“Waar zijn alle goede mannen?” is een vraag die je waarschijnlijk al een paar keer in je leven hebt gehoord. Misschien heb je hem zelf wel eens gesteld.
In plaats van de mannelijke John Wayne-types die rondrennen, krijgen we jongens in strakke, slecht zittende broeken en bloemetjesblouses, die hun lange haar opsteken tot een mannenknot versierd met een haarkrul. Vaak zijn deze uiterlijke kenmerken ook een teken van een innerlijk karakter dat terugschrikt voor het zware werk en de verantwoordelijkheid die ooit kenmerkend waren voor een voorbeeldig exemplaar van mannelijkheid.
Maar als we mogelijke redenen onderzoeken voor de opkomst van zwakke, verwijfde mannen, kijken we vaak in alle richtingen behalve één: naar vrouwen. Er is een oud gezegde dat zegt dat achter elke goede man een goede vrouw staat. De huidige maatschappij heeft de neiging het omgekeerde te denken – dat achter elke sterke vrouw een niet-seksistische, inschikkelijke, feministische man staat. Maar wat als dit de wortel is van de vraag waar alle goede mannen zijn? Is het mogelijk dat we sterkere, meer mannelijke, goedhartige mannen zouden hebben die bereid zijn het voortouw te nemen en goede echtgenoten en vaders te zijn die voor hun gezin zorgen, als er meer goede vrouwen zouden zijn?
Als vrouw is dat een moeilijke vraag om te slikken. Hoewel ik nalatig zou zijn als ik zou zeggen dat het gebrek aan mannelijke mannen uitsluitend de schuld van vrouwen is, denk ik dat het verstandig is als vrouwen deze vraag serieus nemen en nadenken over wat we kunnen doen om de mannen in ons leven aan te moedigen mannelijk te zijn. Vrouwelijkheid omarmen en tegelijkertijd het feminisme afwijzen lijkt me een mogelijke weg om te bewandelen.
Feminisme, dat opkomt voor de rechten van de vrouw en de gelijkheid van de seksen, is de laatste 50 jaar of zo de opkomende ideologie geweest. Maar zelfs degenen die deze ideologie hebben omarmd, beseffen dat zij haar schaduwzijden heeft. De feministische schrijfster Camille Paglia is één van deze mensen. Hoewel ze er nog steeds feministische ideeën op na houdt, vertelde Paglia bijna tien jaar geleden aan toenmalig hoofdredacteur Bari Weiss van de Wall Street Journal dat de manier om mannen uit de put te halen waar we ze in hebben gegooid, is door vrouwen weer vrouw te laten zijn.
Vijf eenvoudige manieren voor vrouwen om vrouwelijkheid na te streven komen in me op:
Draag een rok. Ik zie de ogen al rollen en hoor het gekreun. Maar de legging of spijkerbroek aan de kant schuiven en regelmatig voor een jurk of rok gaan, doet wonderen. Ik spreek uit persoonlijke ervaring: niet alleen voelt en gedraagt een vrouw zich door het dragen van een rok meer als een dame – en zelden uit de toon – het lijkt er ook voor te zorgen dat mannen vrouwen met meer respect behandelen.
Ontspan je en laat mannen de leiding nemen. Als vrouwen willen dat mannen leiders zijn, dan kunnen ze niet voortdurend de leiding nemen over mannen. Dat zou iedereen ontmoedigen, man of vrouw, om een taak op zich te nemen. Dus zet de haast opzij, vraag de mannen in je leven welke richting zij in verschillende situaties zouden adviseren en laat hen de verantwoordelijkheid op zich nemen door hen te helpen – maar niet te laten gelden – op welke manier je ook maar kunt.
Omarm kinderen. Feminisme heeft vrouwen ervan overtuigd dat kinderen een last zijn en een belemmering in de vooruitgang van het leven. Niets is minder waar. Voor vrouwen die vrouwelijkheid willen omarmen, is het een grote stap om te leren accepteren dat kinderen een zegen zijn, om van die zegen te houden en ervan te genieten door de volgende generatie op te voeden met geloof, familie en vaderland, om zo de leugen van het feminisme de kop in te drukken.
Vermijd hardheid. Er zijn beslist momenten dat vrouwen moederbeer moeten worden om de dingen die zij het dierbaarst vinden te beschermen. Maar als je je stoer opstelt tegenover mannen door bazig te doen, scheur je de weinige scherven van mannelijkheid die in de samenleving nog over zijn alleen maar aan stukken. Een lieve en zachte houding daarentegen bevordert zowel de vrouwelijke als de mannelijke houding van beide geslachten.
Maak mannen sterker. Mannen worden veel afgekraakt deze dagen. Draag niet bij aan dat afkraken door ze zelf af te kraken. Versterk in plaats daarvan de mannen om je heen. Bedank ze voor de manier waarop ze je beschermen. Complimenteer ze met hun mannelijk gedrag. Laat ze de deur voor je openhouden of dozen voor je dragen – zelfs als je denkt dat je dat in je eentje wel af kunt.
Helaas gaan deze acties tegen de gangbare cultuur in en kunnen ze je als vrouwenhater bestempelen – zelfs als je een vrouw bent! Stroomopwaarts zwemmen is nooit gemakkelijk, maar degenen die de uitdaging aangaan zijn degenen die echt moedig zijn en verandering brengen. Dus als je als vrouw de wereld wilt veranderen, werp dan de banden van het feminisme af en omarm in plaats daarvan je vrouwelijkheid.
Het Witte Huis geeft tot dusver geen commentaar op berichten dat een nauwe zakenpartner van de zoon van president Joe Biden, Hunter Biden, verscheidene bezoeken aan het Witte Huis heeft gebracht toen de oudere Biden tijdens de Obama-regering als vice-president fungeerde.
Uit de logboeken blijkt dat Schwerin op 17 november 2010 een rechtstreekse ontmoeting had met toenmalig vice-president Joe Biden in de West Wing. En Schwerin had ook verschillende ontmoetingen met medewerkers van het Witte Huis op momenten dat Hunter Biden overzeese miljardendeals sloot, onder meer in China.
De bijeenkomsten trekken de bewering van Joe Biden in twijfel dat hij niet betrokken was bij de zakelijke aangelegenheden van Hunter.
“Ik heb nooit met mijn zoon gesproken over zijn overzeese zakentransacties”, zei Joe Biden in 2019.
Op de vraag van een verslaggever waarom Schwerin toegang had tot de vice-president en waar de ontmoetingen over gingen, gaf Witte Huis perssecretaris Jen Psaki geen details.
“Ik heb daar geen informatie over”, zei Psaki. “Ik zal met plezier nagaan of we daar meer over kunnen zeggen.”
De betrokkenheid van Schwerin bij het persoonlijke en professionele leven van de familie Biden werd voor het eerst onthuld door de Post die zich baseerde op e-mails van een laptop die Hunter Biden in april 2019 had achtergelaten bij een computerreparatiewinkel in Delaware.
In de eerste berichtgeving van de Post over de laptop tijdens de verkiezingen van 2020 werd gedetailleerd beschreven hoe Hunter de politieke macht van zijn vader gebruikte als pressiemiddel bij overzeese zakendeals. Het artikel werd een tijd lang verboden door Facebook en Twitter, als “ongefundeerd” bestempeld door andere nieuwsverkooppunten en als “Russische desinformatie” door agenten van inlichtingendiensten en leden van de Biden-campagne.
De New York Times publiceerde vorige maand, meer dan een jaar na de feiten, een rapport waarin werd beweerd dat de e-mails van de laptop authentiek waren door anonieme bronnen te citeren.
Het Witte Huis heeft geweigerd commentaar te geven op de laptop in de nasleep van het artikel in The New York Times.
Republikeinen in het Congres hernieuwen hun beloften om Hunter Biden te onderzoeken met de laatste onthullingen over Schwerins toegang tot het Witte Huis.
“Niet iedereen krijgt de kans om de vice-president van de Verenigde Staten in het Witte Huis te ontmoeten. De pers zou zich moeten afvragen waarom de zakenpartners van Hunter Biden – zoals Eric Schwerin – dat voorrecht hadden en toegang kregen tot het Witte Huis van Obama,” vertelde senator Ron Johnson (R-Wisconsin.) aan de New York Post. “Dit is extra bewijs dat Joe Biden loog toen hij zei dat hij nooit de buitenlandse zakentransacties van Hunter besprak. Het is hoog tijd voor de media om de waarheid te eisen van Joe Biden. De corruptie van Biden Inc. moet worden blootgelegd.”
“Het wordt steeds duidelijker dat de zaken van Hunter Biden draaiden om het verschaffen van toegang tot zijn vader en de hoogste hefbomen van de macht. Het riekt naar pay-to-play. De duidelijke oplossing is een onderzoek door de Special Counsel om de verontrustende beschuldigingen van corruptie van de familie Biden eerlijk te onderzoeken”, vertelde ook senator Ted Cruz (R-Texas) aan de Post.
Er loopt momenteel een onderzoek van het ministerie van Justitie naar de belastingaangiften van Hunter Biden. Republikeinen in het Huis hebben gezworen de jongere Biden voor het Congres te dagvaarden voor het beantwoorden van vragen als de partij in 2022 het Huis weer in handen krijgt.
Veel mensen, waaronder ondergetekende, mopperen tegenwoordig over de staat van onze cultuur.
Bij ons kopje koffie ‘s morgens in de keuken, in onze huiskamers en op onze veranda’s en terrassen besteden we een deel van de tijd aan het klagen over het verval van de beschaving, de omgangsvormen en de moraal in ons land. Het dagelijkse nieuws uit onze kranten en van het internet levert het meeste voer voor deze ontvlammingen en we schudden ons hoofd in ontzetting, betreuren de richting die het land en de cultuur op lijken te gaan en vragen ons af hoe hard de klap zal zijn als we op de bodem van de afgrond belanden.
Deze klaagzangen zijn niet noodzakelijkerwijs misplaatst of verkeerd. Mensen uit alle politieke hoeken kijken vaak vol verbijstering naar sommige radicale ideeën die de mainstream proberen binnen te dringen. Velen van ons, waaronder ikzelf, wijzen dan met een beschuldigende vinger naar één of andere entiteit – de regering, Hollywood, de universiteiten, de tijdgeest zelf – en houden hen verantwoordelijk voor extremistische ideeën zoals het onderwijzen van seksualiteit op openbare scholen aan zesjarigen, het vinden van klein racisme in vragen als “Waar kom je vandaan?” of het verkondigen dat we onze medeburgers moeten beoordelen naar de kleur van hun huid.
Wij klagen, maar de meesten van ons voelen ons hulpeloos om weerstand te bieden aan deze orkanen van verandering, die door hun kracht en omvang op hol geslagen zijn. Wat kunnen wij doen, vragen we ons af, wij die zo weinig middelen hebben, om de tradities en juweeltjes van onze vrijheden en onze manier van leven te verdedigen en te behouden?
Hier zijn enkele mogelijkheden.
Leef met de waarheid
Waarheid en relativisme kunnen niet naast elkaar bestaan. “Jouw waarheid is niet mijn waarheid” is een onmogelijkheid. Echte waarheid heeft maar één versie en die bestaat buiten meningen om.
“Zoek de waarheid”, luidt het oude gezegde, “en de waarheid zal u bevrijden.”
Laten we onze verdediging van de beschaving beginnen met het zoeken naar de waarheid, waar die zoektocht ons ook brengt.
Waardeer schoonheid
Schoonheid is nauw verbonden met waarheid.
“Schoonheid is waarheid, waarheid is schoonheid”, schreef de dichter John Keats. “Dat is alles wat je weet op aarde en alles wat je moet weten.”
En hij heeft gelijk. De schaterlach van mijn kleindochter Caroline bij een flauwe grap, het lieve karakter van een kleinzoon, het zien van Venus aan de hemel voor zonsopgang, het zien van de vreugde van een vriend toen Randolph-Macon het NCAA Division III basketbaltoernooi won, en de glimlach van een vrouw in de kerk die ze geeft aan de peuter die ze verzorgt: Dit zijn maar een paar van de schoonheden van de wereld die mij omringen.
Ze zijn even waar en reëel als de aprilzon die mijn tuin overspoelt terwijl ik schrijf en ze helpen mijn ziel fris te houden. In zijn boek “Geluk en Contemplatie” merkte de filosoof Josef Pieper wijselijk op: “Wie van ons heeft niet onverwachts in het gezicht van zijn kind gekeken, te midden van de kwellingen en problemen van het dagelijks leven, en op dat moment ‘gezien’ dat alles wat goed is, geliefd en beminnelijk is, geliefd door God!”
Dat is wat ik bedoel.
Pure goedheid
Je bent in een koffiebar. De barista heeft net je wisselgeld geteld voor je bestelling. Mompel je je waardering, stop je de munten in je zak, wacht je tot de koffie komt en loop je dan de winkel uit? Of kijk je de jonge dame in de ogen – en als je durft, complimenteer je haar Franse manicure – bedank je haar, gooi je een euro in de fooienpot en zeg je: “Nog een prettige dag”?
Doe het eerste en je vermindert de beschaving. Doe het tweede en je hebt bijgedragen aan het behoud ervan, gewoon door die euro in de fooienpot te gooien.
Verbonden met dit idee van goedheid is natuurlijk de persoonlijke moraal – de beginselen van goed en kwaad. Wat ook onze religieuze overtuigingen zijn, de meesten van ons kennen en aanvaarden deze principes en proberen zich eraan te houden.
Zoals de Romeinse keizer Marcus Aurelius zei: “Verspil geen tijd meer aan discussies over wat een goed mens zou moeten zijn. Wees er een.”
Wanneer we doen wat juist is – een werkgever een eerlijke dag werk geven, onze ouders eren met een wekelijks telefoontje, of in de drukte van het leven even pauzeren om een vreemdeling de weg naar een hotel te wijzen – voegen we weer een kleine steen toe aan de fundamenten van de beschaving.
