerikaanse Revolutie waarin mensen als Daniel Boone en George Washington samenspannen met dwergen en sprites.
Wijsheid
Mijn Reader’s Digest verzamelbundel bevat natuurlijk het verhaal van Assepoester. Hierin komen de twee stiefzussen aan bod die haar minachten en bespotten, de goede fee, het glazen muiltje, het bal waarop de mooie Assepoester de aandacht trekt van de knappe prins, zijn zoektocht naar haar wanneer ze verdwijnt en zijn huwelijksaanzoek wanneer hij haar vindt.
En net voordat het verhaal eindigt:
“Haar twee zussen wierpen zich aan haar voeten om vergiffenis te vragen voor alle kwellingen die zij haar hadden aangedaan. Assepoester omhelsde hen en riep dat zij hen met heel haar hart vergaf en wenste dat zij altijd van haar zouden houden.”
En de laatste zin:
“Assepoester, die net zo goed als mooi was, gaf haar twee zussen onderdak in het paleis en koppelde hen diezelfde dag nog aan twee grote heren van het hof.”
De conventionele vertolking van “Assepoester” leert ons over bescheidenheid, hoop en vrijgevigheid. Zoals Marie Cimino opmerkt, fungeren andere sprookjes zoals “Chicken Little”, “De nieuwe kleren van de keizer”, “Hans en Grietje” en zovele andere ook als grondbeginselen voor deugdzaamheid en moraal.
Een gevoel van verwondering
Bovendien verlevendigen en verruimen pratende dieren, elfen, boze heksen en stoere helden de verbeelding van jonge kinderen. Of ze nu sprookjes lezen of horen, kinderen raken in vuur en vlam door deze verhalen. Als ik mijn kleinkinderen in de kleuterklas “De drie bokken” vertel en mijn stem verander voor de trol en voor elk van de geiten, zitten ze verrukt te kijken naar de voorstelling. Een andere kleinzoon wilde onlangs dat ik hem het verhaal van “Jack en de bonenstaak” steeds opnieuw voorlas, waarbij hij zichzelf, daar ben ik zeker van, in gedachten zag als de onverschrokken Jack.
Naarmate we ouder worden, verliezen we misschien de verwondering over sprookjes, maar niet de verwondering zelf. Net als lichamelijke fitheid of intelligentie, groeit verwondering met oefening. De jonge vrouw die als kind wordt gevoed met kinderrijmpjes en sprookjes, vindt in een weiland of een menselijk gezicht grootsheid en schoonheid die anderen misschien over het hoofd zien.
“Assepoester: Een perfecte match,” 1818, door Jean-Antoine Laurent. Olieverf op doek; 56 cm bij 46 cm. (Publiek domein)
Evolutie
Sprookjes veranderen door de tijd en van plaats tot plaats. Er zijn bijvoorbeeld vele versies van Assepoester vanuit de hele wereld en van de oudheid tot aan nu. Sommige zijn nogal vreemd – in een Italiaanse versie wordt Assepoester geboren in een kalebas, achtergelaten door haar moeder en geslagen en mishandeld door een prins tot ze vermomd voor hem verschijnt – en sommige zijn duistere, gruwelijke verhalen.
In haar online artikel “De populairste sprookjesverhalen aller tijden”, vertelt Ariel Zeitlin ons dat Assepoester veruit op de eerste plaats van deze lijst staat en dat er misschien wel 1500 traditionele varianten van het sprookje in de hele wereld zijn, waaronder ‘Het meisje met de rode muiltjes’ uit het oude Egypte en een Chinese versie uit de negende eeuw na Christus, die de fascinatie voor kleine voeten in het verhaal zou kunnen verklaren.
Een brug te ver?
Maar is het mogelijk om de boodschappen en zelfs de verhaallijnen van sprookjes onherkenbaar te moderniseren en te verdraaien?
In haar recensie van de nieuwste versie van Assepoester, “Waarom Camila Cabello in ‘Assepoester’ 7 veranderingen in het sprookje aanbracht”, vertelt Ashley Lee ons dat dit niet het sprookje van je moeder is.