Romantiseer je leven
In haar artikel “Hoe de trend ‘romantiseer je leven’ een afwijzing is van het postmodernisme”, vindt Evita Duffy enkele positieve punten in een groeiende beweging onder de leden van Gen Z die elkaar aanmoedigen om schoonheid en doel in hun leven te vinden en te erkennen dat ze spelers zijn in het drama van het leven en niet slechts betekenisloze klompjes materie.
Een stortvloed van dagelijkse verplichtingen en gebeurtenissen sleurt ons voort, maar we moeten even stilstaan bij onszelf en niet vergeten, zoals Duffy schreef: “Dat wij deel uitmaken van een groots plan – belangrijke personages in Gods levensverhaal.” Ongeacht onze positie in deze wereld, draagt ieder van ons bij aan dit allergrootste toneelstuk.
Op deze manier naar onszelf kijken geeft diepte aan ons mens-zijn en daarmee aan onze cultuur.
Zoek naar vreugde, traditie en verrukking
Een cultuur zonder plezier is helemaal geen cultuur. Denk aan de grauwe, troosteloze samenleving in George Orwell’s “1984” of in totalitaire landen wereldwijd en we zien vreugde en plezier verpletterd onder de hiel van een dictator.
Als we dus een rol willen spelen in het behoud van de beschaving, moeten we onze huizen en bedrijven omvormen tot vestingen van geluk en vrede.
Om de twee of drie maanden word ik uitgenodigd door een jong stel hier in de stad met wie ik bevriend ben geraakt – ouders van drie kleine kinderen en een vierde op komst – om te komen eten. Telkens als ik door de voordeur kom, word ik begroet door knuffels van de kinderen en mam, een handdruk van Sam, de geur van een speciaal gerecht dat uit de oven of van het fornuis komt en een gevoel dat alles goed is met de wereld. Hier is een huis dat een thuis is, een eiland van hoop en gezelligheid.
Andere gezinnen die ik ken hebben soortgelijke bolwerken van cultuur gebouwd. Sommigen hebben eens per week een filmavond, waarbij mamma, pappa en de kinderen naar oudere films kijken, zoals “Shane” of “The Wizard of Oz”. Anderen lezen elke avond een half uur hardop voor uit boeken als “Lord of the Rings” of “Little House on the Prairie”. Sommigen maken een wandeling door de buurt of bidden ‘s avonds samen.
Degenen die zich met dergelijke activiteiten bezighouden, beseffen dat zij de ontwikkeling van hun kinderen helpen en een gezinsleven opbouwen. Wat zij misschien niet zien is dat zij ook onze cultuur en beschaving versterken. Het gezin, niet de staat, is het fundament van de beschaving. Houd het gezin levend en wel en de cultuur mag dan aan de beademing liggen, maar ze zal in leven blijven.
Het langdurige spel
Mijn vriend John en ik behoren tot de voorportaalstrijders waar ik het eerder over had, die klagen over de toestand van het land en één voor één alle idiote details van het nieuws van de dag opnoemen. Deze kreun-en-klaag sessies eindigen vaak met een van ons die zijn handen in de lucht gooit en zegt: “Nou, wat ga je er aan doen?”
Er is een pasklaar antwoord op die vraag: Wees een beschermer van manieren en moraal. Hanteer de gouden regel. Maak van onze huizen oases van vreugde en comfort. Geef de schatten van onze beschaving door aan onze kinderen.
Doe die dingen, blijf hoopvol en we kunnen onze cultuur en onszelf redden.
De beurswaarde van Disney is met bijna 34 miljard dollar gekrompen sinds het bedrijf zich met luide stem uitsprak tegen een wet in Florida die onderwijs over genderidentiteit en seksuele geaardheid in openbare scholen verbiedt van de kleuterschool tot en met het derde leerjaar.
Diezelfde dag mengde Disney zich in de controverse door een verklaring uit te geven waarin het bedrijf zich zeer kritisch uitliet over HB 1557 en zei dat het de doelstelling van het bedrijf was om deze wet te laten intrekken. Vanaf 28 maart, de dag dat het bedrijf de verklaring uitbracht, tot 22 april, is de marktwaarde van Disney met ongeveer 33,9 miljard dollar gedaald.
Voorstanders van de wetgeving zeggen dat het ouders meer macht geeft om te beslissen hoe en wanneer onderwerpen met betrekking tot LGBT-kwesties aan hun kinderen kunnen worden geïntroduceerd. Het geeft ouders ook de mogelijkheid om schooldistricten aan te klagen voor schendingen van de regels die in de wetgeving zijn vastgelegd.
“Klassikale instructie door schoolpersoneel of derden over seksuele geaardheid of genderidentiteit mag niet plaatsvinden in de kleuterklas en in de eerste drie leerjaren of op een manier die niet leeftijd- of ontwikkelingsgeschikt is voor leerlingen in overeenstemming met de staatsnormen,” luidt de maatregel (pdf).
DeSantis zei op de dag dat hij de wetgeving ondertekende dat “ouders het volste recht hebben om te worden geïnformeerd over diensten die hun kind op school worden aangeboden en moeten worden beschermd tegen scholen die klassikale instructie gebruiken om hun kinderen vanaf 5 jaar te seksualiseren”.
Op de dag dat DeSantis de maatregel ondertekende, gaf Disney een verklaring uit waarin het zei dat “Florida’s HB 1557, ook bekend als de ‘Don’t Say Gay’-wet, nooit had mogen worden aangenomen en nooit had mogen worden ondertekend in de wet.”
Disney merkte op dat het bedrijf ernaar streeft “dat deze wet door de wetgever wordt ingetrokken of door de rechter wordt verworpen”.
Disney’s verklaring van verzet tegen de wet zette sommige oudergroepen ertoe aan op te roepen tot een boycot van de producten, films, pretparken en shows van het bedrijf.
Op basis van 1,82 miljard uitstaande aandelen en de aandelenkoers van $136,90 op 28 maart, bedroeg de marktkapitalisatie van Disney ongeveer $249,2 miljard. Nu de aandelen op 22 april tot $118,27 zijn gedaald, is de waarde van Disney, gemeten naar marktkapitalisatie, gedaald tot $215,3 miljard, een daling van $33,9 miljard.
Op 22 april ondertekende DeSantis een door de wetgevende macht goedgekeurde maatregel om de zelfbestuurlijke status van Walt Disney World in Florida op te heffen, met mogelijke fiscale gevolgen voor het bedrijf.
DeSantis verwees op 22 april naar de belofte van Disney om HB 1557 te laten intrekken.
“Ik heb heel duidelijk gezegd: ‘Mij ga je niet beïnvloeden. Ik sta sterk hier,” zei hij. “Ongelooflijk, ze zeggen: ‘We gaan werken om de rechten van ouders in Florida in te perken’.
“En ik denk bij mezelf, jullie zijn een bedrijf gevestigd in Burbank, Californië, en jullie gaan jullie economische macht aanwenden om de ouders van mijn staat aan te vallen. Wij zien dat als een provocatie, en we gaan daar tegen vechten.”
Vertegenwoordigers van Disney’s hoofdkantoor en Walt Disney World hebben niet gereageerd op verzoeken om commentaar tegen de tijd van publicatie van dit artikel.
Het Huis van Afgevaardigden van Florida heeft op 21 april een door de Senaat goedgekeurde maatregel gestemd die Walt Disney Co. zou beroven van zijn district met zelfbestuur-status, waarmee een meer dan 50 jaar oude bepaling in Florida wordt teruggedraaid. De stemming vindt plaats te midden van kritiek op het besluit van het bedrijf vorige maand om zich te verzetten tegen een wet inzake ouderlijke rechten.
Het besluit zou kunnen betekenen dat Disney, dat een stuk land van 25.000 hectare rond Orlando controleert, aanzienlijk meer staatsbelasting gaat betalen. Tegelijkertijd wijst het op een verzuring in de betrekkingen tussen Disney – een belangrijke politieke donor en speler in Florida – en de Republikeinse regering.
Gouverneur Ron DeSantis, die Disney – één van ‘s werelds grootste mediaconglomeraten – de afgelopen dagen heeft bekritiseerd omdat het een “woke” ideologisch standpunt innam, zal nu de optie hebben om het wetsvoorstel te ondertekenen. Een dag eerder keurde de Senaat het voorstel goed, voornamelijk langs partijlijnen, waarbij de Democraten tegen waren.
“Ik ben geen voorstander van speciale privileges in de wet, alleen omdat een bedrijf machtig is en veel macht heeft kunnen uitoefenen”, zei DeSantis vorige maand tijdens een persconferentie. “Ik denk dat wat er gebeurd is, is dat er veel van deze speciale privileges zijn die niet te rechtvaardigen zijn, maar omdat Disney zoveel macht had, waren ze in staat om veel van de speciale behandeling die ze hebbben genoten door de jaren heen te handhaven.”
De Republikeinse gouverneur zei eerder in april ook dat linkse “wokeness” uiteindelijk “dit land zal vernietigen als we het onverminderd zijn gang laten gaan,” in reactie op de kritiek van Disney.
De confrontatie ontstond nadat DeSantis wetgeving ondertekende die ouders meer rechten zou geven en tegelijkertijd klassikale instructie over “genderidentiteit” en seksuele geaardheid aan kleine kinderen zou verbieden. In reactie daarop gebruikte Disney de door Democraten en activisten geliefde term “Don’t Say Gay” om het wetsvoorstel te bekritiseren, hoewel die woorden niet in de tekst voorkomen.
“Florida’s HB 1557, ook bekend als de ‘Don’t Say Gay’ wet, had nooit aangenomen mogen worden en had nooit ondertekend mogen worden in de wet,” zei Disney, die themaparken exploiteert over de hele wereld – onder andere in China – in een verklaring enkele weken geleden.
“Ons doel als bedrijf is dat deze wet wordt ingetrokken door de wetgevende macht of wordt vernietigd in de rechtbank.”
Disney’s speciale status, bekend als het Reedy Creek Improvement District, werd in mei 1967 door toenmalig gouverneur Claude Kirk in de wet opgenomen na lobbywerk van Disney. In die tijd hadden Orange en Osceola counties niet de middelen om het 25.000 hectare grote landgoed te ontwikkelen, dus stonden ze Disney speciale privileges voor zelfbestuur toe voor het gebied, dat ook dienst doet als een speciaal belastingdistrict.
Orange County ambtenaren hebben eerder gezegd dat het ontbinden van de wet een klap zou betekenen voor de begroting van de county.
“Als we de eerste respons en openbare veiligheidscomponenten voor Reedy Creek zouden moeten overnemen zonder nieuwe inkomsten, zou dat catastrofaal zijn voor onze begroting in Orange County. Het zou een onbehoorlijke last leggen op de rest van de belastingbetalers in Orange County, om dat gat te vullen,” zei burgemeester Jerry Demings van Orange County.
Maar DeSantis zei dat Disney al tientallen jaren een speciale behandeling geniet in de staat.
“Ze hebben in wezen dit ene bedrijf op een voetstuk geplaatst en anders behandeld, niet alleen dan andere bedrijven … maar zelfs dan andere themaparken,” zei DeSantis weken geleden.
CUDDEBACKVILLE, N.Y. – Dansers en musici die het communistische China zijn ontvlucht en een basis hebben gevonden in de sereniteit van het platteland van Upstate New York, zijn nu het doelwit van overzeese operaties door Peking, evenals van een Amerikaans staatsburger die nauwe banden heeft met China.
Een onderzoek door The Epoch Times, waarbij duizenden bladzijden aan documenten, interne documenten van de Chinese Communistische Partij (CCP) en meer dan twaalf interviews werden bestudeerd, bracht een anderhalf decennium durende campagne van de CCP op Amerikaans grondgebied aan het licht.
Het doelwit van de operatie van de CCP is Shen Yun Performing Arts, het podiumkunstengezelschap dat bekend staat om haar uitvoeringen van wereldklasse van klassieke Chinese dans en muziek. Waarom de groep het doelwit is, blijkt uit haar slogan van dit jaar: “Het China van vóór het communisme.”
De systematische campagne van intimidatie, propaganda en mogelijke sabotage was gericht tegen de leden van de groep, tegen optredens en tegen campussen.
Intussen heeft het onderzoek van The Epoch Times uitgewezen dat een staatsburger van de V.S., die zich buitengewoon actief heeft verzet tegen de uitbreiding van de groep, nauwe banden heeft met China.
“Gisteren stond ik nog op het podium van een prestigieuze zaal onder een daverend applaus, en hier bij ons thuis word ik bespioneerd, lastiggevallen en leef ik in een omgeving waar vijandige mensen flagrante leugens over ons formuleren en verspreiden”, zei Steven Wang, een eerste solist bij Shen Yun. “En om te weten dat de CCP achter dit alles zit… om ons dit aan te doen op Amerikaans grondgebied, is beangstigend.”
Veel van de artiesten van Shen Yun hebben uit de eerste hand religieuze vervolging ervaren onder het communistische bewind in China. Velen van hen beoefenen Falun Gong, een oude Chinese spirituele praktijk die bestaat uit langzaam bewegende oefeningen en spirituele zelfverbetering gebaseerd op waarachtigheid, mededogen en verdraagzaamheid.
De CCP heeft Falun Gong in 1999 voor vernietiging bestempeld nadat uit regeringsonderzoek was gebleken dat naar schatting 70 tot 100 miljoen mensen het beoefenden – een cijfer dat destijds hoger lag dan het aantal leden van de Partij. Volgens mensenrechtenactivisten zijn miljoenen volgelingen van de Falun Gong ten onrechte gearresteerd, ontvoerd, gemarteld en gedood door het regime.
Wang’s vader is één van hen. Hij werd in China gevangen gezet wegens het beoefenen van Falun Gong en tot op de rand van de dood gemarteld; hij stierf kort na zijn vrijlating.
Een campagne van intimidatie
De CCP ziet Shen Yun “als zeer gevaarlijk,” vanwege haar inspanningen om de traditionele Chinese cultuur te doen herleven en uit te beelden, zei Trevor Loudon, een expert op het gebied van communistische infiltratie in het Westen. “Zij [de CCP] willen zeggen dat de Chinese cultuur socialistisch is”, voegde hij eraan toe.
Volgens Loudon zou men verwachten dat de CCP met alle macht achter Shen Yun aan zou gaan en inderdaad heeft het dansgezelschap meerdere vormen van inmenging moeten overwinnen – sommige voor de hand liggend en sommige ronduit gevaarlijk.
Shen Yun Performing Arts in The David H. Koch Theater in Lincoln Center in New York op 13 maart 2022. (Larry Dye/The Epoch Times)
Theaters hebben dreigbrieven ontvangen van Chinese ambassades en consulaten, die hen waarschuwen geen Shen Yun voorstellingen te geven omdat ze anders het Chinese regime tegen zich in het harnas jagen. Ambtenaren hebben soortgelijke brieven ontvangen, waarin er bij hen op wordt aangedrongen om de voorstellingen niet bij te wonen. In 2009 klapte een band van een Shen Yun bus die tientallen dansers vervoerde van Phoenix, Arizona, naar hun volgende bestemming in Californië. Toen de chauffeur de bus binnenbracht voor onderhoud, vertelden de monteurs hem dat de klapband ongebruikelijke markeringen op de band had. Blijkbaar had iemand een boor gebruikt om een gat halverwege het rubber te maken – niet genoeg om de band leeg te laten lopen, maar genoeg om hem te laten klappen als hij eenmaal op de weg was.
Enkele maanden later werden op één van de bussen van het gezelschap twee sneden in een band ontdekt, ook weer slechts halverwege, beide duidelijk gemaakt met een mes. Een paar dagen later klapte een band van een andere bus terwijl hij op weg was van Memphis naar Little Rock op de I-40 West. Bij dezelfde bus werden twee dagen later weer sneden in een van de banden gevonden.
In één geval goot iemand zelfs bijtende chemicaliën over de rem- en gaspedaalkabels van een promotiebusje van Shen Yun. Het gezelschap moest uiteindelijk 24 uur per dag beveiliging voor de voertuigen regelen.
Zelfs basisinformatie, zoals de identiteit van het personeel, is door het regime uitgebuit. De ouders van een Shen Yun presentator kregen bijna elk weekend bezoek van de autoriteiten in China. De echtgenoot van één van de instrumentale solisten van het gezelschap werd in China gevangen gezet.
In augustus 2013 werd ingebroken in het huis van een Shen Yun choreograaf, Chen Yung-chia. “De inbrekers leken professionals te zijn, want ze lieten geen vingerafdrukken achter”, zei Chen destijds in een verklaring. Waardevolle spullen, zoals contant geld, gouden sieraden en dure horloges werden niet meegenomen. Wat wel ontbrak waren vier laptop computers en een DVD speler. “De indringers hadden een motief [anders dan een gewone overval]”, zei Chen. “Ze kwamen hier met de gedachte dat ze gevoelige informatie over Shen Yun konden verzamelen.”
Het belangrijkste doel voor Peking waren echter de trainingsfaciliteiten van het gezelschap in het noorden van New York. Deze locatie, die de naam Dragon Springs draagt, herbergt een tempel in Tang Dynastie-stijl en de campus van Shen Yun Performing Arts. Op basis van ingewijde informatie beschouwt de CCP de locatie als een “hoofdkwartier” voor de inspanningen van Falun Gong beoefenaars om de vervolging in China tegen te gaan.
“Val de overzeese Falun Gong hoofdkwartieren en basissen systematisch en strategisch aan”, staat in een document met richtlijnen van de CCP dat The Epoch Times in handen kreeg.
De campus, die het toptalent in klassieke Chinese dans in de wereld heeft voortgebracht, herbergt niet alleen de trainings- en repetitieruimtes van het gezelschap, maar ook twee scholen, Fei Tian Academy of the Arts en Fei Tian College, die toekomstig talent voor het gezelschap helpen opleiden.
Hoewel de veiligheidsmaatregelen in de loop der jaren zijn verbeterd, is de campus herhaaldelijk geconfronteerd met incidenten van intimidatie, huisvredebreuk en vandalisme.
Bij één incident knipte iemand een gat in de omheining groot genoeg voor een persoon om door te kruipen. In een ander incident heeft iemand een beveiligingscamera vernield. Een keer kwam iemand op het terrein, drong het kastje van een van de beveiligingscamera’s binnen en sneed de draden door. De incidenten werden gemeld aan de autoriteiten, maar het lijkt erop dat de daders nog niet zijn gevonden.
Een medewerker kreeg spijkers en zelfs dode dieren op de oprit van zijn huis vlakbij de campus gegooid.
In de beginjaren verschenen Chinese consulaire medewerkers ten minste eenmaal in een auto met een diplomatiek kentekenplaat, glipten het terrein op en haastten zich weg toen zij door het personeel werden ontdekt.
De laatste tijd is het personeel een nieuwe en meer geraffineerde vorm van intimidatie gaan vermoeden.
Een onverwacht bezoek
In november 2018 diende Dragon Springs, waar de Shen Yun-campus is gevestigd, een concept van een milieueffectverklaring (DEIS) in, een belangrijk document dat nodig is voor verdere uitbreiding van de locatie.
Op 14 november 2018 hield de stad Deerpark, New York, een openbare hoorzitting over één van de kleine projecten die gepland zijn voor de locatie, de bouw van een grotere oprit om gemakkelijker toegang te bieden voor bussen. Zoals gebruikelijk is in de stad, spraken verschillende inwoners voor en tegen het project. Er waren die avond echter een paar onverwachte gasten.
De 39 jarige Alex Scilla, een Amerikaan die op dat moment al 15 jaar in Tianjin, China, woonde, stond op en zei dat hij “bezorgd” was over de “veiligheid” van de oprit, zo blijkt uit de notulen van de bestuursvergadering (pdf).
Het is niet duidelijk wat Scilla ertoe bewoog om op die vrieskoude avond plotseling de urenlange rit te maken vanuit zijn tweede huis – een klein appartement in New Paltz, New York – enkel om een zin uit te spreken tegen een oprit. The Epoch Times heeft Scilla meerdere malen benaderd met vragen over zijn activiteiten. Hij antwoordde op geen enkele vraag en liet in plaats daarvan zijn advocaat een dreigmail sturen.
De andere onverwachte gast was Steven Schneider, civiel- en forensisch ingenieur uit Long Island. Hij zei dat hij documenten had opgevraagd in het kader van de New York Freedom of Information Law, een verkeersonderzoek voor de campus had bekeken en een bezoek ter plaatse had gebracht, zo blijkt uit de notulen van de vergadering.
Hij zei dat het project zou leiden tot “veel verkeer op een toch al gevaarlijke weg” en dat het verkeersonderzoek geen rekening hield met ongevallen rond de oprit.
Het bleek dat Schneider werkte aan een bredere evaluatie van de DEIS van de campus. Twee rapporten van Schneider’s bedrijf zouden verschijnen op de website van een non-profitorganisatie die Scilla later oprichtte. Blijkbaar heeft de firma minstens een half jaar aan het project gewerkt. Er werd niet vermeld wie voor het werk betaalde.
Neversink River in Cuddebackville, N.Y. (Vanessa Rios/The Epoch Times)
“Ik kan me de namen echt niet herinneren”, vertelde Schneider aan The Epoch Times toen hem gevraagd werd of Scilla bij het project betrokken was. Hij zei dat het iets was dat hij jaren geleden had gedaan en waar hij sindsdien niets meer mee te maken had gehad.
Schneider was slechts de eerste in een rij van milieu-adviseurs en advocaten die in Scilla’s kielzog kwamen, in wat een onderdeel lijkt te zijn van zijn strijd tegen de campus van Shen Yun.
Tot op de dag van vandaag onderhoudt Scilla banden met China, onder meer met een bedrijf in Tianjin.
Tianjin heeft een bijzondere betekenis in de propagandamachine van de CCP. Verschillende partij-insiders vertelden The Epoch Times eerder dat in de stad de basis is gevestigd van het internetcensuurapparaat van het regime. De stad is ook de thuisbasis van het Politiek en Juridisch Comité van Tianjin (PLAC), waarvan insiders The Epoch Times eerder vertelden dat het in verband wordt gebracht met het organiseren van pro-CCP en anti-Falun Gong protesten in New York.
De PLAC beheersen op verschillende niveaus het kolossale veiligheidsapparaat van China, dat grotendeels verantwoordelijk is voor de handhaving van de politieke en religieuze vervolgingscampagnes van het regime.
Scilla’s banden met China
De achtergrond van Scilla wordt gedetailleerd beschreven op zijn LinkedIn-profiel en in een biografie op de website van de Amerikaanse Kamer van Koophandel in China (AmCham China).
Volgens zijn biografie uit 2018 heeft hij 15 jaar in Tianjin, China, gewoond. Er is geen online vermelding van Scilla’s activiteiten in China gedurende de eerste zeven jaar. Als hij een bron van inkomsten had, heeft hij die nooit vermeld. Uit gegevens van de staat New York blijkt dat hij in 2006 trouwde met een Chinese, Lei Zhang.
Scilla’s eerste baan in China, zoals vermeld op zijn LinkedIn-profiel, begon in 2011: “Algemeen manager van Tianjin Zhongyi Steel Corp, een toonaangevende leverancier van commerciële/industriële recycling, gevestigd in de Tianjin Free Trade Zone, … een volledig gelicentieerde, geaccrediteerde inzamelaar en verwerker van alle soorten gangbare gerecyclede materialen, met een sterke focus op ferro en non-ferro metalen en kunststoffen.”
Toch heeft dit zogenaamd “toonaangevende” recyclingbedrijf vrijwel geen online voetafdruk en is het niet te vinden in openbaar toegankelijke overheidsdatabanken in China, die gegevens zouden bevatten over vergunningen voor een recyclingbedrijf.
Rond 2014 richtte Scilla samen met landbouwondernemer Daniel D’urso een milieucommissie op bij AmCham’s afdeling Tianjin. Het comité hield vooral evenementen, zoals schooltentoonstellingen met kunst gemaakt door kinderen waarbij ze gebruik maakten van recyclebare materialen die ze tijdens vuilnisophaalacties hadden gevonden.
Eind 2014 werd Scilla verkozen tot lid van het uitvoerend comité van de Tianjin AmCham, met acht kandidaten die streden om zes zetels.
Zijn aanwezigheid in november 2018 bij de hoorzitting in Deerpark lijkt zijn eerste uitstapje te zijn naar belangenbehartiging van welke aard dan ook op Amerikaanse bodem.
In januari 2019 heeft Scilla op zijn adres in New Paltz een non-profitorganisatie geregistreerd – het Mid-New York Environmental and Sustainability Promotion Committee Limited, ofwel NYenvironcom.
In februari 2019 registreerde Scilla een bedrijf in China genaamd Tianjin Zhongyi Xianfeng Environmental Consulting Service, dat hij vervolgens brandmerkte als Frontier Environ. Het startkapitaal van het bedrijf bedroeg ruim 120.000 dollar. Lei Zhang fungeert als haar toezichthouder, zo blijkt uit Chinese officiële documenten.
Er zijn geen aanwijzingen dat het bedrijf zaken heeft gedaan en de website beschrijft slechts vaag het soort diensten dat het zou leveren. Op de website van de non-profitorganisatie staat het bedrijf van Scilla als partner.
Scilla’s activiteiten met het AmCham China comité werden opgeschort met het uitbreken van de COVID-19 pandemie. Hij werd niet herkozen in de raad van bestuur van Tianjin in 2020 en staat niet langer te boek als lid van de milieucommissie, die werd omgedoopt tot Manufacturing and Sustainability Forum.
Als Scilla inderdaad naar het noorden verhuisde om een leven als milieuactivist te leiden, zou er geen tekort aan mogelijkheden zijn geweest in zijn nieuwe woonplaats New Paltz. De kleine, sterk progressieve universiteitsstad ligt pal aan de Wallkill River, met de Hudson River in het oosten en de Catskill mountains in het noordwesten – de plaats waar de reservoirs liggen die New York City van drinkwater voorzien. Maar Scilla’s non-profitorganisatie lijkt niet echt geïnteresseerd te zijn in zijn eigen achtertuin. In de stadsdocumenten, met inbegrip van de notulen van de openbare discussie over ontwikkelingsprojecten, wordt Scilla of zijn organisatie niet vermeld.
Op basis van haar website is bijna alle belangenbehartiging van de groep gericht op de Shen Yun campus en een paar andere vastgoedprojecten die verband houden met de Chinese expatgemeenschap in Deerpark, die in één van de documenten op de site “satelliet ontwikkelingen” van de campus worden genoemd.
Waar komt de financiering vandaan?
De groep van Scilla zegt op haar Guidestar-pagina dat ze in 2021 meer dan $41.000 heeft binnengehaald en ongeveer hetzelfde bedrag heeft uitgegeven. Dat zijn door zichzelf gerapporteerde cijfers; de groep heeft geen federale financiële bekendmakingen ingevuld, die niet vereist zijn voor non-profitorganisaties met een inkomen van minder dan $50.000 per jaar.
Scilla heeft de donateurs van de groep voor 2020 en 2021 op haar website vermeld. The Epoch Times kon verschillende van de donaties verifiëren.
Een bijdrage van $1.100 kwam uit één van de adviesfondsen van de Aspen Community Foundation in 2020. De stichting beheert tientallen fondsen, meestal voor gezinnen. Het is niet duidelijk uit welk fonds het geld kwam.
Een andere donatie kwam van The Bank of Greene County’s Charitable Foundation, die $218.000 uitdeelde in 2021, verdeeld over meer dan 200 ontvangers. De stichting geeft naar eigen zeggen maximaal $2.500 aan een individuele ontvanger.