Hier speelt Cabello een Assepoester die niet voor straf naar de kelder gaat, maar als modeontwerpster gaat werken. Haar eerste betalende klant is prins Robert, een edelman die er tegenop ziet koning te worden. Assepoesters goede fee is de niet-binaire “Fab G”, die haar wil helpen naar het koninklijk bal te gaan om een stel rijke mensen te ontmoeten die haar leven zal veranderen. Terwijl ze daar is, slaat ze het aanzoek van de prins af. “Ik heb dromen die ik moet najagen”, zegt ze. “Dus als ik mag kiezen, kies ik voor mezelf.”
In de popmusical komt geen boze stiefmoeder voor. In een interview zei Kay Cannon, de schrijver en regisseur van de film: “Ik vond dat er helemaal geen ‘boosaardigheid’ in de film voor mocht komen.” In plaats daarvan smeekt de stiefmoeder Assepoester om met de prins te trouwen om hun financiële problemen op te lossen, wat een voor de hand liggende vraag oproept: Als een man die later koning wordt, verliefd op je is, en jij op hem, waarom dan niet trouwen, koningin worden en je jurken ontwerpen en verkopen?
“Ik kies voor mezelf.” Is dat de les die we uit sprookjes willen halen?
“Hans en Grietje,” onbekende datum, door Alexander Zick. (Publiek domein)
Eerbetoon aan traditie
Schrijvers en filmregisseurs hebben evenzeer het recht om te doen wat ze willen wanneer ze deze dierbare verhalen opnieuw vertellen, maar ze hebben ook de verantwoordelijkheid om de wijsheid en moraal van het oorspronkelijke verhaal in ere te houden. Wanneer ze een goede fee creëren met een niet-binaire sekse, hebben ze in feite de definitie van “goede fee” veranderd. Als Assepoester een egoïst wordt die uit is op het allerbeste, heeft de schrijver de betekenis van het verhaal uitgehold.
Een vriendin vroeg me in haar kritische commentaar op de Assepoester van Kay Cannon: “Hebben filmmakers echt zo weinig feeling met hun publiek?”
Haar vraag bracht me later op de gedachte: Wat als het moderne publiek de voorkeur geeft aan een egocentrische, carrièregerichte Assepoester boven het charismatische meisje uit het traditionele verhaal? Wat zou dat over ons zeggen?
Verbindingen en een kompas
In “Wat uw kind moet weten”, een onderdeel van het Core Knowledge programma voor leerlingen in de groepen K-6, nemen de redacteuren E.D. Hirsch Jr. en John Holdren gedichten, verhalen en sprookjes op die algemeen bekend moeten zijn bij kinderen.
Het idee achter dit educatieve programma is dat alle jongeren, die op een dag volwassen zullen zijn, deze gedichten en verhalen die centraal staan in onze cultuur, met elkaar delen en zo bruggen bouwen tussen individuen en binnen gemeenschappen. Bekendheid met “Jack and Jill”, “Little Boy Blue”, “The Little Red Hen” en “The Ugly Duckling” creëert een kruispunt van gedeelde kennis en ervaring onder onze burgers.
In zijn “Voorwoord” van “Het nieuwe woordenboek van culturele geletterdheid: Wat iedere Amerikaan moet weten,” gaat Hirsch dieper op dit concept in: “Gemeenschap is opgebouwd uit gedeelde kennis en waarden – dezelfde gedeelde kennis die als vanzelfsprekend wordt beschouwd wanneer we een boek of een krant lezen en die ook als vanzelfsprekend wordt beschouwd als onderdeel van het netwerk dat ons met elkaar verbindt.”
Traditionele sprookjes maken deel uit van dat netwerk. Bovendien kunnen hun waarden en hun helden onze kinderen een kaart en kompas voor het leven geven. Zoals G.K. Chesterton schreef:
“Sprookjes geven het kind niet zijn eerste idee van de boeman. Wat sprookjes het kind geven is zijn eerste duidelijke idee van de mogelijke nederlaag van de boeman. Het kind kent de draak van dichtbij sinds het zijn eerste verbeelding had. Wat het sprookje hem geeft is een St. George om de draak te doden.”
Hoe ver kunnen woorden reiken? Terwijl beroemdheden als Victor Hugo, Henry James, George Meredith en Fjodor Dostojevski hun proza op de wereld loslieten, zat een obscure Zwitserse professor, Henri Amiel (1821-1881), in zijn rustige studeerkamer en schreef: “In de belangrijke vragen van het leven zijn we altijd alleen. Onze diepste innerlijke gedachten kunnen niet door anderen begrepen worden. Het mooiste deel van het drama dat zich diep in onze ziel afspeelt, is een monoloog, of, beter gezegd, een zeer oprecht gesprek tussen God, ons geweten en onszelf.”
Dit zeer oprechte, zeer mooie gesprek, dat de grenzen van woord en verstand opzoekt, staat ons ter beschikking door middel van zijn werk “Amiel’s Journal: The Journal Intime of Henri-Frédéric Amiel”, dat eigenlijk nooit bedoeld was om door de wereld gezien te worden. Het documenteert de ontwikkeling van de schrijver als mens vanaf 26 jaar tot aan zijn dood op 59-jarige leeftijd.
Dit boek verbijsterde de hoogste intellectuele kringen in Europa toen het in omloop kwam.
Een verkorte versie van ruim 600 pagina’s, afkomstig uit een manuscript van maar liefst 17.000 pagina’s, werd kort na zijn dood door goede vrienden gepubliceerd. In het begin veroverde het werk Europa razendsnel en werd het geprezen in de hoogste intellectuele kringen. Het werd vertaald in de belangrijkste talen, er werd over gesproken, over geschreven, over gediscussieerd, totdat het enkele decennia later abrupt uit de mode raakte en in de vergetelheid terecht kwam.
De eerste regels bevatten een bekentenis: “Ik ben niet vrij! Ik heb niet de kracht om mijn wil uit te voeren.” Zijn wil, in dit geval, was het vastleggen en ordenen van zijn gedachten. Discipline opbrengen zal soms moeilijk zijn geweest, want af en toe zitten er lange perioden tussen de aantekeningen, maar Amiel heeft zeker niet gefaald in zijn doorzettingsvermogen. Langzaam en geduldig beschrijft hij de externe wereld waarin hij leefde. Tegelijkertijd onthult hij een wonderbaarlijke innerlijke wereld, vol verwondering, mededogen, liefde voor de waarheid en bovenal een vurige liefde voor dat grote mysterie tot wie hij zijn gebeden richtte en die hij God noemde.
De wereld om ons heen
In Amiel’s tijd was de traditionele Europese samenleving, ondanks haar façade van welvaart en orde, al eeuwenlang een toneel van conflicten, klassenstrijd en onrechtvaardigheid. De schrijvers die hij het meest bewonderde, veroordeelden dit. Blaise Pascal (1623-1662) ging er tegen tekeer in “Pensees.” Hij vroeg ons “Kijk om je heen. Hoe denken de mensen van de wereld hierover? Ze denken aan rijkdom en macht; maar ze denken helemaal niet na over wat het is om mens te zijn.” Immanuel Kant (1724-1804) vroeg zich af: “Hoe kunnen mensen gelukkig zijn als ze niet opgevoed zijn met hoge morele waarden?”
Amiel dacht dat er maar één ding nodig was: “te zijn wat we zouden moeten zijn, om onze missie en ons werk te volbrengen. Wij hebben in onszelf een orakel dat altijd wacht, het geweten, dat niets anders is dan God in ons.” De essentie van deze observatie is misschien iets waar we ons vandaag de dag aan vast kunnen houden. Het enige dat wij tot stand kunnen brengen, komt voort uit onszelf. Het ontstaat vanuit onze geest, ons hart en ons zelfbewustzijn. Of dit dan een paar mensen of een menigte beïnvloedt, is niet onze zaak.
Onze binnenwereld
Amiel was milder dan Pascal en Kant. Hij koos ervoor te hopen op betere dingen via toekomstige generaties, met name door kinderen – “nieuwe aanwinsten van onschuld en zuiverheid, die vechten tegen het einde van de mensheid en tegen onze bedorven natuur, en tegen onze volledige onderdompeling in zonde”. Er ligt hoop en misschien zelfs troost in het doorgeven van de verzamelde wijsheid van de grote intellectuelen. Wat misschien nog wel belangrijker is, is dat wij het goede voorbeeld geven door een oprecht en vriendelijk leven te leiden.
Om de bedorven natuur en de leugens van onze moderne samenleving te bestrijden, hebben we een uitweg tot onze beschikking: zelf de waarheid te spreken, vooral tegen onszelf. “Laten we waarachtig zijn,” schreef Amiel. “Dit is het mysterie van de retoriek en de deugd, dit is het grootste mysterie, dit is de hoogste prestatie in de kunst, en de belangrijkste wet van het leven.”