Een deel van het geld was ook afkomstig van de Foundation for Sustainability and Innovation, een Californische non-profitorganisatie die wordt geleid door de marxistische geleerde en milieuactivist Ronald Chilcote. De groep moet de financiën voor 2021 nog bekendmaken, maar uit eerdere verslagen blijkt dat er zelden meer dan 5.000 dollar aan subsidie wordt gegeven.
Orange and Rockland, een plaatselijk nutsbedrijf, doneerde in maart 2021 3.070 dollar voor een watercontroleprogramma, vertelde de woordvoerder van dit bedrijf aan The Epoch Times via een e-mail.
KeyBank Foundation en Steward’s Shops, twee andere donoren, hebben niet gereageerd op vragen, maar het lijkt onwaarschijnlijk dat zij meer dan $5.000 zouden geven aan een non-profit organisatie van het formaat van Scilla’s.
Een kleine plaatselijke milieugroep heeft ook een bijdrage geleverd, aldus de website.
Maar ondanks het relatief bescheiden bedrag aan donaties lijkt geld geen probleem te zijn voor de non-profitorganisatie. In januari spanden Scilla en zijn organisatie een rechtszaak aan tegen de campus, gesteund door verschillende advocaten en milieuadviseurs.
Surveillance gericht op Chinese dissidenten
In de afgelopen jaren begon het personeel van de Shen Yun campus een nieuwe en lastige vorm van surveillance op te merken: drones. De kleine, onbemande machines kunnen laag en snel vliegen en dragen krachtige camera’s die beelden en video’s van dichtbij en gedetailleerd genoeg kunnen vastleggen om individuen te kunnen identificeren.
Het personeel vermoedde dat ten minste één van de drones werd gevlogen vanaf het eigendom van een van de buren die zich later bij Scilla’s rechtszaak aansloten.
The Epoch Times sprak met twee mensen die in de buurt wonen en die bevestigden dat ze tussen januari en mei 2020 minstens vier keer een drone hebben zien vliegen vanaf het land van de buurman dat grenst aan het terrein van de campus. Ze zagen niet altijd het moment waarop de drone opsteeg, maar ze zagen hem in de lucht, boven de Shen Yun campus, en vervolgens landen op het terrein. Eén van hen identificeerde Scilla op verschillende foto’s als degene die de drone bediende.
Gebaseerd op de beschrijvingen van het campuspersoneel en de mensen uit de buurt, was de drone geen speelgoed. Hij was ongeveer twee meter breed en leek een type te zijn dat door professionele videomakers wordt gebruikt en duizenden dollars kost.
Later dat jaar merkte het personeel dat twee andere buren camera’s op hun land hadden opgehangen en deze op de ingangen van de campus hadden gericht. Beide camera’s bleken van hetzelfde model te zijn. Dit is een voortdurende bron van ongerustheid voor het personeel geworden, aangezien dit toezicht informatie kan verzamelen over wie het terrein in- en uitgaat, waardoor de identiteit van het personeel weer bekend dreigt te worden. Eén van de camera’s is onlangs weggehaald.
Eén van deze buren heeft directe financiële banden met Scilla. Zijn milieugroep geeft volgens zijn website financiële steun aan een plaatselijke organisatie, Deerpark Rural Alliance, die door de buurman wordt geleid.
“Weet je, in China heeft elke buurt een toezichtcomité, meestal gevormd door gepensioneerde dames, om hun buren in de gaten te houden en hun activiteiten aan de regering te rapporteren”, zei eerste solist Wang. “Telkens als ik de camera’s zie die deze vijandige buren buiten onze voordeur hebben geïnstalleerd om ons te bespioneren, moet ik denken aan de dames van de toezichtcomités in China.
“Het is griezelig en voor veel mensen heel gevaarlijk. Ik heb vrienden die hier werken en nog familie in China hebben. Als ze geïdentificeerd worden als iemand die bij Dragon Springs werkt, kan hun familie in China in groot gevaar zijn.”
De inspanningen van Scilla bereikten hun hoogtepunt met de milieu-rechtszaak die hij in januari in New York aanspande. Het werd onmiddellijk opgepikt door sommige Chinese door de staat gecontroleerde media om Shen Yun aan te vallen.
De activiteiten tegen Dragon Springs waren “ontmoedigend” voor Wang.
“Toen ik voor het eerst mijn Amerikaans staatsburgerschap kreeg, toen ik mijn eerste stem uitbracht in een Amerikaanse verkiezing, waren dat momenten die mij vervulden met trots en dankbaarheid. Ik koesterde het feit dat dit land mij een kans gaf op een nieuw leven, vrij van tirannie. Maar nu, de manier waarop we hier worden aangepakt… ik kan gewoon niet geloven dat dit gebeurt”, zei hij.
Modus operandi
Het gebruik van Amerikaanse groepen, milieuwetten of plaatselijke verordeningen als instrumenten om haar doelstellingen te bereiken zou volgens Loudon geheel in lijn van de CCP liggen.
“We weten dat de Chinezen Amerikaanse groepen zullen gebruiken om hen economisch of militair te helpen”, zei hij. “Waarom zouden ze Amerikanen ook niet gebruiken om culturele oppositie te dwarsbomen?”
“Als iemand met sterke banden met China een gerichte inspanning gaat leveren tegen de thuisbasis van Shen Yun, lijkt het de meest voor de hand liggende conclusie dat de CCP erbij betrokken is”, zei hij.
“Ze zien het als een grote vijand. En natuurlijk zouden ze [bijvoorbeeld] de lokale bestemmingsplannen gebruiken om druk uit te oefenen op Shen Yun als ze dat zouden kunnen. Ik zou erg verbaasd zijn als ze dat niet zouden doen”, zei hij.
Casey Fleming, voorzitter en CEO van BlackOps Partners in Washington. (ImageMasters)
Casey Fleming, CEO van BlackOps Partners en een expert op het gebied van contraspionage, is het ermee eens dat een dergelijke zet recht uit het draaiboek van de CCP zou kunnen komen.
“Het regime volgt de strategieën van “onbeperkte oorlogsvoering” en “hybride oorlogsvoering” – waarbij alle aspecten van de samenleving worden gebruikt als instrumenten om dezelfde doelstellingen te bereiken als in een oorlog, namelijk de vijand te verslaan en te overheersen”, zei hij.
“Ze gebruiken alle methoden. ‘Religieuze oorlogsvoering’, ‘economische oorlogsvoering’, ‘drugsoorlogsvoering’, ‘onderwijsoorlogsvoering’, ‘familieoorlogsvoering’ – alles wat je je maar kunt bedenken”, zei hij. “Dus ja, cultuur is absoluut cruciaal voor hen om onze samenleving te ontrafelen voor overname.”
Milieu-activisme kan ook voor dit doel worden misbruikt, om de economische ontwikkeling te dwarsbomen en als dekmantel te dienen voor het verzamelen van inlichtingen, zei hij.
“Ze zullen alles doen wat nodig is om de controle te behouden, want controle hier is ook controle daar [in China]”, vertelde hij aan The Epoch Times.
“Hun brutaliteit om de Verenigde Staten en het Westen te infiltreren en te ondermijnen gaat het begrip van de meeste mensen te boven.”
Onlangs nog heeft de FBI een Amerikaan en een Chinees aangeklaagd wegens samenzwering om op te treden als agenten van de CCP en een plan uit te voeren om de reputatie van een Chinese kunstenaar die in de Verenigde Staten woont te beschadigen, nadat de kunstenaar een satirisch beeld van CCP-leider Xi Jinping had gemaakt. De Chinese staatsburger en zijn vrouw ontvingen van Hong Kong 3 miljoen dollar “die lijken overeen te komen met betalingen voor hun diensten van het surveilleren en lastigvallen van de in de VS gevestigde dissidenten”, zegt de aanklacht (pdf).
FBI-directeur Christopher Wray tijdens een persconferentie op het ministerie van Justitie in Washington op 22 sept. 2020. (OLIVIER DOULIERY/POOL/AFP via Getty Images).
Volgens het ministerie van Justitie waren andere Chinese dissidenten, de één wonend in Indiana, de ander in de San Francisco Bay Area, ook het doelwit. Het ministerie streeft nu naar gevangenisstraffen die kunnen oplopen tot 15 jaar.
Ook FBI-directeur Christopher Wray heeft gewaarschuwd dat China “steeds brutaler” wordt in het controleren van bepaalde meningsuitingen in de Verenigde Staten.
“Decennialang heeft de Chinese Communistische Partij Tibetanen en Oeigoeren uit de VS, Falun Gong-leden, voorvechters van de democratie en alle anderen die hun legitimiteit of gezag in twijfel trekken, tot doelwit gemaakt, bedreigd en lastiggevallen”, zei Wray op 31 januari.
Het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken in Washington op 26 januari 2017. (Win McNamee/Getty Images)
En vorige maand nog ondernam het Ministerie van Buitenlandse Zaken actie tegen agenten van de CCP omdat zij het gemunt hadden op leden van religieuze en spirituele groeperingen “ook binnen de Verenigde Staten”.
“De Verenigde Staten verwerpen pogingen van functionarissen van de Volksrepubliek China om leden van etnische en religieuze minderheidsgroepen lastig te vallen, te intimideren, te controleren en te ontvoeren, met inbegrip van degenen die in het buitenland veiligheid zoeken, en Amerikaanse burgers die zich namens deze kwetsbare bevolkingsgroepen uitspreken”, aldus het ministerie van Buitenlandse Zaken in een verklaring van 21 maart.
Het ministerie van Buitenlandse Zaken zei dat het blijft streven naar het ter verantwoording roepen van diegenen “die verantwoordelijk zijn voor wreedheden en schendingen van de mensenrechten en misbruiken waar ook ter wereld, inclusief in China, de Verenigde Staten en elders.”
De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken heeft op 12 april de Chinese Communistische Partij (CCP) ervan beschuldigd in het jaar 2021 verder te zijn gegaan met het plegen van genocide en misdaden tegen de menselijkheid.
“De Chinese regering gaat door met het plegen van genocide en misdaden tegen de menselijkheid in Xinjiang, tegen overwegend islamitische Oeigoeren, naast andere minderheidsgroepen,” zei Blinken.
Blinken maakte de opmerkingen tijdens een briefing ter gelegenheid van de publicatie van de nieuwste editie van de Country Reports on Human Rights Practices, een jaarlijks rapport gepubliceerd door het ministerie van Buitenlandse Zaken over mensenrechtenkwesties in 198 landen over de hele wereld.
Blinken zei dat de wereld geconfronteerd wordt met een “recessie van de democratie” en noemde de massale repressie- en genocidecampagne van de CCP een belangrijk voorbeeld van groeiend autoritarisme.
In het rapport wordt het regime ook omschreven als een “autoritaire staat” en wordt gezegd dat allerlei etnische en religieuze minderheden nog steeds worden vervolgd op het Chinese vasteland en in de door het regime bezette gebieden.
“Genocide en misdaden tegen de menselijkheid hebben zich in de loop van het jaar voorgedaan tegen overwegend islamitische Oeigoeren en leden van andere etnische en religieuze minderheidsgroepen in Xinjiang,” aldus het rapport.
“Deze misdaden gingen door en omvatten: de willekeurige opsluiting of andere ernstige vrijheidsberoving van meer dan een miljoen burgers; gedwongen sterilisatie, gedwongen abortussen en meer restrictieve toepassing van het geboortebeperkingsbeleid van het land; verkrachting; marteling van een groot aantal willekeurig opgesloten personen; dwangarbeid; en draconische beperkingen van de vrijheid van godsdienst of overtuiging, de vrijheid van meningsuiting en de vrijheid van beweging.”
In het rapport wordt met name geconstateerd dat het optreden van de CCP tegen politieke tegenstanders en religieuze minderheden zich tot ver buiten de grenzen van China uitstrekt en een transnationale inspanning omvat om buitenlandse regeringen onder druk te zetten om personen die uit China zijn gevlucht naar China terug te sturen.
Volgens het rapport maakt het regime met name misbruik van het “red notice”-systeem van Interpol, dat wordt gebruikt om internationale arrestatiebevelen uit te vaardigen, door valse aanklachten naar de internationale politie te sturen in de hoop dat landen politieke tegenstanders onder dwang naar China repatriëren, waar zij gevangen kunnen worden gezet.
In het rapport wordt ook verwezen naar een aparte studie van Amnesty International uit 2021, waaruit blijkt dat de CCP alleen al in 2020 waarschijnlijk duizenden personen heeft geëxecuteerd. Volgens het rapport hield het regime zich systematisch bezig met willekeurige detenties, gedwongen verdwijningen en moorden.
“Talloze voormalige gevangenen en gedetineerden meldden dat ze werden geslagen, verkracht, onderworpen aan elektrische schokken, gedwongen om urenlang op krukken te zitten, opgehangen aan de polsen, beroofd van slaap, gedwongen gevoed, gedwongen om medicijnen te nemen tegen hun wil, en anderszins werden onderworpen aan fysieke en psychologische mishandeling,” aldus het rapport.
“Hoewel de gevangenisautoriteiten gewone gevangenen mishandelden, kozen ze naar verluidt politieke en religieuze dissidenten uit voor een bijzonder wrede behandeling.”
Tot de meest geviseerde groepen behoorden volgens het rapport de beoefenaars van Falun Gong, ook bekend als Falun Dafa, een meditatiepraktijk die geworteld is in de morele principes van waarachtigheid, mededogen en verdraagzaamheid.
Deze discipline werd in de jaren negentig steeds populairder, met als resultaat dat er naar schatting tot 100 miljoen mensen waren die deze discipline beoefenden. Het communistische regime, dat dit als een bedreiging beschouwde, startte in 1999 een uitgebreide vervolgingscampagne tegen aanhangers van Falun Gong, die tot op de dag van vandaag voortduurt.
Volgens het rapport worden religieuze groeperingen, en “in het bijzonder beoefenaars van Falun Gong”, door de CCP opgejaagd en vaak zonder opgaaf van reden vastgehouden en gemarteld.
In het rapport worden verschillende specifieke gevallen genoemd, waaronder dat van Ren Haifei, een Falun Gong beoefenaar die sinds 2020 zonder proces en zonder aanklacht wordt vastgehouden.
“Ren werd gearresteerd zonder aanhoudingsbevel, opgenomen in het ziekenhuis voor ernstige verwondingen opgelopen na zijn eerste arrestatie, en na zijn vrijlating uit het ziekenhuis opnieuw in hechtenis genomen in het Dalian Yaojia detentiecentrum, waar hij is gebleven,” aldus het rapport.
Ren’s vrouw, Wang Jing, die in de Verenigde Staten woont, vertelde The Epoch Times eerder dat ze pas via Minghui.org, een website die dergelijke zaken volgt, te weten kwam over de ongegronde arrestatie van haar man. Ze nam contact op met de rechter die verantwoordelijk is voor de zaak van haar man, Jin Hua, om een petitie in te dienen voor de vrijlating van haar man. Bij het horen van haar pleidooi, dreigde Jin om haar ook te arresteren.
“Doe wat je wilt,” zei Jin tegen Wang. “Kom terug naar China, en ik stop jou ook in de gevangenis.”
In het rapport van het State Department wordt opgemerkt dat Ren eerder van 2001 tot 2008 door de CCP gevangen is gezet wegens deelname aan vreedzame protesten en het beoefenen van Falun Gong.
In het rapport wordt ook vastgesteld dat de CCP advocatenvergunningen heeft ingetrokken van advocaten die online kritiek hadden op de CCP of die Falun Gong beoefenaars en dissidenten verdedigden.
In het rapport wordt vastgesteld dat “sluipend autoritarisme” een wereld creëert waar “mensenrechten en democratie worden bedreigd” en “waar regeringen ten onrechte politieke tegenstanders, activisten, mensenrechtenactivisten of journalisten gevangen hebben gezet, hebben gemarteld of zelfs hebben gedood”.
“De Verenigde Staten zullen steun blijven verlenen aan diegenen in de wereld die strijden voor menselijke waardigheid en vrijheid”, aldus een verklaring van het ministerie van Buitenlandse Zaken.
Ik ken David Kilgour al mijn hele volwassen leven. Van meet af aan kon ik zien dat hij een vriendelijke, extraverte, gulle persoonlijkheid had.
David was een student aan de Universiteit van Manitoba in Winnipeg in het begin van de jaren zestig, in dezelfde tijd als ik. Hij was een beetje ouder dan ik, maar net zo actief in studentenzaken als ik, en zelfs nog meer. Toevallig waren we eind jaren ’60 tegelijkertijd in Ottawa en daarna in Parijs, waar we elk ons eigen pad volgden op het vlak van werk en studie. Ik woonde zijn huwelijk bij in Edmonton in 1974, waar hij toen officier van justitie was.
Onze toevallige contacten veranderden drastisch in maart 2006 toen wij op verzoek van een NGO een gezamenlijk onderzoek startten naar de vraag of aanhangers van de op spiritualiteit gebaseerde praktijk Falun Gong in China werden gedood om hun organen te verkopen aan patiënten die transplantaties nodig hadden. Vanaf dat moment, gedurende de afgelopen 16 jaar, had ik bijna dagelijks contact met David, vaak meerdere malen per dag.
(L-R) David Kilgour, David Matas, en Ethan Gutmann, auteurs van “Bloody Harvest/The Slaughter: An Update,” in Londen, Engeland, op 25 november 2014. (Simon Gross/The Epoch Times)
De eerste versie van ons rapport, uitgebracht in juni 2006, concludeerde dat de mishandeling in China van Falun Gong gewetensgevangenen die ons was gevraagd te onderzoeken, inderdaad plaatsvond. We realiseerden ons dat we niet zomaar het rapport konden vrijgeven en ons van de zaak konden losmaken om ons met onze andere activiteiten bezig te houden, waarvan we er vele hadden. Om de kwestie levend te houden, moesten we er aan blijven werken. En dat deden we, met updates van ons rapport, met de mede-oprichting samen met journalist Ethan Gutmann van een NGO over de kwestie (The International Coalition to End Transplant Abuse in China), en met een gestage stroom van reizen naar conferenties, bijeenkomsten en hoorzittingen, en van verklaringen, toespraken, ingezonden stukken, artikelen, internet postings, en email berichten naar vele mensen.
We werden partners, niet alleen in deze kwestie, maar ook in een verscheidenheid van andere mensenrechtenkwesties waarin we aan hetzelfde koort trokken – de tirannie in Iran, de wreedheden tegen de Oeigoeren, de bedreigingen voor Taiwan, de onderdrukking in Hongkong, het antisemitisme dat wordt aangewakkerd door verdraaide aanvallen op Israël, enzovoort. Door zo lang en zo diepgaand dezelfde zorgen over zoveel onderwerpen te delen, leerde ik David vrij goed kennen. Wat ik kon zien was dat hij zonder voorbehoud toegewijd was aan principes. De principes waar hij aan vasthield, waren felle, diepgewortelde persoonlijke overtuigingen.
Toen hij na 27 jaar uit het Parlement stapte, was hij het langstzittende parlementslid. Tijdens die carrière werd hij uit de Progressieve Conservatieve Partij gezet wegens non-conformisme, sloot zich aan bij de Liberale Partij, en nam vervolgens ontslag omdat hij het niet eens was met hun beleid. Gezien zijn karakter was dat een voorspelbare wending. Zijn openheid naar anderen, zijn onafhankelijkheid van geest en zijn principiële toewijding maakten hem zeer verkiesbaar. Diezelfde onafhankelijkheid maakte hem het beklimmen van wat de Britse premier Benjamin Disraeli de vette paal noemde, onmogelijk. Het vermogen om ‘mee te doen om hogerop te geraken’ zat niet in zijn repertoire.
(L-R) Internationaal mensenrechtenadvocaat David Matas, voormalig minister van Justitie Irwin Cotler en voormalig staatssecretaris voor Azië-Pacific David Kilgour bij de hoorzitting van het parlementaire internationale mensenrechtensubcomité in Ottawa op 3 nov. 2016, waar Matas en Kilgour een briefing verzorgden over misstanden rond orgaantransplantatie in China. (Epoch Times)
Davids mooiste uren waren de uren die hij aan de mensenrechten besteedde nadat hij het Parlement had verlaten. De kwesties rond mensenrechten in het algemeen en China in het bijzonder brachten het beste in hem naar boven omdat ze het slechtste in anderen naar boven brachten. Anderen zijn misschien bereid principes in te ruilen of af te zwakken voor geld of macht, positie of toegang. Anderen zijn misschien bereid beloften te aanvaarden in plaats van realiteit, woorden in plaats van daden. Weer anderen zouden kunnen bezwijken voor grootheidswaanzin omdat de daders de woorden spraken die hun gesprekspartners wilden horen. Maar niet David Kilgour. Hij onderscheidde zich door zijn bodemloze bron van steun voor slachtoffers, zijn onuitputtelijke afwijzing van hypocrisie, zijn eindeloze smart bij het zien van straffeloosheid.
David is op 5 april overleden. Moge hij rusten in vrede, maar ik denk niet dat hij dat zal doen. Zijn geest zal altijd lijden onder de gruwelijkheden van deze planeet. In zijn geest zal hij zich met vuur blijven verzetten tegen en zal zijn geduld steeds opnieuw op de proef worden gesteld door de voortdurende misdrijven van daders; zijn medeleven zal de eindeloze stoet slachtoffers blijven omarmen en zijn zorgen om hen zullen altijd blijven bestaan.
Allen die David hebben gekend zullen hem missen. Toch zal hij niet verdwijnen. Zijn voorbeeld zal blijven voortbestaan om ons te herinneren aan het verschil tussen onverschilligheid en empathie, tussen durewoordenkramerij en eerlijkheid, tussen toegeven en standvastig zijn, tussen welgesteld zijn en goed doen. Hij is niet verdwenen, want hij is deel van ons geworden.
De standpunten in dit artikel zijn de mening van de auteur en geven niet noodzakelijk de mening van The Epoch Times weer.
De grote debatten van onze tijd zijn niet uitsluitend die welke de menselijke antropologie en de politieke gemeenschap raken: hoeveel geslachten bestaan er, welke criteria moeten we hanteren voor toekomstige immigranten, enzovoort. Zeker, veel van onze meest opmerkelijke debatten hebben betrekking op deze meest fundamentele breuklijnen. Maar sommige van onze andere politiek meest urgente en meest opzwepende geschillen draaien minder om inhoudelijke vragen, zoals de aard van gerechtigheid, dan om één van de oudste procedurele vragen in de geschiedenis van de politieke wetenschappen: “Wie beslist?”
Een blik in de wereld op dit moment suggereert een opkomende consensus: Wij, het volk, moeten via onze eigen interne beraadslagingen en onze eigen politieke processen beslissen over het lot van onze eigen natiestaten. Recente of lopende voorbeelden in Hongarije, Frankrijk, Oekraïne en Israël zijn allemaal leerzaam. Voor politieke actoren die hier op het Amerikaanse thuisfront meekijken, zijn er duidelijke en dwingende lessen te leren.
In Hongarije is premier Viktor Orban, die in de aanloop naar de nationale verkiezingen met relatief krappe peilingen te maken had gehad, afgelopen zondag naar een vierde termijn geraasd. Orbans eigenzinnige nationaal-conservatieve Fidesz-partij behaalde een grote overwinning op de verenigde oppositie, die zowat iedereen omvatte, van regelrechte communisten tot antisemitische fascisten, in een poging om de regering omver te werpen – een poging die op niets uitliep en uiteindelijk mislukte. Fidesz was buiten Boedapest zelf overal zeer succesvol en won zelfs zetels in het parlement – en dat ondanks de jarenlange campagne van The New York Times, door George Soros gefinancierde niet-gouvernementele organisaties en andere ‘usual suspects’ om het vermeende ‘democratische verval’ van Hongarije te hekelen.
De belangrijkste les van Hongarije: Een trotse natie is een natie die vecht om haar gewoonten, volksgebruiken en tradities veilig te stellen tegen de overheersende, zware hand van het liberale imperium (hier, de in Brussel gevestigde Europese Unie).
In Frankrijk, ‘s werelds op zeven na grootste economie en een anker van het moderne Europese integratieproject, zijn de huidige peilingen voor de tweede ronde van de presidentsverkiezingen die op de eerste stemronde van zondag zullen volgen, echte eye-openers. Volgens een opiniepeiling van Atlas Politico van 4 tot en met 6 april bevindt president Emmanuel Macron, die ondanks zijn occasionele anti-opwellingen pro-Europese integratie is en stevig centrum-links staat, zich in een politiek gevecht. Volgens Atlas Politico leidt Macron in een run-off verkiezing met zijn meest waarschijnlijke uitdager, de rechtse Euroskeptische Marine Le Pen, met de schokkend kleine marge van 50,5 procent tegen 49,5 procent. Le Pen heeft waarschijnlijk geprofiteerd van het Overton window-shifting effect van Eric Zemmour’s eigen meer rechtse presidentscampagne, die heeft geleid tot de normalisering van Le Pen.
De belangrijkste les uit Frankrijk: Het liberale imperium staat voor een existentiële bedreiging. Afgezien van Duitsland is er geen belangrijkere EU-natie dan Frankrijk. Een nederiger liberaal imperium zou erkennen dat er helemaal niets mis is met nationale trots.
In Oekraïne hebben lokale troepen de afgelopen anderhalve maand gevochten tegen Russische invallers, tot een schijnbare patstelling. Dit ondanks het feit dat het Russische leger een orde van grootte groter en machtiger is, en ondanks het feit dat premier Vladimir Poetin er al lang naar streeft Oekraïne, in Sovjet-stijl, weer op te nemen in “Groot-Rusland”. Wat men ook mag denken van een grotere Amerikaanse en NAVO-betrokkenheid in het Oekraïense theater – en ik ben altijd fel gekant geweest tegen escalatie – de realiteit is dat de verdediging van de eigen natiestaat door het Oekraïense volk (op enkele opmerkelijke uitzonderingen na) inspirerend is geweest. De Oekraïners hebben met succes huis en haard verdedigd op een manier die weinigen vóór Poetins invasie hadden kunnen voorzien.
De belangrijkste les van Oekraïne: De banden van wederzijdse loyaliteit die een bepaald volk samenbindt, zoals gemeenschappelijke taal, erfgoed en algemene gewoontes, kunnen tot buitengewone dingen leiden temidden van een intense dreiging van revanchisme.
Tot slot verliet deze week in Israël het lid van de Knesset Idit Silman formeel de haveloze regeringscoalitie van premier Naftali Bennett, die tot dan toe een krappe parlementaire meerderheid van 61-59 vertegenwoordigde. Het vertrek van Silman betekent dat de Knesset nu evenredig verdeeld is in 60-60, en de coalitie zal ten minste één stem van de Likud/Benjamin Netanyahu-geleide oppositie nodig hebben om wetgeving te laten goedkeuren. Bennetts coalitie, die bestaat uit een mix van vele verschillende mensen, van vermeende rechtse zionisten (zoals Bennett zelf) tot antizionisten van de Moslimbroederschap, zoals Mansour Abbas, was altijd al buitengewoon kwetsbaar. Cruciaal is dat door de aanwezigheid van de Ra’am-partij van Abbas in de coalitie, de voormalige nationaal-conservatief Bennett de antizionisten toestond om het Israëlische nationale belang te dwarsbomen in kernkwesties, zoals de Iraanse nucleaire dreiging en het territoriale geschil over Judea en Samaria.
De belangrijkste les van Israël: Een trots, zelfbesturend volk zal slechts zo lang een parlementaire (of congres) coalitie tolereren waarin subversieve vijfde colonne actoren, misschien in bondgenootschap met externe ngo’s, vetorecht hebben.