Onze bescheiden Zwitserse professor daagde de immoraliteit van zijn wereld uit door te proberen, zo goed als hij kon, zelf een ethisch leven te leiden. “Beschaving is in de eerste plaats een morele zaak. Zonder waarheid, eerbied voor verplichtingen, liefde voor onze naaste, deugdzaamheid, gaat alles kapot. Alleen de moraal van een samenleving is de basis van een beschaving.”
Hij verzette zich tegen het welig tierende materialisme en de oppervlakkigheid om hem heen door een spiritueel leven te leiden. In het hele dagboek citeert hij zowel de Oosterse als de Westerse levenswijsheden. Heilige mannen van alle naties, van alle leeftijden, zijn het er allemaal over eens dat het Koninkrijk van God in onszelf is. Amiel schreef: “Ik voel sterk dat de mens, in alles wat hij doet of kan doen dat mooi, groots en goed is, slechts het orgaan en voertuig is van iets of iemand hoger dan zichzelf. Dit gevoel is religie. De godsdienstige mens aanschouwt met een gevoel van heilige vreugde de verschijnselen waarvan hij de tussenpersoon is, zonder er de oorsprong van te zijn.”
Een scène uit het boek Openbaring op een koepelfresco, 1733, door Paul Troger. Abdijkerk, Altenburg, Neder-Oostenrijk. (Wolfgang Sauber/CC BY-SA 4.0)
De geboorte van een ziel
Het is de enkele ziel – niet de regering, niet de maatschappij – die de mensheid naar een beter bestaan leidt. Het is het werk binnenin dat onmerkbaar de wereld buiten verandert. Amiel zegt: “Het levensproces zou de geboorte van een ziel moeten zijn. Dit is de hoogste alchemie, en dit rechtvaardigt onze aanwezigheid op aarde. Dit is onze roeping en onze deugd.” Wanneer de ziel rijp is, brengt zij haar eigen wonderbaarlijke oogst voort, het vermogen “alle dingen in God te zien, het eigen leven tot een reis naar het ideaal te maken, te leven met kalmte en dankbaarheid, vriendelijkheid en moed”.
Zo’n manier van leven is het stille, nederige werk geweest van de grootsten en de kleinsten der aarde, dat door de eeuwen heen met vreugde en geduld is volbracht. Het is de verwezenlijking van het gebed dat op zovele manieren, in zovele talen, door alle mensen van alle geloofsovertuigingen wordt uitgesproken: “Uw rijk kome.” Het zal op Gods tijd verhoord worden.
Wij gebruiken cookies op onze website om uw bezoek aan onze website aangenamer en relevanter te maken. Door op "Alles accepteren" te klikken, stemt u in met het gebruik van de ingestelde cookies. U kunt echter ook naar "Cookie-instellingen" gaan om een gecontroleerde toestemming te geven.
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. These cookies ensure basic functionalities and security features of the website, anonymously.
Cookie
Duration
Description
cookielawinfo-checkbox-analytics
11 months
This cookie is set by GDPR Cookie Consent plugin. The cookie is used to store the user consent for the cookies in the category "Analytics".
cookielawinfo-checkbox-functional
11 months
The cookie is set by GDPR cookie consent to record the user consent for the cookies in the category "Functional".
cookielawinfo-checkbox-necessary
11 months
This cookie is set by GDPR Cookie Consent plugin. The cookies is used to store the user consent for the cookies in the category "Necessary".
cookielawinfo-checkbox-others
11 months
This cookie is set by GDPR Cookie Consent plugin. The cookie is used to store the user consent for the cookies in the category "Other.
cookielawinfo-checkbox-performance
11 months
This cookie is set by GDPR Cookie Consent plugin. The cookie is used to store the user consent for the cookies in the category "Performance".
viewed_cookie_policy
11 months
The cookie is set by the GDPR Cookie Consent plugin and is used to store whether or not user has consented to the use of cookies. It does not store any personal data.
Functional cookies help to perform certain functionalities like sharing the content of the website on social media platforms, collect feedbacks, and other third-party features.
Performance cookies are used to understand and analyze the key performance indexes of the website which helps in delivering a better user experience for the visitors.
Analytical cookies are used to understand how visitors interact with the website. These cookies help provide information on metrics the number of visitors, bounce rate, traffic source, etc.
Advertisement cookies are used to provide visitors with relevant ads and marketing campaigns. These cookies track visitors across websites and collect information to provide customized ads.