Terugkijkend op de vloedgolf van 2016 van de dramatische “Brexit” van het Verenigd Koninkrijk en de dramatische verkiezing van president Donald Trump, en doorgaand tot vandaag, is de grote beweging voor het terugwinnen van soevereiniteit levend en bloeiend. Voor Amerikanen die op zoek zijn naar toekomstgerichte inspiratie, is de les eenvoudig: de natiestaat, en de tastbare bloei van de bevolking van de natiestaat, moet altijd op de eerste plaats komen. Voor een in verval geraakte republiek is er geen belangrijker les om zich eigen te maken.
De standpunten in dit artikel zijn de mening van de auteur en komen niet noodzakelijk overeen met de standpunten van The Epoch Times.
Een onlangs vrijgegeven memo van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken onthult dat regeringsfunctionarissen al vroeg wisten dat de COVID-pandemie waarschijnlijk afkomstig was uit een lab in Wuhan, China.
In die memo, gedateerd april 2020, staat dat van de vijf mogelijke oorsprongen voor COVID, een lek in een lab verreweg het meest waarschijnlijk was. De memo suggereert ook dat er alternatieve theorieën waren ingevoerd om te voorkomen dat een lablek zou worden onderzocht. De memo, die zich bijna volledig richt op de waarschijnlijkheid van een lablek, bevat een grote hoeveelheid informatie die nog niet publiekelijk bekend was op het moment dat hij werd geschreven.
Hoewel een lek in het lab nu algemeen wordt aanvaard als een waarschijnlijke oorsprong van het virus, werd ten tijde van het schrijven van de memo een gezamenlijke poging ondernomen om die mogelijkheid in diskrediet te brengen. Het roept ook de vraag op wat de leiding van het ministerie van Buitenlandse Zaken, inclusief toenmalig minister van Buitenlandse Zaken Mike Pompeo, wist en waarom de informatie voor het publiek werd achtergehouden.
Volgens de onlangs vrijgegeven memo wist het ministerie van Buitenlandse Zaken vanaf april 2020 dat de centrale kwestie te maken had met een obsessief verzamelen en testen van een enorme hoeveelheid virusdragende vleermuizen door het Wuhan Institute of Virology en China’s Center for Disease Control and Prevention (CDC) in Wuhan.
Het ministerie van Buitenlandse Zaken merkte op dat bij laboratoriumonderzoek van de vroegst bekende patiënt in het centrale ziekenhuis van Wuhan in december 2019 werd vastgesteld dat het virus een “vleermuis SARS-achtig Coronavirus” was. Op het moment dat deze patiënt werd getest, had de Chinese Communistische Partij (CCP) nog niet bekend gemaakt dat er überhaupt een probleem was.
Toen ze eindelijk erkenden dat er een uitbraak was, gaven ze in eerste instantie longontsteking de schuld. Pas eind januari begon de CCP eindelijk toe te geven dat COVID-19 werd veroorzaakt door een nieuw virus dat tussen mensen werd overgedragen.
Tegen die tijd was het virus al over de hele wereld uitgezaaid en was elke kans op onderdrukking verkeken. Het was in diezelfde periode dat de directeur van het National Institute of Allergy and Infectious Diseases, Dr. Anthony Fauci, op de hoogte werd gebracht van de waarschijnlijke oorsprong van het virus, nadat hij van een groep wetenschappers die hij financierde te horen had gekregen dat er een grote waarschijnlijkheid was dat het virus was gemanipuleerd.
Hoewel al sinds juni 2021 bekend is dat Fauci en de NIH zijn kennis over de herkomst van het virus hebben verdoezeld, was het vroege inzicht van het ministerie van Buitenlandse Zaken in deze zaken pas eind maart 2022 volledig bekend, toen de transparantiegroep U.S. Right to Know de beschikking kreeg over de memo van april 2020.
Twee laboratoria
De memo, getiteld “An Analysis of Circumstantial Evidence for Wuhan Labs as the Source of the Coronavirus,” telt vijf pagina’s en is geschreven in militaire BLUF-stijl, wat betekent “bottom line up front.”
De memo begint met de verklaring dat een van de twee laboratoria in Wuhan de waarschijnlijke bron is van de COVID-uitbraak. De twee laboratoria die door het ministerie van Buitenlandse Zaken worden genoemd zijn het Wuhan CDC-laboratorium in het centrum van Wuhan en het Wuhan Institute of Virology, waar Shi Zhengli gevaarlijke “gain-of-function”-experimenten op vleermuisvirussen heeft uitgevoerd.
De aandacht van het ministerie van Buitenlandse Zaken voor het laboratorium van het CDC van Wuhan als mogelijke bron is bijzonder significant, aangezien die faciliteit zich op slechts een paar honderd meter van de Huanan Seafood Market bevindt, waar een reeds besmette klant in december 2019 een superspreider-gebeurtenis kan hebben veroorzaakt.
Opmerkelijk is dat de hoofdonderzoeker van de Wereldgezondheidsorganisatie naar de oorsprong van het virus, Peter Ben Embarek, privé aan een Deense tv-ploeg vertelde dat hij vermoedde dat het laboratorium van het CDC in Wuhan de oorsprong van de pandemie was. Embarek, die in zijn openbaar verslag een natuurlijke oorsprong van het virus propageerde, merkte privé op dat het CDC-laboratorium begin december op mysterieuze wijze naar zijn nieuwe locatie in het centrum was verhuisd en dat een dergelijke verhuizing de kans op een lek van het lab vergroot kan hebben.
Het andere laboratorium dat door het Ministerie van Buitenlandse Zaken is aangewezen als de waarschijnlijke bron van de pandemie is het Wuhan Institute of Virology, dat de afgelopen twee jaar in het middelpunt van de belangstelling heeft gestaan.
In de memo wordt opgemerkt dat het Wuhan-instituut, dat verreweg de meest logische plaats is om de oorsprong van het virus te onderzoeken, door de CCP volledig is afgesloten voor onderzoek van buitenaf. In het memo wordt ook opgemerkt dat op 1 januari 2020 een spreekverbod voor beide laboratoria in Wuhan is uitgevaardigd, en dat een generaal-majoor van het Volksbevrijdingsleger sinds begin januari 2020 de controle heeft overgenomen over het Wuhan Instituut voor Virologie.
In het memo van het Ministerie van Buitenlandse Zaken werd nadrukkelijk gesteld dat “alle andere voorgestelde theorieën waarschijnlijk een afleidingsmanoeuvre zijn om onderzoek naar Wuhan CDC en Wuhan Institute of Virology te voorkomen”.
Het dient onderstreept te worden dat de memo werd geschreven in april 2020.
Dat komt omdat het afleidingsargument van het ministerie van Buitenlandse Zaken een afspiegeling is van de acties van Fauci en het toenmalige hoofd van het National Institutes of Health (NIH), Dr. Francis Collins, die – op hetzelfde moment dat deze memo werd geschreven – actief bezig waren met het onderdrukken en censureren van elke publieke discussie over het scenario van het lablek. Toen Fox News in april 2020 met een verhaal kwam waarin werd gesuggereerd dat het virus uit een lab in Wuhan kwam, nam Collins onmiddellijk contact op met Fauci om te onderzoeken hoe de twee mannen “deze zeer destructieve samenzwering de kop in konden drukken”.
Collins had Fauci en zijn groep wetenschappers eerder verteld dat “wetenschap en internationale harmonie” geschaad zouden kunnen worden als de theorie van het lablek ingang zou vinden. Collins’s richtlijn leidde ertoe dat Fauci’s groep twee artikelen publiceerde die de lablektheorie categorisch verwierpen, één in het medische tijdschrift de Lancet en de andere in het wetenschappelijke tijdschrift Nature. Deze twee artikelen zouden de hoeksteen worden van gecombineerde inspanningen van Fauci’s wetenschappers, de media, Big Tech, en de Amerikaanse regering om elke discussie over een lablek te onderdrukken, terwijl tegelijkertijd de natuurlijke oorsprongstheorie werd gepromoot.
De memo van het Ministerie van Buitenlandse Zaken somt ook veel feiten op die het publiek slechts mondjesmaat te weten is gekomen in de afgelopen twee jaar. Veel van deze details hebben we eerder in onze show behandeld, waaronder het feit dat het CDC in Wuhan een residente “Batman” had – Tian Junhua – die opschepte over het feit dat hij persoonlijk meer dan 10.000 virusdragende vleermuizen als laboratoriummonsters uit Chinese grotten had verzameld.
Tian stond ook algemeen bekend om zijn roekeloosheid en onzorgvuldigheid tijdens het verzamelen.
Met betrekking tot het Wuhan Institute of Virology werd in het memo van het Ministerie van Buitenlandse Zaken opgemerkt dat de directeur van het laboratorium, Shi Zhengli, aan “gain-of-function engineering” van vleermuisvirussen had gedaan om ze gemakkelijker overdraagbaar te maken op mensen. Zoals wij nu weten, is het hoofdkenmerk voor het COVID-19 virus, zijn furinesplitsingsplaats, hetgeen het virus bijzonder overdraagbaar maakt op de mens. Hoewel in natuurlijk voorkomende SARS-coronavirussen nooit een furinesplitsingsplaats is waargenomen, maakte Shi deel uit van een onderzoeksvoorstel uit 2018 dat erop gericht was precies zo’n kenmerk in coronavirussen in te bouwen.
De memo van het ministerie van Buitenlandse Zaken benadrukt ook de slechte veiligheidsnormen in het Wuhan-instituut, een feit dat gemakkelijk zou kunnen leiden tot een onbedoeld lek van het dodelijke virus naar de buitenbevolking. Interessant is dat in de memo ook vraagtekens worden geplaatst bij de verdwijning van laboratoriummedewerker Huang Yanling, wiens biografie, profiel en foto kort na de uitbraak van de website van het instituut werden verwijderd. Tot op de dag van vandaag zijn Huangs verblijfplaats en welzijn onbekend.
Tenslotte wordt in de memo uitvoerig ingegaan op een Chinese arts wiens online-naam Wu Xiaohua is. Wu beweerde dat Shi Zhengli voor God speelde door coronavirussen te creëren met het specifieke doel ze beter overdraagbaar te maken op mensen. Wu beweerde ook dat Shi intermediaire dieren in haar lab gebruikte en dat het beheer van de dodelijke virussen in haar lab verschrikkelijk slecht en nalatig was.
In het memo van het ministerie van Buitenlandse Zaken werden de beweringen van Wu geloofwaardig bevonden en die beoordeling blijft overeind, gezien de informatie die in de tussenliggende twee jaar openbaar is gemaakt. We weten nu dat Shi een actief plan had om splitsingsplaatsen voor furine in vleermuisvirussen in te bouwen, we weten dat zij gebruik heeft gemaakt van gehumaniseerde muizen om te testen hoe haar viruscreaties mensen zouden beïnvloeden, en we weten dat haar laboratorium herhaaldelijk is geciteerd vanwege zijn slechte staat van dienst op het gebied van veiligheid.
De meest opvallende uitkomst van het memo is dat het zich bijna volledig richt op het scenario van een lek in een lab, waaruit blijkt dat het ministerie van Buitenlandse Zaken er in april 2020 vrijwel zeker van was dat het virus afkomstig was uit een lab. Wat volstrekt onduidelijk blijft, is waarom noch het ministerie van Buitenlandse Zaken, noch minister Pompeo deze informatie vrijgaven zodra ze die hadden.
Was het memo bijna twee jaar geleden openbaar gemaakt toen het werd geschreven, dan zou de gang van zaken heel anders zijn geweest. Als bekend was geweest dat het virus uit een laboratorium kwam, was de aandacht van het publiek weer op scherp komen te staan en had gerichter naar remedies kunnen worden gezocht.
Ook zouden er meer gecoördineerde inspanningen zijn geweest om toekomstige lekken te voorkomen. In plaats van het publiek op het verkeerde been te zetten in de richting van een natuurlijke oorsprong, zouden Fauci en het NIH zijn ontmaskerd voor hun rol in de financiering van het werk in het Wuhan-instituut.
Het belangrijkste is dat de Chinese Communistische Partij onder grotere internationale druk zou zijn komen te staan voor haar rol bij het onderdrukken van informatie over de uitbraak. De memo zou ook een impact kunnen hebben gehad op de presidentsverkiezingen van 2020, aangezien de kiezers Donald Trump veel beter in staat achtten om het op te nemen tegen de CCP dan Joe Biden.
Hoewel we niet met zekerheid weten waarom de memo werd verzwegen, was de enige persoon die een grondwettelijke rol had om te beslissen of het onderdrukken van een lablek het beleid van de Amerikaanse regering moest zijn, president Trump. Hoewel het mogelijk is dat Trump besloot dat het beter was om de feiten te verzwijgen, is het veel waarschijnlijker dat de president, net als wij allemaal, in het ongewisse werd gelaten.
Rachael Yu Ming Bastick is een danseres vol elegantie. In 2010 behaalde ze de eerste plaats in de NTD Internationale klassieke Chinese danscompetitie, waarmee ze een voorbeeld werd in een kunstvorm die de wereld snel heeft gefascineerd.
Bastick werd daarna eerste soliste bij het gerenommeerde Shen Yun Performing Arts, ‘s werelds meest vooraanstaande gezelschap voor klassieke Chinese dans en muziek, dat elk jaar de wereld over toert.
Drie jaar later voegde Bastick “sopraan” toe aan haar CV.
“Na een dansstuk wisselde ik mijn danskostuum om naar mijn jurk voor de vocalisten solo, en na het zingen wisselde ik onmiddellijk terug en danste”, zei Bastick. Dit ging zo door gedurende ongeveer 100 voorstellingen per seizoen gedurende de volgende vier jaar, totdat ze zich alleen nog maar richtte op het optreden als vocaliste.
“Mensen denken vaak dat zingen en dansen verschillende ademhalingstechnieken gebruiken die elkaar in de weg zouden kunnen zitten. Ik dacht er niet veel bij na, maar het lukte wel.”
Bastick had altijd al een gave voor zingen gehad, maar de carrière stap was niet zomaar gemaakt. Het New Yorkse Shen Yun neemt elk jaar slechts een handvol solo zangoptredens op in haar programma en haar eisen voor vocalisten zijn ongelooflijk hoog.
Bastick is conservator geworden van twee kunstvormen die zo goed als verloren zijn in de wereld: de klassieke Chinese dans, een uitgebreide vorm die 5.000 jaar teruggaat, en de bel canto zang.
Bel Canto nieuw leven inblazen
Shen Yun is misschien wel het meest beroemd vanwege het revitaliseren van de kunstvorm klassieke Chinese dans, een uitgebreid systeem van dans dat duizenden jaren teruggaat en zich parallel ontwikkelde met de kunsten en cultuur van de vijf millennia oud Chinese beschaving.
Maar het gezelschap staat ook bekend als een belangrijke speler in de heropleving van de traditionele zangtechniek van bel canto.
Bel canto, letterlijk vertaald als “mooi zingen” of “mooi lied”, wordt geassocieerd met het historische hoogtepunt van de operazang. De Italiaanse zangtechniek stierf halverwege de 19e eeuw uit, en vandaag de dag wordt nog maar een fractie doorgegeven van wat er over de techniek bekend was.
Als Bastick formeel was opgeleid als zangeres voordat ze bij Shen Yun optrad, zou ze hebben leren zingen zoals veel andere conservatoriumstudenten zingen, en dan zou ze, net als sommige van haar vocalistencollega’s, haar begrip van vocale productie volledig hebben moeten veranderen om aan Shen Yun’s zeer traditionele, orthodoxe bel canto-vereisten te voldoen.
Maar omdat ze vanaf het begin van haar zangcarrière bij Shen Yun was, kreeg Bastick training in bel canto vanaf de basis. Ze studeerde onder Shen Yun artistiek directeur Mr. D.F., een meester in de authentieke bel canto techniek.
“Het echte bel canto neigt ernaar nogal ‘extern’ te zijn [in positionering] – waarmee ik bedoel dat het zich richt op het duidelijk uitspreken van de woorden”, zei Bastick. Er wordt veel nadruk gelegd op de positie van de stem, en “hoe meer uiterlijk, hoe beter”, zegt ze. Een dergelijke techniek helpt de stem buiten het lichaam te treden, waardoor het publiek een maximaal geluid hoort.
Moderne belcanto-onderrichtsmethoden daarentegen concentreren de stem achter in de mond en bouwen volume en diepte op vanuit deze meer naar binnen gelegen positie. Met deze techniek kan de stem heel vol en luid klinken voor de zangers zelf, maar minder helder en luid voor het publiek.
Een ander verschil is dat zangers over het algemeen veel nadruk leggen op de staat van hun stembanden, maar dat is bij Bastick niet het geval.
Ze vertelde zelfs hoe ze, toen ze haar stem kwijtraakte in de beginperiode van belcanto, in plaats van haar stembanden te laten rusten, ontdekte dat het een goede gelegenheid was om de “juiste positie” te vinden.
“Omdat ik alle verkeerde posities had versleten, was het een goed moment om de juiste positie voor mijn stem te vinden”, zei Bastick.
Met vallen en opstaan en veel oefenen, bouwde Bastick haar techniek op. Ze ontdekte dat de techniek zelf veel meer was dan alleen fysiek, omdat ze haar hart en geest moest aanspreken.
“Het is je verbeelding”, zei ze. “Het gaat erom hoe je je onderdompelt [in] en concentreert op dat rijk, en ‘staart’ naar die [stem] positie.”
Pure mentaliteit
In de vele jaren dat Bastick zang en performance heeft bestudeerd, heeft ze ontdekt dat een artiest niet alleen zijn techniek moet beheersen, maar ook een zuivere mentaliteit moet hebben, die een weerspiegeling is van zijn of haar karakter en geestelijke toestand. Het verhogen van iemands morele standaard wordt essentieel om een uitmuntend artiest te worden.
Bastick gelooft dat er een goddelijke aard inherent is aan muziek. In de oudheid was muziek gewijd aan goden, werd het gebruikt in ceremonies en fungeerde het als een heilige brug tussen de mens en het goddelijke. Artiesten waren van nature verantwoordelijk voor het zuiveren en voeden van de zielen van de mensen en zulke liederen werden gebracht “met veel sterkere energie, [die] het publiek veel positiever kon raken.”
De artiesten van Shen Yun zijn ook spirituele beoefenaars. Bastick volgt de beoefening van Falun Dafa, ook bekend als Falun Gong, die de drie universele principes van waarachtigheid, mededogen en verdraagzaamheid leert en vijf meditatieve oefeningen.
“Onze cultivatie vereist onze toewijding aan geest en morele verbetering”, zei ze. “En de meditatie en oefeningen helpen om onze geest en mentale toestand te verbeteren.”
“Het overbrengen van iemands gevoelens en emoties is niet ons doel. Alle liederen in Shen Yun voorstellingen zijn geschreven door onze artistiek directeur. De teksten noemen vaak de Schepper, de Hemel en goden. Mensen worden eraan herinnerd God niet te vergeten en aardig te zijn, en er is ook een waarschuwing dat het atheïsme van de Communistische Partij schadelijk is.”
Bastick gelooft dat wat het publiek het meest raakt in deze liederen de teksten zijn. Ze zegt dat ze hoopt dat de boodschappen in de liederen mensen inspireren om na te denken en te streven naar universele waarden.
Shen Yun beeldt de oude Chinese beschaving uit, een beschaving die geworteld is in traditionele cultuur. Haar universele waarden, zoals vriendelijkheid en integriteit, worden door mensen over de hele wereld in hoog aanzien gehouden – kortom, Shen Yun toont de vriendelijkheid van de menselijke natuur en Bastick heeft gezien dat dit resoneert met publiek over de hele wereld.
Ze heeft van theaterbezoekers gehoord dat het meemaken van Shen Yun voor hen een onvergetelijke ervaring was, en sommigen zeiden zelfs dat het voelde als iets waar ze hun hele leven op hadden gewacht. “Velen in het publiek zijn geïnspireerd om betere [mensen] te worden, vriendelijker voor anderen te zijn en een zinvoller leven te willen leiden”, zei ze.
En op hun beurt hebben hun oprechte gevoelens Bastick geïnspireerd om hogere niveaus in haar kunst na te streven.
“Ik hoop een hoger niveau te bereiken, om beter in staat te zijn de liederen van Shen Yun te interpreteren en om ze nog beter over te brengen op ons publiek.”
David Kilgour, voormalig minister van het Canadese kabinet, oud parlementslid en vermaard verdediger van de mensenrechten, is op 5 april op 81-jarige leeftijd overleden.
Hij werd gediagnosticeerd met een zeldzame longziekte die snel verergerde, zei zijn familie, eraan toevoegend dat hij vredig overleed.
Kilgour, advocaat van beroep, werd voor het eerst verkozen in het Lagerhuis als vertegenwoordiger van Edmonton Strathcona in 1979. Daarvoor was hij Kroonadvocaat in Manitoba en grondwettelijk adviseur van de regering van Alberta.
Kilgour kwam aanvankelijk als progressieve conservatief in het Lagerhuis, maar werd in 1990 uit het Lagerhuis verwijderd nadat hij het niet eens was met toenmalig premier Brian Mulroney over de invoering van de belasting op goederen en diensten.
Later trad hij toe tot de liberale partij en werd staatssecretaris voor Latijns-Amerika en Afrika, en later voor Azië en de Stille Oceaan tijdens de regering van Jean Chrétien.
Hij verliet de Liberale Partij in 2005 na principiële meningsverschillen en werd onafhankelijk parlementslid. In 2006 stelde hij zich niet herkiesbaar en trok zich terug uit de politiek.
Kilgour heeft een groot aantal mensenrechtenzaken behartigd, waaronder onderzoek naar en het zich uitspreken tegen de vervolgingscampagne van de Chinese Communistische Partij tegen beoefenaars van Falun Dafa.
David Matas (L) en David Kilgour, die beiden te zien waren in de film “Human Harvest: China’s Illegal Organ Trade,” houden de Peabody Award vast die de film won tijdens de 74e jaarlijkse Peabody Awards in New York op 31 mei 2015. (Benjamin Chasteen/Epoch Times)
In 2006 schreef hij samen met mensenrechtenadvocaat David Matas het baanbrekende rapport “Bloody Harvest“, dat onderzoek deed naar de gedwongen orgaanoogst door het Chinese regime bij levende gewetensgevangenen van Falun Dafa. De twee verklaarden dat zij op basis van hun bevindingen konden bevestigen dat Peking zich met de gruwelijke praktijk bezighield.
Hij en Matas wonnen diverse prijzen voor hun werk aan het onthullen van orgaanoogst in China, waaronder de mensenrechtenprijs 2009 van de in Duitsland gevestigde International Society for Human Rights, en werden genomineerd voor de Nobelprijs voor de Vrede in 2010.
“We behoren echt alleen maar tot degenen die de eerste dominostenen of speelkaarten hebben omgeduwd, en we zouden willen dat het kaartspel jaren geleden was ingestort, maar ik ben ervan overtuigd dat ze gaan stoppen met [gedwongen orgaanoogst]”, zei Kilgour tijdens een ceremonie waarbij hij in 2018 de Friends of Falun Gong Human Rights Award in Washington in ontvangst nam.
Na de publicatie van “Bloody Harvest” reisde Kilgour naar talrijke landen over de hele wereld, hield panels en sprak met wetgevers, om hen te informeren over de vervolgingscampagne van het Chinese regime en het oogsten van organen van Falun Gong-beoefenaars. Vorig jaar nog getuigde hij in de Canadese Senaat toen het Hogerhuis een wetsvoorstel behandelde om de handel in organen tegen te gaan.
Kilgour was ook actief op vele andere mensenrechtengebieden, waaronder de genocide in Rwanda en de gruwelijkheden op het gebied van de rechten in Soedan en andere delen van de wereld.
“David was een moedige en goedhartige voorvechter van mensenrechten die door miljoenen in China en over de hele wereld zal worden herinnerd als één van de eersten die het aandurfde om de orgaanoogstmisdaden van de CCP te onderzoeken en te veroordelen. De Falun Gong gemeenschap eert zijn nalatenschap en geest”, zei het Falun Dafa Informatie Centrum in een Twitter bericht.
David Kilgour houdt een toespraak op een evenement aan de McGill Universiteit (archieffoto). (Evan Ning/The Epoch Times)
“Wat een verlies voor Canada”, zei Michael Mostyn, CEO van B’nai Brith, een onafhankelijke Joodse mensenrechtenorganisatie in Canada, op Twitter. “David was een voorvechter van mensenrechten, die hartstochtelijk opkwam voor de meest onderdrukten. Zo vriendelijk en optimistisch, hij was altijd zo bemoedigend en inspirerend voor mij. Hij zal enorm gemist worden. Mijn oprechte deelneming aan zijn familie.”
Alex Neve, voormalig secretaris-generaal van Amnesty International Canada, schreef op Twitter: “Zoveel dankbaarheid voor de vele keren dat ik met David een gemeenschappelijke zaak vond op het gebied van mensenrechten, over zoveel onderwerpen en hoeken van onze wereld. Zoveel geleerd van de keren dat we van mening verschilden. Energie, overtuiging, duidelijkheid, compassie. We zullen er mee doorgaan, mijn vriend.”
Benedict Rogers, mede-oprichter van Hong Kong Watch, schreef in een Twitter post: “Een van mijn persoonlijke, politieke en spirituele helden was de opmerkelijke David Kilgour, die vandaag is overleden. David was, naast vele andere dingen, een beschermheer van [Hong Kong Watch] & ons hele team zal hem zeer, zeer intens missen.”
Voormalig conservatief parlementslid en minister van Industrie James Moore zei op Twitter: “Een echte heer en vooraanstaand parlementslid van de eerste orde. Ik herinner me nog goed dat hij op een avond laat in het Lagerhuis de vloer overstak om naast me te komen zitten en me advies en bijles gaf als beginnend parlementslid. Hij zal gemist worden. Een waarlijk fijne man.”
Kilgour schreef een aantal boeken en was te zien in diverse documentaires.
Toen Benjamin Franklin in 1784 geld leende aan een man, deed hij dit verzoek: “Als je een ander eerlijk man in gelijke nood tegenkomt, moet je me betalen door hem dit bedrag te lenen.” Met andere woorden, Franklin wilde niet terugbetaald worden; hij wilde dat die man iemand anders op dezelfde manier zou helpen.
De vroeg-Amerikaanse kunstenaar Benjamin West (1738-1820) was sterk bevriend met Franklin. West groeide op in een Quaker-gemeenschap in Pennsylvania waar wederkerigheid en vertrouwen hoog in het vaandel stonden; hij kreeg zijn start als kunstenaar van deze en andere goedhartige mensen. En hij is het nooit vergeten.
Indianen leerden West hoe hij verf moest maken door oeverklei te mengen met berenvet. Invloedrijke mensen in de kolonie Pennsylvania zagen al snel wat West met zijn natuurtalent kon doen. De wapensmid William Henry nam hem onder zijn hoede en moedigde hem aan een schilderij te maken van een gravure. Dit werk trok de aandacht van William Smith, provoost van het College van Philadelphia, die West een opleiding aanbood en connecties met belangrijke kolonialen.
Rijke kooplieden uit Pennsylvania zagen een grote belofte in de jonge Quaker die kon tekenen en schilderen. Twee kolonialen betaalden voor zijn reis naar Italië voor meer opleiding: William Allen, burgemeester van Philadelphia en later opperrechter van de provincie, en William Smith. Daar leerde de jonge kunstenaar de schildertechnieken van Italiaanse meesters. Hij bestudeerde ook de theorieën van de kunstcriticus Johann Winckelmann over het neoclassicisme en zijn zoektocht naar ideale schoonheid door een studie van klassieke kunst.
Zelfportret, circa 1763, door Benjamin West (naar Benjamin West, 1776). De National Gallery of Art; momenteel in het Baltimore Museum of Fine Art. (Publiek domein)
West leerde meer geavanceerde schildertechnieken van de Britse kolonist John Wollaston. Deze technieken omvatten vaardigheid in het schilderen van satijnen stof en amandelvormige ogen.
Een Amerikaan in Londen
West verhuisde naar Londen en vestigde zich daar in 1763. In 1768 werd de Royal Academy of Arts opgericht, met Joshua Reynolds als eerste president. Engeland bracht begaafde kunstenaars voort die indrukwekkend werk leverden: Thomas Gainsborough, John Constable en natuurlijk Reynolds.
West maakte naam in Londen met het schilderen van historische taferelen in neoklassieke stijl. Maar hij onderhield zijn familie door portretten te schilderen van rijke aristocraten, die werden aangetrokken door zijn natuurlijke charme en talent. Al snel trok hij de aandacht van de koning en maakte portretten van de koninklijke familie.
West werd een favoriet schilder van Koning George III (ja, die Koning George), die hem uiteindelijk benoemde tot de tweede president van de Royal Academy of Arts na Reynolds.
Geef het door, artistiek gesproken
Terwijl West beroemd werd in Londen, dacht hij eraan zijn geluk door te geven. Hij gaf raad, onderwees en sloot vriendschap met drie generaties Amerikaanse kunstenaars die naar Engeland kwamen om te studeren. West voorzag in alles, van advies, instructies, voedsel tot geld en, in veel gevallen, een baan als zijn atelier assistent. Zijn huis en atelier bevatten een schat aan werken van de oude meesters, alsook afgietsels van klassieke beeldhouwwerken. Jonge kunstenaars konden zijn kunst bestuderen in een tijd dat een dergelijke openbare verzameling nog niet bestond.
De kunstenaars die naar West kwamen, hadden noch de vaardigheden, noch de connecties om te slagen in een artistieke carrière. Voor de kunstenaars die bij hem aanklopten, gebruikte West zijn technische kennis en ervaring om hen op te leiden en te adviseren. Hij leerde hen “complexe composities met meerdere figuren en verfijnde glazuurtechnieken”, aldus zijn biografie op de website van de National Gallery of Art. Zijn lessen en adviezen veranderden het werk van de jonge Amerikanen die bij hem studeerden.
Deze studenten keerden terug naar de koloniën om de stichting van Amerika vast te leggen in portretten en historiestukken. Onder hen bevonden zich enkele van de grootste schilders uit de Amerikaanse geschiedenis: waaronder Charles Willson Peale, Gilbert Stuart, John Trumbull, Ralph Earl, Washington Allston, Thomas Sully en Samuel F.B. Morse.
“Benjamin West,” circa 1820, door Thomas Sully (naar Charles R. Leslie en naar Sir Thomas Lawrence, circa 1820). Aankoop Pennsylvania Academy, 1864. (Publiek domein)
Drie golven van jonge schilders
Een van de eerste jonge kunstenaars die de Atlantische Oceaan overstaken was Gilbert Stuart. West verwelkomde Stuart, die straatarm was, in 1775 in zijn huis. Na vijf jaar in de leer te zijn geweest bij West en onder zijn grote invloed, richtte Stuart zijn eigen Londense atelier op.
Stuarts portret van George Washington toont een gedetailleerde hemdrand met een meer schilderachtige benadering van het gepoederde haar. Stuart stond bekend om zijn verschillende vleeskleuren – roze voor wangen en lippen, een lichte schaduw rond de mond en goed geplaatste accenten bij de neus en het voorhoofd. Hij toonde een bedreven techniek, geleerd onder de voogdij van zijn mentor.
“George Washington,” 1795, door Gilbert Stuart. Olieverf op doek, 74 bij 61,5 cm. Privécollectie. (Publiek Domein)
In de jaren 1780 kwam een andere golf van enthousiaste studenten naar West, onder wie John Trumbull, een voormalig kaartenmaker van het Continentale Leger. De Onafhankelijkheidsoorlog was in volle gang en Trumbull wilde prominente personen en veldslagen uit de oorlog schilderen.
Hij bestudeerde de grote neoklassieke kunstenaars ook in Frankrijk; daar bezocht hij een Amerikaanse geleerde en patriot, Thomas Jefferson, die Trumbull adviseerde bij zijn nu beroemde schilderij van de ondertekening van de Onafhankelijkheidsverklaring.
“De Onafhankelijkheidsverklaring, 4 juli 1776,” circa 1792, door John Trumbull. Olieverf op doek, 53 bij 79 cm. Collectie Trumbull tot 1832. Yale University Art Gallery, New Haven, Connecticut. (Publiek domein)
West, die nu aan beide zijden van de Atlantische Oceaan grote bekendheid genoot, liet rond 1809 een derde golf kunstenaars toe om steun te bieden. Onder hen was een in Engeland geboren, in Amerika opgegroeide kunstenaar: Thomas Sully. Sully schilderde Wests portret en bracht Wests ideeën en technieken mee terug naar de Verenigde Staten. Hij “legde de basis voor de groei van de kunsten in Amerika in de federale periode en creëerde een laat-achttiende- en vroeg-negentiende-eeuwse Amerikaanse stijl van aanzienlijke verfijning”, aldus de biografie van West op de website van de National Gallery of Art. Toen hij terugkeerde naar Amerika, paste Sully wat hij van West had geleerd op een andere manier toe: Hij bracht geen kosten in rekening voor schilderlessen.
Banden van vriendschap
In 1783 begon West aan een schilderij – dat nooit werd voltooid – van de deelnemers aan de vredesonderhandelingen tussen Amerika en Groot-Brittannië na de oorlog. Het schilderij toont vijf Amerikanen die gestuurd waren om met Groot-Brittannië over de vrede te onderhandelen: John Jay, John Adams, Benjamin Franklin, Henry Laurens en William Temple Franklin (de kleinzoon van Benjamin Franklin). West schilderde alle figuren naar het leven. De Britse onderhandelaars wilden niet voor de kunstenaar modelleren, dus hoewel hij in 1783 aan het schilderij was begonnen, heeft West het werk, dat hij aan het Congres wilde presenteren, nooit afgemaakt. John Quincy Adams besprak dit schilderij in zijn dagboek: “Ik betreurde het ten zeerste dat dit schilderij onvoltooid zou blijven.”
“Benjamin Franklin trekt elektriciteit uit de lucht (detail),” circa 1816, door Benjamin West. Olieverf op leisteen; 34 bij 25 cm. Philadelphia Museum of Art. (Publiek domein)
Toen Benjamin Franklin in Londen was, raakten hij en West snel bevriend. Om Franklin na zijn dood in 1790 te eren, schilderde West een dramatisch, maar niet echt, tafereel van Franklin die laat zien hoe bliksem elektriciteit opwekt – een totaal nieuw studiegebied.
Vermoedelijk vond dit gevaarlijke experiment plaats in 1752. “Franklin was zich bewust van de gevaren en voerde dit experiment niet uit, zoals in de populaire literatuur wordt afgebeeld. In plaats daarvan gebruikte hij de vlieger om wat elektrische lading op te vangen uit een onweerswolk, net genoeg om aan te tonen dat bliksem elektrisch was”, aldus de website Joy Of Museums. Het schilderij, in olieverf op leisteen, was een studie voor een groter werk dat er nooit gekomen is.
West beeldde Franklin af die elektriciteit ontdekte als gegeven door het goddelijke. Franklin is afgebeeld met een aura rond zijn hoofd, zittend op wolken. Putti (kleine cherubijntjes) helpen hem elektriciteit te onttrekken aan een vlieger in de lucht tijdens een onweersbui. Links zijn twee hemelwezens met wetenschappelijke instrumenten in de weer. Het tafereel barst van de energie – het haar van Franklin waait, zijn rode cape golft, de vlieger wordt tussen donkere wolken geslingerd. Franklins gezicht is een toonbeeld van kalm vertrouwen; hij is niet bang geëlektrocuteerd te worden en aanvaardt kalm de hulp van de hemelse wezens.
West en Franklin onderhielden hun hele verdere leven nauwe banden, ook nadat Franklin naar Amerika was teruggekeerd.
De Quaker-gemeenschap die West oorspronkelijk koesterde, heeft dat ook aan hun land doorgegeven. Quakers hebben naar verluidt de amendementen en de grondwet aan de nieuwe regering voorgesteld.
Wat West, Franklin en de Quakers beoefenden zou wat vandaag bekend staat als een ” geschenk-economie ” kunnen zijn. Geven zodat de ontvanger het geluk doorgeeft is voordelig gebleken voor hen die geven en voor hen die ontvangen. Elke gemeenschap kan profiteren van het voorbeeld van de Quaker-kunstenaar die het drievoudig en meer doorgaf.
We hebben allemaal wel eens van die momenten waarop dingen niet gaan zoals we hadden gehoopt, of waarop we ons om de één of andere reden gewoon down voelen of weinig energie hebben. Zulke momenten hoeven niet per se de hele dag te duren of een langere periode te bepalen. Soms is er maar een reflex nodig, een verandering van ingesteldheid, of zelfs wat lichamelijke beweging om van somber naar stralend te gaan.
Hier zijn wat ideeën om te proberen als je de volgende keer een oppepper kunt gebruiken.
Ga een stukje wandelen
Het kan niet eenvoudiger – gewoon die schoenen aantrekken en de deur uit en de frisse lucht in voor een korte of lange wandeling. Ik blijf me verbazen over hoe goed een simpele wandeling mentaal, lichamelijk en spiritueel voelt. Als je van deze activiteit een gewoonte maakt zal het een dierbare bezigheid worden.
Glimlach
Heb je net met je ogen gerold bij deze suggestie? De volgende keer dat je in een slechte bui bent of gewoon geen enthousiasme kunt opbrengen om de dag door te komen, ga dan naar de dichtstbijzijnde spiegel en glimlach breeduit. Heb je er geen zin in? Dwing jezelf. Het is grappig hoe een negatieve emotionele toestand het omhoog draaien van je mondhoeken uitdagend kan maken, maar zet je er doorheen en forceer een grijns – bonuspunten als je een beetje giechelt. Blijf naar jezelf glimlachen tot het echt wordt. Het is komisch hoe goed dit werkt.
Leg dankbaarheid vast
Als de dingen niet lijken te gaan zoals je wilt, neem dan pen en papier en begin dingen op te lijsten waar je dankbaar voor bent. Je leest dit artikel, dus misschien ben je dankbaar voor je eigen geletterdheid. Of misschien ben je dankbaar voor het dak boven je hoofd, de overvloed aan voedsel in je koelkast, de vriendelijke babbel die je onlangs hebt gehad, de familie waarmee je gezegend bent, of je vrijheid. Als je je voorneemt om zoveel mogelijk te schrijven, zul je waarschijnlijk merken dat het eindeloos is. En zelfs als het moeilijk gaat, is er altijd wel iets om dankbaar voor te zijn.
Geef een knuffel
Als je je down voelt, ga dan op zoek naar een geliefde en geef hem of haar een knuffel. Je geeft ze niet alleen dat warme, doezelige gevoel dat elke goede knuffelaar kent, maar je plukt er ook de vruchten van voor je gezondheid. Van knuffels is aangetoond dat ze stress verminderen, de immuniteit verhogen en de gezondheid van het hart verbeteren. En wat meer is, je deelt de voordelen met iemand anders.
Ruim een lade op
Vaak is de reden dat we ons niet op ons gemak voelen, dat we te maken hebben met chaos of onzekerheid. Het kan dan goed zijn om even afstand te nemen van het probleem en iets aan te pakken wat zeker een makkelijke overwinning is, zoals een deel van een kamer opruimen of een lade opruimen. De mentale pauze kan leiden tot inspiratie en de snelle overwinning kan aanmoediging bieden.
Neem een pauze
Als we gestrest zijn, verwarren we activiteit soms met productiviteit, wat twee totaal verschillende dingen kunnen zijn. Wat als u een pauze nam, een kop thee of limonade inschonk en gewoon even rustte? Het is oké om te pauzeren, te ademen en soms gewoon te ‘zijn’. Het kan je productiviteit en je gemoedstoestand een boost geven.
Wij gebruiken cookies op onze website om uw bezoek aan onze website aangenamer en relevanter te maken. Door op "Alles accepteren" te klikken, stemt u in met het gebruik van de ingestelde cookies. U kunt echter ook naar "Cookie-instellingen" gaan om een gecontroleerde toestemming te geven.
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. These cookies ensure basic functionalities and security features of the website, anonymously.
Cookie
Duration
Description
cookielawinfo-checkbox-analytics
11 months
This cookie is set by GDPR Cookie Consent plugin. The cookie is used to store the user consent for the cookies in the category "Analytics".
cookielawinfo-checkbox-functional
11 months
The cookie is set by GDPR cookie consent to record the user consent for the cookies in the category "Functional".
cookielawinfo-checkbox-necessary
11 months
This cookie is set by GDPR Cookie Consent plugin. The cookies is used to store the user consent for the cookies in the category "Necessary".
cookielawinfo-checkbox-others
11 months
This cookie is set by GDPR Cookie Consent plugin. The cookie is used to store the user consent for the cookies in the category "Other.
cookielawinfo-checkbox-performance
11 months
This cookie is set by GDPR Cookie Consent plugin. The cookie is used to store the user consent for the cookies in the category "Performance".
viewed_cookie_policy
11 months
The cookie is set by the GDPR Cookie Consent plugin and is used to store whether or not user has consented to the use of cookies. It does not store any personal data.
Functional cookies help to perform certain functionalities like sharing the content of the website on social media platforms, collect feedbacks, and other third-party features.
Performance cookies are used to understand and analyze the key performance indexes of the website which helps in delivering a better user experience for the visitors.
Analytical cookies are used to understand how visitors interact with the website. These cookies help provide information on metrics the number of visitors, bounce rate, traffic source, etc.
Advertisement cookies are used to provide visitors with relevant ads and marketing campaigns. These cookies track visitors across websites and collect information to provide customized ads.
